ใครจะคิดว่าการไปเที่ยวงานวัดธีมฮาโลวีนในค่ำคืนนั้น ภพจะโดนวิญญาณปริศนาตามกลับมาถึงบ้าน! ที่น่าแปลกคือวิญญาณตนนั้นกลับช่วยชีวิตเขาไว้อีกหลายครั้งหลายคราจนน่าแปลกใจ
รัก,ดราม่า,ตลก,ลึกลับ,ชาย-ชาย,BL,วาย,ฟิลกู้ด,วิญญาณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ใครจะคิดว่าการไปเที่ยวงานวัดธีมฮาโลวีนในค่ำคืนนั้น ภพจะโดนวิญญาณปริศนาตามกลับมาถึงบ้าน! ที่น่าแปลกคือวิญญาณตนนั้นกลับช่วยชีวิตเขาไว้อีกหลายครั้งหลายคราจนน่าแปลกใจ
ผู้แต่ง
LinLiLing
เรื่องย่อ
“ภพ” คือชื่อเรียกที่เขาเพียรตามหา
“ภพ” คือสิ่งที่ขวางกั้นระหว่างเขากับเด็กคนนั้น
“ภพ” คือคนที่เขาต้องการอยู่เคียงข้าง แม้นว่าวันหนึ่งเขาจะกลายเป็นปีศาจร้ายก็ตาม
“ราห์” คือชื่อที่เขาพึ่งรู้จัก
“ราห์” คือชื่อบุคคลที่คอยช่วยเขาเอาไว้หลายต่อหลายครั้ง
“ราห์"คือคนที่เขาไม่อยากให้หายไปสักนิดแม้ตัวเขาจะจำอะไรไม่ได้เลยก็ตาม
Trigger Warning
blood มีเลือด/murder มีฉากฆ่าที่โหดร้าย/ghost มีผี
ขอฝากน้องภพไว้ในอ้อมอกอ้อมใจเหล่าแม่ ๆ ทุกท่านด้วยนะคะ มาเจอน้องภพพร้อมกันได้ทุกวันเวลา 18.00น.น๊า
#ผมเก็บผีได้ในวันฮาโลวีนแหละครับ
ผู้แต่ง:LinLiLing
ภาพปก:ณหญิง
ภาพปกจิบิ:Senh Mee
[ไอ้ภพ คุยด้วยหน่อยดิว่างป้ะ] เมื่อเขากดเข้าไปดูแชทไม่ทันข้ามวิ ก็มีเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นสายจากเพื่อนภพเข้านั้นเอง เขากดรับ
“ที่จริงมึงไม่ต้องแชทมาก่อนก็ได้นะ ถ้าจะโทรเลยแบบนี้ไอ้ซัน” ผมพูดยียวน
"กูเห็นมึงอ่านแล้วแสดงว่ามึงว่างนั่นแหละ ก็มึงไม่มีทางหยิบมาอ่านตอนสอนเด็กนี่หว่า"เสียงจากปลายสายพูดอย่างรู้นิสัยของเขา เจ้าของสายนี้เป็นเพื่อนกับเขามาตั้งแต่ประถมยันตอนนี้จบมหาลัยทำงานกันแล้วก็ยังติดต่อพูดคุยกันเรื่อย ๆ "แล้วมีไร จะชวนตี้เหรอ"
"ไม่อะ อยากชวนเหมือนกันว่ะแต่ไม่ว่างเลยจะลงแดงตายห่าละ รอบนี้มาขอให้มึงช่วย"ปลายสายพูดเสียงยานพร้อมทั้งมีเสียงรบกวนดังขึ้นเป็นระยะ ๆ จากปลายสาย บ่งบอกถึงว่าเพื่อนคนนี้ของเขานั้นไม่ได้อยู่บ้านแน่นอน
"ช่วยเรื่องไรบอกมาไม่ต้องอ้อมแอ้มหรอกน่า แล้วนี่อยู่ไหนออกกองเหรอ"
"....คุณชายปากหมาไม่ด่ากูด้วยว่ะ” ปลายสายเงียบสักพักก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจแฝงกระเซ้าเย้าแหย่ในที
ใช่ผมเป็นคนปากหมาหรือฉายาเครื่องพ่นคำหยาบอัตโนมัติเป็นฉายาเพื่อน ๆ ร่วมรุ่นช่วงมัธยมตั้งให้เท่าที่ผมจำได้ผมค่อนข้างติดพูดคำหยาบหรือสถบเกือบทุกคำที่พูดออกมา ซึ่งผมก็ยังตกใจกับตัวเองเหมือนกันว่าผมเปลื่ยนนิสัยการติดพูดคำหยาบเป็นไม่ค่อยพูดหยาบจนเกือบเป็นคนพูดสุภาพแล้วได้ยังไงและเลิกตอนไหน มันไม่มีอยู่ภายในความทรงจำผมสักนิด...
“เออใช่กูออกกองอยู่ จะให้ช่วยเรื่องรุ่นน้องอ่ะดิ รุ่นน้องในคณะมันจะทำโปรเจกต์จบ ทำเป็นหนังสั้นเป็นตอน ๆนั่นแหละ ซึ่งกูก็รับไปแล้วว่าจะไปช่วยเป็นนักแสดงสมทบให้ แต่ทีนี้กูติดกองกะทันหันไม่ว่างวันที่ต้องถ่าย
แล้วทีนี้น้องมันต้องหาคนใหม่แต่มันหาคนคาแรคเตอร์ที่เข้ากับบทไม่ได้เลยขอให้กูช่วยหา กูรู้สึกผิดไงที่ไปผิดนัดน้อง กูเลยคิดไม่ออกนอกจากมึงอ่ะเข้ากับบทดี" ดูท่างกะทันหันจริง ๆ คนอย่างซันไม่ค่อยผิดนัดรุ่นน้องในเรื่องการรับแสดงเท่าไหร่ แถมหมอนี่ก็ยังเป็นคนดังในคณะที่ส่วนใหญ่พากันมาขอให้ช่วยไปแสดงบ่อย ๆ จึงเกิดเรื่องพวกนี้เป็นปกติเพราะถ้ามันหาคนไม่ได้ก็จะโยนบทมาหาผมตลอดทั้ง ๆ ที่ผมไม่ได้เรียนคณะเดียวกับซันด้วยซ้ำ ไม่สิ คนละสายการเรียนเลยเหอะ ถึงเกือบทุกเรื่องผมจะไปเป็นนักแสดงตัวประกอบที่ออกในหนังไม่เกินหนึ่งนาทีก็ตามหมอนี่ก็ยังหาเรื่องลากผมไปแสดงจนได้ทุกครั้งที่มีโอกาส
"แล้วไงกูนิสัยดีไงเลยไม่ด่ามึง แล้วบทสำคัญเหรอทำไมดูยุ่งยากกูแสดงเป็นตัวไหนอีกล่ะคราวนี้ กูแสดงไม่เก่งนะบอกเหมือนเดิมเลย เออถามมาได้จังหวะพอดีกูว่างอาทิตย์หน้าทั้งอาทิตย์มีแค่เข้าไปตรวจที่ร้านนิดหน่อย" ผมย้ำกับซันไปเพราะกลัวจะได้บทยาก ๆ ผมไม่ได้เรียนสายนี้มาอยู่แล้วกลัวแสดงได้ไม่ดีพอจนรุ่นน้องลำบาก พอนึกถึงตอนแสดงครั้งแรกในหนังของเพื่อน ทำเอาเก้อกระดากพอสมควร
ขายหน้าจะตาย...
“เออ รู้แล้วไม่เอาที่มีไฟ ไม่เอาแสดงในความมืดใช่มั้ยล่ะฉันจำได้น่า บทคราวนี้ไม่สำคัญแต่เอาคนมีมาดสะอาด ๆ หน้าตาดีอ่ะ รอบนี้นายได้เป็นเลขาพี่ชายนางเอกมีบทแค่ไปเผาหนังสือสัญญาต่อหน้านางเอกที่บ้านเดิมแล้วเดินกลับ จบ”
“มาจงมาจบอะไรล่ะ ไหนบอกไม่มีไฟ”
“ถือไฟแช็กเฉย ๆ แป๊บเดียวเองไม่ใช่ไฟกองใหญ่ ขอร้องละน๊าครั้งนี้หาไม่ทันจริง ๆ มึงเข้ากับบทด้วยเพราะเลขาในบทจะดูหล่อสะอาดอ่ะมึง แล้วมึงก็หน้าตาดีไงกูเลยเลือกมึง น๊า ๆ ๆ ” ฟังจากน้ำเสียงของปลายสายผมคิดภาพหมาไซบีเรียนฮัสกี้ตัวโต ๆ กำลังสายหางไปมาพร้อมทำคิ้วชนกันก็หลุดขำออกมาอย่างหยุดไม่อยู่
อุ๊บ ฮ่าฮ่าฮ่า
“ขำอะไร ขำแบบนี้กูถือว่ามึงตกลงนะ เดี๋ยวกูจะให้น้องมันแชทหามึงทีหลัง แค่นี้นะกูโดนเรียกละ”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ไม่ทันให้เขาได้อ้าปากพูดอะไรปลายสายก็ตัดสายเป็นที่เรียบร้อย อยากจะโทรมาก็โทรอยากจะวางก็วางมาเร็วไปไวอย่างกับพายุจริง ๆ เลยหมอนี่ แต่มัดมือชกนี่หว่า ไอ้บ้านี่! ซันมันรู้นิสัยผมดีว่าผมไม่มีทางปฏิเสธรุ่นน้องรุ่นพี่ได้อยู่แล้วเพราะแบบนี้ไงผมถึงต้องแสดงทุกที เฮ้อ...
กลางดึกภพได้โทรพูดคุยกับรุ่นน้องที่มีหน้าที่รับผิดชอบในเรื่องนี้นัดแนะบท สถานที่ รวมไปถึงเวลา ลำดับคิวไว้ครบจนเข้าใจกันทั้งสองฝ่าย หนังสั้นรอบนี้ออกแนวพีเรียดไทยยุคห้าศูนย์ถึงแม้จะไม่เข้าใจบทมากนักก็ตามว่าทำไมเลขาต้องไปเผาหนังสือสัญญาต่อหน้านางเอกก็เถอะ บรีฟที่ได้มาแค่แสดงหน้าเฉยชาจุดไฟแล้วเดินออกฉากไปก็เท่านั้น เพื่อ!? งงใจจริง ๆ ว่าทำไมต้องเป็นเขาทั้ง ๆ ที่บทก็ไม่ได้สำคัญ ชวนเพื่อนในคณะหรือต่างคณะมาก็จบเพราะโลกไม่ได้ขาดคนหน้าตาดีขนาดนั้นนิ
ยังไงซะอาทิตย์หน้าเขาก็ว่างอยู่แล้วหาอะไรทำก็ดี นอกจากเป็นติวเตอร์ทุกเย็นวันจันทร์ พฤหัสบดี และวันหยุดเสาร์-อาทิตย์จากนั้นว่าง ๆ ก็ไปคอยเช็ค คอยช่วยจัดของในร้านมาร์เก็ตที่เป็นมรดกของพ่อ แม่ที่เสียแล้วทิ้งไว้ให้ผมกับพี่สาว ผมเป็นแค่หุ้นส่วนเพราะผมบริหารไม่ค่อยเก่งดังนั้นคนจัดการส่วนใหญ่ก็พี่สาวผมนั่นแหละ ถึงบางครั้งพี่จะบ่นว่ามาช่วยจัดสต๊อกทำไม พนักงานก็มีแต่ผมก็ไม่อยากได้รับเงินปันผลเฉย ๆ ต่อเดือนนี่น่าอย่างน้อยขอแค่ได้จับ ๆ ให้สบายใจเป็นพอ
แม้จะไม่ค่อยช่วยก็เถอะ.....
ติ้ง เสียงแจ้งเตือนแชทดังขึ้น
[ถ้าใกล้ถึงเวลาผมจะส่งโลเคชั่นให้นะครับพี่] รุ่นน้องของซันทักแชทมาบอกจากนั้นเขาก็ส่งสติ๊กเกอร์รูปสุนัขสีขาวชูนิ้วOKไปเพื่อตกลง
หวังว่าวันนี้จะไม่ฝันนะ..
ช่วงTalk
ซัน:ช่วยกูหน่อยน๊า//หงิง
ภพ:((อยากไม่ช่วยจริง ๆ ))//เดินหนี
ซัน://เดินคอตกกลับบ้าน
น้องภพมีebookแล้วนะคะแม่ ๆ (ใครอยากสนับสนุนไรท์กดซื้อผ่านทางลิงค์นี้ได้เลยนะคะ)
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTY2OTE5OSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI5OTMwNCI7fQ