เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
แอคชั่น,ผจญภัย,แฟนตาซี,ระทึกขวัญ,ลึกลับ,ต่างโลก,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,พระเอกหล่อ,เวทมนตร์,เวทมนต์,ปีศาจ,แอคชั่น,แอ็คชั่น ,แอ็คชั่น,แอ็กชัน,ต่อสู้,ย้อนเวลา,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ใครผิด..ที่ลิขิตชะตา
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ในห้องที่ดูเหมือนห้องในโรงพยาบาล แต่คราวนี้ไม่มีใครอยู่ รอบตัวผมมีแต่ความว่างเปล่า ผมขยับร่างกายบนเตียง รู้สึกราวกับว่าร่างกายฟื้นฟูเต็มที่แล้ว ผมลุกขึ้นจากเตียง เดินสำรวจไปรอบห้อง มองหาสิ่งผิดปกติ หน้าต่างที่เคยเห็นตอนนอนอยู่ กลับกลายเป็นหน้าต่างปลอม ห้องนี้ปิดทึบ แสงแดดส่องเข้ามาไม่ได้เลย
"ห้องปิดตาเหรอ" ผมคิดในใจ พยายามสังเกตต่อไป
ไม่มีห้องน้ำ ต่างจากห้องผู้ป่วยทั่วไปในโรงพยาบาล สิ่งนี้ยิ่งทำให้ผมสงสัยว่าที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลจริง ๆ
ผมเดินไปที่ประตู ลังเลว่าถ้าเปิดประตู สัญญาณเตือนภัยหรือระบบอะไรจะทำงานหรือเปล่า เพราะผมจำได้ว่าพวกเขาไม่ไว้ใจผมนัก และผมเองก็ไม่ไว้ใจพวกเขาเช่นกัน ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขาเป็นใคร และทำไมผมถึงมาฟื้นอยู่ที่นี่ การที่ห้องนี้ไม่มีกล้องวงจรปิด แสดงว่าพวกเขามั่นใจว่าผมหนีออกจากห้องนี้ไม่ได้
"ผมคือหมอ" ผมเอ่ยขึ้นพร้อมกับใช้พลังโกหก เปลี่ยนชุดป่วยที่ใส่กลับเป็นชุดหมอ ตอนนี้ทั้งรูปร่างหน้าตาและเครื่องแต่งกายผมเปลี่ยนเป็นหมอที่เคยเห็นตอยที่เข้ามารักษาผม
เมื่อลองหมุนลูกบิดประตู ระบบสแกนลายนิ้วมือทำงาน แต่ด้วยร่างปลอมในคราบหมอ ลายนิ้วมือและรูปร่างมือของผมจึงเปลี่ยนไป ประตูจึงเปิดออก เผยให้เห็นโถงทางเดินยาวขนาดใหญ่ เต็มไปด้วยห้องที่เหมือนกัน บรรยากาศดูอึดอัด เหมือนกับเป็นสถานที่คุมขังมากกว่าโรงพยาบาล
สายไฟที่นี่ถูกเดินอยู่ใต้ดิน ต่างจากโรงพยาบาลทั่วไปที่สายไฟจะอยู่ด้านนอก สถานที่นี้จึงน่าจะอยู่ใต้ดินหรือเป็นสถานที่ที่ออกแบบมาอย่างพิเศษ ผมเริ่มรู้สึกว่าการออกจากที่นี่คงไม่ใช่เรื่องง่าย
พยายามมองหาหมอ พยาบาล หรือใครสักคน แต่ไม่มีใครอยู่เลย ประตูทุกห้องถูกล็อกแน่น ราวกับขังอะไรบางอย่างไว้
แม้จะดูเหมือนสถานที่คุมขัง แต่กลับไม่มีกล้องวงจรปิดติดตั้งไว้ตามทางเดิน ยามรปภ. หรือเจ้าหน้าที่ตรวจสอบความปลอดภัยก็ไม่มี สถานที่นี้ดูมั่นใจกับระบบเซ็นเซอร์ที่ประตูมากกว่า
ผมเดินไปตามทางสีขาวและห้องรับรองเรื่อยๆ รู้สึกเหมือนเดินไม่มีวันสิ้นสุด พบบันไดขึ้นลง ตัดสินใจเดินขึ้นบันได เพราะคิดว่าสถานที่นี้น่าจะอยู่ใต้ดิน
ชั้นถัดมา ก็เงียบสงบ ไร้ผู้คน ราวกับไม่มีใครอาศัยอยู่ สถานที่ที่รัดกุมขนาดนี้ น่าจะมีคนเฝ้ายามหรือรปภ. ตรวจตรา แต่กลับไม่มีแม้แต่หมอพยาบาลที่เคยเห็น ทางเดินโล่งสีขาวและเต็มไปด้วยห้องเหมือนเดิม บรรยากาศแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกสับสน
ตูม! เสียงระเบิดดังมาจากไกล แรงระเบิดทำให้ทั้งตึกสั่นสะเทือน สั่นสะเทือนจนรู้สึกได้ถึงผนังและสิ่งของรอบตัวที่สั่นไหว ผมเสียหลักเกือบล้ม รีบก้าวเท้าให้ไวขึ้น วิ่งหาทางออกจากที่นี่
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้านนอก แต่การระเบิดนี้คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ ผมต้องรีบหาทางออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด