คุณผีครับช่วยออกห่างผมหน่อย - 1 เพียงเฝ้าฝัน โดย LinLiLing @Plotteller

เหตุการณ์ทั้งหมดที่ภพได้ประสบมา เขาไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่ามันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ หรือมีใครบางคนจงใจ'ลิขิต'เอาไว้แต่แรกกันแน่ เขาได้แต่สงสัยว่าเพราะอะไรกันวิญญาณที่ยืนอยู่ข้างกายเขาตนนี้ถึงได้พยายามปกป้องเขาทุกวิถีทาง โดยไม่เรียกร้องแม้แต่การขอให้ทำบุญให้ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เป็นวิญญาณเร่ร่อนไปมา ที่จำเรื่องราวในอดีตของตัวเองไม่ได้เลยด้วยซ้ำแท้ ๆ "ทำไมถึงตามติดผมนักล่ะ ผมเป็นคู่คุณในชาติก่อนหรือไง" "ไม่ใช่" "แล้วคุณจะตามผมมาต้อย ๆ ทำไมเนี่ย!" "เพราะนายสำคัญ"

คุณผีครับช่วยออกห่างผมหน่อย - 1 เพียงเฝ้าฝัน โดย LinLiLing @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ดราม่า,ตลก,ลึกลับ,ชาย-ชาย,BL,วาย,ฟิลกู้ด,วิญญาณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

1 เพียงเฝ้าฝัน

เหมือนว่ามีใครบางคนกำลังพยายามส่งเสียงเรียกชื่อผม ไม่ว่าจะนึกถึงเจ้าของเสียงที่เลือนรางนั้นยังไง ก็นึกอะไรไม่ออกเลย...

แต่ว่า ทำไมกันล่ะ?

ทำไมหัวใจกลับรู้สึกแตกสลายราวกับสูญเสียสิ่งสำคัญไปแบบนี้

ภพ ฝันยาวนานมาก

ฝัน คือการแสดงออกของความนึกคิด ความรู้สึก และเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เคยพบเจอผ่านเข้ามาในสมอง ขณะที่คนเรากำลังนอนหลับอยู่และใช่ผมกำลังฝัน ทุกครั้งผมฝันมันก็จะเดิม ๆ ซ้ำ ๆ อยู่เสมอ ในตอนแรกที่ผมฝันผมยืนท่ามกลางความมืดมิดอย่างงุนงงเฉย ๆ อยู่แบบนั้น เพียงคนเดียวจนฝันครั้งถัด ๆ มาผมก็ได้รวบรวมความกล้าเริ่มก้าวเดินลัดเลาะไปในความมืดอย่างไร้จุดหมายจนตื่นขึ้นมาเองในเช้าวันถัดไป เดิม ๆ ซ้ำ ๆ จน…..น่าเบื่อหน่าย

แต่ในห้วงนิทราลึกครั้งนี้มันแตกต่างออกไป เขาที่เอาแต่เดินวนเวียนอยู่ในความมืดมิดราวกับไร้ที่สิ้นสุดมาหลายต่อหลายหนก็ได้ยินเสียงแว่วคำรามดังก้องมาจากความืดมิดโดยรอบทุกทิศทางโดยไม่ทันตั้งตัว เสียงของมันเดี๋ยวใกล้เดี๋ยวไกลดูน่าสะพรึงกลัวราวกับกำลังเตรียมจะเขมือบทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงตัวเขาลงไป

ภพไม่ทันได้คิดอะไรให้ถี่ถ้วนก็เริ่มเดินเร่งฝีเท้าทันที ไม่นานพลันเปลื่ยนเป็นวิ่งแทนโดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองเพราะในจิตวิญญาณของเขานั้นเอาแต่ร่ำร้องส่งเสียงเตือนภัยว่า

อย่ามองด้านหลัง

อย่าหยุดวิ่ง

อย่ายอมแพ้

ลางสังหรณ์ในส่วนลึกภายในใจแผดเสียงเตือนสนั่นลั่น ว่าหากหยุดวิ่งตอนนี้เขาจะไม่มีวันตื่นขึ้นได้อีกตลอดกาล

ไปทางไหนก็ไม่รู้แหละ แต่ขอหนีไว้ก่อน!

แต่แล้วจู่ ๆ มีมือข้างหนึ่งคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ ภพชะงักกึกพร้อมเตรียมสะบัดหนีทันที แต่เสียงคำรามเบื้องหลังที่เริ่มแปรเปลื่ยนเป็นเสียงกรีดร้องเมื่อใดก็ไม่ทราบดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

บุคคลปริศนาดึงมือของเขาให้วิ่งไปด้านหน้า ภพไม่ทันได้นึกอะไรก็ปล่อยให้เรี่ยวแรงของอีกฝ่ายวิ่งจูงเขาไปตามใจชอบ

ชายหนุ่มพยายามหรี่ตามองมือข้างนั้นที่กำลังกอบกุมข้อมือของเขาไว้ภายใต้ความมืดอันไร้แสง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็มองไม่เห็นอีกฝ่าย

รู้สึกถึงเพียงแค่ความเย็นเท่านั้น

หลังจากที่ภพวิ่งมาเนิ่นนานจนเสียงอันน่าสะพรึงหายลับไปแล้ว ก็พบเจอกับประตูสีขาวเก่า ๆ พัง ๆ ลอยตั้งโด่อยู่ในความมืดจากที่ไกล ๆ

มันช่าง...ดูไม่เข้ากับความมืดนี่เอาซะเลย

เมื่อภพได้สติ มือเย็นเหยียบที่พาเขาวิ่งหนีเมื่อกี้ได้อันตรธานหายลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

เขาตัดสินใจเอื้อมไปจับลูกบิดประตู

แกร๊ก แอ๊ด.... เสียงเปิดประตูดังขึ้นผมที่กำลังพยายามเปิดประตูแบบระมัดระวังแล้วแต่มันคงไม่ได้ช่วยเท่าไหร่นัก เพราะอะไรน่ะเหรอ? โครม! ก็เพราะว่าพอเปิดปุปมันหลุดติดมือมาเลยยังไงล่ะ!!

ทันใดภาพเพลิงโหมกระหน่ำลุกไหม้ปะทะเข้าสู่สายตา ไอความร้อนและสะเก็ดเปลวเพลิงต่างปลิวว่อนกระเด็นโดนเรือนร่างชายหนุ่มอย่างจังจนรู้สึกแสบร้อนไปตามผิวแต่เพียงช้า ๆ เขาก็ไม่รู้สึกถึงไอความร้อนอีก

“หือ ไม่ร้อนแหะ” ผมเบิกตากว้างอย่างแปลกใจทั้ง ๆ ที่ตอนแรกเปิดประตูเก่า ๆ นี่ก็รู้สึกร้อนจนหายใจไม่ออกแท้ ๆ ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าลองยื่นมือเข้าไปใกล้เปลวไฟก็ไม่รู้สึกร้อนซะงั้นผมตบอกเบา ๆ เป็นเชิงปลอบใจตัวเองพยายามปรับลมหายใจให้เป็นปกติเพื่อไม่ให้ตัวเองช็อคตาตั้งตายในฝันไปซะก่อน

ชายหนุ่มทำใจกล้าเริ่มก้าวเท้าเดินผ่านกรอบประตูเก่า ๆ เมื่อก้าวเข้าไปอีกฝั่งกลายเป็นระเบียงทางเดินที่มีแต่เปลวเพลิงลุกไหม้และควันไฟลอยคละคลุ้งเต็มไปหมด จนบดบังทัศนวิสัยการมองเห็นถึงแม้จะมีแสงจากเปลวอัคคีมาช่วยก็ตาม

ยามก้าวขาข้ามผ่านกรอบประตูไม้เก่า ๆ ความรู้สึกอึดอัดจนจุกแน่นเต็มอกอันน่าประหลาดที่ไม่น่าเกิดจากควันไฟก็ถาโถมเข้าสู่จิตใจโดยไม่ทันตั้งตัว

“อึก ที่นี่มันอะไรกันแน่เนี่ย ถ้าเป็นโลกจริงปานนี้เราคงสำลักควันตายก่อนโดนเผาอีก” เขาเซเล็กน้อยพลางนำมือกุมหน้าอกแน่นก่อนบ่นอุบอิบตามประสา

ผมสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อปรับอารมณ์ความรู้สึกอึดอัด กระวนกระวายแปลก ๆ นี่ และพยายามแตะ ๆ ไปตามผนังด้านข้างเพื่อเดินสำรวจเรื่อย ๆ บางครั้งไฟก็ลุกพรึ่บพรับขึ้นมาเองตามผนังอย่างหวาดเสียว จนเจอเข้ากับบันไดทางลงที่ขนาดความกว้างขั้นบันไดกว้างแค่สองในสามส่วนของเท้าผมด้วยซ้ำ ผมค่อย ๆ ก้าวลงไปอย่างระแวดระวังเป็นที่สุดก่อนจะสะดุดตาเงาร่างผู้ชายตัวสูงผิวขาวซีดคนหนึ่งยืนหันหลังให้ผม เงาแผ่นหลังของเขาให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างและคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด

เสมือนชายคนนั้นจะรู้ถึงตัวตนของผม เขาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาหาผมอย่างเงียบงันหน้าผากของเขาเต็มไปด้วยรอยเลือดสด ๆ สายหนึ่งที่เหมือนเพิ่งรินไหล ตามกรอบหน้ามีแผลเหมือนถลอกเป็นทางยาว ริมฝีปากบางเฉียบไร้สีแตกระแหง เขาไว้ผมทรงรองต่ำสุภาพแต่เส้นผมดูยุ่งเหยิงไม่เรียบร้อยดูไม่เข้ากับบุคลิกเอาซะเลย นัตย์ตาดำดูไร้ชีวิตปราดมองผมอย่างเฉยชาก่อนเดินขึ้นมาอย่างช้า ๆ

หัวใจภพเต้นโครมครามอย่างหนักหน่วงรุนแรงตามเสียงก้าวเดินของอีกฝ่ายเหงื่อเย็นซึมไหลชื้นแผ่นหลังเป็นวงกว้าง เขาก้าวขึ้นมาจนเหลืออีกแค่บันไดขั้นเดียวจะถึงบันไดขั้นที่ผมยืนอยู่แต่ทว่าสายตาของเขากลับพอดีเสมอกับผมทำให้บังเอิญสบตากันอย่างเลี่ยงไม่ได้ ผมผงะถอยหลังอัตโนมัติ ด้วยความกว้างของขั้นบันไดที่แคบทำให้ผมที่ผงะถอยต้องสะดุดล้มหงายหลังอย่างเลี่ยงไม่ได้

ทันใดนั้นมีอ้อมแขนอันเย็นชืดจนขนลุกข้างหนึ่งมาคว้าจับเอวผมไว้แน่น ร่างกายผมแข็งทื่อเมื่อต้นคอสัมผัสได้ถึงลมหายใจเข้าออกของคนที่โผล่มาด้านหน้าและนั่นก็ทำให้ผมได้สบตากับเงาร่างนั้นเป็นครั้งแรก

ทำไมเป็นแววตาที่ดูโศกเศร้าโดดเดี่ยวและเจ็บปวดได้ขนาดนี้นะ......

ภพพยายามจะขยับหนีอ้อมแขนอันเย็นชืดแต่ปรากฏว่าร่างกายกลับขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้ ความรู้สึกอึดอัดก่อนหน้านี้ที่พยายามกลบให้หายไปกลับมาตีตื้นรุนแรงยิ่งกว่าเดิม บรรยากาศอบอุ่นรอบตัวค่อย ๆ ลดลงจนขนลุกซู่

เปลวไฟที่โหมกระหน่ำโดยรอบดูไม่ช่วยทำให้ร้อนขึ้นแม้แต่น้อย

“ระ วัง หน่อย” เสียงของชายหนุ่มแปลกหน้ากระซิบข้างหูทีละคำพร้อมยิ้มน้อย ๆ ทำให้ในอกของผมเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดอย่างอธิบายไม่ถูก แต่ในขณะเดียวกันตัวเขากลับเริ่มสั่นระริกด้วยความกลัว ก่อนอีกฝ่ายจะยกนิ้วเย็นเฉียบดีดหน้าผากผมเบา ๆ และเอ่ยมาอีกครั้ง

“ “ระ วัง หน่อย” สิ้นเสียงที่ฟังคุ้นหูชอบกล ภพก็หลับตา เม้มปากแน่นพยายามสั่งตัวเองให้ลุกขึ้นตื่นจากฝันบ้า ๆ นี่ซะที

นี่มันเรื่องบ้าบอคอแตกอะไรวะ ตื่นซักที ไอ้ภพ ไอ้ภพฐา ตื่น!!

เฮือก!

ภพสะดุ้งตื่นจากห้วงฝัน พรวดพราดลุกขึ้นมานั่งปลายขอบเตียงด้วยอาการสะดุ้งตกใจ เหงื่อเค็มไหลโชกเต็มกายราวพึ่งอาบน้ำมา เสื้อผ้าชุดนอนบางเปียกลู่แนบไปกับผิวเหลืองนวล ในห้องนอนสี่เหลี่ยมนี้มีเพียงเสียงหอบหายใจหนักของเจ้าของห้องปะปนด้วยเสียงลมจากแอร์เพียงเท่านั้น รอบกายด้านนอกล้วนเงียบสงัด เขารีบหันรีหันขวาง ซ้ายที ขวาทีอย่างระวังตัวเพื่อเช็คว่ามีใครอื่นอยู่ในห้องนอนของตนเองหรือไม่ ก่อนหางตาข้างซ้ายที่มีขี้แมลงวันจุดสีน้ำตาลจุดเล็ก ๆ จะสะดุดเจอว่ามีสิ่งของชิ้นเล็กชิ้นหนึ่งสะท้อนแสงจันทร์ที่เล็ดลอดจจากช่องว่างผ้าม่านมา วิบวับตกอยู่บนพื้นห้องใกล้ ๆ เตียง

มันคือแหวน เป็นแหวนตัวเรือนสีเงินเกลี้ยงเกลาทำมาจากแพลตินั่มชั้นเยี่ยมที่สลักชื่อของเขาเอาไว้ ภพ ที่แปลว่า ความเกิดขึ้นเป็นไปของจิตที่เกิด ซึ่งผมเองสวมแหวนวงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ตัวผมเองก็จำไม่ได้ รู้เพียงแค่ว่าใส่มาครบหนึ่งปีแล้วแต่ดูจากสภาพคงใส่มานานกว่านั้นเพราะมีรอยวงกลมปรากฏบนนิ้วนางข้างขวาค่อนข้างขาวกว่าตัดกับผิวส่วนอื่นอย่างเด่นชัด

หลุดตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ..

ตั้งแต่เขาเริ่มฝันมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาฝันเห็นบุคคลอื่นที่ไม่ใช่ตัวเขาในฝัน เป็นฝันที่แปลกประหลาดและน่าอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก

ช่วงTalk
??:((ก็แค่อยากเตือน))//คอตก
ภพ:ใครเห็นไม่กลัวก็บ้าแล้ว//วิ่งหนี

น้องภพมีebookแล้วนะคะแม่ ๆ (ใครอยากสนับสนุนไรท์กดซื้อผ่านทางลิงค์นี้ได้เลยนะคะ) https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTY2OTE5OSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI5OTMwNCI7fQ