พ่อครัววังหลวง คือผู้ทำอาหารให้กับเหล่าผู้คนชั้นสูงในวัง เป็นตำแหน่งของพ่อครัวที่ใครๆก็อยากไต่ไปถึง และหนึ่งในนั้นต้องเป็น 'เพรา' คลื่นลูกใหม่แห่งวงการพ่อครัวจอมเวทย์ที่พร้อมกระตุ้นความอร่อยด้วยมือเขา
ผจญภัย,แฟนตาซี,ครอบครัว,ไทย,ตะวันตก,ดราม่า,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,ต่างโลก,อาหาร,ผจญภัย,เวทมนต์,มอนสเตอร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พ่อครัววังหลวง คือผู้ทำอาหารให้กับเหล่าผู้คนชั้นสูงในวัง เป็นตำแหน่งของพ่อครัวที่ใครๆก็อยากไต่ไปถึง และหนึ่งในนั้นต้องเป็น 'เพรา' คลื่นลูกใหม่แห่งวงการพ่อครัวจอมเวทย์ที่พร้อมกระตุ้นความอร่อยด้วยมือเขา
ผู้แต่ง
คอคิจ
เรื่องย่อ
บันทึกสูตรว่าที่พ่อครัวจอมเวทย์
Record the recipe of the Royal chef
หมวดหมู่ : แฟนตาซี ทำอาหาร การแข่งขัน ต่อสู้(นิดหน่อย)
__________________________
การเป็นพ่อครัววังหลวงนั้นเป็นความฝันและเป้าหมายชีวิตของเหล่าพ่อครัว เหล่านักสร้างความอร่อยให้กับโลกใบนี้ การเป็นพ่อครัววังหลวงที่หลายปีจะเปิดรับพ่อครัวรุ่นใหม่เพียงแค่ 4 คนเท่านั้นเป็นหัวหน้าพ่อครัวประจำฤดูทั้งสี่ และหนึ่งผู้จะเข้าชิงตำแหน่งนั้นคือ ‘เพรา’ พ่อครัวจากเมืองเล็กๆแห่งนั้น แรงปรารถนาของเขาอาจจะไม่เหมือนใคร เพราะเขาไม่ต้องการ ชื่อเสียง เงินทอง เกียรติยศ หรือความสุขสบาย สิ่งที่เขาต้องการแค่ ความจริง
“แค่เป็นเหมือนนายให้ได้ใช่ไหม แล้วชั้นจะรู้ความจริง…” - เขียวใบไม้
“การที่ผมมาอยู่ตรงนี้ได้ มาจะช่วยเติมเต็มได้จริงเหรอ?” - แดงเนื้อสัตว์
“การเป็นพ่อครัววังหลวง มันจะแสดงให้ตระกูลเห็นว่าเราเองก็มีค่า” - ม่วงเปลือกมังคุด
“อยากให้คุณอยู่เห็นความสำเร็จของคุณจังเลย …ที่รัก” - ครามทะเล
“ฉันยืนอยู่ตรงนี้นะ กำลังใจของพวกนาย” - กลิ่นน้ำมันเครื่อง
_____________________________
- สำหรับใครที่กลัวไม่จะไม่เข้าใจหรือไม่อิน ไม่ต้องกลัวไปทุกอย่างที่เป็นคำศัพท์ทางอาหาร เราพยายามจะอธิบายให้ชัดเจนและมีคำอธิบายเสมอ
- เรื่องนี้ในเกือบทุกตอนทำมีการนำเสนอการทำอาหาร หรือ อาหาร ต่างๆ ที่มีจริงในโลกของเรา แต่มีการปรับเปลี่ยนไปตามวัตถุดิบของอาหาร
- เรื่องนี้ไม่ได้เด่นเรื่องการต่อสู้ หรือการใช้เวทแบบอลังการ ใครคาดหวังขออภัยด้วย
- นอกจากการทำอาหาร เรื่องนี้จะนำเสนอเรื่องราวของมิตรภาพ ความฝัน ครอบครัว ความอบอุ่น
8 เดือน กับอีก 3 ชั่วโมง ต่อมา
หลังจากผ่านการฝึกแสนโหดของสองพี่น้องว่าที่พ่อครัวและอนาคตนักประดิษฐ์มือหนึ่งของบ้าน ตอนนี้ทั้งคู่ก็ได้เริ่มออกเดินทางเพื่อเป้าหมายใหม่ของตัวเอง ของชูร์คือการได้เรียนรู้เปิดโลกวงการอุตสาหกรรมเครื่องยนต์ อาวุธ และเวทมนตร์ต่างๆ และไต่เป็นหนึ่งในสมาคมนักประดิษฐ์ของประเทศนี้ และส่ง เพรา น้องชายแสนรักที่มีเป้าหมายที่จะเป็นพ่อครัวในวังหลวงต่อจากรุ่นของพัมพี แต่ก่อนที่เพราจะไปถึงเป้าหมายสูงสุดของเขา อย่างแรกต้องเดินทางไปสมัครที่สนามสอบพ่อครัววังหลวงที่เมือง แมโกทินนา
"ขับมาสามชั่วโมงแล้ว เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย" ชูร์ปล่อยมีจากพวงมาลัยเพื่อบิดขี้เกียจจากความปวดเมื่อยช่วงเอวและแขน "โอ๊ย!"
เพราที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างคนขับ เห็นพี่สาวตัวเองบ่นเรื่องขับรถจึงใช้สันหนังสือเคาะหัวไปหนึ่งที
"แหม ผมรู้นะพี่ติดระบบ autopilot ไว้แล้ว ทำมาปวดตัว" เพรารู้สึกเหนื่อยใจกับพี่สาวตัวเอง
"อะไร อย่ามาใส่ร้ายฉันนะ" พี่สาวคนดีของเพรา ทำท่ากอดอกไม่พอใจเพราะเธอโดนใส่ร้าย แต่เพราชี้ให้ดูทางที่กำลังเลี้ยว ตัวรถสามารถเลี้ยวด้วยตัวเองโดยชูร์ไม่ต้องจับพวงมาลัยสักนิด “พี่ใช้พลังจิต”
"พี่...เรารู้จักกันมา 18 ปีนะ รู้ตั้งแต่ ครึ่งชั่วโมงแรก หลังจากที่จัดการห้องนอนแล้วเดินออก พี่กำลังสั่งทำงานพอดี เห็นพี่กำลังปลอมทำหน้าที่คนขับผู้ขยันมันตลกดี" เพรายิ้มเย้ยอย่างสะใจ
ระหว่างสองพี่น้องทะเลาะกันตามประสาพี่น้องเถียงด้วยรอยยิ้ม บรรยากาศในรถที่อัดแน่นไปด้วยเสียงหัวเราะกะทันหันเปลี่ยนไปเมื่อบางสิ่งตกลงมากระแทกกระโปรงหน้ารถจนระบบขับเคลื่อนอัตโนมัติของรถเบรกกะทันหัน เพราและชูร์หัวกระแทกกับคอนโซลหน้ารถ
“โอ๊ย เกิดอะไรขึ้น เพราแกปลอดภัยไหม”
“เจ็บนิดหน่อย พี่รีบไปดูหน้ารถดีกว่าเหมือนมีอะไรตกลงมา”
พอทั้งสองได้รวบรวมสติของตัวเองแล้วรีบลงจากรถ ด้วยเลือดของคนรักรถชูร์รีบออกไปดูสิ่งที่ตกลงมาใส่รถของเธอ เป็นชายกำยำร่างใหญ่นอนสลบอยู่หน้ากระโปรงรถ ชูร์ร้อนรนใจมากเป็นห่วงว่ารถของเธอจะเป็นเสียหรือเปล่า โดยเริ่มจากสองพี่น้อง ช่วยกันหามแขนแบกหนุ่มปริศนาเข้าไปในตัวรถก่อน
"แกเฝ้าไอ้หมอนี่ไว้นะ ฉันจะไปดูรถก่อนว่ามีอะไรซ่อมไหม นี่พึ่งเริ่มได้สามชั่วโมงเองนะ" ชูร์โยนร่างแสนหนักลงโซฟาแล้วคว้ากล่องเครื่องมือไปตรวจเช็กทันที
ปล่อยให้หนุ่มร่างน้อยกับร่างใหญ่อยู่กันสองต่อสอง เพรายืนกอดอกมองดูชายปริศนาอีกครั้งทำให้เพราประหลาดใจหลายอย่างมาก สิ่งแรกแขนขวาของเขาไม่มี ไม่น่าตอนแบกมาชูร์จึงบ่นว่าแบกยาก อย่างที่สองคือผิวของเขาไม่ใช่สีเนื้อแต่เป็นสีเทาอ่อน เสื้อสีดำขาวมีลายสีส้มเล็กน้อย สภาพกางเกงสีเขียวขี้ม้า หน้าผากยังมีผ้าพันแผลกับผมขาวราวกับนม
"รถไม่เป็นอะไร แค่สีถลอกเดี๋ยวค่อยพ่นเอา ฉันไม่รู้จะตะลึงอะไรก่อนระหว่างวัสดุทำกระโปรงหน้ารถที่ไม่เสียหายอะไรเลย หรือคนที่ตกลงมาจากฟ้าแล้วยังไม่ตาย" ชูร์เดินเข้ามาในรถพลางถูมือจากคราบน้ำมันเครื่อง "ฉันว่าเฮียแกอาจจะกระเด็นมาจากเมืองข้างหน้านี่ก็ได้นะ"
"เมืองที่ไหนจะส่งคนมาไกลขนาดนี้ เมืองคนเถื่อนเหรอ"
"นอกจากเรื่องทำอาหาร เรื่องอื่นก็ไม่ฉลาดเลยนะน้องฉัน นี่เราอยู่เขตปกครอง เกนยิส นะ 60% ของเมืองในเขตนี้เป็นอุตสาหกรรมเครื่องจักรและสิ่งประดิษฐ์ แล้วข้างหน้านี่คือ เมืองเอนจิ เมืองแห่งนักประดิษฐ์ วิทยาศาสตร์และความก้าวหน้าของโลก"
เพราปรบมืออย่างเซ็งๆ "ว้าวฟังแล้วดูไม่ใช่เมืองทางผ่านเนอะ ฟังดูเหมือนพี่วางแผนมาแล้วนะ"
"บ๊า น้องชายของพี่คิดมากกกกก"
...
เมืองเอนจิ
หลังจากพวกเพราได้เข้ามาในเมืองก็ต้องตกใจกับความอลังการของเมืองเอนจิที่ดูเจริญกว่าบ้านตัวเองเป็นอย่างมาก หุ่นยนต์ต่างเดินกันพลุกพล่านมากกว่าผู้คน ทุกอย่างที่เห็นแทบไม่มีคนทำงาน พวกเขาเอาแต่นั่งจิบชาในคาเฟ่ นั่งเล่นในสวน อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่การทำงานเพราะพวกหุ่นยนต์ทำให้หมดแล้ว ในสายตาของเพราเมืองนี้ดูน่ากลัว ความมีชีวิตชีวาของสิ่งมีชีวิตแทบหาไม่ได้ แตกต่างจากชูร์มองเมืองนี้ตาเป็นประกาย เมืองที่เธออยากมาเที่ยวตั้งแต่เด็ก อารมณ์ของเธอไม่ต่างจากเด็กวิ่งเล่นในสวนสนุก
ชูร์จอดรถในที่พักสำหรับรถบ้านแล้วรีบแต่งตัวออกไปโลดแล่นแสงสีของนครเอนจิทันที ปล่อยให้เพรานั่งถอนหายใจมองหน้านายร่างใหญ่ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไร เพราเองก็อยากออกไปเดินดูอาหารประจำถิ่นที่นี้ด้วยแต่ทำไงได้จะปล่อยให้ชายหนุ่มปริศนาอยู่บนรถคนเดียวมันจะเหมือนขังโจรไว้ในบ้านมีแต่เสียกับเสีย
"นายตัวเทาหลับมาได้ชั่วโมงกว่าแล้ว คงจะหิวละมั้งทำของกินรองท้องละกัน"
ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินมาที่หน้าประตูที่เขียนว่า 'ห้องเพรา' ข้างหน้าประตูมีกงล้อหมุนขนาดเล็กแบ่งออกเป็นเก้าส่วน เพราหมุนให้คำว่า 'ห้องครัว' ตรงกับลูกศรแล้วค่อยเปิดประตูออก ภายในเป็นห้องครัวขนาดกลางไม่ค่อยได้ตกแต่งอะไรมากมาย ทุกอย่างเป็นเครื่องเงินและสเตนเลส เพราเดินหยิบมีดหั่นขนมปัง เนื้อสัตว์ ผัก และอื่นๆ แล้วค่อยบรรจงนำขนมปังทาเนยไปจี่กระทะเบาๆ จนกลิ่นหอมของเนยพุ่งกระจายไปทั่วครัว
"หอมจังเลย..." ชายร่างใหญ่เดินขยี้ตาเข้ามาหาเพรา "อ้าวขอโทษที เข้าผิดห้อง" ชายร่างใหญ่รีบปิดประตูด้วยความตกใจ ตัวดันประตูเอาไว้แล้วเริ่มมองไปรอบๆ ได้แต่คิดสงสัยว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
ชายผิวเทาร่างใหญ่เริ่มไม่แน่ใจว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เขามองประตูที่ตัวเองกำลังกำลูกบิดแน่น จากนั้นค่อยผ่อนแรงแล้วแง้มประตูดู เพื่อตรวจสอบดูอีกทีว่าภาพที่เห็นนั้นเหมือนเดิมหรือเปล่า ดวงตาสีส้มอมแดงทับทิมกำลังมองไปรอบๆ ครัวของเพราที่ค่อนข้างจะกว้าง คนอย่างเขาสูงเกือบสองเมตรก็ยืนได้สบาย นายตัวใหญ่มองไปทางพ่อครัวที่ใช้ตะเกียบกำลังทอดอะไรสักอย่างหนึ่งอยู่ ดวงตาของเขาเป็นประกายสีเขียวเหมือนใบไม้กระทบแสงตะวัน แสงไฟในครัวที่เปิดอยู่ส่องเข้าดวงตาของเขาเหมือนกับเพชรสีมรกตที่วางขายในร้าน เพราไม่ทันได้รู้ตัวว่าถูกแอบมองอยู่เพราะเขามัวแต่หมุนข้อมือใช้ตะเกียบกลางคีบอาหารแล้วทอดไปด้วย สะโพกของเพราหมุนตามจังหวะของเสียงไฟในกระทะ
เพราหันมองชายร่างใหญ่ที่ยืนมึนงงอยู่หน้าประตู “เข้ามารอข้างในก่อนสิ หิวหรือยัง? อาหารใกล้เสร็จแล้ว” เขากวักมือเชิญชายคนนั้นเข้ามาในห้องครัว แต่ตาของเพรานั้นยังคงจดจ่อกับการทำอาหารตรงหน้า เป็นดวงตาของเพราวิบวับด้วยความสนุก มืออีกข้างคีบเนื้อสัตว์ชุบแป้งทอดออกจากกระทะคล่องแคล่วกลิ่นหอมกรุ่นของเนื้อทอดแพร่กระจายไปทั่วห้องครัว
ชายร่างใหญ่ลังเลก่อนที่จะค่อย ๆ เปิดประตูและก้าวเข้ามา “เออ...คือว่าที่นี่คือที่ไหนเหรอ แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง แล้วนกตัวนั้น...” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและความหวาดกลัว ดวงตาสอดส่ายมองไปรอบ ๆ ห้องครัวที่ไม่คุ้นเคย
เพรายิ้มแสดงความเป็นมิตร “ชอบครีมซอสมะนาวสมุนไพรไหม นายกินเผ็ดพอได้ไหม ลองชิมอันนี้ให้หน่อยว่าถูกปากไหม ให้เพิ่มลดอะไรก็บอกนะ” เขายื่นช้อนที่เต็มไปด้วยครีมซอสสีขาวนวล ๆ ตัดกับสมุนไพรสีเขียวให้นายตัวโต
ชายร่างใหญ่รับช้อนมาด้วยท่าทีที่ยังสับสน แต่เมื่อเขาชิมครีมซอส รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้า “อร่อย อร่อยมากเลย ความเปรี้ยวอมหวานกำลังพอดีแถมใส่พริก มะกรูด เข้ากันดี ไม่เลียนเลย แต่เดี๋ยวก่อนนะ...” นายร่างใหญ่หยุดเพื่อตั้งสติจากความเพลิดเพลินในรสชาติ
“งั้นเรามาทานแซนด์วิชทงคัตสึหมูโคลนกันก่อนดีกว่า แล้วค่อยมาทำความรู้จักกันคงไม่ช้าไปหรอกใช่ไหม”
เพรายื่นจานแซนด์วิชที่ตัดเป็นสามเหลี่ยมอย่างสวยงาม ไส้ทงคัตสึหมูสวยงามตัดกับซอสสีขาวนวล แถมยังมีผักสลัดสดใหม่ในชั้นแซนด์วิชอีกที
ชายร่างใหญ่รับจานแซนด์วิชมาด้วยความรู้สึกขอบคุณ “ขอบคุณนะ ขอทราบชื่อก่อนได้ไหม”
“ผม เพรา”
“เรานอททัม อุบ! น้องเพราซอสกับทงคัตสึ อร่อยมากเลย!” นอททัมแนะนำแล้วลองชิมอาหารของเพราถึงกับตะลึง เขาไม่สามารถหยุดกินได้ กินไปชมไป จนเพราอดยิ้มไม่ได้
เพราได้คุยที่ไปที่มาของนอททัมคร่าวๆ เขาเป็นพวกอมนุษย์แต่ก็ไม่ทราบรายละเอียดได้ชัดเจน เพราะว่านอททัมเสียความทรงจำตัวเองไปบางส่วน เมื่อสี่ปีที่แล้ว นอททัมพยายามตามหาร่องรอยความทรงจำตัวเอง แต่หลายปีที่ผ่านก็ยังไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันเท่าไรนัก ส่วนเรื่องราวพอจะจำได้ก็มีแต่พวกชื่อของตัวเอง และสาเหตุที่กระเด็นมาโดนรถของเพรานั้น นอททัมถูกนกภูเขาหิ้วมาเพราะจะถูกจับเป็นอาหารให้กับลูกนก ดิ้นหลุดจนตกลงมากระแทกกับหน้ารถ
"ชีวิตดูออกโลกกว้างดีนะ ต่างจากผมชีวิตโคตรธรรมดาเลย" เพราพูดด้วยเสียงที่แฝงไปด้วยความรู้สึกเบื่อ
"ยังไงเหรอ...แต่การถูกนกหิ้วไม่นับเรียกว่าออกโลกกว้างนะ" นอททัมยิ้มเล็กน้อย พลางยื่นมือไปตบบ่าเพราเบาๆ
"อธิบายค่อนข้างยากว่าแต่พี่จะไปไหนต่อเหรอ ถ้าเป็นมองข้างๆ พวกผมพอจะไปส่งๆ ได้นะ”
“ยังไม่แน่ใจเท่าไร ปกติเราเดินทางแบบสุ่ม”
“จริงสิ ถ้าพี่ยังไม่รู้จะไปไหน เดินเล่นในเมืองเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ ถือว่าเป็นข้อแลกเปลี่ยนกับค่าอาหาร ดีไหม"
...
ทั้งคู่เดินสำรวจเมืองเอนจิ แล้วสังเกตได้ว่าประชากรที่เดินผ่านไปเกินครึ่งเป็นหุ่นยนต์กันหมดแล้ว เนื่องจากเมืองนี้แทบจะไม่มีคนงานหรือชนชั้นรากหญ้าอยู่แล้ว ทำให้ที่นี่ได้สร้างหุ่นยนต์มาเพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเอง เพราที่รู้สึกเอียนกับเครื่องจักร เห็นป้ายตลาดสดเลยชวนนอททัมเดินแถวตลาดดีกว่า เผื่อจะได้ของไปเปิดร้านสำหรับพรุ่งนี้ หาเงินเพิ่มก่อนไปสมัครพ่อครัววังหลวง
"ที่นี่เหมือนกับที่บ้านเลย คนเขตนี้เขากินแต่ของเดิมๆ ไม่เบื่อกันบ้างเหรอ" เพราหยิบส้มแล้วถอนหายใจ "รอบหน้าต้องคุยกับพี่เรื่องการเดินทางดีกว่า" เพราวางส้มหันไปมองนอททัมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยสายตาเบื่อหน่าย
"แล้วน้องเพราจะซื้อไว้สำหรับอาหารเย็นเหรอครับ เป็นเมนูแบบไหนเหรอ" นอททัมถามด้วยความตื่นเต้น
"คงเป็นเมนูสิ้นคิดแหละ" เพรากอดอกยืนคิดอยู่หน้าตลาด แล้วรู้สึกถึงมือเหล็กที่สะกิดไหล่เบาๆ
"อยากทำอาหารเหรอครับ" เพรากับนอททัมหันไปมองเป็นหุ่นยนต์ทรงก้างปลาสีแดงมาพร้อมกับหัวทรงทีวี "ร้านสุดยอดนักประดิษฐ์ท่านวุย กำลังจะขายสินค้ารุ่นใหม่ CF5K หุ่นยนต์ทำอาหารให้กับทุกคนด้วยรสชาติประหนึ่งมีมืออาชีพ เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิครับ"
ระหว่างที่หุ่นยนต์โฆษณากำลังอธิบายสินค้า เพรากับนอททัมก็เดินทิ้งเจ้าหุ่นไปสะแล้ว "ฟังแล้วจะง่วง คนมีอยากทำอาหารก็ต้องทำด้วยตัวเองสิ จะให้ซื้อของสำเร็จรูปไปทำให้ทำไม สู้ให้คนกินไปซื้อของแช่แข็งมากินยังจะง่ายกว่าเลย"
หุ่นแดงไม่ยอมแพ้วิ่งตามมาขายของต่อ "แต่ว่า คุณลูกค้าถ้ามีหุ่นแบบพวกเราทำให้ก็สบายมากเลยนะครับ อาหารอร่อย เร็วเหมือนมีมืออาชีพมาทำ"
"ใจเย็นนะ คุณหุ่น คือน้องเพราเขาเป็นพ่อครัวมืออาชีพอยู่แล้วเขาไม่ต้องการ..." นอททัมพูดจาเป็นมิตรใส่หุ่นแดง แต่มันก็ไม่ช่วยหยุดความพยายามของเจ้าหุ่นแม้แต่น้อย
"แต่หุ่นรุ่นนี้ ขนาดพ่อครัวมืออาชีพอย่างพ่อครัววังหลวงไม่ว่าจะเป็น ไอซ์ซี ฮันนี่บี เมล่อนยู และพัมพียังต้องกราบ...คะคุณลูกค้าจะทำอะไรครับ" หุ่นแดงดิ้นตกใจเมื่อเพราเดินมาจับไหล่หุ่นอย่างแรงจนเหล็กที่แขนบุบไปเล็กน้อย
"พัมพีต้องกราบเลยเหรอ พาน้องชายคนนี้ไปดูหน่อยสิ ไอ้ป๋องแดง เพราลากตัวหุ่นแดงไปใจกลางเมืองที่กำลังมีการขายหุ่นเชฟรุ่นใหม่ สายตาของเพราเต็มไปด้วยความไม่พอใจพร้อมที่จะสั่งสอนหุ่นนี้ให้รู้ว่าพ่อครัวที่แท้จริงเป็นอย่างไร
"ไม่มีใครจะดูถูกพัมพีนอกจาก ไอ้เพราคนนี้จำไว้" เพราพูดอย่างหนักแน่น พร้อมกับไหล่ของหุ่นยนต์ที่กำลังละลายด้วยความร้อน