เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
แอคชั่น,ผจญภัย,แฟนตาซี,ระทึกขวัญ,ลึกลับ,ต่างโลก,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,พระเอกหล่อ,เวทมนตร์,เวทมนต์,ปีศาจ,แอคชั่น,แอ็คชั่น ,แอ็คชั่น,แอ็กชัน,ต่อสู้,ย้อนเวลา,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ใครผิด..ที่ลิขิตชะตา
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น
ผมเดินตามไฟสีเขียวไปเรื่อย ๆ อย่างที่คราวที่แล้วผมเคยทำ แต่รอบนี้ผมเคลื่อนที่ไวกว่าเดิม ไม่รู้เป็นเพราะว่าผมเคยผ่านมันมาแล้ว หรือว่าผมมีการระวังตัวลดน้อยลง
ไม่นาน ผมก็เดินมาถึงสถานที่ที่ไม่แน่ใจว่ามันคือที่เดิมหรือเปล่า แต่ผมได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ มาจากด้านหน้าอีกครั้ง
"เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นคงจะอยู่ด้านหน้านี้สินะ" ผมคิดในใจ พร้อมกับลดความเร็วในการเคลื่อนที่ลง และเดินชิดกับผนังไปตามทางเรื่อย ๆ
แสงไฟด้านหน้าที่ดับอยู่ ทำให้มองไม่เห็นว่าจุดหมายนั้นอยู่ส่วนไหนของเขาวงกต แต่มันก็พอจะเดาได้ว่าจุดไหนที่ไฟดับ แสดงว่าพวกสัตว์ประหลาดก็น่าจะอยู่แถวนั้นด้วย
ดูเหมือนว่าผมจะได้ข้อมูลเพิ่มแล้วว่า จุดไหนที่แสงไฟไม่ส่องสว่าง นั่นก็แปลว่าพวกสัตว์ร้ายมันอยู่บริเวณนั้น หรือว่ามีอะไรบางสิ่งอยู่บริเวณนั้น
คราวนี้ แม้ว่าผมจะรู้ว่าตรงหน้านั้นเป็นสัตว์ประหลาดที่ดุร้ายและน่ากลัว แต่ผมก็รู้สึกกลัวมันน้อยลงกว่าคราวที่แล้วมาก ดูเหมือนว่าผมจะรู้วิธีรับมือมัน ผมหวังว่ามันน่าจะได้ผลอีก
ผมมุ่งหน้าเข้าหาเสียงฝีเท้านั้นด้วยความกลัว แต่ทว่ามันก็ไม่เท่าครั้งแรก
…
เผชิญหน้าสัตว์ประหลาด: กับดักแห่งความกลัว
ผมเดินชิดติดผนัง เสียงคำรามอันน่าสะพรึงกลัวดังก้องขึ้น ดวงตาสีแดงฉานโผล่ออกมาจากความมืด ผมรีบหมอบลงกับพื้นทันที ทำเหมือนคราวที่แล้ว หวังว่ามันจะเดินผ่านผมไป
"ตึ้งๆๆๆ" เสียงฝีเท้าหนักหน่วงดังก้อง บ่งบอกถึงความเร็วและพลังของมัน ผมรู้ดีว่ามันกำลังวิ่งตรงมาหาผม
เหงื่อไหลอาบใบหน้า ความกลัวเข้าปกคลุมร่างกาย แม้ว่าผมจะคิดว่ารู้วิธีรับมือกับมันแล้ว แต่เมื่อเผชิญหน้ากับความเป็นจริง ความกลัวก็กลับมาคุกคามอีกครั้ง จนผมตัวแข็ง ขยับเขยื้อนไม่ได้
มันวิ่งเข้ามาใกล้ ผมกลั้นหายใจ กลัวว่ามันจะได้ยินเสียง
"ชั่ว!" เสียงเท้าของมันกระทืบลงที่หลังของผมอย่างรุนแรง
ผมไม่มีโอกาสแม้แต่จะร้อง ภาพทุกอย่างมืดมิดลงอีกครั้ง
"อะไรกัน? มันไม่ใช่เหรอที่บอกว่า มันจะไม่โจมตีสิ่งที่ไม่เคลื่อนไหว?" ผมคิดในใจ ก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นสีดำสนิท