เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
แอคชั่น,ผจญภัย,แฟนตาซี,ระทึกขวัญ,ลึกลับ,ต่างโลก,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,พระเอกหล่อ,เวทมนตร์,เวทมนต์,ปีศาจ,แอคชั่น,แอ็คชั่น ,แอ็คชั่น,แอ็กชัน,ต่อสู้,ย้อนเวลา,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ใครผิด..ที่ลิขิตชะตา
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น "สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เกิดจากการต่อยอดจากเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเล่นๆ ไว้ครับ ด้วยความที่เป็นงานเขียนชิ้นแรกๆ ผมจึงขออภัยหากในช่วงแรกเนื้อเรื่องอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบนัก หรือตัวละครอาจจะยังไม่ชัดเจนพอ แต่ผมสัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือในการเขียนอย่างต่อเนื่อง และหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะติดตามและให้กำลังใจผมนะครับ ขอบคุณครับ"
เมื่อตัวตนถูกสังหาร การปิดบังในจิตใจจากความจริงจึงเริ่มขึ้น
อาการเจ็บปวดที่หลังยังคงหลอกหลอนผม แม้ว่าทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ผมลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองนั่งอยู่ที่เดิม พิงผนังเหมือนเดิม
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน? เราย้อนกลับมาที่เดิมอีกแล้ว!" ผมคิดในใจ พร้อมกับมองสำรวจไปรอบๆ อีกครั้ง
ด้วยความทรงจำที่ผมมี ผมหันไปมองด้านหน้า และแน่นอน เสียงปืนก็ดังขึ้นอีกครั้ง
…
ครั้งนี้ผมไม่ได้ลุกขึ้นไปตามเสียงปืนที่ได้ยิน เพราะผมรู้ว่ามันต้องใช้เวลาอีกสักพักนึงกว่าสัตว์ประหลาดและหน่วยทหารคอมมานโดเหล่านั้นจะสู้กันเสร็จ ผมจะได้ไม่ต้องไปยืนรอ
ผมค่อย ๆ ลุกขึ้น แล้วใช้ทักษะการวิเคราะห์ของผมอีกครั้ง
"เมื่อกี้เราตายเพราะว่าต้นสภาวะลานั่นมันรู้ตัวและเห็นเราก่อน แสดงว่าสายตาของมันนั้นมองเห็นได้ผ่านความมืด นั่นแสดงว่าผมจะต้องรอและระวังตัวให้มากกว่านี้เมื่อเข้าใกล้มัน
ถ้าหากมันพบว่าเราแกล้งนอนหรือหลบซ่อนตัวต่อหน้ามัน มันก็จะโจมตีเราอยู่ดี
พูดง่าย ๆ ก็คือ เจ้าสัตว์ประหลาดตัวใหญ่นี้ ที่กำลังต่อสู้กับเราคอมมานโด
หากว่าผมอยากจะรอดจากมัน ผมจะต้องซ่อนตัวหรือแกล้งตายก่อนที่มันจะถึงตัว ห้ามให้มันพบเห็น"
ผมคิดถึงข้อผิดพลาด แล้วก็วิเคราะห์ถึงสาเหตุที่ผมเสียชีวิตจนกลับมาที่เดิม ว่าผมพลาดตรงไหน
ในขณะที่คิด ผมก็เดินมาถึงจุดเกิดเหตุ ดูเหมือนสัตว์ประหลาดและเรากับหน่วยทหารเข้ามาโดนนั้นไปกันหมดแล้ว
ผมรีบตรงไปที่ร่างเดิม แล้วค้นเอาเข็มทิศขึ้นมา แล้วออกเดินทางอีกครั้ง
...
ผมวิ่งไปตามไฟสีเขียวจากเข็มทิศ ดูเหมือนว่าผมจะไม่กลัวอะไรแล้ว
ผมรู้แต่ว่าผมอยากจะไปเผชิญหน้าและผ่านเจ้าสัตว์ประหลาดนั้นไปให้ได้
ผมคิดว่าเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้อาจจะเฝ้าทางออกอยู่ เพราะทุกครั้งที่ผมตามไฟสีเขียวไป มันก็เจอมันที่ปลายทางเสมอ
ผมยังผ่านมันไปไม่ได้ จึงไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเจ้าสัตว์ประหลาดร่างใหญ่ตัวนี้นั้นมันเฝ้าทางออกอยู่หรือเปล่า หรือมันแค่ผ่านมา
ค่าที่ผมคิดวิเคราะห์ ผมก็วิ่งไปตามไฟสีเขียวเรื่อย ๆ ด้วยความอยากรู้
ผมไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลย