พ่อครัววังหลวง คือผู้ทำอาหารให้กับเหล่าผู้คนชั้นสูงในวัง เป็นตำแหน่งของพ่อครัวที่ใครๆก็อยากไต่ไปถึง และหนึ่งในนั้นต้องเป็น 'เพรา' คลื่นลูกใหม่แห่งวงการพ่อครัวจอมเวทย์ที่พร้อมกระตุ้นความอร่อยด้วยมือเขา
ผจญภัย,แฟนตาซี,ครอบครัว,ไทย,ตะวันตก,ดราม่า,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,ต่างโลก,อาหาร,ผจญภัย,เวทมนต์,มอนสเตอร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เช้าวันใหม่กับอีกหนึ่งก้าวที่เข้าใกล้การเป็นพ่อครัววังหลวง วันนี้เป็นวันที่ได้พักผ่อนอีกครั้งของทั้งสี่ว่าที่พ่อครัววังหลวง เพราะชิม่อนแจ้งไว้ว่าอีกสองวัน ให้ทั้งสามสิบสองคน (?) รวมตัวที่สำนักงานอีกครั้งเพื่อเริ่มเข้าสู่บททดสอบการเป็นพ่อครัววังหลวงรอบต่อไป ทำให้เช้านี้ทั้งสี่คนครัวบวกหนึ่งนักประดิษฐ์ ตั้งใจว่าจะมาล้างแค้นกับสัตว์ป่ามานาซูโลอีกครั้ง
"ฉันตั้งค่าไป ป่ามานาซูโล เรียบร้อยแล้วนะ ทำไมพวกแกดูจริงจังกันขนาดนี้ ไหนบอกว่าแค่มาเดินเล่นไง" ชูโรสเสร็จจากการตั้งค่ารถ หันมาคุยกับทั้งสี่แต่ต้องมาเห็น มนุษย์ปลากำลังซ้อมควงมีดทำครัว ชายร่างใหญ่กำลังวิดพื้นมือเดียวในรถ หญิงสาวลูกคุณหนูกำลังเปิดอ่านสารานุกรมมอสเตอร์ป่ามานาซูโล และน้องชายแสนรักกำลังนั่งสมาธิควบคุมการไหลเวียนของกระแสเวทบนหลังนอททัม “เออเนอะ รถคันนี้มันใหญ่จริงๆ”
“จากสถิติในแต่ละครั้งของการสอบพ่อครัววังหลวงมีการทดสอบแบบทีมถึง 60% ของการทดสอบทั้งหมด เรามาจับคู่กันอีกไหม” เมลเลกปิดหนังสือหันไปคุยกับฮาวที่นั่งควงมีดอยู่ข้างๆ
เจ้าปลาหยุดควงมีด “ที่จริงมันจะมีรอบจัดทีม 3-4 คนด้วย ทำไมเราไม่ลุยพร้อมทั้งสี่คนไปเลยละ เจ้าคิดว่าไง เจ้าสมุนไพร” ฮาวหันไปคุยกับเพราต่อ
“อันนี้ชื่อใหม่เหรอ จากที่เมื่อวานทั้งสองคู่ ล่าวัตถุดิบค่อนข้างจะแย่แต่ถ้ามัวพึ่งคนอื่นจะแย่กว่าเดิมอีกนะ ทำไมพวกเราไม่แยกไปฝึกกันเอง ไม่ดีกว่าเหรอ อ้าว จะพักแล้วเหรอพี่นอททัม งั้นขอลงก่อนนะ” เพรากระโดดลงจากตัวนอททัม “อะ ผ้าเช็ดตัว” เพราเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่พับเรียบร้อยอยู่บนโซฟาข้างเมลเลก
“ขอบคุณครับ ที่จริงผมมีเรื่องหนึ่งจะพูดตั้งแต่ เราจับคู่เมื่อวานแล้ว แต่ไม่มีใครคิดจะฟังผมเลย” คำพูดของนอททัมทำให้อีกทั้งสามคนถึงกับสะอึกไม่กล้ามองหน้านอททัม “ผมว่าปัญหาคือพวกเราทั้งสี่คนไม่เข้าใจความสามารถของเพื่อน น้องเพราไม่เข้าใจวิถีต่อสู้ของคุณฮาวทำให้คุณฮาวต้องบาดเจ็บ คุณฮาวไม่เข้าใจการใช้ไฟของน้องเพราทำให้สไลม์ทุเรียนเกือบเสีย” ยิ่งนอททัมพูดยิ่งทำให้ทั้งสองคนหน้าง่อยไปอีกระดับ
“แล้วฉันกับนายละ”
“เราสองคนไม่เข้าใจเรื่องพื้นที่ในการต่อสู้ของแต่ละฝ่ายครับ คุณเมลเลกสร้างอาณาเขตด้ายเวทถี่เกินไปทำให้ผมเคลื่อนไหวลำบาก ส่วนผมไม่เข้าใจวิธีสร้างอาณาเขตของคุณเมลเลกทำให้ผมทำด้ายคุณขาดหลายเส้น”
ชูโรสถึงเธอจะไม่ค่อยรู้เรื่องที่เกิดขึ้นมากเท่าไรแต่ถือปรบมือให้กับการวิเคราะห์ของนอททัม “เนี่ย คนจริงต้องเปิดอกคุย”
“งั้นก่อนจะถึงป่ามานาซูโล เรามาแนะนำกันใหม่ไหม” ฮาวกับเพรามองหน้าเมลเลก สายตาของทั้งสองมองว่าจะทำไปทำไม
“พวกเราไม่เคยทำความรู้จักกันจริงๆ การทำแบบนี่ทำให้เราเข้าใจละกันมากขึ้นนะ ถึงฉันจะไม่อยากรู้จักพวกนายสองก็ตาม ดีไหมนอททัม” นอททัมพยักหน้าให้ความคิดของเมลเลก “ฉัน เมลเลก เฟรุนเธ ลูกสาวของเอมโป เฟรุนเธ มาสมัครว่าที่พ่อครัววังหลวงเพราะอยากให้ตระกูลยอมรับในตัวฉัน ทักษะการต่อสู้ที่ใช้ประจำคือใช้เวทไม้แปลงเป็นเส้นด้ายผสมกับยาพิษ พวกนายน่าจะเคยมาบ้างแล้ว ยกเว้นเจ้าปลา ประเภทอาหารที่ถนัดคือ อาหารตะวันออก ของหวาน และอาหารมังสวิรัติ สิ่งที่ไม่ถนัดคือ ขนมอบ ข้อมูลแค่นี้น่าจะพอ ใครจะเป็นคนต่อไป”
“ข้าเอง” ฮาวที่เห็นว่าเมลเลกเปิดหัวข้อว่าเขาก็เป็นคนต่อไป “ข้าฮาวาร์ติ เป็นมนุษย์เงือก ข้ามาสมัครเพราะมันเป็นความฝันของอดีตคนรักข้า ตอนนี้คนๆนั้นได้กลายเป็นดวงดาวที่งดงามไปแล้ว ความสามารถคือข้าเร็ว และ...” ฮาวลุกขึ้นแล้วใช้มือปาดเหงื่อที่หน้าอกของนอททัม เหงื่อได้กลายเป็นเล็บที่แหลมคมบนนิ้วของฮาว “การใช้เวทน้ำเปลี่ยนของเหลวบางชนิดให้แข็งตัวเป็นของมีคมได้”
เพรารู้สึกตะลึงกับการเปลี่ยนเหงื่อของฮาวแต่สักพักเขาก็คิดอะไรบางอย่างได้ “เดี๋ยวนะแล้วทำไมไม่เปลี่ยนเลือดตัวเองไปแทงเจ้าสไลม์ทุเรียน”
“ถ้าข้าหน้ามืดไปเจ้าจะช่วยข้าไหม”
“แล้วทำไมไม่พกน้ำไป”
“ข้าลืม”
คำว่าลืมพูดจบสิ่งที่นอททัมรับรู้ได้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น เพรามองหน้านอททัมพยักหน้าส่งสัญญาณบอกว่าเขาพร้อมแล้ว ที่จะถูกโดนอุ้ม “ไอ้ปลาเวร กล้าพูดออกมาได้ไงว่าลืม ดีแค่ไหนที่เรารอดมาได้ วันนี้แหละจะได้หน้ามือจริง ไอ้ปลา!” นอททัมแค่ยกตัวเพราขึ้น จากหนุ่มน้อยพ่อครัวมือหนึ่งก็ได้กลายเป็นเครื่องด่ามือหนึ่งทันที
“พอๆ เจ้าปลา แนะนำตัวให้จบจะได้เปลี่ยนคน” เมลเลกพูดห้ามเพรา เธอพยายามดึงบทสนทนาให้กลับมาให้ได้
“อ๋อ ข้าถนัดขนมอบ พาสต้า และอาหารทะเล ที่ไม่ชอบและไม่ถนัด อาหารอินโนเวทีฟ [1] ข้าชอบสไลต์ดั้งเดิม แล้วก็ทำของหวานได้นิดหน่อย”
[1] อาหารอินโนเวทีฟ หมายถึงอาหารที่ได้รับการพัฒนาและปรับปรุงโดยใช้เทคโนโลยีและวิธีการใหม่ๆ
“ทำพวกขนมอบเป็นด้วยเหรอครับ สอนผมบ้างสิผมอยากลองทำซาวโดว์ [2] ” นอททัมตื่นเต้นที่จะได้ลองทำขนมปังกับเขาบ้าง “ผมต่อเลยละกัน นอททัมครับ ที่สมัครเพราะน้องเพราบังคับครับ ผมไม่หมั่นใจว่าถนัดอะไรแต่สนใจการทำอาหารจากเนื้อสัตว์หลากหลาย ไม่ถนัดเลยคือของหวาน แถมความรู้ความเข้าใจในอาหารน้อยด้วยยังไงช่วยแนะนำด้วยนะครับ อ๋อ ความสามารถการต่อสู้คือต่อยครับ ตาน้องเพราแล้ว”
[2] ซาวโดว์ เป็นขนมปังรสชาติเปรี้ยวอ่อนๆ มีลักษณะเฉพาะจากการใช้ยีสต์และแบคทีเรียตามธรรมชาติในการหมักแป้ง
เพราถอนหายใจเพราะตัวเองไม่ค่อยชอบการแนะนำตัวแบบนี้เลย “เพรา... เพรา รุนเฮิร์บ ใช้ธาตุไฟ ควบคุมความร้อนได้ แต่เสกไฟออกมาไม่ได้ ถนัดการใช้สมุนไพร เครื่องเทศ อาหารเรียกน้ำย่อย ของที่ไม่ถนัดไม่มี…แค่นั้นละกัน” ตอนแรกเพราที่ตั้งใจจะบอกเป้าหมายตัวเองแต่ถ้าทั้งสามคนสงสัยจะอธิบายกันวุ่นวายแน่
เมลเลกสังเกตพฤติกรรมแปลกๆของเพรา ทำให้เธอเดาว่าต้องเป็นเรื่องของอาจารย์ของเพราแน่เลย “ถ้าเป็นเรื่องที่นายเป็นลูกศิษย์พัมพี ฉันรู้อยู่แล้ว” คำพูดของเมลเลกไม่ได้แค่ทำให้เพราตกใจ คนที่ตกใจอีกคนนั้นคือฮาว
“พัมพีเป็นอาจารย์ของเพรา!” ฮาวตะโกนเสียงดังมากจนเมลเลกรําคาญ เธอใช้เส้นด้ายพันปากเอาไว้ “อุ๊บ!”
“บ้า! เธอพูดอะไร พัมพีจะมีเวลาว่างที่ไหน เขาเป็นพ่อครัววังหลวงเลยนะ” น้ำเสียงตะกุกตะกักของเพรา รวมถึงอาการหลบสายตาทำให้เมลเลกยิ่งมั่นใจ
“พวกนายก็รู้ไม่ใช่เหรอ เฟรุนเธเป็นตระกูลชนฉันสูง พวกข่าวซุบซิบวงในฉันพอรู้อยู่บ้าง แถมเรื่องของพัมพีฉาวจะตาย อีกอย่างฉันเป็นเพื่อนมานึลนะ หมอนั้นรู้อะไรต่อมิอะไรมากกว่าที่พวกนายคิดอีก” คนที่ตะลึงกับคำพูดของเมลเลก ไม่ใช่เพรากับนอททัม แต่เป็นฮาว ตอนนี้เขาพยายามจะแกะเส้นด้ายออกเพราะจะพูดอะไรบางอย่าง
“เดี๋ยวนะ เจ้าเป็นศิษย์ของพัมพี เธอเป็นเพื่อนสนิทมานึล ถ้าขนาดนี้นอททัมไม่เป็นพี่ชายของไอซ์ซีเลยเหรอ”
เมลเลกทนกับความปัญญาอ่อนของมนุษย์ปลาไม่ได้เธอเลยใช้สันหนังสือเคาะหัวหนึ่งที “จะบ้าเหรอ ถ้านายจะมาตกใจประวัติพวกฉัน นายไปตกใจประวัติผู้เข้าสอบคนอื่นดีกว่า”
“เธอหมายถึงผู้ชายคนนั้น ที่มาทักเธอเมื่อวานเหรอ ชื่ออะไรนะ”
“ลู่เสียน รองหัวหน้าร้านอาหารครัวหยกดอกบัว และร้านอาหารนั้นคือร้านที่อยู่ในเครือ เมล็ดอุดมสมบูรณ์” เป็นอีกครั้งที่เพราสะดุดกับคำว่า เมล็ดอุดมสมบูรณ์
ต่างจากฮาว เขาเหมือนไม่รู้ว่า เมล็ดอุดมสมบูรณ์ นั้นคืออะไร “มีคำถามไอ้เมล็ดนั้นคืออะไร”
เมลเลกถอนหายใจ ตอนนี้เธอเริ่มคิดแล้วว่า เจ้าปลาตัวนี้ มันรอดมาถึงรอบ 32 คนสุดท้ายโดยไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับคู่แข่งเลยเหรอ เมลเลกอธิบายเกี่ยวกับ เมล็ดอุดมสมบูรณ์ เมื่อประมาณ 30 ปีก่อน ร้านอาหารชื่อดังในหัวเมืองใหญ่ได้จับมือกันก่อตั้งกลุ่ม เมล็ดอุดมสมบูรณ์ กลุ่มที่เป็นการรวมตัวกันของพ่อครัวมืออาชีพ พวกเขาจะเปิดร้านตามพื้นที่ต่างๆ แล้วจะพยายามบีบให้ร้านอาหารร้านเล็กๆ นั้นล้มละลาย แถมตอนนี้มีข่าวลือว่าพวกเขากำลังกระจายอำนาจไปการควบคุมการเกษตรและปศุสัตว์ ปกติแล้วพ่อครัววังหลวงและเมล็ดอุดมสมบูรณ์จะไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกันแต่ครั้งแปลกมากที่มีคนของเมล็ดอุดมสมบูรณ์เข้ามาเป็นว่าที่พ่อครัววังหลวงอีก
“แสดงว่า สนามแห่งนี้มีทั้งพ่อครัวมืออาชีพที่เก่งกาจ ทายาทตระกูลดัง ลูกศิษย์พ่อครัววังหลวง และนก ผมว่าถ้าคุณฮาวบอกว่า ตัวเองเป็นลูกชายของเจ้าสมุทรผมก็ไม่แปลกใจแล้วนะ ใช่ไหมครับน้อง...อ้าวน้องเพรา คุณชูร์ และฮาวละครับ” นอททัมที่ตั้งใจฟังเมลเลกพูด เขากำลังจะหันไปคุยกับเพรา แต่รู้ตัวอีกทีตอนนี้เหลือแค่เขากับเมลเลกอยู่กันสองคน
“พวกนั้นลงไปนานแล้ว เราก็ลงด้วยเหอะ” เธอยื่นกระเป๋าเป๋ให้นอททัม
นอททัมสะพายกระเป๋าเดินลงจากรถ เขาเห็นเพื่อนพ่อครัวทั้งสองคนกำลังยืนเถียงกันอยู่หน้าทางเข้าป่า เพราะว่าเพราอยากจะไปหาเจ้า ‘วู้ดเวิร์ดเปลือกกลิ่นเนื้อ’ เพราะสนใจว่าหัวใจของวู้ดเวิร์ดสามารถทำอาหารอะไรได้บ้าง ส่วนฮาวนั้นอยากจะไปล้างแค้นพวกสไลม์ผลไม้ รอบนี้เขาพกถุงน้ำหนังสัตว์เพื่อการนี้โดยเฉพาะ
“พวกนายจะไปซ้ำตัวเก่ากันทำไหม ทำไมเราไม่เลือกอะไรใหม่ๆ ฉันเลือก ‘มักรีผล’ ไว้แล้ว” เมลเลกหนังสือที่เธออ่านเป็นภาพของหญิงสาวโป๊เปลือกผิวสีเขียว “ผลไม้ระดับหายาก รสหวานฉันอยากลองมาทำขนมดู”
“ผลไม้อีกแล้วเหรอ ทำไมเธอถึงสนใจแต่ผลไม้ ไม่เอาๆ ทำอะไรไม่เคยปรึกษาทีม นอททัมเก็บหนังสือใส่กระเป๋าเลยก่อนยัยนี่จะหาผลไม้อื่นมาอีก” เพราปิดหนังสือของเมลเลกยื่นให้นอททัมเก็บ
เพราปล่อยมือก่อนที่นอททัมจะรับไว้ทำให้หนังสือตกและกางออก “เอ๊ะ” นอททัมก้มเก็บแต่ตาของเชาสังเกตชื่อมอสเตอร์ในหนังสือ ทำให้เขาสนใจ “แล้วถ้าเป็นหมึกต้นไม้ ละครับตัวเนี่ย”
นอททัมชูหน้าหนังสือที่แสดงให้เห็นถึงต้นไม้ขนาดใหญ่ไร้ใบ ผิวของเปลือกเป็นสีน้ำตาลแดง ประวัติเขียนไว้ว่า สิ่งมีชีวิตขนาดกลาง ประเภทแฝงตัว หน้าตาภายในเหมือนกับต้นไม้ที่แห้งตายแต่ที่จริงแล้ว กางก้าน นั้นคือหนวดของมัน ส่วนของหัวฝังอยู่ภายในดิน หมึกต้นไม้จะใช้ประสาทสำหรับในการรับรู้การเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตบนผิวดิน เมื่อไรก็ตามที่มีสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กเข้าใกล้มันจะใช้กิ่งก้านรัดตัวของเหยื่อและกินเข้าไป
เพรามองสารานุกรม “เป็นสัตว์ขนาดกลาง ต้นไม้แห้งในป่าที่อุดมสมบูรณ์ ไม่ใช่ผลไม้ ใครเห็นด้วยกับขอเสนอนอททัมบ้าง”
ชูโรส ฮาว เพรา ยกมือขึ้นพร้อมกัน “งั้นเที่ยงนี้เราทำหมึกปิ้งกัน!”
…
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
“แล้วทำไมฉันต้องเข้าป่ามาเป็นเครื่องสังเวยให้หมึกนี่ด้วย เอาฉันลง! ไอ้พวกพ่อครัว!”
ภาพที่ทั้งสี่คนเห็นคือวิศวกรสาวประจำกลุ่มกำลังโดน เจ้าหมึกต้นไม้ กำลังรัดตัวของเธอแล้วเหวี่ยงไปมา นี่เป็นพฤติกรรมของหมึกต้นไม้ที่จะทำให้เหยื่อสลบก่อนกิน ส่วนสาเหตุที่ชูร์ต้องตกระกำลำบากแบบที่พวกเราเห็นนั้นเกิดมาจากเธอเหนื่อยที่พวกเขาเดินหาหมึกมาเกือบหนึ่งชั่วโมง เธอจึงขอพักเหนื่อยใต้ต้นไม้แต่ต้นนั้นก็คือหมึกต้นไม้ทำให้ ชูโรสกลายเป็นมื้อเที่ยงของเจ้าหมึกแทน
“ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะพี่ ความสามารถในการเรียกหาสัตว์” เพราเงยหน้ามองชูร์ที่กำลังทำหน้าคลื่นไส้ “ตอนเด็กๆ เรากับพี่ชอบเดินในทุ่งหญ้าแถวบ้าน ที่นั้นมีแรบบิทฮอร์นส์อยู่แต่ผมไปคนเดียวไม่เคยเจอ พอกับพี่ แรบบิทฮอร์นส์พุ่งออกมาแทงเท้าพี่เลย”
“มันใช่ เวลามาระลึกความหลังไหม ...อุ๊บ จะอ้วก แพนเค้กเมื่อเช้ากำลังไหลมาถึงคอหอยแล้ว”
เมลเลกเห็นท่าไม่ดีไม่ใช่ว่าเป็นห่วงชูโรส แต่เธอเป็นคนที่เห็นคนอาเจียนแล้วจะอาเจียนตาม ด้วยความเป็นกุลสสตรีเธอจะไม่ยอมให้ภาพลักษณ์เธอเสียหายไปมากกว่านี้ ทั้งสี่ได้เริ่มวางแผนการล่าสัตว์ครั้งนี้ เริ่มจากให้เมลเลกหยุดการเคลื่อนไหวของหมึกต้นไม้โดยใช้ บ้านด้ายแมงมุมแม่หม้าย แต่รอบนี้เธอลองเปลี่ยนสีของด้ายจากสีใสเป็นสีดำและทำเส้นให้หนาขึ้นเพื่อง่ายต่อการมองเห็นของเพื่อนๆ
จากนั้นฮาวความสามารถการเปลี่ยนของเหลวเป็นใบมีด เคลือบไปที่มีดของเขา และหมัดของนอททัม ทั้งสองใช้ความคมของน้ำตัดกิ่งก้านแต่ละส่วนเพื่อทำให้เมลเลกไม่ต้องใช้พลังเวทเยอะ แต่ดูเหมือนจะใช้ได้กับกิ่งเล็กเท่านั้น เพราะก้านใหญ่เมื่อถูกโจมตีมันสามารถรักษาบาดแผลได้รวดเร็วมาก
และไพ่ตายสุดท้ายของพวกเขา พ่อครัวกระทะเพลิงของทีม รอบนี้เพราได้เวลาและสมาธิทำให้เขาควบคุมอุณหภูมิของไฟกระทะได้ดีเยี่ยม ความร้อนของเพราตอนนี้แค่เมลเลกยืนอยู่ห่างสามถึงสี่เมตรยังรู้สึกความร้อนนี่ได้ ความร้อน ผิวของร้อนจนเข้าใกล้คำว่าไหม้แดด หญ้าบริเวณนั้นเหมือนกับถูกรีดน้ำออกอย่างรวดเร็ว เพราควงกระทะไปมาเพื่อให้ความร้อนกระจายทั่วอากาศ
“พี่นอททัมเตรียมรับพี่ชูร์นะ เจ้าปลาถอยไป!” ทั้งสองคนกระโดดหลบเปิดทางให้เพรา “กระทะตีตรา!”
เพราฟาดกระทะไปที่กลางลำต้นเน้นๆ ฟาดทั้งซ้ายและขวาสลับไป ผิวของหมึกต้นไม้ไม่ทันได้ช้ำเลือด ผิวของมันก็กลายเป็นผิวไหม้ทันที ด้ายของเมลเลกบางส่วนถูกความร้อนเผา ทำให้เธอต้องปลดออกทั้งหมด เจ้าหมึกนั้นน็อกไปตั้งแต่ฟาดครั้งที่สอง ชูร์ที่โดนรัดอยู่ถูกคลายออก นอททัมกระโดดรับช่างสาวได้อย่างสวยงาม
“ยังไหวไหมครับ คุณชูร์ คุณเมลเลกผมขอเครื่องหอมสมุนไพรของน้องเพราหน่อยครับ” นอททัมอุ้มชูร์มานอนกับพื้นแถวๆข้างเมลเลก เพราะนอททัมต้องการให้เธอเปิดกระเป๋าหาเครื่องหอม แต่เหมือนจะไม่ทันแล้ว
“...โอ๊กกกกก แค่กๆ” ชูร์ได้อ้วกใส่นอททัมไปเต็มหน้า
“ได้แล้วเครื่องหอม... ชูร์เธอ” เมลเลกกำลังจะยื่นเครื่องหอมให้ แต่ภาพตรงหน้าคือเพื่อนสาวของเธอกำลังอ้วกใส่หน้าพ่อตัวโตของทีม “อุ๊บ...”
“เดี๋ยวนะครับคุณเมล...” เมลเลกกลั้นใจวิ่งไปข้างต้นไม้ เพื่ออาเจียนอีกคน
“ว้าว ดูสิๆ เจ้าสมุนไพร มนุษย์ก็พ่นน้ำได้ด้วย”
[คุยหลังครัว]
ขอเปลี่ยนชื่อรายการตอนท้ายเรื่องหน่อยนะ เพราะว่าหลังๆบางตอนจะไม่ใช่เกร็ดความรู้แต่เป็นการพูดคุยกับคนอ่านมากกว่า แต่ถ้าตอนไหนที่มันมีเกร็ดความรู้ก็อยากจะนำเสนอยู่นะ
ตอนนี้เป็นตอนที่เนื้อเรื่องจะไม่ค่อยเดินเท่าไร แต่เราอยากให้เพื่อนๆทุกคนรู้จักกับทั้งห้ามากขึ้น แล้วก็อยากทั้งห้ารู้จักกันเองมากขึ้น แล้วก็อยากถามเพื่อนๆว่าชอบตัวละครไหนเป็นพิเศษไหม แค่ถามเฉยๆ
