"ในห้วงอวกาศที่เต็มไปด้วยความลึกลับ มนุษยชาติจะรอดพ้นจากการสูญสิ้นเผ่าพันธุ์ได้หรือไม่? เชิญร่วมติดตามการเดินทางอันแสนท้าทาย สู่ความจริงที่ยากจะคาดเดาใน 'Lost in the void วังวนอวกาศ'"
แฟนตาซี,ไซไฟ,ผจญภัย,ดราม่า,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ 1: Final Station of Life
"สถานีชีวิตแห่งจักรวาล
เรื่องราวนี้เกิดขึ้นในอนาคตที่มนุษย์ต้องต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด หลังจากเหตุการณ์หายนะครั้งใหญ่ที่เรียกว่า “DEAD RED EARTH”
13 พฤศจิกายน ค.ศ.2160
ทรัพยากรบนโลกเหลือน้อยมาก และสภาพแวดล้อมเป็นพิษจนไม่สามารถอยู่อาศัยได้อีกต่อไป มนุษย์กลุ่มสุดท้ายได้ย้ายขึ้นไปอยู่ที่สถานีอวกาศ T-TERRIA ซึ่งเป็นที่พึ่งสุดท้ายของมนุษยชาติ
นาโช่ไม่ได้เป็นหนึ่งในผู้ที่อพยพขึ้นไปยังสถานี T-TERRIA เขายังคงเลือกที่จะอาศัยอยู่บนโลก แม้ว่าโอกาสในการขึ้นไปยังสถานีใต้น้ำจะมีอยู่ก็ตาม แต่เขาปฏิเสธ เขามองเห็นโลกที่เขารักถูกทำลายลงทีละน้อย แต่เขาหวังว่าเมืองที่เคยเป็นบ้านเกิดของเขาอาจจะกลับมาสู่ความรุ่งเรืองได้อีกครั้ง
นาโช่:
"ฉันไม่ทิ้งที่นี่หรอก... นี่คือบ้านฉัน ถึงมันจะเปลี่ยนไป แต่ฉันก็ยังอยู่ที่นี่"
เพื่อนสนิท:
"แต่นายรู้ดีนี่นา ว่ามันไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว โลกนี้มันหมดสิ้นแล้วนาโช่ นายควรไปที่ที่ปลอดภัยกว่านี้นะ..."
เพื่อนสนิทของเขาพยายามเกลี้ยกล่อมให้เขาไปสถานีใต้น้ำ แต่ทุกครั้งที่เขาคิดถึงการใช้ชีวิตใต้ท้องทะเลลึก มันทำให้เขารู้สึกอึดอัดและหวาดกลัวความมืดมิดและความแคบ
นาโช่:
"สถานีใต้น้ำเหรอ? ไม่มีทาง... ฉันไม่ไว้ใจที่แบบนั้น ถูกขังใต้ทะเลลึก มันไม่ใช่ที่ของฉัน"
เขาเฝ้าดูเพื่อนและคนในชุมชนของเขาจากไปทีละคน แต่เขาเลือกที่จะอยู่ เขากลัวการเปลี่ยนแปลง กลัวสิ่งที่ไม่รู้จัก และการต้องทิ้งทุกสิ่งที่เขาคุ้นเคยไป
นาโช่:
"โลกมันอาจจะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ แต่ฉันก็ไม่พร้อมจะไปจากที่นี่ ฉันไม่พร้อมสำหรับสิ่งที่อยู่ในอวกาศหรือใต้น้ำ..."
ในอดีต โลกเคยเป็นสถานที่เต็มไปด้วยชีวิตและความเจริญรุ่งเรือง เมืองใหญ่ตั้งตระหง่าน เทคโนโลยีล้ำสมัยทำให้ทุกอย่างดูเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุด ผู้คนใช้ชีวิตอย่างไม่ต้องกังวลถึงวันพรุ่งนี้… จนกระทั่งเหตุการณ์ Dead Red Earth เปลี่ยนทุกสิ่งไปตลอดกาล
เหตุการณ์นั้นคือจุดเริ่มต้นของการทำลายล้าง มันเริ่มขึ้นจากการระเบิดที่ Area 51 การรั่วไหลของสาร CFC ทำให้ชั้นบรรยากาศของโลกถูกทำลายลง สภาพแวดล้อมที่เคยอุดมสมบูรณ์กลายเป็นทะเลทรายสีแดงที่ร้อนจัด ไม่มีผู้ใดสามารถอาศัยอยู่ได้ มนุษยชาติถูกบังคับให้หนีไปยังสถานี T-TERRIA ที่ลอยอยู่เหนือโลก มีเพียงผู้โชคดีบางส่วนที่ได้หลบหนีไป
ณ สถานนีอวกาศนานาชาติ T-TERRIA
เจมส์:
"นายเคยได้ยินเรื่องของสถานีใต้ทะเลไหม? พวกเขาน่าจะมีชีวิตลำบากกันมาก... แค่คิดถึงก็น่ากลัวแล้วนะ"
เจมส์ถอนหายใจ เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ
"พวกเขาไม่มีโอกาสขึ้น T-TERRIA เหมือนพวกเรา พวกเขาถูกลืมอยู่ใต้น้ำ..."
มาร์ค:
พยักหน้าอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะเสริม
"ใช่ มันเป็นทางเลือกสุดท้ายสำหรับคนที่ไม่สามารถหนีออกจากโลกได้... แต่ยังดีกว่าการถูกเผาเป็นเถ้าบนพื้นดิน"
ดร.เอลีย์:
เสียงของเธอแผ่วเบาและเคร่งเครียด
"บางครั้งฉันก็สงสัยนะ ถ้าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ พวกเขาคงต้องเจอแรงกดดันและความมืดมิดที่มากกว่าพวกเราเสียอีก..."
บรรยากาศในโซน 4 ของสถานี T-TERRIA เงียบสงบอย่างน่าอึดอัด ทีมวิจัยนั่งทำงานอยู่หน้าจอมอนิเตอร์ที่แสดงผลข้อมูลจากดาวเทียมโคจรรอบโลก เหล่าดาวเทียมถูกตั้งโปรแกรมให้ค้นหาสัญญาณชีวิตจากเบื้องล่าง แต่สิ่งที่พวกเขาพบเจอมีเพียงความว่างเปล่า ทะเลทรายสีแดงที่เคยเป็นบ้านของพวกเขากลายเป็นภาพแห่งการล่มสลาย ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดเหลือให้สแกนเจอ
แสงสีเขียววาบขึ้นบนจอหลัก สัญญาณเลเซอร์ตรวจจับร่องรอยบางอย่าง เจมส์และทีมงานต่างจ้องมองจอด้วยความคาดหวัง
เจมส์:
"เราเข้าสู่เขต Yellow 14 แล้ว แต่ยังไม่พบอะไรที่ชัดเจน อย่างน้อยก็ยังดีกว่าเขต RED"
อเล็กซ์:
"ฉันไม่คิดว่าจะมีใครเหลือรอด... เขตอื่น ๆ ถูกกลืนหายไปหมดแล้ว"
ดร.เอลีย์:
ถอนหายใจเบา ๆ
"อย่ายอมแพ้ เรายังต้องหาต่อไป นี่คือความหวังสุดท้ายของเรา... จะต้องมีใครบางคนเหลืออยู่ที่นั่น"
มาร์ค:
กะพริบตาอย่างตื่นเต้น มองไปที่จอแสดงผล
"เดี๋ยวก่อน... ฉันคิดว่าเราเจออะไรบางอย่างแล้ว!"
การบรรยาย:
ผู้พันเรนยืนอย่างโดดเดี่ยวที่หน้าแผงควบคุม สายตาของเขาจับจ้องออกไปนอกหน้าต่าง เผยให้เห็นความเงียบงันและความมืดมิดที่โอบล้อมสถานี T-TERRIA อวกาศดูเหมือนจะเป็นสถานที่แห่งความสงบ แต่ในใจของเรน ความมืดมิดนี้กลับสะท้อนถึงความสับสนวุ่นวายในอดีต ลูเซนยืนอยู่ข้าง ๆ แต่ไม่ได้เอ่ยอะไร เพียงแต่เฝ้าดูท่าทีของผู้บัญชาการที่ภายนอกดูเข้มแข็ง แต่ในแววตานั้นแฝงไปด้วยความเหนื่อยล้าและเจ็บปวด
ผู้พันเรน:
"รู้ไหม ลูเซน..." เรนเริ่มพูด น้ำเสียงเบาและแผ่วราวกับว่ากำลังพูดกับตัวเอง
"ตอนฉันยังเป็นทหารอากาศอยู่บนโลก ทุกอย่างดูง่ายไปหมด... แต่พอเวลาผ่านไป ฉันเริ่มเข้าใจว่าสงครามที่พวกเขาต่างสู้กันมันไม่เคยมีความหมายอะไรเลย สุดท้ายทหารที่เป็นหมากในเกมส์ต่อสู้เพียงเพื่อเอาชีวิตรอด"
ลูเซน:
"มันต้องยากสำหรับคุณมาก ผมไม่เคยรู้เลยว่าโลกก่อน Dead Red Earth เป็นยังไง คุณคิดถึงมันบ้างไหม?"
ผู้พันเรน: (ถอนหายใจ)
"คิดถึงสิ แต่ไม่ใช่ในแบบที่คนทั่วไปจะคิดถึงกัน... ฉันคิดถึงท้องฟ้ากว้างใหญ่ ที่ที่ฉันเคยบินผ่าน มันเหมือนมีอิสระ แต่ทุกครั้งที่ฉันลงจอด ฉันกลับต้องเผชิญกับความเป็นจริงที่โหดร้าย ฉันสูญเสียมากมายจากช่วงเวลานั้น... รวมถึงครอบครัวด้วย"
ลูเซน:
"ผมไม่เคยได้ถามคุณมาก่อน... สงครามครั้งนั้น ทำให้คุณเปลี่ยนไปใช่ไหม?"
ผู้พันเรน:
"มันไม่ใช่แค่สงครามลูเซน... แต่เป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น มันทำให้ฉันต้องเปลี่ยนแปลง ไม่ใช่เพราะฉันอยากเปลี่ยน แต่เพราะฉันไม่มีทางเลือก"
ลูเซน:
"นั่นสินะครับ... เออว่าแต่วันนี้ทีมวิจัยโซน T4 จะมีอะไรอัพเดทบ้างนะครับ?"
ผู้พันเรน:
"นั่นสินะ เงียบมา 134 ชั่วโมงแล้ว เอาเป็นว่าอีกสัก 4 ชั่วโมง เราแวะไปดูเองดีกว่า"
