ชาย-หญิง,ชาย-ชาย,แอคชั่น,fanfic,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห่าฝนสงบลง ฟ้าสางยามย่ำรุ่งมาเยือน แสงแดดอ่อนรำไรกระตุ้นให้เจ้าของเรือนค่อยๆตื่นขึ้น
เธอจำได้ว่าเธอคลอดแล้ว..ลูกของเธอล่ะ
เมื่อหันไปด้านซ้ายก็พบเด็กในห่อผ้า ผมสีดำสนิท ยามเธอเอื้อมแตะเขาก็ส่งเสียงอ้อแอ้พร้อมลืมตาที่ยังเป็นสีน้ำตาลอ่อนนั้นด้วยรอยยิ้มจนยูกิโกะเผลอยิ้มตาม
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอตกหลุมรักใคร...ที่ไม่ใช่ทาคาฮิโตะ
ลูกของเธอน่ารักซะจนเกือบปล่อยวางความแค้นทั้งหมดลงไป
แต่เพราะความรัก เธอจึงปล่อยวางไม่ได้
จะให้จินกะพ่ายแพ้ไม่ได้
.
.
เป็นเวลาเกือบสาย ทาคาฮิโตะก็มาหายูกิโกะที่เรือนภรรยารอง พบเธอกำลังอุ้มลูกของพวกเขาอยู่ ท่าทางเธอช่างอ่อนโยนเสียยิ่งกว่าตอนที่เขาขอเธอแต่งงานเสียอีก
" ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้อยู่ด้วยตอนคลอด ลูกของเราเป็นยังไงบ้างยูกิจัง "
" จินกะของเราแข็งแรงดีค่ะ เสียแต่ว่าเมื่อคืนต้องลมเย็นไปหน่อย แถมหมอตำแยทำคลอดตัดสายสะดือเสร็จก็รีบออกไปเลย... "
" ขอโทษนะ ในตระกูลอาจจะปฏิบัติต่อภรรยารองอย่างเฉยชาไปบ้าง แต่ลูกของเราจะได้รับการดูแลอย่างดีผมสัญญา "
" ชั้นเชื่อค่ะ ทากะซัง เชื่อว่าลูกของเราจะต้องปลอดภัยในอ้อมกอดของคุณแน่นอนค่ะ "
...เธอโกหก...
คนที่ได้เป็นเจ้าตระกูลเพราะโชคดีได้เป็นบุตรภรรยาเอก คนที่ไม่กล้าแม้แต่จะมีความคิดของตัวเอง ไม่กล้าแม้แต่จะปล่อยมือทั้งเธอและตระกูลเซ็นยูจะมีอำนาจอะไรมาปกป้องลูกของชั้น
จริงอยู่ที่ตอนนั้นความรักมันบังตาให้เธอตกลงแต่งงานกับเขา แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว
ลูกของชั้นเท่านั้น จินกะของแม่ จะปกป้องเอง จะไม่ยอมให้ใครทำอะไรทั้งนั้น
เพราะแบบนั้น ต้องร้ายแค่ไหนก็ยอม...
____________________
สามปีผ่านไป ยูกิโกะเฝ้าเลี้ยงดูจินกะอย่างดี มีทาคาฮิโตะแวบผ่านมาบ้างแต่ก็ไม่ได้บ่อยอะไรนักเพราะสำหรับชายคนนั้นการเอาใจใส่ อาซาฮิ - เจ้าตระกูลคนต่อไปนั้นสำคัญกว่า
แต่นั่นก็ไม่เป็นไร ยูกิโกะยังแสดงท่าทางอ่อนโยนเช่นเดิม ชายโง่ผู้นั้นก็คงคิดว่าเธอเป็นของตายในคฤหาสน์ มาแค่ให้พอใจชื้นเป็นบางครา
หารู้ไม่ ใจของเธอไม่ได้อยู่กับเขาอีกต่อไป ตลอดสามปีที่เฝ้าเลี้ยงดูจินกะ กับแม่นมที่ตระกูลส่งมาเพื่ออำนวยความสะดวกสบาย มันทำให้เธอยิ่งรักเด็กคนนี้
จินกะคือทุกสิ่งของเธอ ลูกรักที่เธอจะปกป้อง จะสู้เพื่อเอาสิ่งที่ควรเป็นของเขามา เธอจะยอมเป็นดอกบัวขาว คนหัวอ่อนให้คนในตระกูลคลายความหวาดระแวงแล้วซุ่มทำลายมัน
...เพื่อจินกะเท่านั้น...
.
.
พออายุได้สามขวบปี ทางตระกูลก็พรากจินกะออกไปจากอกเธอ เพราะเขาต้องเรียนรู้ ต้องฝึกการต่อสู้ และ เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
เป็นเวลาเกือบร้อยปี แม่เฒ่าใหญ่แห่งยุคามิที่ว่ากันว่าเป็นคนสุดท้ายที่มีพลังวิญญาณสูงในตระกูล บัดนี้ไม่ใช่อีกแล้ว
จินกะถูกทดสอบความสามารถด้านพลังวิญญาณ แม้จะยังเล็กน้อยแต่ก็เพราะยังเด็กอยู่ จินกะสามารถสัมผัสอณูวิญญาณได้ แม่เฒ่าแสนดีใจที่จะได้ผู้สืบทอดวิชาของตน ศาลเจ้าแห่งนี้ไม่มีผู้ใช้วิชาองเมียวจิได้มาเกือบร้อยปีแล้ว
ยูกิโกะดีใจ แม้จะมองว่ามันเป็นเรื่องงมงาย แต่แล้วอย่างไร ผู้อาวุโสสูงสุดของตระกูลถูกใจจินกะมากกว่าอาซาฮิ นี่ไม่ใช่เรื่องดีหรอกหรือ?
.
.
การเรียนครั้งแรกของจินกะเริ่มขึ้น ในวันแรกเขาต้องไปพบหน้าอาซาฮิ พี่ชายต่างแม่ผู้จะเป็นเจ้าชีวิตของเขาในอนาคต
สิทธิพิเศษเดียวของบรรดาลูกชายแม้เป็นลูกภรรยารองคือการได้เรียนในเรือนหลัก ยิ่งกับจินกะที่แม่เฒ่าคุมตระกูลสูงสุดถูกใจแล้วด้วยนั้นยิ่งนับว่าทุกสิ่งไร้ปัญหา
ยูกิโกะเดินจูงมือจินกะตัวน้อยมาส่งที่เรือนหลัก สายตาจับจ้อง เซ็นยู สึโยมิ และ อาซาฮิ ด้วยแววตาแข็งกร้าวเพียงครู่ ก่อนส่งยิ้มสงยและอ่อนโยนกลับไปให้
ฝ่ายเซ็นยู สึโยมิ ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าอินาริ ยูกิโกะไม่ชอบหน้าตนซักเท่าไหร่ แต่ตราบใดที่อีกฝ่ายอยู่อย่างสงบในที่ของตนเองเธอเองก็ใช่ว่าอยากจะไปยุ่ง
สำหรับสึโยมิ ความรักเป็นเรื่องไร้สาระตั้งแต่แรก ตระกูลเซ็นยูเป็นตระกูลนักพรต ตระกูลยุคามิเป็นตระกูลองเมียวจิ การแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์และสร้างผู้สืบทอดที่จะมีพลังวิญญาณต่างหากที่สำคัญ
ทว่า ดูเหมือนลูกชายของ อินาริ ยูกิโกะ...เหมือนจะชื่อจินกะสินะ ดันมีพลังวิญญาณ ไม่ใช่อาซาฮิลูกชายของเธอ
แต่แล้วอย่างไร ชื่อเด็กคนนั้นก็บอกมาแต่แรกอยู่แล้ว...
จินกะ - แนวรบ กับ อาซาฮิ - แสงตะวัน
แข็งแกร่งแล้วอย่างไร? มีพลังแล้วอย่างไร? ยังไงซะ ชะตากรรมของจินกะก็ต้องเป็นองค์รักษ์ใต้เงาแสงทิวาของลูกชายเธอจนตาย
แต่จะไม่ดูดำดูดีก็คงไม่ได้....
สึโยมิแย้มยิ้มตอบกลับทั้งยูกิโกะและจินกะ
" สวัสดีจ้ะอินาริซัง จินกะคุง วันนี้มาเรียนกับอาซาฮิวันแรกสินะ เธอจะคอยดูอยู่ใกล้ๆก็ได้นะคะ "
" ขอบคุณท่านหญิงนะคะ แต่ดิฉันขอไปนั่งรอที่ศาลากลางสวนหินดีกว่าค่ะ "
" พูดอะไรอย่างนั้น เรียกพี่หญิงสิ อย่างไรเราก็มีสามีร่วมกัน...ถ้าอย่างนั้น ถึงเวลาเลิกเรียนจะให้คนไปบอกนะจ้ะ "
" ขอบคุณค่ะ พี่หญิง...จินกะ วันนี้เรียนวันแรกก็ตั้งใจเข้านะ "
" ฮับ ท่านแม่ " จินกะตอบพร้อมแย้มยิ้มน่ารัก แค่มีรอยยิ้มนี้ จากที่ยูกิโกะหงุดหงิดกับการพบปะพวกเซ็นยูก็พลันรู้สึกใจเย็นขึ้นทันที
" สู้ๆนะครับ แล้วแม่จะรอ "
____________________
" หวัดดี นายคือคนที่จะเป็นองครักษ์ของชั้นหรอ " แว่วเสียงมาจากทางด้านหน้า
" สวัสดีฮับ ท่านพี่อาซาฮิ ผมจินกะ อายุสามขวบแล้วฮับ "
" อืม ผมอาซาฮิ อายุห้าขวบแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักนะ น้องชาย "
จินกะรู้สึกได้ว่าอาซาฮิไม่ได้มองตัวเองในแง่ร้ายขนาดนั้นก็ยิ้มดีใจ ก็อย่างว่าที่เด็กจะจับสัมผัสอารมณ์ผู้คนได้ดีเป็นพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กที่มีพลังวิญญาณสูงอย่างจินกะ
จินกะรู้ดีว่าท่านหญิงสึโยมิ ไม่ได้เอ็นดูตน แต่ก็ไม่ได้เย็นชา ความรู้สึกคล้ายห่างเหินราวมองอนาคตผู้ใต้บังคับบัญชาของลูกชายตนเองเสียมากกว่า...แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากหรอก เขายังมีท่านแม่ยูกิโกะของตัวเองนี่นา
การเรียนในวันนี้ของทั้งคู่ ฝ่ายอาซาฮิต้องเรียนเรื่องการเมืองการปกครองและวัฒนธรรมเพื่อขึ้นเป็นผู้นำของศาลเจ้ายุคามิ ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับอีกฝ่ายเช่นกันที่ต้องเรียนเรื่องเคร่งเครียดตั้งแต่อายุยังน้อย
ส่วนของจินกะได้เรียนในเรื่องของการเตรียมพร้อมเปิดจุดพลังวิญญาณ เรียนวัฒนธรรมศาลเจ้า ก่อนที่จะไปเรียนวิชาอัญเชิญขององเมียวจิกับแม่เฒ่าใหญ่เป็นการส่วนตัวต่อไป
การเรียนเป็นเช่นนี้ผ่านไปหลายเดือน จนในที่สุดก็ถึงเวลาที่จินกะต้องฝึกต่อสู้โดยใช้พลังวิญญาณ ทว่ายังเด็กเช่นนี้จึงเกิดพลาดพลั้งบาดเจ็บมิใช่น้อย ยูกิโกะเอง แม้ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งเกี่ยวกับเรื่องวิญญาณงมงาย แต่ลูกเจ็บขนาดนี้ใจเธอจะไม่เจ็บได้อย่างไร
แต่ว่านอกจากทำแผลให้จินกะในบางคราแล้วว ยูกิโกะไม่ได้ห้ามอะไรทั้งสิ้น หากจะล้มเซ็นยู จินกะจะต้องแข็งแกร่ง
เพราะพลังคือทุกสิ่ง
แม้เธอจะเป็นคนธรรมดาแต่บางเหตุการณ์ก็พอจะเข้าใจได้...ว่าพลังวิญญาณนั้นมีจริง
.
.
" ท่านแม่คับ จินกะกลับมาแล้ว "
" กลับมาแล้วหรือ โถ...ตัวช้ำขนาดนี้ ไม่รอแม่ไปรับเล่า หืม "
ตอนนี้ที่อยู่ของสองแม่ลูก ยูกิโกะและจินกะอยู่ใกล้เรือนหลักเป็นอย่างมาก อันที่จริงคืออยู่ใกล้เรือนแม่เฒ่าอาวุโส เนื่องจากเป็นที่โปรดปราน เซ็นยู สึโยมิเองเห็นทำหน้าเย็นชาทว่าแววตากังวลและกดดันนั่นทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นเยอะมากทีเดียว
" จินกะอยากรีบมาหาท่านแม่คับ ท่านแม่คิดถึงจินกะมั้ย "
" ที่สุดจ้ะ ลูกรัก วันนี้เป็นอย่างไรบ้างจ้ะ "
" วันนี้ผมเจอท่านพ่อ ท่านพ่อบอกว่าต้องเก่งกว่านี้ถึงจะเป็นองครักษ์ให้ท่านพี่อาซาฮิได้คับ...ท่านแม่ จินกะเก่งไม่พอหรอ? แต่จินกะใช้คาถาอัญเชิญได้แล้วนะ ท่านยายก็บอกว่าจินกะเป็นอัจฉริยะ "
ไอ้เวรทาคาฮิโตะ !
" ไม่จริงเลยจ้ะ จินกะลูกแม่เก่งที่สุด "
" แต่ท่านพ่อบอกว่า ยังไงผมก็ต้องเป็นองครักษ์ เพราะผมเป็นลูกท่านแม่... "
ยูกิโกะกำหมัดแน่น อยากจะต่อยผู้ชายปากหมาสักที เธอเคยหลงรักมันได้ยังไง ไอ้ตัวสวะมีดีแต่ปากนี่!
TBC.
陣 (じん) – ค่ายทหาร, แถวรบ
佳 (か) – ดี, ยอดเยี่ยม
ชื่อของจินกะเป็นชื่อที่ถูกกำหนดมาแต่แรกว่าต้องเป็นหน่วยรบค่ะ (เลือกคันจินานมาก ฮาาา)
จริงๆแล้วแต่งสดค่ะ ตอนแรกไม่นึกว่าจะมีคนเห็นเลย ดีใจมากจริงๆค่ะ แต่ในใจก็ชิบหัยแร้วพลอตยังงมๆอยู่เลย5555
แต่ยังไงก็จะพยามค่ะ ฮึบ!
