เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
แอคชั่น,ผจญภัย,แฟนตาซี,ระทึกขวัญ,ลึกลับ,ต่างโลก,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,พระเอกหล่อ,เวทมนตร์,เวทมนต์,ปีศาจ,แอคชั่น,แอ็คชั่น ,แอ็คชั่น,แอ็กชัน,ต่อสู้,ย้อนเวลา,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ใครผิด..ที่ลิขิตชะตา
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น
เสียงฝีเท้าของผมดังก้องไปตามโถงทางเดินสีขาว ไฟด้านหน้าสว่างจ้า แต่ด้านหลังกลับมืดมิดราวกับเป็นเงาของสัตว์ร้ายที่ไล่ตามผมมา
มันคืออะไร? ผมคิดในใจ ขณะที่เร่งฝีเท้าวิ่งหนี ไม่กล้าหันไปมอง ผมพยายามมองหาประตูบานใหม่ที่จะหลบซ่อน ตัวเลือกที่ดีที่สุดตอนนี้คือการหาที่หลบซ่อน แต่ผมก็กลัวว่าการเปิดประตูจะปล่อยสัตว์ร้ายตัวอื่นออกมา
เวลาของผมเหลือน้อยลงทุกวินาที เสียงฝีเท้าของสัตว์ร้ายนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมตัดสินใจเปิดประตูบานหนึ่งตรงหน้า
…
"ประตูแห่งความหวัง" ผมอ่านชื่อบนป้ายประตูด้วยความหวังจางๆ ผมใช้แรงทั้งหมดพุ่งเข้าหาประตู เปิดออกและพุ่งเข้าไปก่อนที่สัตว์ร้ายจะตามมาทัน เสียงกระแทกประตูดังสนั่น
ความเหนื่อยล้าและความกลัว ทำให้ผมทรุดลงกับพื้น ทันใดนั้น เสียงพูดก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
"เกือบไม่รอดแล้วใช่ไหมล่ะ"
ผมหันขวับไปมอง พบกับใบหน้าที่คุ้นเคย ชายคนนี้คือผู้ต่อสู้กับอนุวัตเทพแห่งความเชื่อ ผมจำเขาได้จากทรงผมสีทองและใบหน้าที่เด็ดเดี่ยว
"แก... แกคือ..." ผมพูดตะกุกตะกัก
"ทำไมนายทำหน้าเหมือนเห็นผี?" ชายคนนั้นถามพร้อมรอยยิ้ม
"แล้วแกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ที่นี่มันที่ไหนกัน?" ผมถามด้วยความสงสัย
"ใจเย็นก่อน... นายมาหาฉันเพราะต้องการความหวังไม่ใช่เหรอ?"
"ความหวัง? แกจะบ้าเหรอ? ฉันต้องการความหวังไปทำไม?"
"แล้วนายไม่อยากรอดจากที่นี่งั้นเหรอ? ความหวังของนายอยู่ที่นี่นะ"
"แล้วทำไมแกไม่หนีไปล่ะ? แกมีเหตุผลอะไรที่อยู่ที่นี่?"
"ฉันมีเหตุผลของฉัน... หน้าที่ของฉันเสร็จสิ้นลงแล้ว ต่อไปนี้จะเป็นหน้าที่ของนาย"
"แกหมายความว่าไง? ฉันคือโกหก ฉันต้องการความหวังไปทำไม?"
**"ไม่ว่าจะเป็นนายหรือฉัน ไม่ว่าจะเป็นความหวังหรือความโกหก พวกเราล้วนถูกสร้างขึ้นมาเพื่อตอบสนองต่อความต้องการของตัวตน การมีอยู่ของโกหกนั้นเพื่อปกปิดความจริง บิดเบือนสิ่งที่เราคิด และสร้างความเชื่อมั่น
"แกจะบอกว่าที่แกยังอยู่ได้เพราะว่าฉันมันโกหกงั้นหรอ?"
"เปล่าหรอก ฉันแค่จะบอกว่าไม่ว่าจะเป็นนายหรือฉัน แท้จริงแล้วเราถูกใช้เพื่อจุดประสงค์บางอย่างของตัวตน แต่ว่าจะใช้ในทางที่ดีหรือไม่ดีนั้น ขึ้นอยู่กับว่านายเป็นคนอย่างไร"
"ฉันคือโกหก ฉันจะหวังให้คนอื่นโกหกเหมือนฉันเหรอ?"
"ลึกๆแล้วเราเป็นคนยังไง เราก็มักจะตัดสินคนอื่นผ่านมุมมองของเราเอง...