พ่อครัววังหลวง คือผู้ทำอาหารให้กับเหล่าผู้คนชั้นสูงในวัง เป็นตำแหน่งของพ่อครัวที่ใครๆก็อยากไต่ไปถึง และหนึ่งในนั้นต้องเป็น 'เพรา' คลื่นลูกใหม่แห่งวงการพ่อครัวจอมเวทย์ที่พร้อมกระตุ้นความอร่อยด้วยมือเขา
ผจญภัย,แฟนตาซี,ครอบครัว,ไทย,ตะวันตก,ดราม่า,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,ต่างโลก,อาหาร,ผจญภัย,เวทมนต์,มอนสเตอร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ทางด้านชูร์ ตอนนี้เธอกำลังเดินเลือกซื้อของอยู่ในตลาดอะไหล่มือสอง เป็นสถานที่ค่อนข้างมีภาพลักษณ์ต่างจากภาพในเมืองที่เห็นครั้งแรกว่าจะมีหุ่นยนต์เดินไปมา ผู้คนแต่งตัวดูดีอยู่ร้านหรูๆ แต่ที่นี่จะเหมือนเป็นตลาดชุมชน ชาวบ้านจะนำสิ่งประดิษฐ์ของตัวเอง หรือเศษต่างๆ ตั้งขายอยู่ตามพื้น ชูร์ได้ของจำพวกอะไหล่เครื่องมือกับชิ้นส่วนเล็กๆ สำหรับงานอดิเรกของตัวเองที่ชอบประดิษฐ์ของมากมาย หญิงสาววัยยี่สิบสองปีกำลังเหมือนโดนดึงไปสู่สวนสนุกของนักประดิษฐ์ ตอนนี้ชูร์ถือกล่องอะไหล่เครื่องมือกล่องหนึ่งไปมา ด้วยความเพลินจนลืมพกกระเป๋าประจำตัวมาจึงต้องยืมกล่องลังไม้จากร้านข้างทางมาใส่แทน สาวน้อยในดินแดนนักประดิษฐ์กำลังสนุกสนานจนไปหยุดอยู่หน้าร้านแปลกๆ ร้านหนึ่ง
'ร้านขายขยะ'
สภาพร้านไม่ต่างจากอาคารที่ปล่อยทิ้งไว้หลายปี ประตูยังไม่มี เป็นแค่ม่านลูกปัดธรรมดา ด้วยนิสัยอยากรู้อยากเห็นของชูร์จึงเดินเข้าไป สิ่งแรกที่รู้สึกได้คือกลิ่นน้ำมันเครื่องกับกลิ่นบุหรี่ตีกันเต็มร้าน ช่างสาวถึงจะโตมากับกลิ่นบุหรี่ของพ่อเธอ แต่ยังไงมันก็เป็นกลิ่นที่เธอไม่ชอบเลย ในใจของเธอคิดว่าไม่ไหวเหม็นจนหายใจจะไม่ออกแล้ว ออกไปดูข้างนอกเหมือนเดิมดีกว่า แต่แล้วหางตาของเธอไปเห็นอะไหล่ชิ้นหนึ่งที่แอบอยู่มุมของร้าน
"เดี๋ยวนะ อันนี้ใช่อะไหล่มอเตอร์สร้างประจุแรงอัดเวทใช่ไหม กลไกแบบแปลกมาก ว้าวมาก อันนี้ขายไหมเนี่ย ว่าแต่คนขายอยู่ไหน" เธอหยิบอะไหล่มอเตอร์ใส่กล่องของตัวเอง ชูร์เดินเข้าไปในร้านมองรอบๆ มีตู้กับชิ้นส่วนอะไหล่เต็มไปหมด มีสิ่งประดิษฐ์อัดๆ กันเต็มตู้ไปหมด เดินไปจนเธอได้ยินเสียงของเครื่องจักรที่กำลังทำงานผสมกับเสียงบ่นของผู้หญิง
"โธ่โว้ย ไม่ได้ดั่งใจเลย" หญิงสาวผมบ๊อบสั้นสีเทาตรงหน้าชูร์กำลังกวาดของบนโต๊ะทั้งหมดลงพื้นอย่างรุนแรงจนมีใบมีดขนาดเล็กชิ้นหนึ่งเกือบจะบาดข้อเท้าเธอ
"ว้าย เจ้าของร้านใช่ไหม ร้านขายขยะ หมายถึงขยะชิ้นไหนเหรอที่ขาย" ชูร์วางกล่องของตัวเองไว้บนตู้ที่พอจะมีพื้นที่วางได้
เจ้าของร้านเพิ่งรู้ตัวว่ามีลูกค้า เธอกระตุกเสื้อคลุมแสนฟูให้กลับมาคลุมไหล่ มืออีกข้างคีบบุหรี่เอาไว้ เธอลุกขึ้นมาเท้าเอว พร้อมโชว์เรือนร่างอันสุดยั่วผู้ชาย เพราะเธอใส่แค่บิกินีสีดำสองตัวกับเสื้อคลุมขาวฟูพร้อมโชว์ผิวแทน มีรอยสักตัวอักษร XIV ไว้ที่เอว มองชูร์ด้วยตาอันดุที่สีเหมือนกับดอกอัญชัน
"แหกตาดูสิ ขยะไง ทั้งร้านนี่แหละ ขยะของฉัน พร้อมขายหยิบๆ ไปเหอะ" เจ้าของร้านปัดไม่อยากอธิบาย เดินชนไหล่ชูร์เพื่อจะหาอะไหล่ในกล่องของชูร์
"จะทำอะไร มารยาทมันไม่คิดจะมีติดตัวไว้บ้างเหรอ อะไรของป้าเนี่ย" ชูร์เดินมาคว้าแขนของเจ้าของร้านทันทีด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจมาก
"เธอเป็นพวกชอบทำอาวุธเหรอ แต่ทำไมถึงมีอะไหล่เครื่องครัวล่ะ นี่ซื้อมั่วใช่ไหม อันนี้เธอไปเจอมันที่ไหน ไอ้เครื่องสร้างประจุเนี่ย"
"นี่! เธอ!" ชูร์พูดตวาด
ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะเริ่มมีปากเสียงกัน ได้มีเด็กคนหนึ่งเดินเข้ามาตะโกนบอกเจ้าของร้านว่ามีชายหนุ่มปริศนาคู่หนึ่งกำลังท้าทายสิ่งประดิษฐ์ของวุย วุยทารัน ชายที่ครอบครองกรรมสิทธิ์อะไหล่เครื่องยนต์ของเมืองนี้ที่กำลังเปิดตัว CF5K โดนชายหนุ่มคนหนึ่งพูดกลางเวทีว่า หุ่นยนต์ไม่มีปัญญาทำอาหารฝีมือได้เท่าตัวเขาเอง จนตอนนี้คนทั่วเมืองฮือฮามาก ทำให้คนทุกคนในเมืองแห่ไปดูศึกครั้งนี้กัน
"วันนี้วันดีจริงๆ นานๆ ทีจะได้อะไรปลุกใจเสือสาวอย่างฉัน เลิกต่อคำ แล้วมากับฉันสิ เชื่อว่าอีหนูอย่างเธอคงได้สนุกแน่" เจ๊เจ้าของร้านลากคอชูร์ ถึงเธอจะขัดขืนแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงเจ้าของร้านได้เลย
ชูร์ที่ต้องยอมเดินตามมาด้วยอย่างเซ็งจนมาถึงที่หมาย เริ่มได้ยินเสียงโวยวายของชายวัยกลางคนกำลังด่าไฟลุกเหมือนลุงข้างบ้าน แค่ได้ฟังเสียงชายคนนี้ ชูร์แทบอยากจะคว้าปืนใครสักคนเป่าหัวให้พ้นๆ ไป ด้วยน้ำเสียงและคำที่ใช้ด่า แต่ความอยากเห็นหน้าคนแก่ขี้บ่น เดินตามเจ๊เจ้าของร้านแหวกวงคนมุงเพื่อไปดูแถวหน้าจนทำให้เธอได้พบกับ
"เพรา..."
ชายที่ยืนอยู่ประจันหน้ากับวุยทารัน คือเพราเอง มาพร้อมกับชายร่างสูงใหญ่ผิวสีเทาที่ดูสับสน ไม่แน่ใจว่ามาทำอะไรที่นี่ ขณะที่เพรายืนกอดอก มองลุงหนวดยาวในชุดสูทสีขาวด้วยสายตาที่ชวนยียวนให้โมโห
"เฮ้อ ลุง จะบอกกี่ครั้ง ว่าสิ่งที่ลุงทำมันไม่ใช่อาหาร ถามจริง เคยได้ชิมอาหารฝีมือคนจริงๆ บ้างไหม" น้ำเสียงเย้ยหยันและสายดูถูกยิ่งเป็นการกระตุกอารมณ์โกรธใสตัวของวุยทารัน
"น้องเพรา คือว่า คนมุงเยอะเลย ทำไงดี..." นอททัมยิ่งรู้สึกกังวลมากขึ้น ทั้งสายตาของวุยทารันและผู้คนที่เริ่มมุงดูมากขึ้น
"ไม่ต้องสนใจหรอกพี่นอททัม อ๋ออีกอย่างการอ้างชื่อ พัมพี ไม่สิต้องบอกว่าพ่อครัววังหลวงทั้งหมด ว่าเจ้าเศษเหล็กทำอร่อยกว่า..." เพราเดินไปที่โต๊ะแสดงโชว์หุ่นยนต์ หยิบอาหารที่เพิ่งทำเสร็จมาชิม "อะออกอ่าเอ็นอาหารอ่าอังแอ่เอย ถุ้ย ดีนะเนี่ยที่มีถังขยะให้ทิ้ง เป็นฟาฮิตาไก่[1] ที่แห้งมาก มันทำง่ายมากนะแต่ยังทำได้รสชาติแบบนี้ เททิ้งละกัน" เพราคายอาหารลงถังขยะทันทีที่เคี้ยวไปคำแรก จากนั้นเขาค่อยๆ ใช้ช้อนกวาดอาหารที่เหลือลงไปพร้อมกับจานกระเบื้องสีขาว
[1] Chicken Fajitas (ฟาฮิต้าไก่) อาหารประจำชาติเม็กซิกัน ที่ใช้แผ่นแป้งที่ชื่อว่าตอติญ่า (Tortillas) มาม้วนเป็นแท่งสอดไส้ด้วยผักมากมาย และเนื้อไก่ย่าง
"ไอ้เด็กพวกนี้ ฉันจะลากหัวพวกแกเข้าคุกให้หมด ข้อหาแกมาขัดขวางงานฉัน รู้ไหมว่าฉันแก่ประสบการณ์มากกว่าแค่ไหน อำนาจของฉันในเมืองนี้ทำให้พวกแกนอนคุกนอนตารางได้เป็นปีๆ" วุยทาเลือดขึ้นหน้า เขาเดินจะเข้าไปกระชากคอเสื้อเพรา แต่จู่ๆ ก็มีประแจอันเล็กถูกปาใส่มือวุย และยังเด้งกระแทกหน้าผากเพราหนึ่งที
"ใครวะ!" เสียงประสานของเพราและวุยที่มองหาเจ้าของประแจ
"ใช้อารมณ์เก่งไม่เปลี่ยนเลยนะ วุย เจ้าหนูเองก็ปากจัดเกินวัยมากเลยนะ" คุณป้าเจ้าของร้านขยะเดินเข้ามาควงประแจอีกอันหนึ่ง "นี่ไอ้ตัวผู้ทั้งสองกับไอ้หนุ่มยักษ์สีเทา พวกเธอไม่อายสายตาชาวบ้านเลยเหรอ โดยเฉพาะนายวุย อายุก็แก่จนฝาโลงถามหาอยู่แล้ว ต่อปากต่อคำกับเด็กอีก ไม่คิดว่าลูกค้าที่รักของนายจะมาเห็นแล้วยกเลิกออเดอร์" เจ๊เจ้าของร้านเดินไปกระซิบข้างหูวุยด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ
"ลิคซ์ ยัยกองขยะ อย่ามาจับตัวนะโว้ย โคตรเหม็นน้ำมันเครื่อง ไหนเธอบอกว่าจะไม่ยุ่งเขตตลาดเจริญแล้วไง เขตใครเขตมันสิวะ" วุยดันไหล่ลิคซ์แต่คนที่รู้สึกเจ็บนั้นดันวุยสะเองเพราะลิคซ์ เจ้าของร้านขยะคว้ามือของวุยได้ทันพร้อมกับสะบัดมือของเขากลับ
"ฉันจะมาดูหน้าไอ้เด็กคนนี้ คนที่ทำให้ตาแก่ อวดดีอารมณ์เสียได้ แล้ว... ตกลงแกจะยอมรับว่าหุ่นแกทำอาหารห่วย แบบที่ไอ้หนูนี่บอกไหม"
"ไม่จริง ลิ้นไอ้เด็กนี้ต้องโตมากับอาหารขยะ ถึงไม่เข้าใจความอร่อยที่แท้จริง"
เพราหนุ่มผู้เลือดร้อนกำลังจะคว้าขอเสื้อวุยทารัน แต่โชคดีที่นอททัมใช้แขนของเขาอุ้มล็อกตัวของเพราเอาไว้ "พูดงี้มาลองกันไหม ไอ้แก่ โอ๊ย พี่นอททัมปล่อยสิโว้ย เอาไหมไอ้แก่ เอาไอ้เศษเหล็กมาแข่งกับไอ้เพราคนนี้ มาสิ๊!" เพราดิ้นไปมาในอ้อมแขนนอททัม "เอาแบบที่ใช้ทดสอบพ่อครัววังหลวง เหมือนที่ลุงบอกว่าหุ่นลุงเก่งกว่าเลยสิ"
สิ้นคำพูดของเพรา ชาวบ้านแถวนั้นต่างตกใจกับคำที่เพราพูดออกมา เพราะการทดสอบพ่อครัววังหลวง คือการวัดฝีมือของพ่อครัวแม่ครัวระดับสูง นอกจากที่เหล่าคนครัวทั้งหลายต้องใช้ทักษะในการทำอาหารให้ทันเวลา พ่อครัวเหล่านั้นต้องออกล่าวัตถุดิบเอง โดยการแข่งแบบนี้จะมีวัตถุดิบตามธรรมชาติที่ต้องล่าให้ได้ด้วย ความยากง่ายก็ขึ้นอยู่กับเมืองนั้นว่ามีสัตว์ดุร้ายแค่ไหน นี่สิคือการวัดระดับพ่อครัววังหลวงที่แท้จริง
"เป็นเด็กที่ไฟแรงจนน่ากลัวมากเลยนะ" ลิคซ์ยิ้มชอบใจกับคำพูดของเด็กอย่างเพรา พร้อมหยิบบุหรี่มาคาบไว้ "ว่าไง ถ้าน้องวุยสนใจไหม เรื่องกรรมการเดี๋ยวพี่สาวคนนี้จะหามาให้เองนะ พอดีนังเอมโปมีธุระมาหาฉันด้วย" ลิคซ์คว้าไฟแช็กจากกระเป๋าเสื้อของวุยมาจุดบุหรี่
"เอาสิ ถ้าฉันชนะแก ต้องมาเป็นเบ๊ฉันจนกว่าพอใจ และเธอลิคซ์สัญญาของเราเมื่อสิบปีที่แล้วต้องยกเลิกด้วย เพราะเธอเสนอหน้าเข้ามาหาเรื่องเอง ส่วนถ้าแกชนะอยากได้อะไรจากเมืองนี้ก็เอาไปเลย แต่แน่นอนแกไม่มีวัน" วุยรับคำท้าของเพรา แล้วเดินใช้นิ้วของเขาชี้ของเพราอีกด้วย
เพราถอนหายใจกับคำข่มขู่ที่ได้ยิน "เอาเป็นว่าตกลงเนอะ"
"จวนถึงเวลากินน้ำชาของเอมโปแล้วสิ เอาเป็นว่าอีกหนึ่งชั่วโมง เจอกันตรงนี้นะลานหน้าตลาดของเมือง เออไอ้หนูให้พวกฉันเตรียมครัวแบบง่ายให้ไหม"
นอททัมปล่อยตัวเพราลงมา "ถ้าเอารถบ้านมาจอดแล้ว ใช้ครัวในรถจะมีปัญหาอะไรไหม เครื่องไม้เครื่องมันครบกว่าจะไม่ต้องเสียเวลาด้วย"
"เอาเหอะ แบบนี้ก็สบายฉันดี"
"ตามนั้น ไปเหอะนอททัม ชูร์ด้วยยืนดูตั้งนานไม่คิดจะช่วยน้องหรือไง เราต้องย้ายรถไปเร็วพี่" เพราเดินสบายใจคว้ามือชูร์ลากตามมา
“เดี๋ยวก่อนฉันงงอยู่เลย คนที่นี่เขาเอะอะกระชากคอเสื้อ เอะอะลากแขนกันหรือไง!”
...
ระหว่างเดินกลับมารถบ้านทั้งคู่ นอททัมกับชูร์ ที่ได้เจอกันเป็นอย่างทางการก็ได้ทำความรู้จักกัน พอมาถึงรถเพราก็เริ่มค้นของในห้องครัวเพื่อเตรียมสำหรับศึกครั้งนี้
"ชุดมีด หม้อ อุปกรณ์ทำอาหารอันน่ารักของฉัน และสุดท้ายเจ้านี่" เพรากำละงพูดกับกระทะเหล็กทรงกระทะจีนสีดำสนิท กระทะที่เพราถือมีความพิเศษ เพียงสะบัดเบา ๆ ตัวด้ามจับก็ยืดออกมาอีกเกือบสองเมตร
"อุ้ย งานแรกก็เอาลูกรักมาเล่นเลยเหรอ ถ้าจะเอาเรื่องอยู่นะ ตาแก่นั้น" ชูร์กล่าวด้วยความภาคภูมิใจในอาวุธของเพรา พร้อมกับกอดอกชื่นชม
"ไอ้ลุงนั้นอะไม่เท่าไรหรอก แต่ไม่ควรประมาท"
นอททัมรู้สึกประหลาดใจกับความยาวของกระทะ
นอททัมที่ตะลึงกับความยาวของกระทะ ชูร์ยิ้มและสะกิดไหล่ของนอททัมเพื่อมาฟังคำอธิบาย "ตกใจละสิ๊ นี่เป็นผลงานของฉันเอง เป็นการรวมมันสมองของการวิศวกรรม พลังงานธาตุ และอาหารเข้าด้วยกัน จนเรียกได้ว่ามันคืออุปกรณ์และอาวุธชิ้นดี จากเหล็กอิดไนซ์ เหล็กที่สามารถดูดซับเวทและกระจายแพร่ออกได้อย่างสวยงาม แถมด้วยดีไซต์การใช้ที่ยืดหยุ่นสูง ความคงทนก็เป็นตัวเด็ดของวงการเหล็ก เหมาะทั้งทำอาหารและเป็นอาวุธในเวลาเดียวกัน"
"ว้าว ไม่นึกเลยว่าพวกคุณสองคนจะสุดยอดขนาดนี้" นอททัมมองทั้งสองคนด้วยสายตาที่เปล่งประกาย
"แน่สิจ๊ะ เพราะพวกเราเกิดมาเพื่อทำสิ่งนี้ไง สุดยอดนักประดิษฐ์และพ่อครัวตัวน้อย โอ๊ย!" เพราที่กำลังเดินถือกระทะไปมาพอได้ยินคำว่า พ่อครัวตัวน้อย ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจนิดหน่อยเลยใช้กระทะของเขาเคาะหัวพี่สาวตัวดีไปหนึ่งที
"ขี้อวดจริงๆ ว่าแต่พี่นอททัม สนใจมาช่วยผมทำอาหารไหม" เพราโชว์ชุดพ่อครัวที่ไปสั่งตัดมาสีขาวสะอาดปักตัวอักษรย่อ p. กับกระดุมสีเขียว มาจับคู่ด้วยกางเกงสีดำสนิท
"แต่ว่าพี่ไม่รู้ต้องทำอะไรนะ" นอททัมรู้สึกกังวล
"แหม ทำเป็นไม่ชอบชุดที่พัมพีสั่งทำให้ ก็เห็นใส่ได้นิ" ชูร์มองไปที่เสื้อของเพราพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์
"หุบปากไปเลย ถ้าไม่ติดที่ผ้ามันกันกระแสเวทได้ ก็ไม่ใส่หรอกนะ รีบไปจะได้เตะปากไอ้แก่"
...
ย่านการค้า
ตอนนี้ด้วยการพูดปากต่อปากของชาวเมืองที่แพร่สะพัดออกไป ทำให้บริเวณย่านการค้าเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่กำลังรอดูผลงานชิ้นใหม่ของวุยทารันว่าจะสมกับที่โดนพ่อครัวไร้ชื่อท้าหรือเปล่า ส่วนลิคซ์กำลังยืนคุยกับผู้หญิงมีอายุในชุดผู้ดีสีแดงกำมะหยี่ ท่ามกลางฝูงชนที่รอการแข่งขันครั้งนี้อย่างตื่นเต้น เพราเดินหิ้วกระเป๋าเครื่องมือเข้ามาหาลิคซ์และหญิงผู้ดีที่น่าจะเป็นกรรมการในรอบนี้ที่ชื่อว่า เอมโป เฟรุนเธ
"เอมโป นี่ไง ไอ้หนูนี่ไง ที่จะตบกะโหลกวุย" ลิคซ์ชี้ไปทางเพราที่กำลังเดินมาหาทั้งสองคน
"จะเป็นใครก็ช่างเถอะ แต่ดิฉันบอกไปแล้วว่าการเป็นกรรมการครั้งนี้แค่เป็นการฆ่าเวลาระหว่างที่รอลูกสาวของดิฉันทำผมอยู่"
"ไม่ว่าใครก็ช่างเถอะ ดิฉันบอกแล้วว่าการเป็นกรรมการครั้งนี้แค่เป็นการฆ่าเวลาระหว่างที่รอลูกสาวทำผมอยู่” เอมโปสะบัดพัดลายรูปดอกทับทิมสีส้มอมแดงตัดกับพื้นผ้าสีขาวมาปิดปาก เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังก็รู้ว่ามีความไม่พอใจและเธอไม่แม้แต่ชายตามองเพราเลย "อีกอย่างตามที่เราคุยกันตอนแรก เธอบอกว่าเป็นพ่อครัวมืออาชีพ ดิฉันก็หวังไว้แค่พ่อครัวในเครือ ‘เมล็ดอุดมสมบูรณ์’ แล้วนะแต่ถ้าหากของที่ไอ้เด็กนี่ทำมาแล้วเกิดเป็นอาหารเป็นพิษขึ้นมาใครกันรับผิดชอบ"
"เห้ยๆ พูดจาให้มันเข้ากับชุดที่ใส่หน่อย" เพราพยายามเดินเข้าไปหาเอมโปแต่โดนนอททัมล็อกแขนอุ้มอีกแล้ว “นี่ก็ขยันห้ามจัง”
"โปรดรักษามารยาทด้วย เจ้าหนู" เอมโปหันมาชายตามองเพรา แต่เธอเริ่มสะดุดกับผ้ากันเปื้อนของเขา ที่มีตัวอักษรย่อ P.
'เดี๋ยวนะเนื้อผ้าแบบนี้คุ้นมาก ลายตัวอักษรด้วยเหมือนของเจ้าพัมพีเลย เจ้าบอกนะว่าที่ฮันนี่บีจะเป็นเรื่องจริง ผมดำสนิท ดวงตาสีเขียวมรกต ไม่คิดว่าจะเจอลูกศิษย์พัมพีในที่แบบนี้ได้เนี่ย' หญิงผู้ดีคิดในใจและอมยิ้มออกมา
"ไอ้เด็กนี่จะมาขอสละสิทธิ์เหรอ กลัวแล้วหรือไง? อ่อม ขอโทษที่กระผมเสียงดังเมื่อครู่ด้วยนะ คุณเอมโป เป็นเกียรติมากสำหรับผู้นำตระกูลเฟรุนเธมารับประทานอาหารฝีมือกระผมแบบนี้" วุยทารันพยายามยื่นมือเพื่อจับมือเอมโป แต่โดนพัดของเอมโปกดไว้ พร้อมกับถูกลิคซ์ผลักออกไปอีกด้วย
"ลิคซ์ ผู้เข้าแข่งขันของคุณนี่มารยาทต่ำกันจังเลยนะ ช่วยให้มันจบเร็วๆ หน่อยจะได้ไหม ดิฉันไม่มีเวลามานั่งเป็นเสาหลักเมืองหรอกนะคะ"
“จ้าๆ”
ลิคซ์เริ่มอธิบายกติกาการแข่งขัน เนื่องจากการแข่งขันนี้จริงๆ แล้วต้องมีสมาคมพ่อครัววังหลวงมาเป็นกรรมการ แต่ด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ลิคซ์ไม่สามารถติดต่อสมาคมได้ทัน จึงได้แต่เอมโป เพื่อนของเธอที่เป็นตระกูลขุนนางชั้นสูงผ่านมาเยี่ยมพอดีมาเป็นตัวแทน กติกาทั่วไปคือการแข่งขันมีเวลาสองชั่วโมง ผู้เข้าแข่งขันสามารถแข่งเป็นทีมได้ไม่เกินสามคน ใช้วัตถุดิบที่หาในพื้นที่กำหนดและต้องมีวัตถุดิบหลักที่กรรมการเลือกอีกด้วย
"แต่ดิฉันไม่มีเวลาถึงสองชั่วโมงหรอกนะ หนึ่งชั่วโมงครึ่งรวมเวลาการล่าและทำอาหาร"
"แล้วเธอจะเอาอะไรเป็นวัตถุดิบหลัก"
"ปูถ่านหิน"
[เกร็ดความรู้หลังครัว]
กระทะที่เป็นคู่หูของเพรา กระทะทรงจีน กระทะก้นลึก หรือที่สากลเขาเรียกว่า Wok ที่เลือก Wok มาเป็นคู่หูคู่ใจเพราเพราะด้วยคาแรกเตอร์คนร้อนๆ เวลานึกถึงก็ต้องกระทะทรงจีนที่เวลาผัดแล้วไฟลุก กระทะของเพราที่จริงหมักมากเลยนะ เพราะตัวมันสามารถยืดได้ยาวถึงสองเมตรและเหล็กที่ใช้ก็เป็นเหล็กสั่งทำพิเศษจากคุณพ่อที่แสนดีอย่างเกียรันด้วย
