"ในห้วงอวกาศที่เต็มไปด้วยความลึกลับ มนุษยชาติจะรอดพ้นจากการสูญสิ้นเผ่าพันธุ์ได้หรือไม่? เชิญร่วมติดตามการเดินทางอันแสนท้าทาย สู่ความจริงที่ยากจะคาดเดาใน 'Lost in the void วังวนอวกาศ'"
แฟนตาซี,ไซไฟ,ผจญภัย,ดราม่า,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ 5
การเปิดเผยเรื่องราวของ T-TERRIA
"Revelations of T-TERRIA"
นาโช่นั่งอยู่ในห้องนิเทศทหารใหม่ ห้องกว้างขวางนี้มีผนังสีขาวสะอาด แสงไฟนวลส่องลงมาจากเพดานสูง
ที่นั่งเรียงรายเป็นแถวๆ เต็มไปด้วยผู้คนที่มีใบหน้าต่างวัยและเชื้อชาติ แต่ทุกคนมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและความคาดหวัง
ผู้พันเรนยืนอยู่ด้านหน้าห้อง เขาเป็นชายวัยกลางคน หน้าตาคมเข้ม ดวงตาแฝงด้วยความเฉียบคมและประสบการณ์ที่ผ่านมามากมาย ชุดเครื่องแบบของเขาถูกจัดแต่งอย่างเรียบร้อย แสดงถึงความมีระเบียบวินัย
"ยินดีต้อนรับทุกคนสู่สถานี T-TERRIA" เขาเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่ไม่แข็งกระด้าง
"สถานีนี้ไม่ใช่แค่สถานีอวกาศธรรมดา มันคือบ้านใหม่ของมนุษยชาติ"
นาโช่รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรง เขามองไปรอบๆ ห้อง เห็นผู้คนฟังอย่างตั้งใจ บางคนจดบันทึก บางคนสบตากับผู้พันเรนอย่างไม่กะพริบ
"หลังจากที่โลกเริ่มพังจากภัยธรรมชาติที่เราหยุดไม่ได้" ผู้พันเรนพูดต่อ "แต่จุดเปลี่ยนสำคัญคือเมื่อเกิดเหตุการณ์ DEAD RED EARTH... โลกเสียสมดุล ชั้นบรรยากาศถูกทำลาย อุณหภูมิสูงขึ้นจนมนุษย์อยู่บนพื้นโลกไม่ได้อีก"
เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นเล็กน้อย นาโช่รู้สึกถึงความตึงเครียดในอากาศ เขาหวนคิดถึงวันที่เขาต้องหนีเอาชีวิตรอดในโลกที่กำลังพังพินาศ
ภาพของทะเลทรายร้างและท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยฝุ่นแดงกลับมาในความทรงจำ
ผู้พันเรนเปิดแผนผังสถานี T-TERRIA บนจอใหญ่ ภาพสามมิติของสถานีหมุนอยู่กลางอากาศ แสดงให้เห็นขนาดและความซับซ้อนของมัน
"สถานีนี้คือบ้านใหม่ของเรา" เขาชี้ไปที่โครงสร้าง "มันถูกแบ่งเป็นหลายโซน แต่ละโซนมีหน้าที่สำคัญในการรักษาชีวิตและความเป็นอยู่ของเราทุกคน"
นาโช่จ้องมองภาพนั้น เห็นโซนต่างๆ ถูกแบ่งแยกอย่างชัดเจน แต่ทำงานร่วมกันอย่างลงตัว เขารู้สึกทึ่งกับความซับซ้อนและความยิ่งใหญ่ของสถานีนี้
ผู้พันเรนเริ่มอธิบายโซนต่างๆ:
T1 - โซนควบคุมและบัญชาการ: "ที่นี่คือศูนย์กลางการสั่งการและตรวจสอบระบบทั้งหมด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในสถานีจะถูกเฝ้าระวังจากที่นี่"
T2 - โซนการแพทย์: "ศูนย์การแพทย์ที่ทันสมัยที่สุด เราใช้เทคโนโลยีไซเบอร์เนติกส์ในการรักษาและฟื้นฟู"
นาโช่จับขาขวาของเขาเบาๆ รู้สึกถึงโลหะเย็นของขาเทียม เขารู้สึกขอบคุณสำหรับเทคโนโลยีนี้ที่ทำให้เขาเดินได้อีกครั้ง
T3 - โซนเกษตรกรรม: "แหล่งผลิตอาหารของเรา เราใช้วิธีปลูกพืชแบบไร้ดินและเลี้ยงสัตว์ในสภาพแวดล้อมควบคุม"
T4 - โซนการศึกษาและวิจัย: "สถานที่ที่เราสร้างอนาคตใหม่ ผ่านการเรียนรู้และการค้นคว้า"
T5 - โซนอุตสาหกรรม: "โรงงานผลิตและซ่อมเครื่องจักร ทุกอย่างที่เราต้องการถูกสร้างขึ้นที่นี่"
T6 - โซนพลังงาน: "ระบบพลังงานหลักของสถานี เราใช้พลังงานแสงอาทิตย์และพลังงานรูปแบบใหม่"
T7 - โซนสันทนาการ: "พื้นที่พักผ่อนและออกกำลังกาย เพื่อรักษาสุขภาพกายและจิตใจของเรา"
T8 - โซนรักษาความปลอดภัย: "หน่วยป้องกันภัยจากภายในและภายนอก เพื่อให้มั่นใจว่าเราปลอดภัย"
T9 - โซนพักอาศัย พื้นที่พักของครอบครัว และเจ้าหน้าที่ รวมไปถึงการแข่งเขตพลเรือน แต่ในโซนอื่น ๆ ก็มีที่พักเช่นเดียวกัน
ผู้พันเรนหยุดพัก ดวงตาของเขากวาดมองผู้เข้ารับตำแหน่งใหม่ ทุกคนฟังอย่างตั้งใจ บางคนมีแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง บางคนยังคงมีความกังวล
"แต่สถานีนี้ก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบ" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "เรายังมีปัญหาทรัพยากรจำกัด แม้เราจะรีไซเคิลได้ดี แต่ก็ยังไม่พอ เราต้องพัฒนาเทคโนโลยีใหม่ๆ อยู่เสมอ เพื่อให้มนุษยชาติอยู่รอด"
นาโช่รู้สึกถึงความรับผิดชอบที่หนักหน่วง เขาเข้าใจว่าทุกคนที่นี่ต้องทำหน้าที่ของตนเอง เพื่อให้สถานีนี้ดำเนินต่อไปได้
จู่ๆ ทหารคนหนึ่งยกมือขึ้น "ผู้พันเรนครับ ผมขอถามเกี่ยวกับเหตุการณ์ DEAD RED EARTH ได้ไหมครับ?"
ผู้พันเรนพยักหน้า "แน่นอน ถามมาได้เลย"
"ตอนเกิด DEAD RED EARTH โลกเป็นยังไงบ้างครับ?"
บรรยากาศในห้องเงียบลง ทุกสายตาจับจ้องที่ผู้พันเรน เขาหายใจลึกก่อนจะตอบ
"ก่อน DEAD RED EARTH จะเกิดขึ้น โลกก็เต็มไปด้วยความขัดแย้งและทรัพยากรที่ลดน้อยลง ปัญหาโลกร้อน น้ำแข็งขั้วโลกละลาย และมลพิษทำลายชั้นบรรยากาศ แต่ไม่มีใครคิดว่าสถานการณ์จะแย่ขนาดนั้น จนกระทั่งเกิดการระเบิดใหญ่ที่ Area 51 ซึ่งเป็นจุดเริ่มของหายนะนี้"
นาโช่รู้สึกถึงความเย็นที่ไหลผ่านกระดูก เขาจำได้ถึงข่าวการระเบิดนั้น แม้จะอยู่ไกล แต่ผลกระทบกลับกระจายไปทั่วโลก
ผู้พันเรนเล่าต่อ "การระเบิดนั้นเกิดจากการทดลองเทคโนโลยีการวาร์ปที่ล้มเหลว ทีมวิจัยพยายามพัฒนาวิธีการขับเคลื่อนด้วยความร้อนและความเย็นในอวกาศ โดยใช้การขยายตัวของสาร CFCs ผสมกับระบบนิวเคลียร์ แต่มันกลับเกิดข้อผิดพลาดที่ร้ายแรง"
เสียงกระซิบดังขึ้นจากผู้ฟังบางคน นาโช่หันไปมอง เห็นไอรีนที่นั่งอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของเธอซีดเซียว ดวงตาสะท้อนความเจ็บปวด
ผู้พันเรนสังเกตเห็น เขาหยุดเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "การระเบิดนั้นทำลายชั้นบรรยากาศอย่างรวดเร็ว อุณหภูมิโลกพุ่งสูงจนมนุษย์ไม่สามารถอาศัยอยู่ได้ เมืองใหญ่เจอกับคลื่นความร้อนและพายุที่ทำลายทุกอย่าง"
นาโช่รู้สึกถึงความหนักหน่วงในใจ เขามองไปที่ไอรีนอีกครั้ง เธอก้มหน้าลง มือกำแน่น
หลังจากการนิเทศสิ้นสุดลง ผู้คนเริ่มทยอยออกจากห้อง นาโช่เดินเข้าไปหาไอรีน "คุณโอเคไหม?"
เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเขียวของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา "ฉัน...ฉันเคยทำงานที่สถานีวิจัยนั้น"
นาโช่ตะลึง "คุณหมายถึง...ที่ Area 51?"
ไอรีนพยักหน้า "ฉันเป็นวิศวกรในทีมที่พัฒนาเทคโนโลยีการวาร์ป เราคิดว่าเราจะสร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่ แต่สุดท้ายกลับนำมาซึ่งหายนะ"
เธอหายใจลึก พยายามควบคุมอารมณ์ "ฉันสูญเสียเพื่อนร่วมงานและครอบครัวในเหตุการณ์นั้น ฉันรู้สึกผิดมาตลอด"
นาโช่จับมือเธอเบาๆ "มันไม่ใช่ความผิดของคุณ คุณพยายามสร้างสิ่งที่ดี แต่บางครั้งสิ่งที่เกิดขึ้นก็อยู่นอกเหนือการควบคุม"
ไอรีนมองเขา น้ำตาไหลลงมาบนแก้ม "ขอบคุณนะ นาโช่"
ในวันต่อมา นาโช่และไอรีนเดินเล่นในโซนสันทนาการ T7 สวนสวยที่จำลองธรรมชาติบนโลก ต้นไม้สีเขียวและเสียงน้ำไหลทำให้พวกเขารู้สึกสงบ
"คุณอยากเล่าเพิ่มเติมเกี่ยวกับการทดลองนั้นไหม?" นาโช่ถามอย่างระมัดระวัง
ไอรีนพยักหน้า "ทีมของเราพยายามพัฒนาเทคโนโลยีการวาร์ปหลายรูปแบบ หนึ่งในนั้นคือการใช้การขยายตัวของสาร CFCs เพื่อสร้างพลังงานขับเคลื่อน เราคิดว่ามันจะเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพในการเดินทางระหว่างดวงดาว"
เธอหยุดเล็กน้อย มองไปยังสายน้ำ "แต่เราไม่คาดคิดว่าการผสมผสานกับระบบนิวเคลียร์จะไม่เสถียร วันนั้นเกิดความผิดพลาดในการควบคุมปฏิกิริยา การระเบิดที่เกิดขึ้นทำลายทุกอย่าง"
นาโช่ฟังอย่างตั้งใจ "แล้วคุณรอดมาได้ยังไง?"
"ฉันถูกส่งออกจากสถานีก่อนเกิดระเบิดเพื่อไปรายงานผลการทดลองที่สำนักงานใหญ่" เธอถอนหายใจ "มันเป็นโชคดีในความโชคร้าย"
นาโช่จับมือเธอ "ผมเข้าใจว่ามันยากแค่ไหน แต่คุณไม่ควรโทษตัวเอง สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุ"
ไอรีนยิ้มเศร้าๆ "ฉันพยายามจะก้าวข้ามมัน แต่บางครั้งความทรงจำก็กลับมาหลอกหลอน"
"คุณไม่ได้อยู่คนเดียว" นาโช่กล่าว "เราทุกคนที่นี่ต่างมีบาดแผลของตัวเอง แต่เราสามารถสนับสนุนกันและกันได้"
เธอมองเขา ดวงตาส่องประกาย "ขอบคุณนะ นาโช่ คุณทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก"
ในคืนนั้น นาโช่นั่งอยู่ที่ระเบียง มองดูดวงดาวที่ส่องสว่างอยู่ในความมืดมิด เจ้าแคทกระโดดขึ้นมานั่งบนตักของเขา มันร้องเหมียวเบาๆ
"สวัสดีเจ้าแคท" นาโช่ลูบหัวมันเบาๆ "วันนี้เราได้รู้เรื่องราวมากมาย ทั้งเรื่องของไอรีนและอดีตของเธอ"
เขาหันมองไปยังดวงดาว "การเปลี่ยนแปลงมันน่ากลัว แต่บางครั้งมันก็นำพาเราไปสู่สิ่งที่ดีกว่า เราต้องเรียนรู้จากอดีตและสร้างอนาคตใหม่"
เจ้าแคทคลอเคลียที่มือของเขา นาโช่รู้สึกถึงความอบอุ่น "เราจะเริ่มต้นใหม่ด้วยกันนะ"
และในขณะนั้น เขารู้ว่าชีวิตของเขาได้เปลี่ยนไปตลอดกาล ไม่ใช่เพียงเพราะสถานที่ใหม่ แต่เพราะเขาได้พบความหวัง ความรัก และความเข้าใจที่แท้จริง
