ถ้าบทบาทของนางเอกมันจะเหนื่อยขนาดนี้นะ...
แฟนตาซี,ผจญภัย,ชาย-หญิง,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ผ่านไปสัปดาห์กว่า ๆ อาการบาดเจ็บของแซลลี่ก็ดีขึ้นตามลำดับ เธอสามารถช่วยทามาร่าทำงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้บ้างแล้ว แม้การหลุดเข้ามาอยู่ในล็อกลินจะไม่ใช่เรื่องปกติ แต่แซลลี่ไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นปัญหา ทั้งยังชอบเสียอีก อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอไม่ต้องตื่นไปเบียดกับผู้คนบนรถโดยสาร ไม่ต้องทำงานแบบหุ่นยนต์ การได้ใช้ชีวิตที่ล็อกลินคือสิ่งที่เธอใฝ่ฝันมาตลอด เรื่องที่เธอต้องทำให้ได้นั้น ก็แค่ต้องกลมกลืนไปกับผู้คนที่นี่
แซลลี่ใช้เวลาช่วงพักรักษาตัวคิดบทบาทให้ตัวเอง เธอคิดว่าบทสาวความจำเสื่อมเป็นบทที่เหมาะสมที่สุดแล้ว ความรู้ที่เธอได้จากการดูหนัง จะทำให้ผู้คนที่นี่คิดว่าเธอไม่ได้ต่างไปจากพวกเขา
ชีวิตที่ไร้เครื่องอำนวยความสะดวกอย่างเช่นโทรศัพท์มือถือ ไม่มีทีวีให้ดูหนัง นั่นทำให้แซลลี่ได้เข้านอนเร็วและตื่นเช้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เช่นวันนี้ แซลลี่ตื่นแต่เช้ามาช่วยทามาร่าทำงานบ้าน และขณะที่กำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมวัตถุดิบ เธอก็รู้สึกได้ถึงดวงตาคู่หนึ่งที่กำลังจ้องมองมาจากกระท่อมฝั่งตรงข้าม เมื่อแซลลี่มองออกไปก็ได้เห็นว่าเจ้าของพลังงานบางอย่างนั้นเป็นโมนาและกำลังมองมาราวกับว่าเธอเป็นตัวประหลาด แซลลี่ที่มีนิสัยไม่เป็นมิตรกับเด็กสักเท่าไรจึงหรี่ตามองเด็กหญิง ก่อนจะเท้าเอวมองเหมือนนางมารร้าย แต่นั้นไม่ได้ทำให้โมนาละสายตาจากเธอเลย
ในช่วงเวลาที่ทามาร่ากำลังยุ่งอยู่กับการรักษาผู้คน แซลลี่จึงได้ปลีกตัวออกมานั่งเล่นอยู่หลังกระท่อมเพียงลำพัง เธอถามตัวเองซ้ำ ๆ มาเป็นเวลาหลายวันแล้ว ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่ ซึ่งเธอก็ได้คำตอบเหมือนเดิมทุกครั้ง เพราะไม่ว่าจะตื่นขึ้นมาตอนไหนเธอก็ยังคงอยู่ที่ล็อกลิน
“คิดถึงบ้านเหรอ”
เสียงเล็ก ๆ เอ่ยถามขึ้น เมื่อแซลลี่เงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าเป็นโมนา เธอยิ้มมุมปากเล็กน้อยด้วยความมันเขี้ยวปนเอ็นดู “ฉันไม่มีบ้านให้คิดถึง” แซลลี่ยิ้มแล้วพูดต่อ “ฉันจำบ้านไม่ได้”
“ท่านโกหก” เด็กหญิงโต้กลับทันที แต่ก็ด้วยท่าทีระมัดระวังราวกับกลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน “ท่านมาจากที่ที่ไกลมาก ๆ ข้ารู้”
“รู้อะไร” คิ้วของแซลลี่เคลื่อนเข้าหากันเล็กน้อย เมื่อกิริยาการพูดของโมนาดูรู้มากเกินกว่าจะเป็นเด็กหกขวบ
“ท่านรู้อยู่แล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับที่นี่บ้าง”
“เด็กน้อย นี่เธอกำลังพูดถึงอะไร” แซลลี่หัวเราะเบา ๆ ให้กับท่าทีของโมนาที่มีต่อเธอ แต่ลึก ๆ แล้วกลับเป็นแซลลี่เสียมากกว่าที่กำลังรู้สึกหวั่น ๆ ในคำพูดของเด็กหญิง เพราะเธอรู้เรื่องความสามารถของโมนาเป็นอย่างดี
“ท่านจะได้กลับไปยังที่ที่จากมา ท่านแค่ต้องทำให้มันเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น”
รอยยิ้มของแซลลี่ค่อย ๆ เลือนหายไปจากใบหน้า แม้โมนาไม่ได้พูดออกมาตรง ๆ แต่เธอก็รู้ได้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่อถึงอะไร แซลลี่เอื้อมมือไปลูบหัวโมนาเบา ๆ เธอฝืนยิ้มกับเด็กน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้า ในเวลานี้แซลลี่รู้แล้วว่าใครจะเป็นผู้ชี้นำทางให้กับเธอ
“แค่ให้มันเป็นอย่างที่มันควรเป็นอย่างนั้นเหรอ” แซลลี่ทวนคำพูดของเด็กหญิง
“อื้อ” โมนาพยักหน้า “แต่ท่านอาจจะต้องเหนื่อยสักนิด เพราะเวลาของที่นี่มันจะยาวนานกว่าที่ท่านเคยเห็น”
แซลลี่หัวเราะในลำคอเบา ๆ มันจริงอย่างที่โมนาพูด เพราะโดยปกติแล้วเธอใช้เวลาเพียงแค่ชั่วโมงกว่าในการดูหนังเรื่องนั้น แต่เมื่อได้มาที่นี่เธอจะต้องใช้ชีวิตแบบนับวินาที อีกทั้งตอนนี้เธอไม่รู้เลยว่าเหล่าตัวละครได้ดำเนินเรื่องไปถึงไหนกันแล้ว
“นับตั้งแต่นี้เราจะเป็นเพื่อนกัน โอเคไหม” แซลลี่พูดพลางยื่นนิ้วก้อยไปหาเด็กหญิง และถึงแม้ใบหน้าของโมนาจะไร้รอยยิ้มแต่ก็ยกนิ้วก้อยเล็ก ๆ ขึ้นมาเกี่ยวนิ้วของแซลลี่ไว้เป็นคำสัญญา นั่นทำให้หญิงสาวยิ้มกว้างออกมา
“แต่ท่านต้องไม่บอกเรื่องนี้กับใครนะ ห้ามบอกแม้แต่คนเดียว” โมนาพูดย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ฉันสัญญา เรื่องนี้จะมีแค่เราที่รู้”
แซลลี่ยิ้มกว้าง แม้มันจะเป็นเรื่องที่อธิบายยาก แต่การที่มีคนรู้เรื่องของเธอสักคน และคอยชี้นำทางให้เธอได้บ้างนั้นก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี ถึงแม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นเพียงเด็กหกขวบก็ตาม
“แล้วฉันควรเริ่มตรงไหน” แซลลี่ถาม
“ก็แค่ใช้ชีวิตของท่านตามปกติ แต่อย่าเข้าไปยุ่งกับพวกเขา ตอนนี้มันเริ่มแล้ว” โมนาบอก
“เทียน่ามาที่นี่แล้วเหรอ” แซลลี่เลิกคิ้ว เพราะเธอจำได้ดีว่าเทียน่าโผล่มาตั้งแต่ต้นเรื่อง
“นางมาที่นี่วันเดียวกับท่าน”
จากการบอกเล่าของโมนาทำให้แซลลี่รู้ว่าเธอได้ดำเนินชีวิตอยู่ในช่วงเวลาเดียวกับหนังแล้ว เพียงแต่เธอไม่ได้ปรากฏตัวอยู่ในเรื่องราวของพวกเขา และจากการที่เธอได้วิเคราะห์คำเตือนของเด็กหญิงวัยหกขวบ นั่นช่วยยืนยันว่าสิ่งที่เธอคิดไว้นั้นถูกต้อง ว่าเธอไม่ควรพาตัวเองเข้าไปอยู่ในเส้นเรื่องของตัวละครเหล่านั้น สิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอในทุกวินาทีนับตั้งแต่วันที่เธอมาที่นี่ จะเป็นเหตุการณ์ที่อยู่นอกเนื้อเรื่องของหนังศึกพิภพมนตรา
แซลลี่ยืนมองทิวทัศน์ของล็อกลินจากเนินเขาอย่างทุก ๆ เช้า ที่ต่างไปจากเดิมเห็นจะเป็นอาการบาดเจ็บที่หายดีแล้ว ช่วงสายของวันนี้เธอจึงได้มีโอกาสตามทามาร่าลงไปยังหมู่บ้านที่อยู่ด้านล่าง ครั้งล่าสุดกับความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้ออกจากบ้านเกิดขึ้นตอนไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่ครั้งนี้นับเป็นอีกครั้งในรอบหลายปีที่ทำให้เธอได้กลับมามีรู้สึกเช่นนั้น วิถีชีวิตของผู้คนในหนังที่เธอชอบ ทำให้แซลลี่รู้สึกมีความสุขกับการเดินตามหญิงชราไปจ่ายตลาด เธอตื่นตาตื่นใจกับทุกอย่างที่ได้พบเห็น จนทามาร่าอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู
“แล้วคุณยายซื้อสมุนไพรจากไหนคะ หรือใช้แค่ที่ปลูกไว้รอบ ๆ บ้าน” แซลลี่ถามขึ้นมาตามประสาคนขี้สงสัย
“ที่ปลูกไว้ก็จะเป็นประเภทที่ใช้บ่อย ๆ ปลูกเท่าที่ทำไหวส่วนอื่น ๆ หาซื้อได้ที่ร้านขายสมุนไพร” ทามาร่าตอบ
“ให้หนูช่วยปลูกไหมคะ” แซลลี่อาสา นั่นทำให้หญิงชราต้องหันมาส่งยิ้มตั้งคำถามกับเธอ “ตอนเด็ก ๆ หนูเคยช่วยพ่อทำสวนหย่อมหน้าบ้าน ปลูกสมุนไพรก็คงไม่น่ายาก วิธีการคงไม่ต่างกันมากหรอกมั้งคะ”
“ตอนเด็ก ๆ อย่างนั้นเหรอ”
ทามาร่าทวนคำพูดของเธอ นั่นทำให้แซลลี่รู้ตัวว่าได้เผลอหลุดปากพูดเรื่องในอดีตออกไป ความจริงแล้วเธอไม่ควรจำมันได้ หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่ง สายตาที่ยังคงมองอย่างตั้งคำถามของทามาร่าทำให้แซลลี่รู้สึกเหมือนโลกกำลังจะแตก ความปากไวนำพาเธอมาให้พบกับหายนะอีกครั้ง ในระหว่างนั้นแซลลี่รู้สึกเหมือนสมองกำลังประมวลผลหาข้อแก้ตัวให้กับตัวเองด้วยความเร็วสูงสุด แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นการประมวลผลจากคอมพิวเตอร์ที่สเปคต่ำที่สุดเสียมากกว่า
“ว่าแต่สวนหย่อมคืออะไรคะ?”
“ข้าสิต้องถามเจ้า เจ้าเป็นคนพูดมันออกมา” หญิงชราเอียงหน้ามองแซลลี่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“แล้วทำไมหนูถึงพูดแบบนั้น”
แซลลี่แสร้งทำหน้าขึงขัง แต่ในใจภาวนาให้หญิงชราละความสงสัยเรื่องวัยเด็กของเธอไปเสีย และดูเหมือนคำภาวนาของแซลลี่จะได้ผล ทามาร่ายิ้มออกมาพร้อมกับปลอบโยนเธอด้วยการลูบแผ่นหลังบางเบา ๆ
“มันอาจจะเป็นเศษเสี้ยวความทรงจำของเจ้าก็เป็นได้”
หญิงสาวพยักหน้าเบา ๆ หากแต่ในใจนั้นกระโดดโลดเต้นด้วยความโล่งใจ เพราะหากทามาร่าไม่เลิกสงสัยเธอคงต้องใช้แผนสอง นั่นคือการกระโดดลงไปในทะเลสาบเสียให้จบสิ้น
ในระหว่างที่แซลลี่กำลังเลือกซื้อวัตถุดิบสำหรับอาหารมื้อเที่ยงและมื้อเย็น ในตอนนั้นเองที่สายตาของเธอได้เหลือบไปเห็นคริสที่กำลังเดินมุ่งเข้ามา แซลลี่หมุนตัวเตรียมรับคำทักทายจากอีกฝ่าย แต่ก็ผิดคาดเมื่อชายหนุ่มร่างสูงหยุดชะงัก และสิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนั้นทำให้แซลลี่ต้องพาตัวเองเข้าไปหลบอยู่หลังเสา เพราะคริสได้หยุดพูดคุยกับหญิงสาวคนหนึ่งที่แซลลี่รู้จักเป็นอย่างดี
“นึกว่าเจ้าจะเอาแต่เก็บตัวอยู่ในกระท่อมนั่นเสียอีก”
แซลลี่พูดตามคริสได้ทั้งประโยคอย่างไม่ผิดเพี้ยนไปแม้แต่คำเดียว ชายหนุ่มหยิบหัวไชเท้าที่อยู่ในตะกร้าของเทียน่าขึ้นมาอย่างที่ทำในหนัง ก่อนหน้านี้แซลลี่มองการกระทำนั้นผ่านจอในฐานะคนดู แต่ในตอนนี้เธอได้เห็นมันผ่านเนื้อตาในฐานะชาวบ้านท่านหนึ่ง หญิงสาวยืนมองสองคนนั้นปานคนสอดรู้สอดเห็นอีกทั้งยังพูดตามพวกเขาทุกประโยค
“มีเหตุผลอะไรที่ข้าต้องเก็บตัว” เทียน่ากล่าวพร้อมกับแย่งหัวไชเท้าคืนมาจากคริส
“คงจะเป็นเหตุผลเดียวกับที่เจ้ามาที่นี่”
“ท่านอยากพูดอะไรก็พูดออกมาเลย ข้ามีเวลาไม่มาก”
“เกิดอะไรขึ้นที่ไฮรัม” คริสถามพร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนมุมปาก
“เป็นถึงจอมเวทก็ย่อมมีวิธีไขความอยากรู้อยากเห็นให้กับตัวเอง ข้าไม่สะดวกใจที่จะสนทนากับท่าน” เทียน่าว่าก่อนทำท่าจะหมุนตัวเดินออกไป แต่คริสกลับรั้งด้วยการดึงข้อมือของเธอไว้
แซลลี่เผลอเบ้ปากเมื่อเห็นสถานการณ์ของสองคนนั้น เธอไม่เคยชอบพฤติกรรมของชายหนุ่มผู้เป็นพระเอกของเรื่องเลย เพราะเขามักใช้อำนาจในการขอให้อีกฝ่ายทำในสิ่งที่ตนต้องการเสมอ
“ข้าเป็นผู้ดูแลที่นี่ เจ้าควรตอบในสิ่งที่ข้าถาม”
“ถ้าข้าไม่ตอบแล้วท่านจะทำอะไร ไล่ข้าออกไปจากที่นี่?” เทียน่าเชิดหน้าถามคริส เธอจ้องเขาอย่างไม่รู้สึกกลัวแม้แต่น้อย “หากเป็นเช่นนั้นข้าจะได้รีบไปเสียก่อนตะวันจะตกดิน”
พูดจบหญิงสาวก็เดินหันหลังออกไป ทิ้งให้คริสยืนมองอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเธอหายลับตาไป ชายหนุ่มส่ายหน้าเบา ๆ พร้อมด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ในขณะที่แซลลี่นั้นได้แต่ยืนป้องปากขำที่ตัวเองสามารถพูดตามคริสและเทียน่าได้ทุกประโยค จนลืมสังเกตว่าคริสกำลังเดินตรงมาหาเธอ
“ตรงนี้มีอะไรน่าขำ” คริสถาม
“หัวเราะไปเรื่อย” แซลลี่บอกพร้อมกับหุบยิ้มไปแบบกะทันหัน
“หายดีแล้วเหรอ” คริสถามพลางกวาดสายตามองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า
“หายแล้ว”
“ก็ดี แล้วจำอะไรได้บ้างหรือยัง” เขาถาม ก่อนแซลลี่จะตอบกลับด้วยการสั่นหน้าเบา ๆ “งั้นเจ้าคงต้องอยู่บนเนินเขานั่นต่อไป”
“แหงล่ะ จะให้ไปอยู่ที่ไหนล่ะ” แซลลี่ตอบสวนกลับไป
“ก็ถ้าเจ้าอยากอยู่แบบสันโดษในป่า ข้าก็พอจะหากระท่อมให้เจ้าได้” คริสพูดพลางยิ้มกวน
“เรื่องอะไร อยู่กับคุณยายทามาร่าก็ดีอยู่แล้ว”
“สำนวนการพูดของเจ้าไม่เหมือนคนที่นี่เลย”
คริสที่พินิจมองแซลลี่อยู่ครู่หนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย นั่นทำให้แซลลี่ชะงักไปและเห็นด้วยกับที่ชายหนุ่มว่า ถึงแม้เธอจะดูหนังเรื่องนี้มาหลายรอบ แต่การจะเปลี่ยนสำนวนการพูดให้เหมือนกับคนที่นี่ได้ทั้งหมดนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แซลลี่จึงใช้สิทธิ์คนเพี้ยนความจำเสื่อมในการที่จะพูดในแบบของตัวเองต่อไป
“คุณก็เห็นว่าตื่นมาฉันก็พูดแบบนี้เลย”
“นั่นยิ่งทำให้ข้าอยากรู้อยู่ทุกวัน ว่าเจ้าเป็นใครมาจากไหน”
คริสว่าพลางใช้มือข้างหนึ่งเชยคางแซลลี่ขึ้นมา แต่หญิงสาวก็ปัดมือของเขาออกอย่างไม่ไยดี แววตาเป็นประกายที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของชายหนุ่มเนื้อหอมคนนี้เหมือนจะไม่ส่งผลกับหญิงสาวผู้นี้เลยสักนิด
“สาบานว่าฉันก็ถามตัวเองอยู่ทุกวัน แต่ที่จำได้คือฉันไม่ชอบให้ใครมาแตะตัว” แซลลี่พูดเบา ๆ หากแต่เน้นเสียงทุกคำ
“หึ เจ้าเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำแบบนั้น”
“จะได้รู้ว่าไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่ชอบให้ทำแบบนั้น”
พูดจบแซลลี่ก็เดินจากไปทันที ปล่อยให้คริสยืนหัวเราะกับตัวเองเพียงลำพัง วันนี้เขาถูกผู้หญิงมองด้วยสายตาดูแคลนถึงสองคนด้วยกัน แต่มันไม่ได้ทำให้ความมั่นใจของเขาลดลงเลย อีกทั้งหญิงสาวทั้งสองต่างก็เต็มไปด้วยปริศนา ชวนให้เขานึกสนุกอยากรู้เรื่องราวของพวกเธอให้มากกว่านี้
