เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
แอคชั่น,ผจญภัย,แฟนตาซี,ระทึกขวัญ,ลึกลับ,ต่างโลก,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,พระเอกหล่อ,เวทมนตร์,เวทมนต์,ปีศาจ,แอคชั่น,แอ็คชั่น ,แอ็คชั่น,แอ็กชัน,ต่อสู้,ย้อนเวลา,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ใครผิด..ที่ลิขิตชะตา
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น
เสียงฝีเท้าดังกึกก้อง ถี่รัว และรุนแรงขึ้น ราวกับกลองศึกที่กึกก้องไปทั่ว เสียงนั้นคืบคลานเข้าใกล้ผมเรื่อย ๆ หัวใจของผมเต้นรัวด้วยความหวาดกลัว เหงื่อเย็นไหลอาบใบหน้า
ผมรีบมองไปรอบ ๆ แต่สายตาที่พร่ามัวจากความมืดมิด มองเห็นเพียงกำแพงที่สลับซับซ้อน ยืดยาว ราวกับเขาวงกตที่ไม่มีทางออก ไม่มีที่หลบซ่อนจากสิ่งมีชีวิตอันน่าสะพรึงกลัวนี้
ความหวาดกลัวค่อย ๆ กลืนกินผม ความมืดมิดที่ปกคลุมรอบตัว ยิ่งทำให้ผมรู้สึกอึดอัด หายใจไม่สะดวก ราวกับมีใครบางคนกำลังจ้องมองผมอยู่จากเงามืด
ผมพยายามตั้งสติ ห้ามความกลัวครอบงำ
ผมนึกถึงหลอดไฟที่เห็นระหว่างทาง บางดวงสว่าง บางดวงมืด สลับกันไป ราวกับเป็นสัญญาณอะไรบางอย่างผมตัดสินใจนอนราบลงกับพื้น หาที่มืดมิดที่สุด แสงไฟจากเพดานด้านบนส่องลงมาถึง แต่ไม่สามารถส่องลึกเข้ามาถึงมุมนี้ได้
ผมหวังว่าความมืดน่าจะช่วยผมได้ เพราะ หวังความมืดจะกลืนกินผม ช่วยพรางตัวผมจากสายตาของสัตว์ร้าย แต่ความมืดไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกปลอดภัย กลับกัน มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้น
จินตนาการของผมเริ่มวาดภาพสัตว์ประหลาดในรูปแบบต่าง ๆ มันอาจจะตัวใหญ่โต มีเขี้ยวแหลมคม หรืออาจจะตัวเล็ก แต่แววตากลับโหดร้าย
ผมพยายามกลั้นหายใจ กลัวว่าเสียงหายใจของผมจะไปกระตุ้นให้มันเข้ามากัดกินผม
ผมนอนราบไปกับพื้น ซุกตัวลงในความมืดมิด ภาวนาให้ความมืดมิดกลืนกินความกลัว กลืนกินเสียงหัวใจที่เต้นรัว กลืนกินสัตว์ร้ายที่คืบคลานมา กลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง เหลือไว้เพียงความเงียบสงัด และความว่างเปล่า
แต่ยิ่งผมภาวนา ความมืดก็ยิ่งดูมืดมน เสียงหัวใจของผมก็ยิ่งเต้นรัว และเสียงฝีเท้าของสัตว์ร้ายก็ยิ่งใกล้เข้ามา
เสียงฝีเท้าดังกึกก้อง ค่อยๆ ใกล้เข้ามา หัวใจของผมเต้นรัวด้วยความหวาดกลัว เหงื่อเย็นไหลอาบใบหน้า ผมรีบหมอบราบลงกับพื้น มิดชิดกับผนังตามแผนที่วางไว้
แต่แล้ว เสียงกระแทกพื้นที่ดังกึกก้องนั้น กลับไม่ใช่เสียงของสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ แต่เป็นเสียงร้องแหลมเล็ก คล้ายคนทรมาน ดังก้องไปทั่ว ราวกับมีสัตว์ตัวเล็กจำนวนมาก กำลังถูกไฟลวก
เสียงร้องโหยหวน ดังออกมาจากเงามืด ขนลุกซู่ไปทั้งตัว หัวใจผมเต้นรัว ความกลัวคุกคามเข้ามาอีกครั้ง
นี่มันใช่เจ้าตัวเดิม ที่ผมเคยเจอมาแล้วจริงๆเหรอ? ทำไมผมถึงยังกลัวมันอยู่ ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นอย่างไร?
ร่างสีซีดขาว ของมันค่อยๆ คลานเข้ามาใกล้ ผม ตาของมันมองไม่เห็น แต่มันพยายามฟังเสียง ราวกับมันรู้ว่ามีแรงสั่นสะเทือน กำลังเคลื่อนที่เข้ามา
มันไม่สนใจ สิ่งมีชีวิตประหลาดอีกตัวที่กำลังจะมาถึง มันจดจ่อ พยายามฟัง และมองหาเหยื่อ ราวกับมันมองเห็นได้
หรือว่ามัน ไม่ได้ใช้หูฟังเสียง แต่ใช้การรับรู้ การสัมผัส ในการล่าเหยื่อ?
ไม่งั้นมันคงรู้ ว่าสิ่งมีชีวิต ที่กำลังจะมาถึงนั้น แข็งแกร่ง และอันตราย กว่ามัน
แต่เจ้าตัวประหลาดตัวนี้ กลับไม่กลัว ศัตรูตัวใหม่
อะไรคือสิ่งที่มันต้องการ?
อะไรคือจุดอ่อนของมัน?