เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
แอคชั่น,ผจญภัย,แฟนตาซี,ระทึกขวัญ,ลึกลับ,ต่างโลก,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,พระเอกหล่อ,เวทมนตร์,เวทมนต์,ปีศาจ,แอคชั่น,แอ็คชั่น ,แอ็คชั่น,แอ็กชัน,ต่อสู้,ย้อนเวลา,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ใครผิด..ที่ลิขิตชะตา
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น
ผมฟุบหน้าลงกับพื้น กอดแขนตัวเองแน่น พยายามกลั้นหายใจ เสียงหวีดแหลมเล็กดังก้องอยู่ในหู มันดังใกล้เข้ามา จนผมแทบจะเอามืออุดหูตัวเองไว้ ผมนอนนิ่ง กลั้นหายใจ พยายามกลมกลืนตัวเองกับพื้น ภาวนาให้สัตว์ประหลาดตัวที่ตามผมมานั้นมองไม่เห็นผม
จากการวิเคราะห์เสียงของมัน ที่ดังก้องอยู่ในระยะประชิด ผมคาดเดาว่ามันน่าจะอยู่บริเวณใกล้ ๆ เพียงแต่ยังมองไม่เห็นผม แสดงว่าการวิเคราะห์ของผมนั้นเป็นความจริง เจ้าตัวนี้นั้นมองไม่เห็น หากมันไม่ได้ยินเสียง
เสียงคำรามอันรุนแรงดังก้องขึ้น สร้างความกดดันมหาศาล ผมรู้ได้ทันทีว่าสัตว์ประหลาดตัวใหญ่อีกตัว ที่เคยเข้าโจมตีหน่วยทหารคอมมานโด ตอนนี้มันก็ได้ปรากฏตัวมาที่บริเวณใกล้ ๆ ผมแล้ว ผมไม่รู้ว่ามันเห็นเจ้าสัตว์ประหลาดตัวที่อยู่ตรงผมหรือเปล่า
เสียงหวีดแหลมเล็กหายไป เมื่อเจ้าตัวใหญ่ปรากฏตัวออกมา ตอนนี้ผมอยากจะเงยหน้าขึ้นมามอง ว่าสัตว์ประหลาดนั้นอยู่ตรงไหน แต่ผมไม่กล้าขยับตัวเลย พยายามนอนนิ่งที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
เสียงฝีเท้าอันหนักหน่วงของเจ้าตัวใหญ่ เดินเข้ามาใกล้ ผมรู้ได้ทันที ตอนนี้มันมาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว ตรงที่ผมนอน แต่มันยังไม่ได้โจมตีหรือทำอะไรกับผม ดูเหมือนมันจะยังไม่รู้ว่าผมเป็นสิ่งมีชีวิตแบบไหน หรืออะไรกันแน่ที่น่าแปลกประหลาดก็คือ เสียงหวีดแหลมเล็กแสบแก้วหูนั้นได้หายไปแล้ว มันทำให้ผมรู้สึกนิ่งขึ้นเยอะ เพราะไม่ต้องคอยเอามือมาปิดหู ผมจึงพยายามนอนนิ่ง ๆ ให้มากที่สุด ตอนนี้ผมเกร็งไปทั้งตัว ผมกลัวมาก
ผมนอนนิ่งอยู่กับพื้น ใจเต้นรัวด้วยความหวาดกลัว ไม่แน่ใจว่าเจ้าตัวที่ส่งเสียงหวีดแหลมเล็กนั้น หรือเจ้าตัวที่ตามผมมานั้น มันยังอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า ทำไมพวกมันไม่ต่อสู้กัน? จากข้อสังเกต ผมเริ่มตั้งข้อสันนิษฐานว่า Monster หรือสัตว์ประหลาดในสถานที่แห่งนี้ พวกมันจะไม่โจมตีกันเอง
เจ้าสัตว์ประหลาดตัวใหญ่มันหยุดยืนอยู่ที่ผมชั่วครู่นึง ก่อนที่มันจะพยายามก้มตัวลงมาสำรวจที่ตัวผมที่นอนคว่ำหน้าอยู่ ผมรู้สึกได้จากการที่มีอะไรบางอย่างยืนอยู่ข้างๆ ร่างผม มีขนาดใหญ่ น้ำหนักฝีเท้าของมันที่ย่ำลงข้างตัวผม ทำให้ผมคิดเอาว่าเจ้าตัวใหญ่นี้ แม้จะดุร้ายรุนแรง แต่มันก็ทำให้ผมรู้ได้ว่า เหมือนมันจะไม่โจมตีสิ่งมีชีวิตที่ไม่เคลื่อนไหว นั่นคือข้อสันนิษฐานของผม
เสียงหัวใจของผมเต้นดังมาก ผมคิดว่าถ้าสัตว์ประหลาดมันไม่ได้หูหนวก มันน่าจะได้ยินเสียงหัวใจของผมที่เต้นถี่รัว มันเงยหน้าขึ้น แต่ไม่ได้ทำร้ายอะไรผม มันเป็นสัญญาณที่ดี
แล้วที่ทำให้ผมโล่งอกที่สุดก็คือ เสียงฝีเท้าของมันที่เดินไกลออกไป ผมนอนอยู่ตรงนั้นนิ่ง ไม่ได้ขยับเคลื่อนที่ รอจนเสียงฝีเท้านั้นเบาลง ห่างไกลออกไป มันเดินกลับไปตามทางด้านหลังที่ผมมา ผมคิดว่ามันน่าจะไปห่างจากผมแล้ว เพราะว่าไม่ได้รู้สึกถึงเสียงเดินของมันอีก