พ่อครัววังหลวง คือผู้ทำอาหารให้กับเหล่าผู้คนชั้นสูงในวัง เป็นตำแหน่งของพ่อครัวที่ใครๆก็อยากไต่ไปถึง และหนึ่งในนั้นต้องเป็น 'เพรา' คลื่นลูกใหม่แห่งวงการพ่อครัวจอมเวทย์ที่พร้อมกระตุ้นความอร่อยด้วยมือเขา
ผจญภัย,แฟนตาซี,ครอบครัว,ไทย,ตะวันตก,ดราม่า,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,ต่างโลก,อาหาร,ผจญภัย,เวทมนต์,มอนสเตอร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในระหว่างที่มนุษย์และมนุษย์เงือกกำลังรับมือกับสไลม์ผลไม้อยู่นั้น ยังมีว่าที่พ่อครัววังหลวงอีกหลายคนกำลังล่าวัตถุดิบ ไม่สิ ต้องเรียกว่ากำลังถูกล่าสักมากกว่า ความยากและอันตรายของสัตว์ร้ายในป่านั้นเกินที่เหล่าพ่อครัวจะคาดเดาได้ ไม่เว้นแต่คู่ตัวเต็งของรอบนี้อย่าง ‘นอททัม’ และ ‘เมลเลก’
เป้าหมายของทั้งสองนั้นคือ ‘วู้ดเวิร์ดเปลือกกลิ่นเนื้อ’ สิ่งมีชีวิตประเภทพืชอาคม มีลักษณะเป็นต้นไม้ที่มีชีวิต ร่างกายประกอบไปด้วยเปลือกไม้และเถาวัลย์ สร้างเป็นแขน ขา และใบหน้า ด้วยขนาดตัวใหญ่ถึงสี่เมตรกับความหนาของเปลือกไม้นั้นทำให้ยากที่ทั้งสองจะรับมือ นอททัมมีอาการบาดเจ็บหลายจุดจากการโจมตีของวู้ดเวิร์ด เขาหายใจแรงและถี่ ตาข้างขวาได้รับบาดเจ็บทำให้มองภาพไม่ชัด เขากำลังมองไปทางข้างหน้าที่วู้ดเวิร์ดกำลังง้างหมัดใส่พ่อครัวตัวใหญ่ แต่ตอนนี้กำลังโดนเมลเลกใช้บางสิ่งบางอย่างเหมือนตอนสอบคัดเลือกหยุดการเคลื่อนไหวของมันอยู่
"เอาจริงดิ บ้านด้ายแมงมุมแม่หม้าย ทำได้แค่รั้งเองเหรอ นอททัม รีบหนี ด้ายของฉันน่าจะอยู่ได้แค่สองนาที" เมลเลกวิ่งไปประคองตัวนอททัมให้ออกห่างจากระยะโจมตีของวู้ดเวิร์ด
"ขอบคุณครับ อันนี้คือ... แฮก... ความสามารถลับของคุณเมลเลกที่เคย... แฮก... ให้น้องเพราดูใช่ไหมครับ" น้ำเสียงของนอททัมแผ่วเบาและหอบ เขาพยายามเดินหนีด้วยแรงตัวเองเสริมกับเมลเลกที่ประคองไหล่เขา "แต่ถ้าเป็นแบบนี้... แฮก... พวกเราจะเอาหัวใจวู้ดเวิร์ดตามที่วางแผนไม่ได้... แฮก... นะครับ"
“เปลี่ยนแผน ฉันกระชากเปลือกไม้มันมาได้สองแผ่น เราเปลี่ยนมาทำรมควันกันเหอะ”
"ได้ครับ ผมให้คุณเมลเลก... แฮก... ผมขอโทษด้วยนะครับ ที่ทำประโยชน์ไม่ได้เลย ถ้าคู่กับน้องเพรา คุณเมลเลกน่าจะรับมือได้ดีกว่านี้... แฮก..." ถึงจะเหนื่อยแทบหายใจไม่ออก พ่อตัวใหญ่ยังไม่หยุดพูดแสดงความรู้สึกผิดของตัวเอง
“ฉันเองผิดเหมือนที่ไม่รอบคอบ พูดถึงเพรา เจ้าสองคนนั้นจะเป็นยังไงนะ”
…
จะเป็นยังไงนั้นน่าจะไม่ต่างกันเท่าไรหนักหรอก ทางด้านมือของฮาวาร์ติกำลังชุ่มไปด้วยเลือดของเขาเอง แม้ว่าจะเหนื่อยมนุษย์เงือกคนนี้ไม่สามารถหยุดเคลื่อนไหวได้เพราะไม่งั้นจะถูกพวกสไลม์ปล่อยเมือกใส่ ส่วนพ่อครัวตัวน้อยนั้นถึงไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก แต่ตอนนี้เขาช็อกกับสไลม์ทุเรียนที่ลอยมาเข้าหลุมกระทะของเขา ความร้อนสะสมของเพราส่งให้กระทะนั้นทำให้สไลม์ทุเรียนช็อกตาหลุมกระทะ
"ทำอะไรช่วยบอกกันหน่อยสิ!" เพรากระโดดหลบสไลม์ตัวอื่นพร้อมกับตรวจสอบสภาพสไลม์ทุเรียน "เนื้อไม่เสีย รีบกลับไปทำอาหารเหอะ ตอนนี้เหลือไม่ถึงสองชั่วโมงแล้ว"
ฮาวกระโดดพุ่งมาเตะสไลม์ด้านหลังของเพรา "ได้ เจ้ายังวิ่งไหวไหม?"
"เดินได้ไหม ตอนสไลม์เข้าปากไป มันดูดพลังเวทไปด้วย ตอนนี้ยังพื้นอยู่เลย ก้มหัวลง" เพราอัดความร้อนของตัวเองไว้ที่มือ แล้วชกสไลม์หนึ่งตัวที่กำลังตกใส่หัวฮาว ตัวของสไลม์แยกออกจากกันเป็นสองตัว "งานงอกสไลม์แยกร่าง เอาไงดีเจ้าปลา" เพรามองฮาว เขากำลังย่อเข่าสะพายกระเป๋าที่วางไว้
เจ้าปลาไม่ถามความสมัครใจพ่อครัวตัวน้อย ใช้ไหล่ของมนุษย์เงือกกระแทกท้องน้อยพ่อครัวผมดำ แล้วลุกขึ้นทันที ทั้งคู่อยู่ในท่ามนุษย์เงือกแบกหามคน ฮาวใช้มือหนึ่งข้างประคองเอวของเพราไว้ไม่ให้ตก เพราที่ตกใจกับความบูมบามได้แต่ดิ้นไปดิ้นมา เจ้าปลาใช้ฝีเท้าของเขาเร่งความเร็วหนีออกจากฝูงสไลม์ผลไม้ที่น่ากลัว
“ห่างแล้วนะ เอาลงได้ยัง ตอนนี้จุกท้องไปหมดแล้ว”
“ป่านี้ไม่ได้มีแค่ฝูงสไลม์นะ ถ้าเราไปเจอตัวน่ากลัวกว่านี้จะทำไง ถึงรถแล้วจะปล่อยลงให้”
“งั้นช่วยเบานี้ได้ไหม ผมไหว้ละ”
“ทนนิดทนหน่อยเหอะ ใกล้ถึงแล้ว”
ฮาวกระโจนออกจากป่าแห่งนี้ เขามองซ้ายมองขวาสังเกตรอบตัวว่าตัวเองนั้นได้ออกมาทางเดิมกับทางเข้ามาหรือเปล่า เขาเห็นรถหลายคันที่จอดอยู่ มีทั้งรถม้าและรถรับจ้างต่างๆ ที่เหล่าว่าที่พ่อครัววังหลวงใช้มาเพื่อเดินทางมาที่นี่ ฮาวปล่อยเพราลงเพื่อให้ช่วยหารถบ้านของเพรา
“น้องเพรา ทางนี้ครับ!” เสียงนอททัมตะโกนเรียก ทั้งสองคนเพิ่งจะออกมาจากป่าได้ก่อนหน้านี้ไม่นาน ทั้งคู่เดินไปหาเจ้าตัวใหญ่ของพวกเขา นอททัมสังเกตเห็นบาดแผลหลายจุดและรอยเลือดตามเสื้อของเพรา ทำให้นอททัมอดเป็นห่วงไม่ได้ “ว่าแต่น้องเพรา เลือดเต็มตัวเลยนะครับ เจ็บตรงไหนไหม?”
เพราส่ายหน้า "เลือดจากมือเจ้าปลา ทั้งคู่เข้าไปทำแผลเถอะ เดี๋ยวผมขับรถไปเอง" เพรามองไปที่เมลเลก เธอมีสภาพไม่ต่างจากเพราเท่าไรนัก เสื้อผ้าเปื้อนเศษดินไปหมด “เธอเองก็ลำบากเหมือนกันนะ ไปล้างหน้าล้างตาเถอะ”
ทั้งสี่ขึ้นรถเตรียมตัวออกรถกลับไปทำอาหารกันต่อ รอบนี้ชูโรสไม่ได้ติดรถมาด้วย ดูเหมือนตั้งแต่เธอมาถึงเมืองหลวง ชีวิตของเธอจะมีไม่ค่อยว่างเหมือนเมื่อก่อน พอเพราถาม ชูร์ก็ตอบแค่ว่าไปทำธุระที่สมาคมนักประดิษฐ์ เพราตั้งค่ารถเสร็จแล้วก็ทิ้งตัวลงกับเบาะเก้าอี้รถยนต์ ส่วนเมลเลกล้างหน้าล้างตาแล้วมาทำแผลให้นอททัมและฮาว นอททัมดูเหมือนจะบาดเจ็บหนักสุด เพราะรับแรงกระแทกจากวู้ดเวิร์ด สิ่งมีชีวิตที่โจมตีรุนแรงมาก แต่น่าแปลกที่นอททัมมีความสามารถฟื้นตัวเร็วมาก เมลเลกจึงไม่ต้องทำแผลอะไรมากแค่ล้างแผลบริเวณหน้าผากเท่านั้นเอง ส่วนฮาวมือเต็มไปด้วยรอยจ้ำเลือดและบางจุดที่ยังมีเลือดไหลอยู่ เมลเลกพันฝ่ามือของฮาวเพื่อห้ามเลือด
บรรยากาศในรถค่อนข้างเงียบ ไม่มีใครพูดถึงช่วงเวลาเสี่ยงตายที่ผ่านมา ด้วยความเหนื่อย อาการบาดเจ็บ และความรู้สึกท้อแท้ใจ พวกเขาคิดว่าแค่ล่าอาหารยังจะเสี่ยงตายขนาดนี้ แล้วรอบหลังๆ จะไหวจริงหรือ? ความเงียบยาวนานจนทั้งรถบ้านมาถึงหน้าสำนักงาน
“ตายจริง ทุกคนไหวใช่ไหมจ๊ะ? ดูอิดโรยกันมาก” คุณวิกค์กำลังกวาดลานหน้าสำนักงาน เธอเห็นรถของพวกเพราและดีใจที่พวกเด็กๆ กลับมาได้ทันอย่างปลอดภัย แต่พอเห็นสภาพของพวกเขาอดเป็นห่วงไม่ได้
“ไหวครับ คุณวิกค์ พวกผมขอตัวก่อนนะครับ เหลืออีกชั่วโมงครึ่งเอง” นอททัมตอบพร้อมกับพยายามยิ้มให้กำลังใจ
ทั้งสี่พยายามวิ่งขึ้นไปที่สำนักงานชั้นสอง ทั้งสองทีมแยกกันไปประจำตำแหน่ง ทีมนอททัมและเมลเลกเริ่มทำการรมควันเป็นอันดับแรก นอททัมเตรียมอุปกรณ์ ส่วนเมลเลกลงไปชั้นหนึ่งเพื่อหยิบวัตถุดิบเพิ่มเติม ส่วนเพราและฮาวยืนมองสไลม์ทุเรียน พวกเขาลืมไปว่าต้องวางแผนทำอาหาร
“เคยกินทุเรียนไหม” เพรากำลังแยกเครื่องในของสไลม์กับตัวเมือกออกมา
“ไม่เคย มันเป็นผลไม้เขตร้อนบนบก ข้าเกิดในน้ำนับได้เลยว่าเคยกินผลไม้บกไม่กี่อย่าง เจ้าเคยกินใช่ไหม” ฮาวพูดพลางเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำครัวพื้นฐาน เช่น เขียง มีด หม้อ และตะหลิว
“เคยแต่ไม่ค่อยใช่ทางเท่าไร นายลองชิม” เพราพูดขณะใช้มีดแบ่งเนื้อทุเรียนออกมาเล็กน้อยให้ฮาวชิม “เนื้อมันจะมีความมันครีม”
ฮาวชิมรับรส เขารู้สึกถึงความมันครีมของเนื้อทุเรียน แต่ทันใดนั้นก็เปลี่ยนสีหน้า “จะบอกว่าเหม็นแบบบลูชีสก็ไม่ใช่ จะหอมมันก็หอม รู้สึกแปลกมาก” ฮาวกำลังนึกอะไรสักอย่าง “ครีมแบบนี้ ผสมกับชีสน่าจะเข้ากันได้”
เพราที่ได้ยินคำว่าชีสก็คิดเมนูออกทันที “นายทำพาสต้าได้ใช่ไหม”
ทั้งคู่เริ่มแยกย้ายกันทำอาหารจากสไลม์ทุเรียน พวกเขาลงไปดูอุปกรณ์และวัตถุดิบเสริมจากชั้นหนึ่ง เช่น แป้ง พามีซานชีส กระเทียม ไข่ ผักโขม ถั่วเขียว และวัตถุดิบอื่นๆ อีกเล็กน้อย ฮาวรีบวิ่งขึ้นไปเตรียมส่วนของพาสต้า จนทำถุงถั่วเขียวตก
“เจ้าปลา ทำถั่วเขียวตก ของก็เต็มตะกร้า” เพราพูดขณะก้มจะเก็บถุงถั่วเขียว แต่มือของเขาชนกับมือสีแทนของอีกคนหนึ่งก่อน เขาเงยหน้ามองเจ้าของมือนั้น
“โย่ว ไม่คิดจะทักทายอาจารย์หน่อยเหรอ” คนที่เพราไม่คิดว่าจะมาอย่างอาจารย์ของเขา ‘พัมพี’ กำลังยิ้มแย้มทักทายลูกศิษย์ของเขา เพรามองหน้าเขาแล้วมองไปรอบๆ ตัวเอง “ฮะโหล่ เพราเพราของจารย์”
“ว่างเหรอถึงมาได้” เพราก้มเก็บถุงถั่วเขียว “ขอตัวก่อนละกัน เวลาเหลือไม่เยอะแล้ว” เพราพูดด้วยน้ำเสียงรีบเร่ง เพราะเหลือเวลาไม่มาก
“วันนี้จะมาชิมฝีมืออาหารของลูกศิษย์ตัวเอง พอดีได้ยินคุณเอมโปบอกว่าที่มีเด็กฝีมือตก” เพราหันมามองหน้าพัมพีด้วยความไม่พอใจแล้วเดินขึ้นชั้นสองไป “ยังเหมือนเดิมเลยนะ ไอ้เด็กเพรา” พัมพีพูดเบาๆ กับตัวเอง
พัมพีเกาหัวตัวเองและเดินขึ้นไปที่ชั้นสองจะไปทักทายมานึลและชิม่อน เขารู้สึกแรงอาฆาตบางอย่างจากชั้นสอง ทันใดนั้น ผ้าพันแผลก็มุ่งตรงมาพันคอของพ่อครัววังหลวงและถูกกระชากขึ้นชั้นสองทันที เจ้าของผ้าพันแผลคือชิม่อน ที่กำลังตั้งหมัดพร้อมต่อยผู้เป็นหัวหน้าของเขา
“ไอ้หน้าโง่ ก็รู้ว่ามีข่าวลือเรื่องเจ้าเพรากับแกที่พวกเด็กเข้าสอบกำลังพูดกันอยู่ แล้วจะมาทำไม ถึงจะไม่ชอบหน้ามันเพราะ เราต้องทำงานไร้หัวหน้าไปหลายเดือนเพราะมันก็ตาม”
“ม่อนคุง ใจเย็นสิก็พวกแก สองคนบอกว่าอยากได้กรรมการเพิ่มฉันก็มาให้”
“พัมพี แกเป็นคนที่ไม่อยากให้มามากที่สุดเลยรู้ไหม”
มานึลที่เห็นสองพ่อครัวฤดูใบไม้ร่วงกำลังตีกันอยู่หน้าห้องสอบก็ได้แต่ถอนหายใจ ปล่อยให้เป็นเรื่องของคนสองคน ตอนนี้เขามาสนใจผู้เข้าสอบตรงหน้าดีกว่า ตอนนี้ทั้งหมด 22 คู่ กลับมาแล้วถึง 20 คู่ ส่วนอีกสองคู่นั้นหน่วยป้องกันตัวเองกำลังตามหาตัวของพวกเขาในป่า
มานึลมองฮาวที่กำลังรีดแผ่นแป้งพาสต้าสีเขียวเข้ม แผ่นแป้งสีเขียวเกิดจากการทำพิวเล่ [1] ถั่วเขียว ผสมกับแป้งจนทำให้แป้งเป็นสีเขียว ส่วนเพราเตรียมไส้โดยใช้ชีส ทุเรียน และผักโขมผสมกัน ทั้งสองทำอาหารได้เข้าคู่กันแบบไม่มีสะดุด อาจเพราะมีสไตล์การทำอาหารที่ใกล้เคียงกันด้วย
[1] พิวเล่ (purée) คือ การบดหรือทำให้อาหารละเอียดจนกลายเป็นเนื้อเดียว
“ชิมหน่อยว่าใช่ได้ไหม” เพราตักไส้ทุเรียนให้ฮาวชิม
“ร้อนๆ ... เหมือนขาดเค็มนิดนึง ขอเกลือหยิบมือ” เพราพยักหน้าแล้วปรุงรสเพิ่มตามที่ฮาวขอ “ถ้าเสร็จแล้วขึ้นชาวเดอร์ต่อเลยนะ ข้าเตรียมของให้หมดแล้ว”
ทั้งสองคนเป็นอีกหนึ่งคู่ที่ต้องยอมรับได้เลยว่าเป็นทีมที่ทำงานได้เข้าขากันมาก อีกทีมที่ไม่แพ้กันคือทีมเมลเลกนอททัม ทั้งคู่นั้นวางแผนและแบ่งหน้าที่กันอย่างดี เมลเลกมองว่าพวกเขาอาจจะต้องทำหลายองค์ประกอบของจานอาหารเพื่อทดแทนวัตถุดิบของพวกเขา นอททัมเองเริ่มหันของและทำอาหารด้วยมือเดียวได้ดีมากขึ้นแล้ว
ในเวลาที่หลากหลายทีมกำลังเร่งรีบทำอาหารของพวกเขาได้มีว่าที่พ่อครัววังหลวงคู่หนึ่งทำการเสิร์ฟอาหารทั้งๆ ที่ว่ายังเกือบหนึ่งชั่วโมง นั้นคือลู่เสียนและผู้หญิงอีกคนหนึ่ง พวกเขาถือจานอาหารสองจานวางไว้หน้ากรรมการ
“ขออภัยครับที่พวกเราทำมาสองจาน พวกเราไม่ทราบว่าพ่อครัววังหลวงฤดูใบไม้ร่วงให้เกียรติมาชิมด้วย” ลู่เสียนกับคู่หูของเขาก้มลงแสดงความเสียใจ
“เอาเหอะๆ เรากินจานชิม่อนได้” พัมพีพูดปัดๆ ไปให้มันจบ
“ค่ะ พวกเราได้เป็น จิ้งจอกใบ้ไม้ ชื่อเมนูว่า ระบำจิ้งจอกม่านหมอกเพลิง ตัวเนื้อหลักฉันเป็นคนทำ เราล่าได้มาทั้งตัวเลยจะใช้หนังของมันมาทำบารันทีน [2] แต่ทำรสชาติสไลต์ตะวันออก โดยใช้เป็นซอส XO ที่ลู่เสียนเป็นคนทำ กินคู่ไปกับเกี้ยวไส้เผือกกับฟักทอง ไม่ให้ความเผ็ดมันมากจนเกินไปค่ะ”
[2] บารันทีน วิธีการทำอาหารแบบหนึ่งที่ใช้หนังสัตว์ใส่ไส้แล้วห่อให้เป็นทรงกลมหรือทรงกระบอก
สิ้นคำอธิบายพัมพีที่หิวอยู่แล้วได้รีบกินเข้าทันที และถูกดึงเข้าสู่ภวังค์ของพ่อครัวทั้งสอง ความทรงจำนั้นไหลเข้ามาสมัยที่พัมพีเป็นผู้เข้าแข่งขันว่าที่พ่อครัววังหลวงคนต่อไป มีช่วงเวลาหนึ่งพัมพีต้องไปฝึกวิชาสำนักต่อสู้ตะวันออก สำนักกวางเขียว เขาได้โดนอาจารย์กวางเขียวใช้กระบองตบหน้าเขาซ้ายขวาไปจนซ้ำไปหมด ตกเย็นเพื่อนร่วมเดินทางของเขาชิม่อนได้นำฟักทองและเผือกมาประคบแผลให้หายบวม นั้นคงเป็นความรู้สึกหวานละมุนหลังจากเจอความเจ็บปวดที่อยากจะโดนอีกครั้ง
มานึบเคาะปากกาจดโน้ตที่วางอยู่ข้างตัวเอง “อร่อยมากครับ หนังของจิ้งจอกใบ้ไม้นั้นเหมือนกับหนังที่บ่มในสมุนไพรอยู่แล้วทำให้ตัวเครื่องเทศขึ้นมาก ผมให้ 17 คะแนน เชิญคุณชิม่อน”
“นับถือนะที่รู้จักการบารันทีน ไม่เหมือนใครบางคน ทำอาหารตามหัวใจ ไม่ชอบเรียนรู้วิธีใหม่ๆ 17 คะแนนเช่นกัน”
“ม่อนคุง อย่าน้อยใจสิ อร่อยดี อร่อยดี 14 คะแนนนะ” พัมพีพูดให้คะแนนเสร็จก็แย่งกินจานของชิม่อนต่อแต่ด้วยคะแนนที่พัมพีให้ทำให้รองหัวหน้าทั้งสองถึงกับต้องหันมามอง “อ้าว มาตรฐานพวกรองหัวหน้า มันไม่เหมือนหัวหน้าหรอกนะ จำไว้ มีคู่ใหม่หรือยังอยากกินอย่างอื่น เบื่อซอส XO แล้ว”
เพรามองพัมพี แล้วถอนหายใจออกมาเพราะไม่ว่าเมื่อไร อาจารย์ของเขาก็ยังนิสัยเหมือนเดิม วิธีการตัดสินอาหารที่มีแค่ชมว่าดีหรือไม่ดีจนคำทำไม่รู้ว่าจะต้องแก้ไขยังไง เพราได้แค่คิดว่าเขาทนผู้ชายคนนี้มาได้ไงตั้ง 8 เดือน
[เกร็ดความรู้หลังครัว]
ไอเดียเมนูของทีมเพราฮาว หลายคนอาจจะเดาได้ว่าเริ่มต้นจากไหน ก็ต้องจากเมนูที่เคยเป็นกระแสช่วงหนึ่งอย่าง พิซซ่าทุเรียนชีส นั้นเอง อยากได้ทุเรียนมาเขียนในเนื้อเรื่องอยู่ด้วยแต่ไม่รู้จะให้ใครทำอีกแล้ว เพราะน้องเพรา ไม่ชอบทุเรียน ดีที่ได้จับคู่กับฮาวทำให้การทำอาหารไปต่อได้ เกร็ดความรู้หลังครัว เพิ่มเติมแบบจริงจัง ทุเรียน ไม่ควรกินกับ ผลไม้น้ำตาลสูง ของหวาน และเครื่องดื่มมึนเมานะ ค่าน้ำตาลในเลือกจะสูงเกิน
