พ่อครัววังหลวง คือผู้ทำอาหารให้กับเหล่าผู้คนชั้นสูงในวัง เป็นตำแหน่งของพ่อครัวที่ใครๆก็อยากไต่ไปถึง และหนึ่งในนั้นต้องเป็น 'เพรา' คลื่นลูกใหม่แห่งวงการพ่อครัวจอมเวทย์ที่พร้อมกระตุ้นความอร่อยด้วยมือเขา
ผจญภัย,แฟนตาซี,ครอบครัว,ไทย,ตะวันตก,ดราม่า,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,ต่างโลก,อาหาร,ผจญภัย,เวทมนต์,มอนสเตอร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วันนี้เป็นวันที่ต้องประกาศผลการทดสอบการทำอาหารรอบล่าสุด ตั้งแต่เช้าเหล่าว่าที่พ่อครัววังหลวงรุ่นต่อไป ต่างมายืนรอความสำเร็จของพวกเขา กลุ่มของเพราเองก็ยืนรอเหล่าพ่อครัววังหลวงออกมาใต้ต้นไม้ต้นประจำของพวกเขา ด้วยระยะเวลาที่ผ่านไปเกือบชั่วโมง ทำให้ฮาวรู้สึกเบื่อหน่ายจนต้องปีนต้นไม้เล่น
“ทำไมพวกครัววังหลวงถึงยังไม่ออกมากัน ข้าเบื่อจนอยากนอนอีกรอบแล้วนะ” ฮาวปีนต้นไม้มองหากิ่งที่สามารถนอนพิงได้
เมลเลกเงยหน้ามองฮาว “บ่นเป็นเด็กไปได้ ดูอย่างคนที่เด็กที่สุดยังไม่บ่นอะไรเลย” เธอหันไปมองเพราที่กำลังใช้มือปิดปากเพราะกำลังหาว
“เด็กสุด? น้องเพราไม่ได้อายุเท่าคุณเมลเลกเหรอครับ” นอททัมถามด้วยความสงสัย
“ยัยเมลเลกอายุเท่าชูร์ พี่ไม่ต้องใส่ใจอายุผมหรอก ไปสนใจคนที่อายุเยอะสุดเป็นร้อยปีแบบ ปลาปืนต้นไม้ดีกว่า” เพรามองขึ้นด้านบนแล้วใช้ปลายด้ามกระทะกระแทกก้นของฮาว
ฮาวพยายามจับด้ามกระทะเพรา “อายุเยอะอะไรกัน ถึงข้าจะอายุ 107 ปี แต่ดูจากช่วงวัยข้าก็วัยรุ่นเหมือนพวกเจ้าแหละ!”
“กล้าพูดว่าวัยรุ่น ถ้าเป็นเผ่ามนุษย์อายุเท่านี้น่าจะตายแล้วเกิดใหม่ได้อีกรอบ”
ช่วงเวลาการต่อล้อต่อเถียงได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง แต่เหมือนช่วงเวลาสั้นๆ ตอนนี้เหล่ารองหัวหน้าพ่อครัววังหลวงได้เปิดประตูสำนักงาน เดินก้าวออกมา รูเบอร์ต้า ชิม่อน มานึล และผู้หญิงตัวเล็กสวมแว่นหนาถักเปียสีส้มก้าวเดินอย่างไม่มั่นใจ เธอพยายามหลบอยู่ด้านหลังของรูเบอร์ต้า ชิม่อนเห็นท่าทีของสาวแว่นแล้วถอนหายใจ แล้วชี้ไปทางมานึลเพื่อส่งสัญญาณให้ตัวเธอไปยืนข้างมานึลไม่ใช่รูเบอร์ต้า สาวแว่นรู้สึกหวาดกลัวพร้อมเดินช้าๆ ไปยังตำแหน่งของตัวเอง
ชิม่อนเมื่อเห็นว่าคนทีมของเขายืนประจำตำแหน่งเรียบร้อย เขาเดินก้าวขึ้นหน้ามาหนึ่งก้าว “สวัสดี!” เสียงของเขาดังสนั่นจนทำให้ฮาวตกต้นไม้ โชคดีที่นอททัมรับตัวไว้ทัน
“ว้าย!” สาวสวมแว่นตกใจกับเสียง เธอก้มตัวลงปิดหูตัวสั่น
“ดังไปครับคุณชิม่อน ไม่เป็นไรอะไรแล้วครับ คุณวิภา” มานึลก้มไปแตะไหล่เบาๆ วิภา
“ขอโทษที รู เธอพูดแทนได้ไหม ถ้าเราพูดคิดว่า วิภาน่าจะตกใจอีกรอบ” ชิม่อนหันไปคุยกับรูเบอร์ต้า
เธอถอนหายใจแล้วก้าวขึ้นหน้า สะบัดมือไล่ให้ชิม่อนเดินถอยหลังลงไป รูเบอร์ต้าปรบมือเรียกเหล่าว่าที่พ่อครัววังหลวงให้สนใจ “มาค่ะๆ พวกฉันรองหัวหน้าพ่อครัววังหลวงทั้งสี่ฤดู ต้องกล่าวสวัสดีพวกเธอด้วยนะ”
“ขอความเป็นทางการไม่ได้หรือไง!” ชิม่อนกัดฟันพูดกับรูเบอร์ต้า
“ไม่ค่ะ นายเลือกฉัน ฉันจะพูดแบบสไตล์ของฉัน อ้าวๆ ไอ้พวกเด็กกลุ่มสาม กับกลุ่มเจ็ด พวกแกจะอยู่ห่างทำไม ฉันไม่ตะโกนพูดนะ คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกนิยายเหรอคะ?” รูเบอร์ต้ากวักมือเลือกกลุ่มของเพราและกลุ่มของลู่เสียน
รูเบอร์ต้ายืนนับจำนวนของพ่อครัวก่อนที่จะพูดขึ้นมา “จากเมื่อวานมีกลุ่มที่ทำได้ดี กลุ่มที่ทำได้แย่ สลับกันไปแล้วพวกเราได้ตัดสินใจแล้วว่า รอบถัดไปพวกเราจะคัดเหลือแค่ 16 พ่อครัวเท่านั้น โดยจะประกาศรายชื่อทีละคนตั้งแต่คนที่คะแนนอันดับที่หนึ่งจนถึงอันดับสิบหก ตื่นเต้นไหมตื่นเต้นไหม ฉันชอบมากเลยทำให้คนเครียด อ๋อแล้วก็ประกาศชื่อเสร็จพวกเธอไปรอที่ชั้นสอง ห้องครัวห้องเดิมนะ” รูเบอร์ต้าดีดนิ้วเพื่อส่งให้มานึลต่อไป
ฮาวที่ได้ยินคำว่าคะแนนเลยคิดเกมสนุกๆ ออกมาได้ “จัดอันดับเหรอ พวกเราสี่คนมาแข่งกันไหมว่าใครจะได้ที่โหล่ของกลุ่ม” ฮาวกอดคอนอททัมและเพรา
“เอาอะไรมามั่นใจว่าตัวเองจะเข้า 16 สุดท้ายเจ้าปลา” เพรากอดอกคิ้วขมวดชนกันด้วยความสงสัย
เมลเลกขำเบาๆ “และ คิดว่าตัวเองไม่ใช่ที่โหล่เหรอ”
“มั่นใจ ดีไม่ดี ข้าอาจจะได้ที่หนึ่งของรอบนี้เลยก็ได้ เอางี้ไหม ใครที่โหล่ต้องทำความสะอาดครัวทั้งอาทิตย์”
“เอาสิ แต่ถ้าไม่สะอาด ต้องทำใหม่จนกว่าสะอาดนะ” เพราตอบรับด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
“ดีเลย พวกเจ้าต้องเล่นด้วยนะ เมลเลก นอททัม”
“ตามสบายค่ะ” เมลเลกตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“กะ…ก็ได้ครับ” นอททัมตอบรับแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรนัก
มานึลหยิบกระดานแบบหนีบประจำตัวของเขาออกมา แล้วเริ่มอ่านรายชื่อผู้ผ่านเข้ารอบทั้งสิบหกคน “อันดับที่ 1 จากกลุ่มที่เจ็ด ลู่เสียน”
สายตาหลากหลายคู่จับจ้องมองลู่เสียน พ่อครัวหนุ่มในชุดสีขาวสะอาด เขายิ้มตอบรับชัยชนะครั้งนี้ของเขา พร้อมเดินผ่านเหล่ารองหัวหน้าพ่อครัววังหลวงขึ้นไปรอที่ชั้นที่สองของสำนักงาน
ฮาวาร์ติที่รู้ว่าอันดับที่หนึ่งไม่ได้ตกเป็นของเขาเริ่มทำหน้าเซ็งๆ “ทำไมไม่เป็นข้า”
เมลเลกที่เริ่มเหนื่อยใจกับเพื่อนตัวเองหันไปตอบ “เอาจริงคำพูดนี้ควรเป็นฉันกับเพรามากกว่าอีก”
“อันดับที่ 2 เมลเลก”
ใบหน้าของเมลเลกเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอหันไปมองด้วยสายตาเย้ยหยันให้กับพ่อครัวหัวป่าก์ทั้งหมดสามคน “ฉันชนะค่ะ” เธอใช้มือสะบัดผมก่อนที่จะเดินขึ้นชั้นสองไปอีกคน
“คุณเมลเลกเก่งจัง” นอททัมมองแผ่นหลังของเมลเลกพร้อมกับชมเชยเพื่อนของเขา
“หึ อันดับสามต้องเป็นของข้าแล้ว” ฮาวกอดอกพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ต่อไปอันดับที่สาม เซกะ… อันดับที่สี่ มาซูมาซู... อันดับที่ห้า วาร์ดงต์” มานึลเรียกชื่อพ่อครัวตามลำดับ
ยิ่งมานึลเรียกชื่อพ่อครัวอันดับต่อไปเรื่อยๆ ยิ่งทำให้ทั้งสามพ่อครัวหัวป่าก์นั้นใจคอไม่ค่อยดี ความมั่นใจของฮาวยิ่งค่อยๆ หายไป นอททัมที่กำลังยิ้มสู้แต่ในใจเต้นรัวเพราะกลัวไม่ผ่านการทดสอบครั้งนี้ เพราเองรู้สึกจะผิดคาดจากอันดับหนึ่งของรอบที่แล้วตอนนี้จะตกลงมาต่ำกว่าสามอันดับแรก
“อันดับที่หก เพรา ... อันดับที่เจ็ด นอททัม”
“ตกลงมาอันดับหกเลยเหรอ ก็ยังดีกว่าลงต่ำกว่าสิบ” เพราพูดกับตัวเอง
“อันดับเจ็ด ผมได้อันดับเจ็ด มันเกินคาดไปแล้วครับ” นอททัมพูดด้วยความตื่นเต้น มือของเขาสั่นจนทำตัวไม่ถูก
“แล้วเจอกันข้างบนนะ เจ้าปลา” เพราเดินจูงแขนนอททัมขึ้นชั้นสองสำนักงาน
ฮาวมองแผ่นหลังของทั้งคู่แล้วรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย ความรู้สึกของเขาตอนนี้ไม่ใช่การกลัวว่าอันดับของตัวเองจะตกลงมา แต่เป็นความกลัวที่ตัวเองอาจจะไม่ผ่านเข้ารอบต่อไปและต้องลาจากเพื่อนทั้งสามคน นอททัมยังคงตื่นเต้นกับอันดับของตัวเองไม่หาย จนมาถึงห้องครัวใหญ่ชั้นสอง ทั้งสองคนเปิดประตูเข้าไปเจอกับเหล่าว่าที่พ่อครัววังหลวงอันดับก่อนหน้าที่ยืนเรียงเป็นแถวหน้ากระดาน
“ยืนเรียงกันขนาดนี้...” เพรากำลังเดินเข้าไปแซวเมลเลกที่ยืนนิ่งสนิทตัวเกร็ง เธอส่งสายตาเตือนภัยให้กับเพรา “...ส่งซิกทำไม มันมี...”
สายตาของเพราหันไปทางโต๊ะยาวที่ประจำของคณะกรรมการ ตอนนี้มีเหล่าพ่อครัววังหลวงทั้งสี่ฤดูแต่งกายด้วยชุดพ่อครัววังหลวงเต็มยศ แตกต่างกันแค่แถบสีตรงกระดุม สายตาทั้งสามคู่จับจ้องมองทั้งสองคน ยกเว้นแต่พัมพีที่ส่ายหน้าไปมาเหมือนกำลังจะสื่อว่า ‘ทำไมได้อันดับหกมันไม่เท่เลยนะน้องชาย’
“อันดับที่หกและเจ็ด พวกเธอยืนเรียงต่อจากเพื่อนเลยนะ” ผู้หญิงฮาฟเอลฟ์ผมทองยาวตรง ท่าทางของเธอสง่างามราวกับราชินี ผายมือให้กับทั้งสองคน
“ครับ ขอบคุณครับ ไปกันเถอะน้องเพรา” นอททัมเดินจูงมือเพราไปยังตำแหน่งของพวกเขา นอททัมรู้สึกความน่าเกรงขามของพ่อครัววังหลวงทั้งสี่คน ถึงตัวเขาจะเคยเจอกับพัมพีและเมล่อนยูแล้ว แต่การที่พวกเขาแต่งตัวเต็มยศและอยู่รวมตัวพร้อมกันสี่คนมันสร้างแรงปะทะที่น่ากลัว
พ่อครัวเพราและนอททัมยืนประจำตำแหน่งของตัวเอง มองดูคนแล้วคนเล่าเข้ามาในห้องครัวแห่งนี้ ปฏิกิริยาของแต่ละคนค่อนข้างจะเป็นในทิศทางเดียวกัน นั่นคือ ตกใจและเกร็ง อันดับล่าสุดที่เข้ามาเป็นลำดับสิบสอง แต่ก็ยังมีรอยยิ้มที่คุ้นเคย อย่างฮาว นอททัมเริ่มเป็นห่วงมนุษย์ปลา กลัวว่าเขาจะมีความรู้สึกเหมือนตอนที่เขาทำอาหารคู่กับเมลเลก ความรู้สึกที่ไม่ได้ไปต่อ ไม่ได้อยู่เคียงข้างเพื่อนสนิท และอาจจะโดนทิ้งอยู่ตัวคนเดียว
“คุณฮาวจะผ่านใช่ไหมครับ น้องเพรา” นอททัมกระซิบเสียงเบากับเพรา
“พูดยากเหมือนกัน แต่คงไม่ตกหรอก” ถึงเพราจะพูดแบบนั้น แต่ในใจลึกๆ ของเขารู้สึกว่าฮาวอาจจะตกรอบได้
“ข้ามาแล้ว! อันดับที่สิบสาม ฮาวาร์ติผู้นี่นี้เอง!” ฮาวเปิดประตูมาอย่างยิ่งใหญ่ เหล่าพ่อครัวและพ่อครัววังหลวงต่างมองไปในทิศทางเดียวกัน “เกือบตกรอบแต่ข้ากลับมาได้ อ้าวว่าไงพัมพี เจอกันอีกแล้วนะ แต่งตัวเท่เลยนะ”
ฮาวทักทายพัมพีอย่างเป็นมิตร แต่นั่นเป็นการสร้างความอับอายให้กับเพื่อนทั้งสามคน แถมยังทำให้พัมพีทำตัวไม่ถูก พ่อครัววังหลวงได้แต่มองหน้าของเพราส่งสัญญาณข้อความช่วยเหลือให้ฮาวอ่านสถานการณ์ให้ออกว่าตอนนี้พวกเขากำลังจริงจังอยู่ เมลเลกเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น เธอจะจัดการเอง
‘ตุ๊กตาแมงมุม’
เมลเลกทำมือเหมือนกับเธอกำลังจะเชิดหุ่น เส้นด้ายวิ่งตามทางไปพันตัวฮาว แขนขาของเขาขยับไปมาตามการขยับของนิ้วเมลเลก ฮาวค่อยๆ เดินไปยืนตำแหน่งอันดับที่สิบสามแถวหลังของเพรา
“ไม่อ่านบรรยากาศเลยหรือไง ไอ้ปลา” เพรากระซิบหันไปคุยกับฮาว มนุษย์ปลาไม่ได้พูดตอบกลับ ได้แค่เอียงคอสงสัย “เอาเหอะ”
เวลาผ่านไปอีกไม่กี่นาที ตอนนี้ผู้ผ่านการทดสอบทั้งสิบหกคนได้ยืนต่อหน้าพ่อครัววังหลวงและรองหัวหน้าพ่อครัววังหลวงทั้งสี่ฤดู แรงกดดันของบารมีของคนครัววังหลวงทำให้หลายคนรู้สึกเกร็งจนไม่กล้าแม้แต่ขยับนิ้ว
พัมพีลุกขึ้นยืนเพื่อเปิดบทสนทนาระหว่างพวกเขาและว่าที่พ่อครัว “โย่วๆ ไม่ต้องจริงจังมากนะ เรามาชิลๆ อุ๊บ!..” พัมพีโดนผ้าพันข้อมือของชิม่อนรัดปากแล้วมัดกับเก้าอี้ให้นั่งลงอยู่นิ่งๆ เมล่อนยูที่นั่งอยู่ข้างๆ ถึงกับต้องกุมขมับตัวเอง ส่งสัญญาณให้มือใต้โต๊ะให้กับฮันนี่บีเป็นคนพูดแทน
“ช่วยลืมเหตุการณ์เมื่อสักครู่ก่อนนะ ว่าที่พ่อครัววังหลวงรุ่นต่อไป ดิฉันหัวหน้าพ่อครัววังหลวงฤดูใบไม้ผลิ หรือที่หลายคนรู้จักในชื่อ ฮันนี่บี ขอแสดงความยินดีกับพวกคุณทั้งสิบหกท่านด้วย” ฮันนี่บีปรบมือให้ทั้งสิบหกคน “แต่นี้เป็นแค่จุดเริ่มต้นของพวกเธอ การทดสอบที่ผ่านเราแค่คัดคนที่ไม่พร้อมกับการเป็นพ่อครัววังหลวง และต่อจากนี้ไปพวกเราในฐานะตัวแทนครัวหลวง จะทำหน้าที่เป็นผู้คัดคนที่คู่ควรกับตำแหน่งอันทรงเกียรติทั้งสี่นี้ วิภา ฉันขอเข็มกลัดด้วย”
วิภา สาวแว่นตัวน้อยผมส้ม ตะลีตะลานค้นหากล่องใส่เข็มกลัด มานึลที่ยืนอยู่ข้างเธอก้มหยิบแล้วมอบให้ฮันนี่บีโดยตรง “ขอบใจมานึล พวกเธอจะได้รับสิ่งนี้ เข็มกลัดว่าที่พ่อครัววังหลวง (ชั่วคราว) เพื่อยืนยันว่าคุณเป็นส่วนหนึ่งของครัวหลวง” เธอหยิบขึ้นมาให้ทั้งสิบหกพ่อครัวเห็นเป็นเข็มกลัดเป็นรูปหม้อสีทองแดง “ส่วนรายละเอียดการทดสอบในรอบถัดไป จะให้เมล่อนเป็นคนแจ้ง” ฮันนี่บีนั่งลงเก้าอี้อย่างสง่างาม
กระต่ายเมล่อนยูลุกขึ้น “ต่อไปนี้การทดสอบจะไม่ใช่การคัดออกแบบที่ผ่านมา พวกคุณจะมีหน้าที่ในการทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากวังหลวง พวกคุณต้องมารายงานตัวกับคุณวิกค์ทุกเช้าเก้าโมง เพื่อรับภารกิจ ถ้าคุณทำได้ดีไม่มีรางวัลตอบแทนให้ แต่ถ้าคุณทำภารกิจพลาดพวกคุณจะโดนใบเตือนจากพวกเรา และถ้าโดนใบเตือนครบสองครั้งเมื่อไร พวกคุณหมดสิทธิ์การเป็นพ่อครัววังหลวงคนต่อไป มีคำถามเพิ่มเติมไหม”
“มี” เพรายกมือขึ้น “การทำภารกิจ มันเกี่ยวอะไรกับการเป็นพ่อครัววังหลวง”
“ถือว่าเกี่ยวมากครับ การเป็นพ่อครัววังหลวงของพวกเรานั้นไม่ได้เป็นแค่พ่อครัวประจำวัง พวกเราเป็นถึงหน้าตาและชื่อเสียงให้กับครัวหลวง ภารกิจที่พวกเราทำนั้นมีตั้งแต่การช่วยเหลือสังคม การทำอาหารในวาระต่างๆ การล่าวัตถุดิบ รวมถึงภารกิจระดับสูงเทียบเท่าทหารรับจ้างระดับสูงหรืออัศวินศักดิ์สิทธิ์ ถ้าพวกคุณทำไม่ได้ก็ไม่มีค่าพอที่จะเป็นพ่อครัววังหลวงหรอกครับ มีใครมีคำถามอีกไหมครับ”
“ค่ะ” ผู้หญิงอันดับที่สิบสองข้างฮาวยกมือขึ้น “การทดสอบครั้งนี้จนถึงการได้เป็นพ่อครัววังหลวงจะใช้ระยะเวลานานแค่ไหนคะ เพราะตอนนี้เงินของหนูเริ่มจะหมดแล้ว ถ้านานเกินไปหนูจะไม่มีเงินใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน”
“ระยะเวลาขึ้นอยู่กับพวกคุณครับ เวลาแสดงความสามารถให้เราเห็นได้มากน้อยแค่ไหน ส่วนเรื่องเงินไม่ต้องห่วง ทุกภารกิจนั้นคุณจะได้ค่าจ้าง เหมือนกับคุณทำงานให้กับกิลด์นักผจญภัย อาจจะไม่มากแต่ผมเชื่อว่าใช้ชีวิตประจำวันได้สบาย มีคำถามเพิ่มเติมอีกไหมครับ” ทุกคนเงียบไม่มีคำถามอะไรเพิ่มเติม “ถ้างั้นพวกเราพ่อครัววังหลวงทั้งสี่จะทำการมอบเข็มกลัดให้ สี่อันดับแรกเชิญก่อนครับ”
ลู่เสียน เมลเลก และอีกสองคนเดินขึ้นไปรับเข็มกลัดแล้วเดินออกจากห้องไป จากนั้นก็ทำเช่นเดียวกันจนครบทั้งสิบหกคน ทำให้ภายในห้องเหลือเพียงกลุ่มพ่อครัววังหลวงทั้งแปดคน เมื่อฮันนี่บีเห็นว่าเหลือแต่คนรู้จักในห้อง เธอก้มหยิบกระจกและเครื่องสำอางใต้โต๊ะเพื่อมาเติมเครื่องสำอางลงบนใบหน้า
“เอาจริงนะ พิธีมอบเข็มกลัดชั่วคราวไม่ต้องถึงมือพวกเราหรอก ให้คุณวิกค์ทำไหม รูรู เติมปากไหม สีจางหมดแล้ว” ฮันนี่บีหยิบตลับสีแดงสำหรับทาปากให้กับรูเบอร์ต้า “วิภา เย็นนี้มีงานอีกไหม”
“ไม่มีแล้วค่ะ” เธอตอบพร้อมกับก้มเก็บของที่ตกลงพื้นเมื่อสักครู่
รูเบอร์ต้าหมุนกระจกของฮันนี่บีมาทางตัวเอง “สีแดงสวยจัง พูดถึงตอนเย็น ครัวใบไม้ร่วงไม่ต้องไปเตรียมมื้อเย็นที่วังเหรอ” เธอส่องกระจกดูความเรียบร้อยของตัวเองพลางถามเรื่องงานกับพ่อครัวฤดูใบไม้ร่วง
“ตอนนี้พึ่งเที่ยงเธอจะรีบไปไหน ทำไมพวกผู้หญิงต้องมีของแต่งหน้าเยอะขนาดนี้” ชิม่อนเดินมาร่วมบทสนทนาของสาวๆ ครัวหลวง
พัมพีเห็นว่าเริ่มมีสิ่งที่น่าสนใจจึงเข้าร่วมด้วยอีกคน เขากำลังจะหยิบตลับแป้งแต่โดนฮันนี่บีตีมือ “ทำไมแค่จับนิดจับหน่อยก็ไม่ได้”
“ตลับอันนั้นแพงถ้าทำตกแตก ฉันตบฟันหลุดนะ วิภามาให้ฉันเติมปากให้เราดอกไม้งามในหมู่ชายเถื่อนต้องสวยเสมอ” ฮันนี่บีเรียกวิภามายืนตรงหน้าแล้วใช้ตลับสีส้มแต้มไปที่ปากวิภา
เมล่อนยูได้ยินคำว่าดอกไม้งามถึงกับต้องขำออกมา “ดอกไม้งาม? อย่างเธอน่าจะเป็นดอกไม้กินคนมากกว่านะ บี ว่าไหมมานึล”
“แหมแซวกันแรงจริงๆ” มานึลตอบ
ฮันนี่บีมองกลุ่มพ่อครัววังหลวงใบไม้ผลิอย่างไม่พอใจ “จริง เกือบลืม พัมพีเข้าวังใช่ไหม ช่วยไปเติมหัวเชื้อให้หน่อย ฉันหมักโยเกิร์ตนมไพรินเอาไว้”
“เดี๋ยวเราทำให้ หมอนั้นไม่ได้เข้าวังหลัก” ชิม่อนตอบแทนพัมพี
รูเบอร์ต้าที่ได้ยินคำตอบนั้นทำหน้าตาไม่พอใจทันที “นี่นายปล่อยให้ชิม่อนคุมงานอีกแล้วเหรอ ยกตำแหน่งหัวหน้าให้ชิม่อนแทนเลยไหม”
พัมพีขำแห้ง “เปล่า วันนี้ต้องเข้าเรือนคริสเซนทีมัม” เมื่อพัมพีพูดชื่อเรือนคริสเซนทีมัม ทำให้เลม่อนยูกับมานึลถึงกับเอะใจ “ชิม่อนไปกันเหอะ นายต้องเตรียมยําหัวปลีกุ้งสดนะ โชคดีนะทุกคน” พัมพีและชิม่อนโบกมือลาเพื่อนร่วมงาม
รูเบอร์ต้ามองพ่อครัวใบไม้ร่วงจากไป “เราก็ต้องไปแล้วสิ วันนี้มีงานเปิดตัวไวน์รสใหม่ ขอบคุณฟรองซัว ซีซี ตื่นได้แล้ว” เธอเดินเข้าไปเขย่าตัวไอซ์ซี
“ฮ่ะ!” ไอซ์ซีสะดุ้งตื่น
เลม่อนยู มานึล ฮันนี่บี และวิภา มองไอซ์ซีแล้วคิดในใจเหมือนกันว่า ‘อ้าว ที่นิ่งนึกว่าวางมาด หลับเหรอ!?’
