เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
แอคชั่น,ผจญภัย,แฟนตาซี,ระทึกขวัญ,ลึกลับ,ต่างโลก,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,พระเอกหล่อ,เวทมนตร์,เวทมนต์,ปีศาจ,แอคชั่น,แอ็คชั่น ,แอ็คชั่น,แอ็กชัน,ต่อสู้,ย้อนเวลา,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ใครผิด..ที่ลิขิตชะตา
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น
กลั้นหายใจ จ้องมองสัตว์ประหลาด
ผมพยายามสุดชีวิต กลั้นหายใจ นั่งนิ่งที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ค่อยๆหายใจเข้าออกเบาๆ จ้องมองพิจารณาร่างประหลาดตรงหน้า รูปลักษณ์มันช่างน่ากลัว แต่ดูเหมือนว่ามันมีจุดอ่อนบางอย่าง ตาของมันมองไม่เห็น ผมต้องใช้โอกาสนี้เอาตัวรอด ความกลัวทำให้ร่างกายผมชาจนขยับไม่ได้ แต่นั่นก็กลายเป็นข้อดี เพราะจะไม่มีเสียงดังเกิดขึ้น สิ่งมีชีวิตประหลาดนั้นเดินวนไปมารอบตัวผม เหมือนพยายามจะฟังเสียงอะไรบางอย่าง แต่ทว่าไม่มีเสียงใดๆ เกิดขึ้น ช่วงเวลานั้นไม่นานนัก แต่สำหรับคนที่กลัวอย่างผม มันยาวนานดั่งชั่วโมง เหงื่อไหลอาบตัวจากความหวาดกลัว ร่างกายผมสั่นระริก ในที่สุด สิ่งมีชีวิตนั้นก็พละหายไปจากผม มันเดินไปไหนไม่ทราบได้
ร่างนั้นหายไปพร้อมความตึงเครียด
ร่างของมันหายไปพร้อมกับความตึงเครียดในตัวผมที่ผ่อนคลายลง ความอ่อนเพลียสะสมบริเวณเปลือกตาหนักอึ้งจนผม
ไม่รู้ว่าผมหลับไปนานแค่ไหน แต่ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงฝีเท้าหลายคู่วิ่งวุ่นวายมาตามทางที่ไหนสักแห่ง เสียงสนทนาจากวิทยุสื่อสารดังแว่วมา ผมนอนพิงพนัง ก้มตัวลงแนบหูกับพื้นเพื่อฟังเสียงทิศทางว่าการเคลื่อนที่นั้นมาจากทางไหน
การได้ยินเสียงเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอ ผมต้องสัมผัสแรงสั่นสะเทือนเพื่อระบุทิศทางที่แน่นอน สายตาของผมพยายามมองหาที่มาของเสียง แต่ผนังที่ล้อมรอบราวกับเขาวงกตบดบังทัศนวิสัย
ผมตั้งสติ ฟังเสียงอย่างตั้งใจ มั่นใจว่าไม่ได้ฝันหรือเห็นภาพลวงตา
เสียงนั้นมาจากทางทิศเหนือ ผมลุกขึ้นยืนหลังจากก้มหน้าแนบพื้นเพื่อสัมผัสแรงสั่นสะเทือน เตรียมตัวออกเดินทางตามเสียงที่ได้ยิน แต่ความระแวงยังคงหลงเหลืออยู่ เสียงฝีเท้าเหล่านั้นอาจไม่ใช่ของมนุษย์
ภาพความน่ากลัวของสัตว์ประหลาดตัวนั้นยังย้ำเตือนผมถึงอันตรายที่อาจเกิดขึ้น ความคิดที่ว่านี่อาจเป็นกลลวงของพวกมันก็ยังคงกวนใจผมอยู่