เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
แอคชั่น,ผจญภัย,แฟนตาซี,ระทึกขวัญ,ลึกลับ,ต่างโลก,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,พระเอกหล่อ,เวทมนตร์,เวทมนต์,ปีศาจ,แอคชั่น,แอ็คชั่น ,แอ็คชั่น,แอ็กชัน,ต่อสู้,ย้อนเวลา,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ใครผิด..ที่ลิขิตชะตา
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น
ฟื้นคืนสติ
แสงสว่างจ้า แทรกซึมผ่านเปลือกตา ทำให้ โกหก ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น ภาพเบื้องหน้าค่อยๆ ชัดเจนขึ้น เขาพบกับชายหนุ่มรูปหล่อ ผมสีทอง ยืนอยู่ตรงนั้น
โกหกพยายามเอ่ยปากพูด แต่รู้สึกว่าใช้แรงทั้งหมดที่เขามี
"ใจเย็นๆ คุณเพิ่งฟื้น แม้คุณจะได้สติแล้ว แต่เรี่ยวแรงของคุณยังไม่กลับมาทั้งหมด" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
แก…มา…ที่นี่…ได้ไง โกหกพยายามพูดแต่รู้สึกว่ามันใช้แรงทั้งหมดที่ผมมี โกหก รู้สึกสับสน
"ผมไม่รู้ว่าคุณพูดถึงใคร ตอนนี้คุณต้องใจเย็นแล้วตั้งสติ มองผมให้ดีๆ"
ชายหนุ่มพูดซ้ำ
โกหก พยายามเพ่งมองอีกครั้ง ภาพเบื้องหน้าค่อยๆ ชัดเจนขึ้น เขาจำได้ว่า ชายหนุ่มตรงหน้าไม่ใช่ "ความหวัง" แต่เป็นชายคนหนึ่งที่เขาไม่เคยรู้จัก
"ตอนนี้คุณต้องพักฟื้นตัวเองให้ร่างกายกลับมาปกติก่อน เรามีหลายอย่างที่จะต้องคุยกัน" ชายหนุ่มกล่าว
โกหก พยายามเอ่ยปากพูดอีกครั้ง แต่เหมือนแรงของเขาจะหมดสิ้น ร่างกายของเขาอ่อนแรงลง ชายหนุ่มเดินจากไป เหลือเพียงหมอและพยาบาลที่กำลังตรวจร่างกายของเขา
โกหกจมดิ่งสู่ความคิด เขาจำอะไรแทบไม่ได้ รู้สึกสับสนว่าที่นี่ที่ไหน
เขาอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง แน่นอน แต่เขาไม่รู้ว่าเขาเข้ามานอนที่นี่ได้อย่างไร
ความทรงจำทั้งหมดเลือนราง
มีเพียงความมืดมิด
และชายหนุ่มรูปหล่อผมสีทองที่ยืนอยู่ตรงนั้น
อะไรคือความจริงที่รอการเปิดเผย?
…
หลายชั่วโมงผ่านไป อาการของผมเริ่มดีขึ้นเล็กน้อย ผมเริ่มมองเห็นและพูดได้บ้าง แต่แขนขวายังรู้สึกอ่อนแรง
อะไรกัน เกิดอะไรขึ้น และผมมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
"คุณหลับไปนานมาก เพิ่งฟื้นขึ้นมา ร่างกายคุณจึงต้องค่อยๆ ฟื้นฟู อาจจะมองเห็นและพูดได้บ้าง แต่ยังไม่มีแรง" หมออธิบาย
"นานแค่ไหน?" ผมถาม
"ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณมาจากช่วงเวลาไหน"
"หมายความว่าไง?" ผมเริ่มสับสน
"คุณเพิ่งฟื้น แน่ใจหรือว่าพร้อมจะรู้เรื่องราวทั้งหมดตอนนี้?"
ผมนิ่งเงียบ จ้องมองใบหน้าของหมอ เขาคุ้นตา ทรงผมและดวงตาสีทองของเขาดึงดูดความสนใจผม แต่ผมนึกไม่ออกว่าเคยเจอเขาที่ไหน
"เอาเถอะ ไม่ว่าคุณจะบอกหรือไม่ บอกแล้วผมก็รู้เองแหละ ผมจะออกจากโรงพยาบาลได้ตอนไหน?"
"เมื่อคุณพร้อม"
ไม่นาน เสียงเตือนภัยดังสนั่นไปทั่วห้อง หมอและพยาบาลหลายคนวิ่งเข้ามา
"ดูแลเขาให้ดีด้วยหมอ" ชายหนุ่มดวงตาสีทองสั่ง ก่อนจะรีบออกจากห้อง ทิ้งผมไว้กับหมอและพยาบาล
…