พ่อครัววังหลวง คือผู้ทำอาหารให้กับเหล่าผู้คนชั้นสูงในวัง เป็นตำแหน่งของพ่อครัวที่ใครๆก็อยากไต่ไปถึง และหนึ่งในนั้นต้องเป็น 'เพรา' คลื่นลูกใหม่แห่งวงการพ่อครัวจอมเวทย์ที่พร้อมกระตุ้นความอร่อยด้วยมือเขา
ผจญภัย,แฟนตาซี,ครอบครัว,ไทย,ตะวันตก,ดราม่า,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,ต่างโลก,อาหาร,ผจญภัย,เวทมนต์,มอนสเตอร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ครีมเปรี้ยว?” นอททัมมองเจ้าสิ่งที่เรียกว่าครีมเปรี้ยวอย่างสงสัย “ดูเหมือนโยเกิร์ตเหมือนกันนะครับ”
เพราคลุกเคล้าส่วนผสมต่างๆให้เข้ากัน จากนั้นตักมันขึ้นมาประกอบร่างกับเกล็ดขนมปังที่อัดหลุมเอาไว้ “ถ้าอธิบายตอนนี้มันจะนานไปนะพี่ ถ้ามีเวลาจะอธิบายให้ฟัง” เพราที่ยอดหน้าอาหารด้วยส่วนผสมเนื้อปูเสร็จแล้ว เดินไปเปิดเตาอบและใช้มือของเขาวัดอุณหภูมิความร้อนของเตา
“อุ่นกำลังดี ความร้อน 180 องศา ใช้ได้ถือว่าเก่งมาก ยัยพี่นักประดิษฐ์” เมื่อความได้อุณหภูมิที่ต้องการเพรายกถาดอาหารใส่ไปในเตาอบและหันไปชูนิ้วโป้งแสดงความชมเฉยให้กับพี่สาวของตัวเอง
“ก็คนมันสวยค่ะ สวยแบบนี้ต้องจิบน้ำชา” ชูร์เชิดหน้าด้วยความภูมิใจ เธอจิบน้ำชาที่ได้มาจากเอมโปแต่น้ำชารสชาติแบบผู้ดีทำให้ชูร์ถึงกับสำลัก “แค่ก... มันคือน้ำเปล่ามีกลิ่นชัดๆ แถมเย็นหมดแล้วน้องเพราอุ่นให้หน่อย เผื่อมันจะมีรสมากขึ้น” ชูร์เดินไปหามองชายตัวเองพร้อมจัดแก้วน้ำชาใส่มือทันที
“เดี๋ยวนะพี่ได้กินมันจริงไหมยังเหลือเต็มแก้ว…อะนี่” เพรามองแก้วน้ำชาของเอมโปที่มีลวดลายเป็นดอกไม้ ตัวแก้วเป็นสีแก้วใส ด้ามจับสีตัดกับตัวแก้วด้วยสีแดงทับทิมสวยงาม ‘เฟรุนเธ… ผู้นำตระกูล จำเอาไว้ก็ไม่เสียหายหรอกมั้ง’ เพรายืนแก้วน้ำชาคืนชูร์ “เหลือขั้นสุดท้ายคือรออาหารสุก พวกพี่ออกไปดูตาลุงนั้นก่อนก็ได้นะ”
…
ทางด้านคู่แข่งนักประดิษฐ์ วุยทารันพร้อมยกจานอาหารฝีมือพ่อครัวหุ่นยนต์ของเขามาให้กรรมการรับประทาน แถมยังทำเสร็จก่อนหมดเวลาถึงสิบนาที
"เรียบร้อยแล้วเลดี้ กุ้งผสมเนื้อปูครอแก็ต [1] กับซอสฮอลันเดส [2] ทานให้อร่อยนะครับ" วุยถือจานสีดำทั้งสองวางไว้ตรงหน้าเอมโปและลิคซ์ ครอแก็ตทรงกลมทอดสีทองงามเหมือนการจัดจานของหรู วางเรียงเป็นเส้นตรงสามลูก แถมกับซอสฮอลันเดสสีเหลืองนวลอ่อนที่อยู่ด้านครอแก็ตเป็นทางยาว ตัดกับจานสีดำอย่างสวยงาม
[1] ครอแก็ต เป็นอาหารทอดปั้นให้มีรูปร่างเป็นทรงกลมนำไปชุบเกล็ดขนมปังทอด ส่วนมากทำจากเนื้อสัตว์ ผัก ซอส ผสมกัน
[2] ซอสฮอลันเดส เป็นซอสสีเหลืองอ่อน ข้นมัน ทำจากไข่แดง เนย น้ำมะนาว เกลือ และพริกไทยขาว
"อะไรคือครอแก็ต ซอสนี่เหมือนพวกคาโบบาบาน่าไหม" ลิคซ์ใช้ส้อมกลิ้งครอแก็ต พร้อมพ่นคำถามใส่เอมโปไม่หยุด
เพี๊ยะ!
เอมโปตีมือของลิคซ์ "นิ ถึงเราจะเป็นเพื่อนกันนะ ลิคซ์ แต่ช่วยมีมารยาทกันบ้างนะคะ คุณวุยคะ ยังไงก็ช่วยอธิบายจานนี้แบบง่ายๆ ให้แม่ลิงตัวนี้ฟังหน่อยได้ไหม"
การคำถามเกี่ยวกับอาหารแสนง่ายแต่กลับเป็นคำตอบสุดยากของวุยทารัน รอยยิ้มของผู้มีอำนาจสูงกว่ากำลังทำให้ชายคนหนึ่งตัดความมั่นใจของตัวเองหายไป สีหน้าของวุยทารันกระวนกระวาย ความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับอาหารของเขามีแต่ความว่างเปล่า เพราะเขาไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากสั่งการพวกหุ่น
"คือ... ว่า เออ รสชาติไช่" เหงื่อของนักประดิษฐ์รุ่นเก๋าไหลด้วยความกระวนกระวายด้วยสายตาแฝงรอยยิ้มอย่างมีเลศนัยของหญิงผู้สูงศักดิ์และนักประดิษฐ์คู่อริ
"ดิฉันคงไม่ได้อะไรไปมากกว่าชื่ออาหารหรอกใช่ไหมคะ และไม่อยากจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ ขออนุญาตทานเลยนะคะ" เอมโปพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง มองดูอาหารของวุยทารันด้วยแววตาที่ไร้ความรู้สึกใดๆ
"ดีเลยครับ" ทั้งสองได้นั่งชิมคนละคำสองคำ ก็หยุดกินทันทีเหมือนนั่งคิดอะไรบางอย่าง ตอนนี้บรรยากาศนั้นเงียบสนิท ผู้ชมหลายคนเริ่มพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าอาหารของหุ่นยนต์นั้นไม่อร่อยแน่นอน แม้แต่ลิคซ์เองยังดูไม่สบอารมณ์กับอาหารมื้อนี้
ทางด้านสองผู้ช่วยพ่อครัวตัวน้อย นอททัมกับชูร์ที่ยืนอยู่หน้ารถมองสองกรรมการชิมอาหารของวุยทารัน นอททัมยิ่งรู้สึกเครียดกระวนกระวายคิดว่าอาหารของวุยทารันจะอร่อยหรือเปล่า อาหารที่ตัวเขาได้ไปช่วยนั้นจะสู้ได้ไหม ผิดไปจากชูร์พี่สาวของพ่อครัวตัวน้อย เธอเอาแต่ยืนถือแก้วน้ำชายืนคิดเรื่องต่างๆไปเรื่อย ไม่ได้โฟกัสกับเหตุการณ์ตรงหน้าเท่าไรนัก
"ทำไมคุณชูร์ดูไม่เป็นห่วงเลยครับ" น้ำเสียงของนอททัมที่แสดงอาหารเป็นห่วง
"ไม่อะ อย่างเพราอะนะ ..."
"เก่งมาก ยังไงก็ชนะเหรอครับ"
"มันแพ้ก็ไม่ใช่ปัญหาของฉัน"
"ได้ไง คุณชูร์ น้องของคุณเลยนะ"
"พี่เคยแคร์อะไร ผมที่ไหนละ ไปเหอะพี่นอททัม ไปดูชัยชนะของพวกเรากันดีกว่า" เพราเดินถือจานอาหารออกมาจากรถมุ่งสู่สองกรรมการ "อาหารของผู้ชนะมาแล้ว" นอททัมและชูร์ต่างเดินตามเพราไปยังโต๊ะกรรมการ ด้วยความหวังและความตื่นเต้นที่แฝงอยู่ในใจของพวกเขา
สิ้นคำพูดของเพรา สายตาของผู้ชมหันไปมองพ่อครัวดวงตาเขียวมรกตอย่างมั่นใจเดินถือจานสีขาวที่มีของลักษณะคล้ายสกอน [3] นั้นคือรูปร่างกลมแบนคล้ายกับคุกกี้แต่หนากว่า ตัวอาหารแบ่งสีเป็นสองชั้น ทางด้านฐานสีสันน้ำตาลอ่อนจากความสุกพอดีของเกล็ดขนมปัง ทางด้านบนเป็นสีขาวอมน้ำตาลมีสมุนไพรซอยเป็นสีเขียวตัดเพิ่มความสวยงาม เพราถือจานอาหารไปวางบนโต๊ะของกรรมการ เป็นขนาดเล็กสามารถวางอาหารของเขาได้สามชิ้นต่อจาน
[3] สกอน (scone) ขนมปังอังกฤษชิ้นเล็ก ขนมที่มีส่วนประกอบของแป้งสาลี ที่มีลักษณะกึ่งๆ ขนมปังกับบิสกิต นิยมรับประทานคู่กับชาร้อน ๆ
"อะไรกัน เจ้าหนู แค่สกอนจะสู้อะไรกับอาหารของฉันได้" วุยทารันมองดูถูกอาหารของเราที่ดูหน้าตาเหมือนอาหารทานเล่นสะมากกว่า
"ว่าไงเจ้าหนูเพรา เอาอะไรมาให้ฉันกินละจ้ะ แต่ชั่งเหอะฟังไปก็ไม่รู้เรื่องกินเลยดีกว่า" ลิคซ์พูดด้วยแววตาที่มีแต่ความสนุกสนาน เธอหยิบอาหารของเพราเข้าปากเต็มคำ "อร่อย…" น้ำเสียงกับแววตาของนักประดิษฐ์หญิงเปลี่ยนจากความสนุกสนานเป็นความสุขจากการได้กินของอร่อย ชิ้นแรกหมดไป เธอก็คว้าชิ้นสองและชิ้นสามตามแบบตะกละตะกลาม การที่เลอะเทอะสร้างความอับอายให้เพื่อนอย่างเอมโป เธอทนไม่ได้กับความสกปรกนี้จนต้องให้พ่อบ้านทำความสะอาดลิคซ์ให้หน่อย
เอมโปของชิ้นน้อยของเพราขึ้นมาดู “อันนี้หน้าตาเกือบจะเป็นสกอนแต่ไม่ใช่ กลิ่นออกไปทางสมุนไพร เธอเจ้าสิ่งนี้ว่าอะไร เจ้าหนู" เธอพยายามดมกลิ่น ทำให้พอจะเดาทิศทางของอาหารได้ แต่ยังต้องการคำอธิบายจากผู้สร้างอาหารจานนี้
"เค้กปูแบบพอดีคำ ผมนำเนื้อปูถ่านหิน ผสมกับครีมชีส ครีมเปรี้ยว ใบมะกรูด ขิง และเครื่องปรุงอีกสองชามอย่าง นำไปอบพร้อมกับฐานที่เป็นเกล็ดขนมปัง แถมยังมีความตื่นเต้นอยู่ระหว่างชั้นทั้งสองที่อยากให้กรรมการสนุกไปด้วยครับ" เพรานำเสนออาหารของเขาด้วยสีหน้าที่เปล่งประกาย รอยยิ้มรับแขกแบบที่ไม่คาดว่ามาจากพ่อครัวอย่างเขา
‘เราใส่ของแบบนั้นด้วยเหรอ’ นอททัมที่อยู่ด้านหลังของเพราได้แต่สงสัยว่าเจ้าความตื่นเต้นนั้นใส่ไปตั้งแต่เมื่อไร แล้วมันคืออะไร ‘หรือว่าตอนที่น้องเพรา หยอดเนื้อปู?’
เอมโปแสดงสีหน้าไม่พอใจกับใบหน้ายียวนของเพราเท่าไรนักเพราะการทำหน้าตาแบบนี่ทำให้เธอนึกถึงพ่อครัววังหลวงหนึ่งคนที่เธอไม่ค่อยชอบหน้าเท่าไรนัก ตอนนี้เอมโปแค่รู้สึกว่าอยากให้การแข่งขันมือสมัครนี้จบไปสักที่ จึงหยิบเค้กปูมากัดไปคำเล็กๆหนึ่งคำ รสสัมผัสของเค้กปูแบบพอดีคำนั้นมีกรอบอ่อนๆ รสชาติแรกที่ได้รับรสนั้นเป็นความเปรี้ยวมมีแอบปลายหวานของเลม่อน ครีมชีสและครีมเปรี้ยว ผสมไปกลิ่นสมุนไพรขิงและใบมะกรูดความเผ็ดร้อนทำให้รสเปรี้ยวไม่โดดเกินไป ต่อมาได้รับรสสิ่งที่เพราเรียกว่า ความตื่นเต้น ความหวานและเหนียวแบบนี้มีสิ่งเดียวที่เป็นไปได้ จบรสชาติด้วยความเค็มของเนยจากฐานเกล็ดขนมปัง… ด้วยความเปรี้ยวละมุนทำให้รู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก เธอกลัวว่าจะแสดงอาการมากเกินไปจึงรีบกางพัดเพื่อไม่ให้เห็นใบหน้าเธอชัดๆ
เพราเห็นอากัปกิริยาของคุณนายชั้นสูง เขาอมยิ้มอย่างผู้ชนะ "รสของเค้กปูรุนแรงไปหรือเปล่าครับ คุณพ่อบ้านครับ ช่วยเติมน้ำชาให้สตรีทั้งสองท่านทีครับ" พ่อบ้านที่ยืนถือกาน้ำชาอยู่ เขาพยักหน้าแล้วเติมน้ำชาให้กับท่านทั้งสอง
"ขอบใจ ขอบใจ ฉันอยากดื่มน้ำด้วย พอดีเจ้าเหนียวๆหวานๆ มันทำให้ฉันเหนียวปากนิดหน่อย สูด!" ลิคซ์ที่ได้ซัดโฮกน้ำชาไปหมดถ้วย เธอรู้สึกได้ถึงสิ่งที่ขาดหายไปจากเมนูนี้ความรู้ได้ถูกเติมเต็มให้สมบูรณ์ ทางเอมโปเองที่ได้จิบชา ก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
ทั้งสองตกอยู่ในภวังค์ของอาหารเพรา สตรีผู้สูงศักดิ์และเพื่อนสาวของเธอกำลังเพลิดเพลินอยู่ในเรือนกระจกที่เต็มไปด้วยพันธุ์ไม้นานาชนิด เมื่อทั้งสองสบตากันและในชั่วขณะหนึ่งพวกเธอกลับกลายเป็นเด็กสิบขวบอีกครั้ง เด็กน้อยทั้งคู่เดินชมดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจายในอากาศ เอมโปก้มลงไปดูดินที่ปลูกดอกไม้ พบว่ามีปูถ่านหินตัวน้อยกำลังช่วยกันพรวนดินอยู่ ส่วนเด็กน้อยลิคซ์เองกำลังวิ่งไล่จับปูถ่านหินที่หนีออกมาจากแปลงดอกไม้ ทั้งสองเดินเล่นอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มของเด็กสาวเปล่งประกายยิ่งกว่าแสงตะวัน ทั้งคู่จูงมือวิ่งเล่นกันจนหอบเหนื่อย พ่อบ้านฝึกหัดยิ้มด้วยความรู้สึกปลื้มใจที่เห็นเด็กสาวกำลังสนุกสนาน จึงนำน้ำเลม่อนสมุนไพรมาให้ ทั้งคู่ดื่มด่ำไปกับความสดชื่น ความเปรี้ยวกระตุ้นรอยยิ้มและเติมพลังให้ทั้งสองพร้อมวิ่งเล่นอีกครั้ง... เสียงปรบมือดังขึ้น
"คะนึงนึกคิดนานเหมือนกันนะครับ"
"น้ำผึ้งใช่ไหม? น้ำผึ้งจากดอกเปส ทำไมเด็กอย่างเธอถึงรู้จักมัน? ไม่สิ ทำไมเธอถึงได้พกของแบบนี้มาทำอาหารด้วย?" เอมโปหยิบเค้กปูอีกชิ้น ใช้นิ้วมือทั้งสองข้างกดลงไปที่เค้กปู ทำให้อาหารแยกออกเป็นสองส่วน เผยให้เห็นของเหลวสีน้ำตาลไหลออกมา
"อร่อยใช่ไหมล่ะ ผมไม่บอกหรอกนะได้เจ้าน้ำผึ้งนี่มายังไง"
"นี่เอมโปฉันอยากรู้ทำไมแค่ก้อนเค้กถึงได้อร่อยขนาดนี้ เรี่ยวแรง ความเหนื่อยล้า เหมือนหายไปอีกครั้งเลย ไอ้หนูมีเหลือไหม ฉันกินหมดแล้ววววว"
"ผมอธิบายให้ฟังครับ ความสดของเนื้อปูถ่านหินที่จริงแล้ว เนื้อของมันค่อนข้างหวานแต่มีกลิ่นถ่าน ผมเลยใช้สมุนไพรในการดับกลิ่น อย่างที่สอง ช่วงเวลาบ่ายแบบนี้คนเราจะมีความเหนื่อยล้า การกระตุ้นด้วยความเปรี้ยวก็จะช่วยได้ดี ส่วนสิ่งที่เติมเต็มความอร่อยนั้นคือ..." เพราผายมือไปที่พ่อบ้านคนที่พึ่งรินน้ำชาให้ทั้งสอง
"พ่อบ้านของดิฉัน…หรือว่าเธอรู้ว่าพวกเราดื่มชาดอกลิลลี่น้ำจากการที่แม่คนนั้นเดินถือชาไปมาใช่ไหม"
"ใช่แล้ว ผมใช้พี่แอบเนียนมาจิบน้ำชา ทำให้ผมรู้ว่าคือ ชาดอกลิลลี่น้ำ มันก็ต้องคู่กับน้ำผึ้งดอกเปสสิ บ่ายแก่ๆ ถึึงเวลาดื่มน้ำชา ของว่างที่คู่กันต้องเป็นของว่างที่ไม่หนักจน ไม่สามารถรับประทานอาหารเย็นได้" เพราลงน้ำหนักที่เท้าด้วยความมั่นใจไปหาวุนทารันที่ยืนมองอยู่ด้วยความรู้สึกพ่ายแพ้
“การที่เรารู้ว่าลูกค้าเรานั้นเป็นใคร มันคือพื้นฐานของพ่อครัวที่ดีนะ” รอยยิ้มของเพราที่เต็มไปด้วยชัยชนะทั้งที่กรรมการยังไม่ได้ตัดสิน สีหน้าของวุยก็รู้ผลการแข่งว่าแพ้แน่นอน ทำให้เอมโปคงไม่ต้องอธิบายอีกแล้ว เพรานั้นมองขาดในการทำอาหาร ทั้งเรื่องรสชาติ ชูวัตถุดิบหลักและยังเข้าใจถึงผู้กิน
วุยคอตก รับคำยอมแพ้ ขอโทษที่ดูถูกวงการอาหารและสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับการทำอาหารอีก ทางด้านเพราเองก็ไม่ได้ติดใจอะไร เพราะเจอพวกปากเก่งแบบนี้มีมาไม่น้อย ด้วยการนำเสนอสไตล์อาหารของเพราและการยอมรับจากวุยทารัน ทำให้ผู้ชมหลายคนสนใจในตัว ‘เค้กปู’ ลิคซ์เองก็อยากกินเพิ่ม เธอไม่คิดมาก่อนว่าปูถ่านหินที่ไม่มีใครสนใจ จะมีคนสามารถชูรสชาติของมันได้ดีขนาดนี้
ลิคซ์ขอร้องให้เพราทำเค้กปูแจกจ่ายชาวบ้าน โดยเธอจะรวบรวมคนไปหาปูถ่านหินมาให้และจ้างเหล่าพ่อครัวทำเค้กปู เพราเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร ทำให้ช่วงบ่ายทั้งวันของเพรา นอททัม และ ชูร์ (?) เต็มไปด้วยความวุ่นวาย ที่จริงคนวุ่นวายก็คงแค่นอททัม เพราะเพรานั้นชินกับการทำอาหารด้วยความเร็วอยู่แล้ว ส่วนชูร์หายตัวไปตั้งแต่อบเค้กปูชุดแรกเสร็จ ทิ้งให้พ่อครัวหนุ่มทั้งสองทำงานกันเอง
"สองชิ้นสุดท้าย ได้แล้วนะสาวน้อย" นอททัมพูดด้วยรอยยิ้มอบอุ่น พร้อมยื่นเค้กปูให้กับเด็กสาว เธอพูดขอบคุณด้วยน้ำเสียงใส ๆ ก่อนจะวิ่งไปหาแม่ของเธอด้วยความตื่นเต้น
"เป็นยังไงบ้าง พี่ เปิดร้านสนุกมั้ย" เพราเดินยืนขวดน้ำให้กับนอททัม
นอททัมรับน้ำมาดื่ม "มือพันกันไปหมดเลย จะว่าไปนั้นเรามีมือเดียวนิ ปกติน้องเพราทำอาหารเร็วแบบนี้ตลอดเลยเหรอ"
เพรายิ้มหัวเราะออกมา "ก็ไม่เชิงหรอก ปกติทำตามลูกค้าสั่ง อันนี้ทำง่ายกว่าด้วยเลยทำออกมาได้เร็ว"
"น้องเพราเนี่ย เก่งจริงๆเลยนะ ต้องมีพ่อครัวมาอาชีพได้แน่นอน"
"ถ้าง่ายแบบที่พี่ว่ามาก็ดีไป ตอนก็จะมืดค่ำพี่จะพักที่รถบ้านก่อนไหมยังมีห้องว่างนะ แล้วก็พรุ่งนี้พี่แผนการเดินทางหรือยัง ให้ผมไปส่งตรงไหนบอกได้นะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน ก่อนจะเจอน้องเพรา เหมือนพี่ไปเจอเด็กผู้หญิงใครสักคนนี่แหละ แต่ก็จำไม่ได้ ปวดหัวมากเลยตอนนี้" นอททัมทำหน้าตาครุ่นคิด
"ติดรถไปด้วยกันก่อนไหมจนกว่าพี่จะเลือกเส้นทางของพี่ได้ การเดินทางโดยมีเพื่อนเพิ่มก็สนุกดี" เพราที่เหมือนพูดไม่ได้คิดอะไรตบบ่านอททัมเบาๆ พร้อมเดินเข้าครัวไปทำความสะอาดอุปกรณ์ต่างๆ แต่ทางนอททัมเหมือนได้ยินคำที่วิเศษมากจนเหมือนน้ำตาจะไหล "นอททัมเป็นอะไรหรือเปล่า" เพราหันมาหาเพราะตกใจแต่เห็นนอททัมยืนยิ้มพร้อมกับร้องไห้ออกมา
"ตั้งแต่เสียความทรงจำมา ไม่มีใครใจดีเท่าน้องเพราเลย ขอกอดหน่อยยยยยยย"
“พี่แน่นไป หาย..ใจ..ไม่ออก”
ทันใดนั้น เสียงลิคซ์ก็ดังขึ้น เธอเดินเข้ามาพร้อมกับถุงเงิน “เพรา ลิคซ์เขาฝากเงิน… พวกแกทำอะไรกันชูรักชูรสเหรอ เรื่องนี้ยังจำเป็นต้องมีฉันไหม” ชูร์เห็นภาพตรงหน้าได้แต่มองด้วยสายตาสงสัย
อีกด้านหนึ่งของเมือง ร้านอาหารสุดหรูได้มีแขกวีไอพีกำลังนั่งคุยกันอย่างสบายใจ อย่างเอมโป ลิคซ์ และบุคคลปริศนาอีกหนึ่งคน เรื่องที่ทั้งสามคนคุยกันคือเรื่องของเพรา พ่อครัวหนุ่มหน้าใหม่ที่จะเข้าสู่วงการอาหารเต็มตัว
"ไม่นึกเลยนะครับว่า คุณพัมพีจะมีลูกศิษย์กับเขาด้วย ตอนแรกผมนึกว่าคุณฮันนี่บีหมายถึงน้องมัฟฟิน แล้วคุณเอมโปคิดว่ายังไงบ้างครับ เด็กที่ชื่อเพรา" หนึ่งในเพื่อนของเอมโปพูดขึ้น ขณะนั่งจดจำคำพูดการสนทนาครั้งนี้
เอมโปยิ้มบางๆ ก่อนตอบ "เทคนิคกับไหวพริบ เหมือนถอดแบบกันมา แถมเรื่องไร้มารยาทก็ไม่ต่างกันเลย นึกถึงตอนเป็นกรรมการสมัยที่พวกเธอเป็นว่าที่พ่อครัววังหลวง"
"แหมๆ กะจะแค่แกล้งเล่นเจ้าวุยเท่านั้น แต่เจอของดี ที่จริงอย่าเรียกว่าเจอเลย เรียกว่า เรียกร้องความสนใจดีกว่า"
บุคคลปริศนาพยักหน้าและกล่าวเสริม "เป็นคนที่น่าสนใจดีนะครับ ไว้ผมรอตอนคัดตัวรอบแรกจะชิมดูนะครับ" เขาวางปากกาและสมุดลง เดินไปที่กระจกร้านแล้วมองออกไปเห็นรถของเพราที่กำลังแจกจ่ายอาหารให้เด็กๆ “เพรา รุนเฮิร์บ ผมจะจดเอาไว้ อย่าทำให้ผิดหวังนะ”
[เกร็ดความรู้หลังครัว]
ครีมเปรี้ยว ถ้าพูดชื่อนี่หลายคนอาจจะไม่คุ้นแต่ถ้าบอกว่า ซาวครีม น่าจะคุ้นหูมากกว่า (แน่สิมันเป็นรสของขนม เ_ย์) ครีมเปรี้ยว คือ ผลิตภัณฑ์นมที่ได้จากการหมักครีมสดกับแบคทีเรียกรดแลคติก น่าจะมันคล้ายโยเกิร์ตมากแถมบางยี่ห้อยังทำกระปุกเหมือนด้วย ครีมเปรี้ยวนอกจากมาทำพวกซอสดิป ยังไม่ทำของหวานได้ด้วยนะ
