เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
แอคชั่น,ผจญภัย,แฟนตาซี,ระทึกขวัญ,ลึกลับ,ต่างโลก,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,พระเอกหล่อ,เวทมนตร์,เวทมนต์,ปีศาจ,แอคชั่น,แอ็คชั่น ,แอ็คชั่น,แอ็กชัน,ต่อสู้,ย้อนเวลา,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ใครผิด..ที่ลิขิตชะตา
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น
สายตาที่คอยติดตาม
คุณเคยไหมที่รู้สึกว่ามีคนจ้องมองอยู่ตลอดเวลา แม้จะมองไปรอบๆ ก็ไม่พบใคร แต่กลับสัมผัสได้ถึงสายตาที่ไม่เป็นมิตร ทุกครั้งที่ผมนั่งหรือนอนพัก ผมมักจะรู้สึกเหมือนมีใครบางคนแอบมองอยู่ แต่เมื่อหันไปดูก็ไม่พบอะไร
สถานที่แห่งนี้ช่างน่ากลัว มันเล่นตลกกับผมอยู่ตลอดเวลา เส้นทางที่วกวน วนไปวนมา ทำให้ผมเริ่มเครียด เสียงหลอดไฟที่ดังหึ่งจนน่ารำคาญ สร้างความอึดอัด ราวกับว่ามันกำลังคุกคามจิตใจผม
ความหวาดระแวงที่กัดกิน
ความรู้สึกหวาดระแวงค่อยๆ กัดกินผม ผมเคยลองเดินย้อนกลับไปเพื่อดูว่าอะไรตามหลัง แต่ก็ไม่พบอะไร ไม่รู้ว่าเพราะผนังที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา หรือเพราะมันแอบซ่อนตัวอยู่
แต่ทุกครั้งที่ผมหยุดนิ่ง ความรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองนั้นก็กลับมาอีกครั้ง มันทำให้ผมรู้สึกอึดอัด ไม่สบายใจ
การเผชิญหน้า
ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ร่างกายของผมเริ่มอ่อนเพลีย ผมนั่งลงกับพื้น เอนหลังพิงผนัง หลับตาลงเตรียมจะพักผ่อน
แสงไฟที่เคยดังหึ่งอยู่ๆ ก็เงียบลง ผมรู้สึกโล่งใจ คิดว่าคงจะได้นอนหลับสักพัก
แต่ทันใดนั้น แสงไฟตรงหน้าผมก็ดับลง มืดมิดไปหมด ผมไม่มีเรี่ยวแรงลุกขึ้น แม้จะกลัวก็ตาม
นั่งนิ่งๆ อยู่ท่ามกลางความมืด ได้ยินเพียงเสียงหายใจของตัวเอง
แล้วทันใดนั้น...
สิ่งมีชีวิตประหลาด
ผมเห็นมัน! สิ่งมีชีวิตประหลาดปรากฏตัวตรงหน้าผม แม้ว่าไฟจะดับ แต่แสงไฟจากหลอดไฟรอบๆ ยังพอให้ผมเห็นมันได้ชัด
มันสูงประมาณ 2.38 เมตร ผอมมาก ผิวสีเทา ไม่มีขน แขนขาลยาวไม่สมส่วน มือใหญ่ นิ้วเรียว ปลายนิ้วงอผิดรูป
ใบหน้าของมันน่ากลัวมาก ไม่มีเม็ดสี ดวงตาเป็นหลุมดำ ปากเต็มไปด้วยฟันแหลมคม
มันมองไม่เห็นผม แม้จะอยู่ตรงหน้า แสงสะท้อนจากหลอดไฟทำให้ผมเห็นมันได้ชัด
มันสูดดมหายใจอย่างหนัก แม้จะไม่มีจมูก
มันพยายามหาผม มองไปรอบๆ อย่างสับสน
ความกลัวที่กัดกิน
เมื่อเห็นมัน ผมรู้สึกกลัวจนตัวสั่น ขนลุกซู่ เมื่อความกลัวเข้ามาเยือน ร่างกายของเราจะเริ่มตอบสนองอย่างอัตโนมัติ กล้ามเนื้อจะตึงเครียด สมองส่วนใหญ่จะถูกยึดครองโดย "คอร์เทกซ์ซีเรียล""คอร์เทกซ์ซีเรียล (Cerebral cortex) เป็นส่วนที่ใหญ่ที่สุดของสมอง คิดเป็นประมาณ 85% ของน้ำหนักสมองทั้งหมด สมองจะพยายามหาคำตอบให้กับสิ่งที่ตรงนี้ที่คิดว่าไม่มีอยู่จริง หัวใจเต้นรัว ร่างกายเริ่มอึดอัด หายใจลำบาก
เลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกายด้วยอดีนาลีน ระบบประสาททั้งหมดถูกกระตุ้น สั่งให้เราหนี แต่ขาสองข้างกลับอ่อนแรง ไร้แรงจะขยับ
เพราะสมองเรารู้ดีว่า "มันสายเกินไปแล้ว"
รูขุมขนทั่วร่างกายขยายตัว ปล่อยฟีโรโมนแห่งความกลัวออกมาในปริมาณเล็กน้อย
ในใจวนเวียนแต่ความคิดว่า "เมื่อไหร่ฉันจะถูกกลืนกินโดยความกลัวนี้?"
แม้จะพยายามกลั้นความกลัว แต่ความรู้สึกนั้นก็ยังคงอยู่ คอยกัดกินหัวใจและทำลายจิตใจ
กล้ามเนื้อตึงเครียด สมองทำงานหนัก ผมพยายามหาทางหนี
หัวใจเต้นรัว หายใจลำบาก
เลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกาย
ผมรู้ดีว่า "มันสายเกินไปแล้ว"
สัญชาตญาณเอาชีวิตรอด
แม้จะกลัวจนแทบจะขยับตัวไม่ได้ แต่สัญชาตญาณเอาชีวิตรอดก็ทำงาน
ผมพยายามกลั้นหายใจ ไม่ให้มันได้ยินเสียง
มันหาผมไม่เจอ เริ่มโมโห แสดงอาการรุนแรง กรีดร้อง โวยวาย
ผมรู้ว่าต้องหนี แต่ขาสองข้างกลับอ่อนแรง ไร้เรี่ยวแรง
ผมจะเอาชนะความกลัวและหนีจากสิ่งมีชีวิตประหลาดนั้นได้อย่างไร?
ติดตามอ่านต่อในบันทึกถัดไป...