พ่อครัววังหลวง คือผู้ทำอาหารให้กับเหล่าผู้คนชั้นสูงในวัง เป็นตำแหน่งของพ่อครัวที่ใครๆก็อยากไต่ไปถึง และหนึ่งในนั้นต้องเป็น 'เพรา' คลื่นลูกใหม่แห่งวงการพ่อครัวจอมเวทย์ที่พร้อมกระตุ้นความอร่อยด้วยมือเขา
ผจญภัย,แฟนตาซี,ครอบครัว,ไทย,ตะวันตก,ดราม่า,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,ต่างโลก,อาหาร,ผจญภัย,เวทมนต์,มอนสเตอร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พ่อครัววังหลวง คือผู้ทำอาหารให้กับเหล่าผู้คนชั้นสูงในวัง เป็นตำแหน่งของพ่อครัวที่ใครๆก็อยากไต่ไปถึง และหนึ่งในนั้นต้องเป็น 'เพรา' คลื่นลูกใหม่แห่งวงการพ่อครัวจอมเวทย์ที่พร้อมกระตุ้นความอร่อยด้วยมือเขา
ผู้แต่ง
คอคิจ
เรื่องย่อ
บันทึกสูตรว่าที่พ่อครัวจอมเวทย์
Record the recipe of the Royal chef
หมวดหมู่ : แฟนตาซี ทำอาหาร การแข่งขัน ต่อสู้(นิดหน่อย)
__________________________
การเป็นพ่อครัววังหลวงนั้นเป็นความฝันและเป้าหมายชีวิตของเหล่าพ่อครัว เหล่านักสร้างความอร่อยให้กับโลกใบนี้ การเป็นพ่อครัววังหลวงที่หลายปีจะเปิดรับพ่อครัวรุ่นใหม่เพียงแค่ 4 คนเท่านั้นเป็นหัวหน้าพ่อครัวประจำฤดูทั้งสี่ และหนึ่งผู้จะเข้าชิงตำแหน่งนั้นคือ ‘เพรา’ พ่อครัวจากเมืองเล็กๆแห่งนั้น แรงปรารถนาของเขาอาจจะไม่เหมือนใคร เพราะเขาไม่ต้องการ ชื่อเสียง เงินทอง เกียรติยศ หรือความสุขสบาย สิ่งที่เขาต้องการแค่ ความจริง
“แค่เป็นเหมือนนายให้ได้ใช่ไหม แล้วชั้นจะรู้ความจริง…” - เขียวใบไม้
“การที่ผมมาอยู่ตรงนี้ได้ มาจะช่วยเติมเต็มได้จริงเหรอ?” - แดงเนื้อสัตว์
“การเป็นพ่อครัววังหลวง มันจะแสดงให้ตระกูลเห็นว่าเราเองก็มีค่า” - ม่วงเปลือกมังคุด
“อยากให้คุณอยู่เห็นความสำเร็จของคุณจังเลย …ที่รัก” - ครามทะเล
“ฉันยืนอยู่ตรงนี้นะ กำลังใจของพวกนาย” - กลิ่นน้ำมันเครื่อง
_____________________________
- สำหรับใครที่กลัวไม่จะไม่เข้าใจหรือไม่อิน ไม่ต้องกลัวไปทุกอย่างที่เป็นคำศัพท์ทางอาหาร เราพยายามจะอธิบายให้ชัดเจนและมีคำอธิบายเสมอ
- เรื่องนี้ในเกือบทุกตอนทำมีการนำเสนอการทำอาหาร หรือ อาหาร ต่างๆ ที่มีจริงในโลกของเรา แต่มีการปรับเปลี่ยนไปตามวัตถุดิบของอาหาร
- เรื่องนี้ไม่ได้เด่นเรื่องการต่อสู้ หรือการใช้เวทแบบอลังการ ใครคาดหวังขออภัยด้วย
- นอกจากการทำอาหาร เรื่องนี้จะนำเสนอเรื่องราวของมิตรภาพ ความฝัน ครอบครัว ความอบอุ่น
"สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย... ท่านเดียวใช่ไหมคะ เชิญทางนี้ค่ะ" บริกรหญิงต้อนรับลูกค้าด้วยรอยยิ้มสดใส ผู้คนเริ่มทยอยเข้ามาหลังจากเลิกงาน มองหาที่นั่งด้วยความหิว
นี่คือร้านอาหารคุณยายซูซู ร้านอาหารครอบครัวชื่อดังในเมืองเทวเจม เปิดมาแล้วกว่า 78 ปี รสชาติที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเสมือนว่าคุณยายซูซูยังคงทำอาหารให้ทุกจาน ช่วงเวลานี้ทั่วร้านเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของอาหารร้อน ๆ เพิ่งเสร็จจากกระทะ ลูกค้าทุกคนกินด้วยความสุข ต่างจากบรรยากาศในครัวที่เต็มไปด้วยความเครียด...
"โต๊ะสิบ ชุดอาหารเด็กปลาสองที่ ไม่เอาผักทอดเปลี่ยนเป็นยอดอ่อนต้นคูบิวยู กับผัดเรทเรท เข้าใจไหม!" ชายร่างท้วมผู้เป็นหัวหน้าพ่อครัว ยืนคุมสั่งการทำงานเสียงดังไปทั่วครัว
"ครับ!/ค่ะ!"
"เพรา! ส่งเสียงหน่อยสิโว้ย ใบ้กินหรือไง" หัวหน้าพ่อครัวตะโกนชี้หน้าไปทางชายหนุ่มที่กำลังทำซอสผัดเรทเรท
"เฮ้อ.. ครับ" เพราหนุ่มวัย 17 ปีตอบน้ำเสียงเหนื่อยใจ แล้วใช้หางตามองด้วยอารมณ์ไม่พอใจใส่หัวหน้าพ่อครัว
…
'เพรา' พ่อครัวอายุน้อยที่เบื่อหน่ายงานของตัวเอง เขาถอนหายใจ มองเงาสะท้อนจากก้นหม้อที่แขวนอยู่หน้าตัวเอง เพราเห็นแต่ดวงสีเขียวใบไม้ ใบหน้าที่มีรอยจากซอสอาหารติดจากการที่เขาชอบเช็ดหน้าด้วยข้อมือที่เปื้อน ผมสั้นสีดำแสนยุ่ง ยังดีที่มีหมวกพ่อครัวคลุมผมไม่ให้ร่วงใส่อาหาร
"นี่! มีใครทำยำเห็ดสามสีหรือยัง โต๊ะเดี่ยวสาม เขารอมาสิบห้านาทีแล้ว!" บริกรหญิงวิ่งเข้ามาในครัวด้วยใบหน้าตื่นตระหนกเพื่อทวงถามอาหารของลูกค้า
"มันมีคนสั่งด้วยเหรอ" ดวงตาหัวหน้าพ่อครัวเบิกโพลง เขาก้มลงมองที่พื้นครัวเห็นใบสั่งโดนเหยียบติดพื้นแต่คนอย่างเขาไม่คิดจะรับผิด... “"แม็กซ์ ทำไมแกยังไม่ทำอีกฮะ” หัวหน้าพ่อครัวหันไปตะคอกใส่ลูกน้องที่ควรเตรียมอาหารชุดนี้
"แต่ว่า...หัวหน้ายังไม่..." แม็กซ์ตอบด้วยเสียงสั่นเพราะกลัวเสียงตะคอกของหัวหน้าพ่อครัว
"ไม่มีแต่!" พ่อครัวผู้น้อยได้แต่คอตก เดินหยิบวัตถุดิบในการทำงานแบบไร้ซึ่งกำลังใจในการทำงาน
เพรามองแม็กซ์ด้วยความเป็นห่วงและหันไปมองหัวหน้าพ่อครัวโดยใช้สายตาที่แสดงออกถึงความรำคาญ
'ไอ้ลูกเจ้าของร้าน นี่เหมือนกันทุกที่เลยเหรอ บ้าอำนาจ ไม่รับผิดชอบ' เพราคิดในใจ แล้วเดินถือจานอาหารตามออเดอร์ของเขา ไปวางหน้าหัวหน้าพ่อครัวอย่างเบามือ
"เปาะเปี๊ยะสดกระต่ายเขาเดียว" เพราเอ่ยด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์
"โอ้...เร็วดีนี่ ไหนมาลอง...โอ๊ย!" เพราใช้หลังมือตีแขนหัวหน้าพ่อครัวที่กำลังพยายามปาดนิ้วมาชิมอาหารของเขา
"สกปรก เลิกได้แล้วนิสัยสกปรกแบบนี้” เพรามองด้วยสายตาโกรธ ก่อนยื่นจานอาหารให้บริกรหนุ่มที่เดินผ่านมา เพื่อรีบให้เขาไปเสิร์ฟ “แจ้งลูกค้าด้วยนะ ร้านเรามีสองซอส สีขาวจะออกเปรี้ยวนำ ส่วนสีแดงเข้มจะหวานนำ กินสลับกันหรือจะผสมก็ได้นะ” บริกรหนุ่มยิ้มเพื่อตอบรับคำอธิบายพร้อมหยิบจานพร้อมไปหาลูกค้า
"ไอ้เพรา มันจะมากไปแล้วนะ ไม่ใช่ว่าป๋า ซื้อตัวแกมาจากร้านอื่น แล้วจะทำตัวเป็นลูกรักแล้วทำตัวกร่างแบบนี้ ที่นี่ฉันคุม จำไว้ไอ้เด็กเปรต" หัวหน้าพ่อครัวกระชากคอเสื้อเพรา มาอย่างแรงจนข้าวของที่แขวนแถวนั้นตกลงเสียงดังไปมา
"ฟังนะ หัวหน้า …อุ๊บ! รู้สึกจะอ้วก แค่เรียกคุณว่าหัวหน้าจิตใต้สำนึกยังต้องออกมาต้านเลย” เพราหันไปหยิบใบกะเพราจากถ้วยที่เตรียมแต่งจานอาหารขึ้นมาดม “ค่อยดีขึ้นหน่อย... ไอ้คุณลูกเจ้าของร้าน เรียกแบบนี้สะดวกปากกว่าอีก ผมอยากบอกอะไรให้สักอย่างสองอย่าง หนึ่ง คำว่า 'กร่าง' คือผมต้องหาเรื่องไปทั่ว ทำตัวพวกขยะสังคม ส่วนสอง อย่าเรียกตัวเองว่าหัวหน้าพ่อครัว ถ้าเอาแต่มองนมเด็กดูเสิร์ฟ แค่แยกโหระพา กะเพรา ใบแมงลัก ยังไม่ได้เลย ทักษะพื้นฐานต่ำกว่าเด็กล้างจานอีก ตั้งแต่แกมาดูแลแทนพ่อแกได้แค่เดือนเดียว พวกคนครัวปวดหัวแค่ไหน!" เพราบีบมือหัวหน้าพ่อครัวให้ปล่อยออกแล้วผลักเขาออกไป
"มันจะมากเกินไป ไอ้เด็กนี่!" หัวหน้าเชฟคว้ามีด เพื่อเตรียมปาดคอเพรา
เพราหาว แล้วคว้าหม้อที่กำลังต้มน้ำเดือด สาดไปที่หน้าหัวหน้าพ่อครัว ความร้อนของน้ำลวกหน้าจนแดงไปหมด หัวหน้าพ่อครัวดิ้นลงไปกับพื้น เพราฟาดด้วยหม้ออีกให้สงบนิ่งเงียบไป ก่อนจะรับหน้าที่ขานรับออร์เดอร์แทนหัวหน้าพ่อครัวที่น่าจะหลับอีกยาว
“อย่านิ่งสิ ออเดอร์ใหม่สลัดเต้าหู้ 1 ที่”
…
"เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย!" บริกรสาวอ้าปากค้างเมื่อเปิดประตูครัว ภาพตรงหน้าทำให้เธอชะงัก เพราแทบจะยืนทับหัวหน้าพ่อครัวที่นอนแผ่อยู่บนพื้น มือของเขายังไม่วายจัดแต่งจานอาหารไปด้วยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เพราที่เห็นเด็กเสิร์ฟเข้ามาพอดี ยื่นจานที่เสร็จแล้วให้เธอทันที "อันนี่ของโต๊ะสิบแปด สลัดแตงโมเกล็ดน้ำแข็ง บอกเขาว่าปลาตากแห้งบด ของเรารสออกเค็ม ชิมก่อนนะ" เพรายกจานให้บริการสาว แล้วหันไปเช็กจานอื่นต่อ บริกรสาวยังคงยืนงงกับเหตุการณ์ที่เห็นอยู่ตรงหน้า
"ยืนอ้าปาก งงอะไรละคุณเธอ เดี๋ยวผักจะหายสดเอา อะนี่อีกจานเนื้อกวางปิ้ง สั่งกลับบ้านของป้าคามิล" เพราคว้ามืออีกข้างยัดถุงอาหารใส่มือสาวน้อย
"เฮ้ย ไม่ใช่สิ ที่ฉันเข้ามาเพื่อจะบอกว่า ลูกค้าอยากพบหัวหน้าพ่อครัว แต่แกทำพี่แกนอนดูดพื้นแล้วให้ฉัน บอกลูกค้าว่าไง"
เพรามองบนแสดงอาการไม่พอใจ หยิบใบกะเพราจากกระเป๋ากางเกงแก้เครียดอีกรอบ "บอกลูกค้าว่า 'ขอโทษนะคะ ทางเราไม่ว่างมานั่งคุยกับคุณหรอกค่ะ คนเขามีการมีงานทำ รีบกินรีบจ่ายรีบออกค่ะ!' เน้นค่ะให้หนักนะ เสียเวลาทำงาน เธอก็รีบไปเสิร์ฟได้แล้ว ลูกค้ากินวันนี้ ไม่ได้รอให้ตายแล้วจุดธูป มากิน" เพราหมุนตัวบริกรสาว แล้วพยายามดันเธอออกจากห้องครัว แต่เธอก็ไม่ยอมออก ใช้สองเท้าต้านแรงผลักเอาไว้
"แต่ลูกค้าคนนั้นคือ พัมพี หนึ่งในสี่ พ่อครัววังหลวงฤดูใบไม้ร่วงเลยนะ" บริกรสาวพูดดังลั่น จนคนในครัวทุกคนแห่กันวิ่งเหยียบร่างหัวหน้าพ่อครัวเพื่อแอบดูผ่านกระจกทรงกลมที่ประตูห้องครัว มองหาพ่อครัววังหลวง พัมพี เขากำลังนั่งแจกลายเซ็นให้กับเหล่าลูกค้าโต๊ะข้างๆ
"เหลือเชื่อ พัมพีจะกลับมากินร้านเรา เพราแกต้องไปคุยกับเขานะ" เพื่อนร่วมงามเขย่าตัวเพราไปมาจน จนอาหารถูกเขย่าตามไปด้วยจนหกหมด
"ไอ้หัวหน้าเชฟที่อ่อนสุดในบรรดา พ่อครัววังหลวงรุ่นล่าสุดอะนะ ไม่ชอบหน้ามัน ชอบวางมาดคิดว่าตัวเองหล่อตาย" เพราหยิบใบออร์เดอร์ให้เพื่อนครัวคนอื่นทำหน้าที่คนแจ้งออเดอร์ต่อจากเขา "สลัดสไลม์ทอด เตรียมน้ำมันสำหรับทอดให้หน่อย"
เพราหันไปเข้าครัวหยิบวัตถุดิบเพื่อเตรียมอาหารสำหรับรายการอาหารต่อไปอย่าง สลัดสไลม์ทอดเริ่มจากเตรียมจากนำสไลม์จากตู้แช่เย็นออกมาก่อน สไลม์ สิ่งมีชีวิตทั่วไป ลักษณะเป็นวุ้นหยดน้ำสีใส แต่ของเพรานั้นอยู่ในกล่องใส่อาหารเพราะเป็นสไลม์ตายแล้ว
‘สไลม์กำลังแข็งตัวเป็นทรงสี่เหลี่ยมพอดีเลย แบบนี้ตัดง่ายเลย’
มือเพรากำลังตัดแบ่งเนื้อสไลม์แล้วไปชุบไข่ไก่กับแป้งเตรียมทอด ส่วนปากก็บ่นเรื่องพวกเชฟชื่อดังไปด้วย "แม็กซ์เลิกยืนเฉยๆ เตรียมผักสลัดหรือยัง กะอีแค่คนแก่คนหนึ่งพออายุแก่ขึ้น มันก็จะทำให้ดูแบบเหมือนมีประสบการณ์ด้วย แต่ฝีมือบอกเลยล่างๆ จริงไหมแม็กซ์" เพราถามแต่ตากับมือก็ไม่ละทิ้งจากกระทะและสเตชั่นทำอาหารเลยแม้แต่วินาทีเดียว
"เพรา ผมรู้นะว่าคุณไม่ค่อยชอบเขาเท่าไร แต่...เลิกพูดเรื่องคุณพัมพีดีกว่านะ" แม็กซ์พูดด้วยน้ำเสียงที่กลัวๆ กับอะไรบางอย่าง
"ไม่ ขออีกนิดเหอะ ไอ้พัมพีนั้นอะ เชื่อไหมก็เหมือนกับร้านนี้แหละ ทำแต่สูตรอาหารดั้งเดิม ไม่รู้จักปรับใหม่ รสชาติคนแก่ เฮ้ย แม็กซ์ทำไมชอบเปิดไฟแรง อาหารก็ไหม้หรอก... ถึงไหนแล้วนะ" เพราเดินไปปรับไฟกระทะแม็กซ์แต่ปากก็ยังขยับบ่นไปมา
"ปากดีแบบนี้ทำไม ไม่ไปเป็นพ่อครัววังหลวงแทนละ" นั้นไม่ใช่เสียงของแม็กซ์หรือ เสียงของคนในครัวสักคนเลยเป็นเสียงทุ้มเสน่ห์ของชายคนที่พูดด้วยอารมณ์โมโหนิดหน่อย แต่ด้วยความสนุกปากของเพรานั้น...
"เออ เดี๋ยวจะเป็นให้ดู ก็เคยบอกแล้วไงว่าพอ สิบแปดจะออกจากเมืองนี้แล้วไปสมัครพ่อครัววังหลวง เอาจริง ไม่ต้องทดสอบก็คงได้เป็นแทนไอ้พัมพีเลยละมั้ง" ชายหนุ่มเสียงทุ้มนั่งบนสเตชั่นทำอาหารข้างหลังของเพรา มองพ่อครัวด้วยสายตาเอ็นดู
“เขาไม่ได้กำหนดอายุนิ ถ้าเก่งขนาดนี้น่าจะสมัครตั้งแต่ห้าขวบ ตอนนี้คงเป็นอาวุโสพ่อครัววังหลวงไปแล้วมั้ง”
"ปากแจ๋วเหมือนกันนะ วันนี้แปลกนะ ปกติชวนคุยไม่คุย ก็แบบว่าไงละ อาหารโบราณ อาหารตามสูตรในวังใช่ไหมต้องแบบ มีต้องมีตาลุงแก่ๆ เอาละวันนี้ เราจะมา ทำซุปหางมังกรนะจ๊ะ เปิดตำราหน้าสิบหก ถ้าได้เข้าไปนะจะปฏิวัติให้หมด ใครอยากทำไรทำ ไอเดียมีมากเท่าไรใส่มา" เพราพูดล้อเลียนเสียงคนแก่ไปด้วย
การล้อเลียนเสียงของเพราทำให้ชายหนุ่มข้างหลังอดขำไม่ได้ ขำยกใหญ่ด้วยการเล่นมุกตลกของเพราพร้อมยังปรบมือถูกใจคำพูดของเพราตอนท้ายอีกด้วย เพราตกใจกับเสียงหัวหน้าแล้วพึ่งรู้ตัวว่าคนที่คุยด้วยไม่ใช่แม็กซ์ เพราะเห็นว่าเจ้าแม็กซ์กำลังเดินผ่านหน้าเขาไปเพื่อหยิบวัตถุดิบเพิ่ม เพรายืนคิดเหงื่อตก ว่าคนที่อยู่ข้างหลังเขาน่าจะเป็น...
"ตาลุงนั้นอยู่หลังฉันใช่ไหม" เพราเหงื่อตก ไม่กล้าหันหลังไปมอง แต่พัมพีจับหัวเพราหันมา "โอ๊ย มันเจ็บนะโว้ย" เพราจับตะหลิวในมือพยายามปัดตบใส่หน้าพัมพี
พัมพีใช้มืออีกข้างคว้าข้อแขนกดลงไปที่สเตชั่นสเตนเลท "ใจเย็นนะ น้องเพรา พี่ชายคนนี้ไม่แก่ขนาด พี่ชายพึ่ง 28 เองนะน้อง"
ภาพที่เหล่าคนในครัวเห็นก็คือเด็กชายผมสั้นสีดำหน้าตาเบื่อโลก ภายในชุดเชฟสีขาวกำลังต่อต้านแรงสู้กับชายหนุ่มอีกคนผมสีน้ำตาลเปลือกไม้เป็นรองทรงต่ำ เคราอ่อนเหมือนพึ่งโกนแต่ขึ้นมาใหม่ ผิวสีแทนแดดกำลังจ้องมองด้วยสายตาส้มฟักทองแววตาเหมือนหมาป่ากำลังมองเหยื่อที่น่าสนใจ พัมพีสวมใส่เสื้อหนังสีดำทับเสื้อเชิ้ตสีขาว เนกไทส้ม มากับกางเกงยีนขาดๆ สีน้ำเงินและรองเท้าหนังสัตว์สีกากีสุดเท่
"นายช่วยเอาหน้าออกไปหน่อยสิ" พัมพีพึ่งรู้ตัวว่าเล่นแรงไปหน่อยก็เลยปล่อยมือ ถอยหลังออกมา "เข้ามาที่นี่ต้องการอะไร"
"ถามแบบนี้กับแขกเหรอ อืมมม คือก็พี่ชายอยากเชิญน้องชายมาคุยเรื่องฝีมืออาหารของน้องชาย ไงครับ" พัมพีเดินไปนั่งเท้าคางมองเพรา บนสเตชั่นทำอาหาร
"อร่อยละสิ้ ผมปรับสูตรเองเลยนะ" เพรากอดอกอย่างภูมิใจ
"ห่วย"...