เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
แอคชั่น,ผจญภัย,แฟนตาซี,ระทึกขวัญ,ลึกลับ,ต่างโลก,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,พระเอกหล่อ,เวทมนตร์,เวทมนต์,ปีศาจ,แอคชั่น,แอ็คชั่น ,แอ็คชั่น,แอ็กชัน,ต่อสู้,ย้อนเวลา,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ใครผิด..ที่ลิขิตชะตา
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น
ฟื้นคืนชีพในเขาวงกต
ความเจ็บปวดนั้นค่อยๆ จางหายไป แต่ความทรงจำอันเลวร้ายยังคงหลอกหลอนผมอยู่ ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยความตกใจ เสียงหอบหายใจและเหงื่อที่ไหลอาบใบหน้าบ่งบอกถึงความหวาดกลัวที่ยังคงหลงเหลืออยู่
ผมยังจำความรู้สึกสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะมืดมิดได้ ผมลองเอามือสัมผัสหน้าอกอีกครั้ง แต่กลับไม่พบร่องรอยของบาดแผลใดๆ
ผมสำรวจรอบๆ ตัว พบว่าตัวเองอยู่ในเขาวงกตที่คุ้นเคย ผนังสีเหลือง พื้นที่แฉะ ทุกอย่างเหมือนเดิมกับตอนที่ผมตื่นขึ้นมาครั้งแรก
"อะไรกันนี่? เรายังไม่ตายเหรอเนี่ย?" ผมคิดในใจ "สถานที่แห่งนี้มันต้องเป็นสถานที่กักขังอะไรบางอย่างแน่ๆ ทำให้เราไม่สามารถไปเกิดใหม่ที่อื่นได้"
ผมลองล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ แต่เข็มทิศที่ผมเคยเก็บไว้กลับหายไป
"ไม่มีเข็มทิศ แสดงว่าเราไม่ได้ตายแล้วฟื้นขึ้นมา?"
ทันใดนั้น เสียงดัง "ปั้งๆๆ" ดังขึ้นติดต่อกัน ผมหันไปมองตามเสียง ใจเต้นรัวด้วยความหวาดกลัว
"อย่าบอกนะว่า..." ผมคิดในใจ พร้อมกับลุกขึ้นวิ่งไปยังทิศทางที่เสียงดังมา
…
ผมหมอบตัวอยู่ในมุมมืด จ้องมองไปที่จุดเกิดเหตุ เหตุการณ์ตรงหน้าผมตอนนี้ เป็นสิ่งที่ผมเคยพบเจอมาแล้ว เหล่าทหารคอมมานโดกำลังต่อสู้กับอสุรกายร่างใหญ่โต คล้ายคิงคอง สมองของผมทำงานรวดเร็ว วิเคราะห์สถานการณ์
"แสดงว่าเราไม่ได้ตายแล้วฟื้นขึ้นมา เพราะว่าเข็มทิศนั้นได้หายไป!" เหตุการณ์ตรงหน้านี้เป็นสิ่งยืนยันได้เป็นอย่างดี นี่แสดงว่าเราย้อนเวลากลับมาก่อนที่เราจะได้เข็มทิศ
แต่... ประเด็นคืออะไรทำให้ผมย้อนเวลากลับมาได้? แล้วทำไมมันต้องย้อนกลับมาในช่วงเวลานี้?
ผมพยายามคิดวิเคราะห์ แต่ก็ยังไม่เข้าใจถึงสาเหตุ หรืออะไรกันแน่ที่อยู่เบื้องหลัง ทำให้ผมย้อนเวลากลับมา
แต่ในขณะที่ผมมัวแต่คิดแก้ปัญหา เหล่าทหารก็เข้ามาดู ทุกอย่างเหมือนจะเป็นเหมือนเดิมเลย อย่างที่คราวที่แล้ว พวกเขาต่อสู้กับสัตว์ประหลาดนั้นไม่ได้เลย อาวุธปืนนั้นไม่มีผล พวกเขาเริ่มพ่ายแพ้ และเริ่มหนี
ผมนิ่งและรอคอยเหมือนเดิม จนเจ้าสัตว์ประหลาด และเหล่าทหารเหล่านั้นจากไป
ผมจำได้ว่า ร่างที่พบเข็มทิศนั้นคือร่างไหน ที่น่าสนใจก็คือ วิธีการที่พวกเขาโดนสังหาร และจุดที่พวกเขานอนตาย ดูเหมือนจะเป็นจุดเดียวกับที่ผมเจอคราวที่แล้วเป๊ะๆ
น่าจะเป็นเรื่องโชคดี หรือไม่รู้ว่าโชคร้าย ที่ผมนั้นจำรายละเอียดเหล่านั้นได้
ผมทำเหมือนเดิม ค้นร่างของซากศพทหารเหล่านั้น แล้วก็ได้เข็มทิศมาในมือเหมือนเดิม มันยังทำงาน ส่องแสงสีเขียวและสีแดง อย่างที่มันเคยทำ
"เหมือนเดิมเลยให้ตายสิ"
....
...
ผมเริ่มเดิน ต่างจากทิศอีกครั้ง ตามที่ไฟสีเขียวกระพริบในหัวของผม
ผมสับสนมาก แต่ว่าผมก็ยังมีสติดีว่า ผมควรจะออกจากที่นี่
แต่ผมเริ่มสงสัยแล้วว่า สถานที่แห่งนี้ มันจะให้ผมออกไปจริงๆ เหรอ?
ขณะที่ผมเดินไปตามทาง หัวของผมก็คิดไปด้วย
"แล้วถ้าเราเดินตามไฟสีเขียวไป มันจะพาเราไปพบกับเจ้าสิ่งนั้นอีกหรือเปล่า?"
"ผมควรจะไปต่อ หรือจะลองหาทางแก้ปัญหาใหม่ดี?"