เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
แอคชั่น,ผจญภัย,แฟนตาซี,ระทึกขวัญ,ลึกลับ,ต่างโลก,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,พระเอกหล่อ,เวทมนตร์,เวทมนต์,ปีศาจ,แอคชั่น,แอ็คชั่น ,แอ็คชั่น,แอ็กชัน,ต่อสู้,ย้อนเวลา,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ใครผิด..ที่ลิขิตชะตา
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น
เสียงกระแทกพื้นดังกึกก้อง ถี่รัว และรุนแรงขึ้น ราวกับกลองศึกที่กึกก้องไปทั่ว เสียงนั้นคืบคลานเข้าใกล้ผมเรื่อย ๆ หัวใจของผมเต้นรัวด้วยความหวาดกลัว เหงื่อเย็นไหลอาบใบหน้า ผมรีบมองไปรอบ ๆ แต่สายตาที่พร่ามัวจากความมืดมิด มองเห็นเพียงกำแพงที่สลับซับซ้อน ยืดยาว ราวกับเขาวงกตที่ไม่มีทางออก ไม่มีที่หลบซ่อนจากสิ่งมีชีวิตอันน่าสะพรึงกลัวนี้
ผมตั้งสติและใช้สกิววิเคราะห์
ทางเดินเขาวงกตแห่งนี้ไร้ซึ่งเฟอร์นิเจอร์ ไม่มีเก้าอี้ โต๊ะ ตู้ หรือเตียงให้หลบซ่อน แม้แต่ซอกหลืบมุมเล็ก ๆ ก็ไม่มี ราวกับว่าที่นี่ถูกออกแบบมาเพื่อกักขัง ขังผมไว้กับสัตว์ประหลาดเหล่านี้ ผมนึกถึงหลอดไฟที่เห็นระหว่างทาง บางดวงสว่าง บางดวงมืด มันอาจจะเป็นกุญแจสำคัญ ช่วยนำทางผมออกจากที่นี่ได้ แต่ตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการเอาตัวรอดจากภัยคุกคามที่อยู่ตรงหน้า
การมีแสงไฟในสถานที่นี้ดูย้อนแยงอย่างเห็นได้ชัด เพราะสัตว์ร้ายบางตัวก็ไม่ได้พกไฟฉาย แสงไฟจึงเป็นอะไรบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจ
ผมตัดสินใจนอนราบลงกับพื้นทันที หาที่มืดมิดที่สุด แสงไฟจากเพดานด้านบนส่องลงมาถึง แต่ไม่สามารถส่องลึกเข้ามาถึงมุมนี้ได้ ผมหวังว่าความมืดน่าจะช่วยผมได้ เพราะมันจะกลืนกินผม พรางตัวผมจากสายตาของสัตว์ร้าย แต่ความมืดไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกปลอดภัย กลับกัน มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้น จินตนาการของผมเริ่มวาดภาพสัตว์ประหลาดในรูปแบบต่าง ๆ มันอาจจะตัวใหญ่โต มีเขี้ยวแหลมคม หรืออาจจะตัวเล็ก แต่แววตากลับโหดร้าย ผมพยายามกลั้นหายใจ กลัวว่าเสียงหายใจของผมจะไปกระตุ้นให้มันเข้ามากัดกินผม
ผมนอนราบไปกับพื้น ซุกตัวลงในความมืดมิด ภาวนาให้ความมืดมิดกลืนกินความกลัว กลืนกินเสียงหัวใจที่เต้นรัว กลืนกินสัตว์ร้ายที่คืบคลานเข้ามา กลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง เหลือไว้เพียงความเงียบสงัด และความว่างเปล่า แต่ยิ่งผมภาวนา ความมืดก็ยิ่งดูมืดมน เสียงหัวใจของผมก็ยิ่งเต้นรัว และเสียงฝีเท้าของสัตว์ร้ายก็ยิ่งใกล้เข้ามา
หัวใจของผมเต้นรัวด้วยความกลัว แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็รู้สึกถึงความกล้าหาญ ผมจะไม่ยอมแพ้ ผมจะต้องหาทางออกไปจากสถานที่บ้าๆนี้ให้ได้