เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
แอคชั่น,ผจญภัย,แฟนตาซี,ระทึกขวัญ,ลึกลับ,ต่างโลก,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,พระเอกหล่อ,เวทมนตร์,เวทมนต์,ปีศาจ,แอคชั่น,แอ็คชั่น ,แอ็คชั่น,แอ็กชัน,ต่อสู้,ย้อนเวลา,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ใครผิด..ที่ลิขิตชะตา
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น
หลังจากได้เข็มทิศ ผมตัดสินใจตรวจสอบศพทหารคนอื่นๆ เพิ่มเติม หวังว่าจะพบอุปกรณ์หรือสิ่งของน่าสนใจ
ผมหยิบกระติกน้ำจากทหารคนหนึ่ง ดื่มน้ำจนหมด และเก็บกระติกสำรองไว้เผื่อเดินทางไกล
ด้วยความกังวลถึงอันตรายที่อาจเกิดขึ้น ผมจึงเก็บหน้ากากกันแก๊สจากทหารมาใส่
เท่าที่สังเกต ภายในสถานที่แห่งนี้ดูไม่เป็นมิตรกับมนุษย์เท่าไหร่นัก
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่ทราบ แต่สิ่งที่ผมพบเห็นสร้างความประหลาดใจ
ซากศพทหารเหล่านั้นค่อยๆ ละลายลงกับพื้น ผ่านสารแปลกๆ บนพื้นที่กัดกร่อนแม้กระทั่งเสื้อผ้า อาวุธ และโลหะ
รองเท้าของผมยังคงสภาพปกติ ไม่ได้รับผลกระทบจากสารนี้
ผมเริ่มตั้งข้อสันนิษฐานว่า พรมบนพื้นที่เรากำลังเดินอยู่นั้น อาจเป็นสิ่งมีชีวิตบางประเภทเช่นกัน
ผมออกจากจุดเกิดเหตุ หยิบเข็มทิศขึ้นมาพิจารณา
…
เข็มทิศชี้ไปทางทิศเหนือเสมอ แต่บางครั้งเมื่อผมเดินตามเข็มทิศ กลับพบกับทางตัน
ผมจึงต้องเปลี่ยนเส้นทางเดินอ้อมอยู่เสมอ
ไฟ LED สองสีบนเข็มทิศ ด้านซ้ายเป็นสีเขียว ด้านขวาเป็นสีแดง กระพริบสลับกัน
ผมยังไม่แน่ชัดว่าไฟเหล่านี้ทำงานอย่างไร
จากการสังเกต ไฟสีเขียวจะกระพริบเมื่อฉันเดินไปทางทิศเหนือที่ถูกต้อง
แต่หากผมเปลี่ยนทิศทาง ไฟสีแดงจะกระพริบแทน
สิ่งที่น่าสนใจคือ เข็มทิศบางครั้งไม่ได้ชี้ไปทางทิศเหนือ แต่อย่างไรก็ตาม ไฟสีเขียวก็ยังคงกระพริบ
ผมจึงสันนิษฐานว่า ไฟสีเขียวอาจบอกเส้นทางที่ถูกต้อง
ผมจึงตัดสินใจเดินตามไฟสีเขียวต่อไป
…
ผมเดินต่อไปโดยไม่รู้ว่าใช้เวลาไปนานแค่ไหน เข็มทิศในมือเป็นความหวังเดียวที่ผมมี มันช่วยให้ผมมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางที่ไม่รู้จัก ต่างจากตอนแรกที่ผมเดินอย่างไร้จุดหมาย
ไม่นาน สิ่งที่ทำให้ผมหวาดกลัวก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง สายตาของมันจ้องมองผมจากระยะไกล ด้านหลังผม รู้ดีว่ามันกลับมาแล้ว
รอบนี้ผมไม่จำเป็นต้องหันกลับไปมอง เพราะเข้าใจกลไกการทำงานของมันแล้ว
ไม่ว่าผมจะหันไปมองหรือไม่ มันก็จะตามผมอยู่ดี
ผมพยายามเดินให้เบาที่สุด เงียบเชียบที่สุด แต่ดูเหมือนว่ามันจะตามผมมาติดๆ
ผมไม่เข้าใจว่ามันมองไม่เห็นแล้วสัมผัสได้อย่างไรว่าผมอยู่ตรงไหน
ถ้ามันใช้การได้ยิน เสียงฝีเท้าที่เบาเพียงใดมันก็น่าจะได้ยิน
นึกถึงตอนที่ผมเจอกับมันครั้งแรก ผมอยู่ใกล้มันมาก
ถ้ามันใช้การได้ยิน เสียงลมหายใจของผมก็น่าจะได้ยิน
แต่ตอนนั้นมันไม่ได้ยิน
ผมคงไม่อาจทดลองหรือวัดใจว่ามันจะได้ยินเสียงลมหายใจของผมจริงหรือไม่
จากการเผชิญหน้าอีกครั้ง ผมตัดสินใจเก็บเรี่ยวแรงทั้งหมด เดินหน้าต่อไปตามเข็มทิศ