ใครจะคิดว่าการไปเที่ยวงานวัดธีมฮาโลวีนในค่ำคืนนั้น ภพจะโดนวิญญาณปริศนาตามกลับมาถึงบ้าน! ที่น่าแปลกคือวิญญาณตนนั้นกลับช่วยชีวิตเขาไว้อีกหลายครั้งหลายคราจนน่าแปลกใจ
รัก,ดราม่า,ตลก,ลึกลับ,ชาย-ชาย,BL,วาย,ฟิลกู้ด,วิญญาณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ภพก้าวเดินลงไปทีละขั้นวิญญาณหนุ่มได้ยินเสียงฝีเท้าอันคุ้นเคยก็หันตัวสาวเท้าเข้ามาใกล้มุมปากของเขามีรอยยิ้มผุดขึ้นมาจาง ๆ ต่างจากใบหน้าเมื่อครู่นี้สิ้นเชิง
การทำบุญนี่มันส่งผลเร็วขนาดนี้เลยเหรอ!? ถวายผ้าไตรไปแล้วเสื้อผ้ายังสกปรกอยู่แหะอย่างน้อยเนื้อตัวตอนนี้ก็ไม่มีฝุ่น ไม่มีคราบเลือดแล้ว
สงสัยต้องทำบุญบ่อย ๆ แล้วสิ
ผลลัพธ์ดีออกมากว่าที่คาดตอนแรกที่ทำก็ไม่รู้ว่าจะได้ผลไหมด้วยเพราะผมไม่รู้ชื่อจริงของเขาจึงเอ่ยแค่ชื่อเล่นที่อีกฝ่ายบอกมาเพียงแค่นั้น
“ผมถวายผ้าไตรไปแล้วแต่เสื้อผ้าสกปรกอยู่เลย แล้วความหิวความรู้สึกนี่ดีขึ้นมั้ยล่ะ”
“ไม่ รู้” ราห์ก้มมองตัวเองก่อนเอ่ยเบา ๆ ตามเคย ภพเดินขยับเข้าไปใกล้เพื่อสำรวจอีกที
แต่กลิ่นเหม็นไหม้ที่ฉุนขึ้นจมูกนั่นหายไปแล้ว
“เอาเถอะ เดี๋ยวลองเผาชุดกระดาษที่ซื้อมาแล้วกันเผื่อได้ผลได้เปลื่ยนชุดใหม่เลยเป็นไง” ภพถือเซ็ทชุดกระดาษส่าย ๆ โชว์ชายหนุ่มผิวขาวซีด
ภพเดินนำไปส่วนหลังวัดเพื่อเตรียมจุดไฟเผาชุดกระดาษที่ซื้อมาโดยขอให้ภารโรงวัดที่บังเอิญเดินผ่านมาเป็นผู้จุดให้ก่อนให้สินน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ไป ถึงแม้คุณตาเขาจะทำหน้าตางง ๆ หน่อยก็เถอะ
ในระหว่างรอให้เปลวเพลิงเผาไหม้ชุดกระดาษจนหมดผมก็หันไปมองรอบข้าง เขาสังเกตมาตลอดช่วงเช้าเขาไม่เห็นวิญญาณตนอื่นเลยนอกจากราห์ ซึ่งแปลความหมายไปได้สองทางคือหนึ่ง ไม่มีผีในวัดหรือข้างทาง สองคือผมเห็นได้แค่เฉพาะตัวตนของราห์เท่านั้นไม่ได้มีสัมผัสที่หกในการมองเห็นสิ่งอื่น ๆ แบบร้อยเปอร์เซ็นต์ ทางแรกไม่มีทางเป็นไปได้ในทางทฤษฎีเกี่ยวกับผีตอนนี้ ดังนั้นความเป็นได้ได้คือข้อสองซินะ
สุดยอดไปเลยนี่หว่า!! เพราะผมจะได้ไม่ต้องเห็นอะไรที่น่ากลัวชวนขนหัวลุกตามในหนังหรือละคร
ถ้าเห็นหมดไปทั่ว ผมคงใช่ชีวิตลำบากขึ้นเป็นร้อยเท่าแน่ ๆ
พอชุดกระดาษถูกเผาไหม้จนกลายเป็นเถ้าถ่าน ภพเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มผิวขาวซีดในลุคเสื้อยืดสีขาวสะอาดตาถูกสวมทับด้วยเสื้อคาร์ดิแกนตัวยาวเลยสะโพกสีควันบุหรี่ขนาดกำลังพอดีตัว กางเกงเป็นน้ำตาลอ่อนคล้ายสีลาเต้ตามแบบในรูปกระดาษเป๊ะ
ว้าว มันได้ผล! ภพยิ้มแย้มจนแก้มอมชมพูระเรื่อจากไอร้อนแทบปริ
ภพปรี่เข้าไปจัดแจงพับแขนเสื้อขึ้นถึงบริเวณข้อศอกของราห์ทั้งสองข้างเพื่อไม่ให้ดูอึดอัดเผยให้เห็นท่อนแขนแน่นกระชับและแนวเส้นเลือดสีเขียวที่ลากยาวไปจนถึงหลังมือซึ่งตัดกับผิวขาวซีดอย่างชัดเจน แล้วยักคิ้วเรียงสวยเข้ารูป เท้าเอวก้าวเดินถอยหลังเพื่อประเมินผลงานของตน ใบหน้าอ่อนโยนฉายรอยยิ้มภาคภูมิใจ
ถ้าจัดทรงผมอีกนิด ๆ หน่อย ๆ คงดูดีน่าดู คนหล่อขนาดตายไปยังหล่อซินะอิจฉาชะมัด
ปากเล็กขยับบ่นขมุบขมิบเสมือนวิญญาณชายหนุ่มรู้ทันความคิดนัยน์ตาดำล้ำลึกดูไร้ชีวามองภ
พอย่างอ่อนใจมุมปากประดับรอยยิ้ม
รอยยิ้มแบบนี้ทำเอาผมวูบวาบชอบกล
“โคตรเข้า แต่ร้อนมั้ยจะได้ลองเปลื่ยนชุดอื่นดู” อีกฝ่ายทำเพียงส่ายใบหน้าตามเคย
คงชอบชุดนี้สินะ ชุดอื่นไว้เปลื่ยนทีหลังละกัน
“เสร็จสิ้นภารกิจ! เดี๋ยวผมจะไปหาไรกินแล้วไปเอาชีทเรียนที่สั่งปริ๊นไว้กับแวะเข้าร้านไปช่วยดูแล โอเคมั้ยคุณ” ราห์ผงกศีรษะตอบรับอย่างว่าง่ายไม่หือไม่อือ
“แล้วคุณไม่หิวจริงดิ ตอนผมทำบุญให้ก็ไม่รู้สึกอะไรหน่อยเหรอ ไม่ต้องปักธูปเรียกกินข้าวแน่นะ?”
“อืม ไม่ หิว”
ภพถอนหายใจอย่างปลงตก เอาเถอะฝ่ายนั้นไม่หิวก็คงทำอะไรไม่ได้ทำตามแพลนก่อนแล้วกัน
แสงไฟอันสว่างไสวจากตึกราบ้านช่องทำให้ชั้นเมฆยามค่ำคืนที่แสงตะวันรอนพึ่งลับฟ้าสะท้อนเป็นประกาย ภพเปิดหน้าจอโทรศัพท์กดเข้าแชทของซันเพื่อไปตามGPSร้านอาหารที่เจ้าตัวแนะนำส่งมาเขาเห็นว่าระยะเดินทางจากซูเปอร์ของผมไม่ไกลนักผมจึงเลือกเดินเท้าไปแทนการใช้รถ
ผมเข้ามาช่วยจัดการดูแลร้านซุปเปอร์ในช่วงบ่ายแทนพี่สาวที่รับงานเสริมเปิดบริษัทออแกไนซ์เซอร์ซึ่งเป็นวันที่สินค้าลงร้านล็อตใหม่จำนวนมากผมจึงต้องช่วยผู้จัดการร้านอีกคนจัดการสต๊อกสินค้าที่เข้ามา บ้างช่วยแนะนำสินค้าทำเอาหัวหมุนเชียวล่ะ อีกทั้งพึ่งผ่านช่วงเทสกาลฮาโลวีนมาเลยยังเหลือควันหลงของโปรเทศกาลวันสุดท้ายอยู่ เหล่าแม่บ้านนักช็อปที่รู้ว่าสินค้าเข้าใหม่และยังเหลือโปรจึงพากันแห่แหนเข้าร้านมาอย่างไม่ขาดสายจนถึงช่วงค่ำ ถึงตอนนี้จะมีลูกค้าเข้าประปรายแต่ก็บางเบากว่าช่วงเย็นผมเลยมีเวลาว่างไปหาอะไรกิน
อีกอย่างสิ่งที่ทำเอาผมปวดหัวสุด ๆ ก็คือผีที่ชื่อราห์นั่นทำเด็กน้อยที่เหล่าแม่ ๆ ผู้ปกครองพาเข้าร้านมาด้วยร้องไห้ปาไปกว่าครึ่งแม้ผมจะรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ เด็กที่ร้องไห้น่ะเสียงก้องสะท้อนทั่วทั้งร้านทำเอาเลือดผมพุ่งกระฉูดออกทางหูเลยล่ะ คิดดูนะเด็กทารกคนหนึ่งร้องไห้พอเด็ก ๆ คนอื่นในร้านได้ยินก็พากันร้องประสานเสียงแบบออเคสตร้าแต่ก็มีเด็กจำนวนอีกครึ่งที่เห็นเจ้าตัวแล้วหัวเราะคิกคักพยายามเอานิ้วนุ่มนิ่มอันสั้นป้อมไปจับราห์อยู่เหมือนกัน และดูเหมือนอีกฝ่ายจะดีใจมากด้วยดูจากที่เอานิ้วมือเย็นเฉียบยืนไปให้จับถึงใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ก็เถอะ
“ผมไปหาข้าวเย็นกินก่อนนะพี่อร ผมเอารถจอดไว้ข้างร้านก่อนนะ” ภพตะโกนบอกพี่ผู้จัดการร้านวัยสี่สิบต้น ๆ ที่ผมนับถือเสมือนญาติคนหนึ่งซึ่งทำงานมาตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ผมไว้
“คุณไปกับผมมั้ยหรือจะเฝ้าร้าน” ผมเหลียวกลับไปนั่งจุมปุ๊กข้าง ๆ ถามวิญญาณหนุ่มเพราะตอนนี้เจ้าตัวกำลังโดนเด็กหญิงผิวขาวอมชมพูน่ารักวัยไม่เกินสองขวบจับมือไว้แน่นมาเกินยี่สิบนาทีแล้ว
ผมแอบหัวเราะอยู่ในใจเล็ก ๆ
สมน้ำหน้าโดนเด็กดึงเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ถือว่าชดใช้ความผิดโทษฐานทำเด็กคนอื่นร้องไห้แล้วกัน
ภพคุกเข่าลงให้สายตาอยู่ระดับเดียวกับเด็กหญิงเพื่อลดความรู้สึกคุกคามที่ทำให้เด็กน้อยอาจกลัวได้
ยิ่งคิดยิ่งก็ยิ่งสงสัย เพลงนี้คิดลอยขึ้นมาในหัวผมทันที ผมก็เคยได้ยินมาจากพี่สาวเหมือนกันว่าเด็ก ๆ โดยเฉพาะเด็กเล็กมักเห็นผีเพราะมีจิตวิญญาณใสสะอาดบริสุทธิ์ไม่มีสิ่งใดเจือปนเนื่องจากพึ่งกำเนิดมายังไม่ได้เผชิญเล่ห์เหลี่ยมสกปรกอันเลวร้ายของมนุษย์จึงมีตาที่สามารถมองเห็นความเป็นจริงของสิ่งที่อยู่คนละมิติได้
“ไป รอ ก่อน” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแต่ไม่ได้หันหน้ามามองภพเหมือนเช่นเคยสายตากลับทอดมองบนร่างหญิงสาวตัวน้อย
ภพค้อมเอวขยับเข้าใกล้ลงเล่นกับเด็กหญิงตัวน้อยสวมชุดสีเขียวมิ้นท์พาสเทลสักพักหนึ่ง ในมือและตามเนื้อตามตัวของเขาไม่ได้พกของเล่นหรือขนมเพื่อชักชวนเด็กน้อยได้เลย แต่โชคดีที่เขามีใบหน้าละมุนไม่ดูดุเท่าคนทั่วไป จึงทำให้เจ้าตุ๊กตาตากลมโตตัวน้อย ๆ ค่อย ๆ คลายความระแวดระวังลงได้ ไม่นานก็ยอมซุกตัวนุ่มนิ่มที่รู้ได้เลยว่าได้รับการถนอมอย่างดีในอ้อมแขนของภพอย่างไว้ใจแล้ว พร้อมทั้งยังใช้มือเล็กกำนิ้ววิญญาณหนุ่มไว้อีกไม่ยอมปล่อย
“รอแม่เด็กเหรอ เราอุ้มเธอไปหาได้นะอีกอย่างตรงนี้ก็มีคนเฝ้าด้วยไม่ต้องห่วงหรอก” ตรงนี้เป็นโซนสำหรับเด็กไว้เล่นรอเหล่าผู้ปกครองเลือกซื้อของ ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ผมถือหุ้นร่วมเป็นร้านขนาดใหญ่ที่มีทั้งผักผลไม้สด รวมถึงผลิตภัณฑ์หลากหลายอย่างจึงมีเหล่าแม่ ๆ ที่พาเด็ก ๆ มาด้วยผมกับพี่สาวเลยทำโซนแยกสำหรับฝากเด็กเอาไว้ได้ จะได้ปลอดภัยไม่รบกวนลูกค้าท่านอื่น
“แม่ เด็ก ฝาก เฝ้า”
ห๊ะ!? อีกทีดิ
“แม่เด็กเห็นนายด้วยเหรอ!”
“ไม่ อีก คน” เสียงนั้นเหมือนกลั้วหัวเราะอยู่เล็กน้อย
“อีกคน?” ผมถามกลับงงเป็นไก่ตาแตก ก่อนอีกฝ่ายจะชี้ไปทางด้านหลังของเด็กหญิงตัวน้อย ภพไล่นัยน์ตาไปตามนิ้วมือชายหนุ่มก็สบสายตาเข้ากับเงาร่างเลือนรางสีขาวขุ่นของวิญญาณปริศนา
เชี่ย! เขาตกตะลึงพรึงเพริดจนสมองว่างเปล่าร่างโปร่งตัวแข็งค้างกอดเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยแน่นพร้อมก้มหน้าหลับตาปี๋เพราะผมลุก ไม่ ขึ้น!!
อึดใจใหญ่ก็รู้สึกถึงนิ้วมือเย็นแตะเข้าข้างแก้มแผ่วเบาผมลืมตาขึ้นช้า ๆ หนึ่งข้างเมื่อไม่เห็นเงาร่างสีขาวผมก็เอามือทาบอกถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจ้องเขม็งส่งสายตาคาดโทษไปหาร่างสูง
แม่ง ไม่บอกก่อนล่ะว่าแม่อีกคนคือผีจะชี้ให้ดูทำเพื่อ!ไม่ติดว่ามีเด็กอยู่นะคงด่าเปิงไปแล้ว
รอไม่นานแม่ที่เป็นคนตัวเป็น ๆ ของเด็กหญิงผิวนุ่มฟูตัวน้อยก็มารับกลับพร้อมกล่าวขอบคุณภพ เขาประดับรอยยิ้มธุรกิจเอาไว้ถึงแม้จะเจอเรื่องแม่อีกคนมาเมื่อกี้ก็ตาม
ภพสาวเท้าดุ่ม ๆ เดินออกจากร้านเปิดGPSนำทางตามด้วยวิญญาณหนุ่มติดสอยห้อยตามมาหนึ่งอัตรา
“ขอ โทษ” สุ้มเสียงเนิบช้ากล่าวขอโทษขึ้นพร้อมก้าวเดินขึ้นมาเป็นจังหวะเดียวกับการก้าวเท้าของภพ “แม่ เด็ก มา ดี”
“อืม ไม่เป็นไรหรอกก็คือรู้สึกอยู่แหละว่าไม่ได้มาร้ายมาหลอกอะไรแต่คุณรู้ว่าผมกลัวผีก็ยังจะชี้ให้ดูอีก”
“ฉัน เหรอ”
“ห๊า? ไม่นับคุณแล้วกันเพราะผมไม่ได้กลัวคุณ” ถ้าไม่นับที่สับตีนแตกหนีครั้งแรกอ่ะนะ
ได้ยินดังนั้นประกายประหลาดฉายวาบในแววตาของชายหนุ่มผิวขาวซีดก่อนยกยิ้มมุมปากบาง ๆ
ภพเดินตามGPSมาเรื่อย ๆ ก่อนภพว่าเขาเริ่มเดินซอกแซกไปตามซอยปลี่ยวลึกขึ้นเรื่อย ๆ อีกทั้งซอยมีเพียงแสงไฟสีส้มสลัวจากเสาไฟตรงกลางซอยให้แสงสว่างแก่ผู้สัญจรเพียงต้นเดียวเท่านั้น ทั้งยังกระพริบติด ๆ ดับ ๆ เหมือนในหนังสยองขวัญอีกด้วย
แม่งบอกเลยถ้าจู่ ๆ มีโจรมาจี้ก็คือไม่แปลกใจแต่ใครเป็นคนเอาGPSทางนี้มาฟ่ะ ทางเดินอื่นไม่มีหรือไงกัน
ด้วยบรรยากาศที่ค่อนข้างน่ากลัวชวนกังวลนี้ ทำให้ภพก้มมองจอโทรศัพท์เพื่อเช็คเส้นทาง แล้วสาวเท้าตามทางให้เร็วยิ่งขึ้นหวังเพื่อจะได้ถึงจุดหมายไว ๆ พอถึงปากทางเลี้ยวเข้าซอยอีกสองถึงสามซอยก็จะเจอร้านอาหาร สายตากลับมองเห็นบางสิ่งที่ทำให้สองขาหยุดชะงัก สมองของเขากำลังประมวณผลอย่างหนักหน่วงว่าสิ่งที่เห็นอยู่เบื้องหน้าคืออะไร
ร่างร่างหนึ่งที่ไม่รู้ว่าหญิงหรือชายหลังค่อมก้มตัวลงด้านหน้าจนมือผอมแห้งติดกระดูกเกือบระพื้นถนนผิวมีสีคล้ายใบไม้ยามแห้งกรอบ มีน้ำยืดเหนียวค่อย ๆ หยดลงบนพื้นเป็นวงใหญ่ผมเผ้ายุ่งเหยิงรุงรังสวมใส่เสื้อที่ดั่งนำผ้าคลุมโต๊ะเอามาห่มตัวสีขาวหม่นที่เปื้อนจนแทบไม่รู้สีเดิมของเนื้อผ้า กลิ่นเหม็นเน่าคล้ายคาวปลาโชยออกมาจากร่างแทบแสบจมูก
แสงสลัวจากเสาไฟด้านหลังภพทำให้เขามองไม่เห็นใบหน้าของร่างนั้นแต่เขามั่นใจว่าบุคคลตรงหน้าไม่ใช่คนแน่ ๆ ด้วย หัวใจดวงน้อยพลันเต้นอย่างหวาดหวั่นขนอ่อนบนร่างกายค่อย ๆ ลุกชัน
มีคนจิตใจสมองปกติดีที่ไหนจะมายืนในซอยเปลี่ยวมืด ๆ ตอนกลางค่ำกลางคืนคนเดียวกันเล่า!แถมน้ำลายยังหยดแหมะ ๆ ลงพื้นซะขนาดนั้น
ไม่ผีก็คนบ้าล่ะว่ะ!!!
ทันใดร่างผอมแห้งตรงหน้าเหมือนสังเกตเห็นตัวตนของพวกเขาร่างนั้นค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ริมฝีปากดําคล้ำของมันค่อย ๆ แสยะยิ้มและวิ่งโซเซกระโจนเข้าใส่ภพทันที! ผมเบิกตาโตด้วยความหวาดกลัว
“วิ่ง!!” เสียงทุ้มติดแหบพร่าประจำตัวของชายหนุ่มผิวขาวซีดสั่งเสียงเข้มก่อนใช้ฝ่ามือเย็นยะเยือกคว้าข้อแขนให้วิ่งกลับทางเดิมอย่างรวดเร็ว ความกังวลและความหวาดกลัวทั้งหมดพลันถาโถมเข้ามาในพริบตานั้น
อ๊าก นั่นมันตัวอะไรกันแน่ ทำไมถึงวิ่งโดยใช้สองมือช่วยด้วยล่ะเฮ้ย!!
ช่วงTalk
ภพ:นั่นผีหรือหมา ทำไมมันวิ่งแบบนั้นละเฮ้ย//ขนลุก
ราห์:ก็ปกตินะ((เจอมาบ่อย))//วิ่ง
ภพ:ไหนบอกเจอบ่อย แหมวิ่งแซงตรูไปเชียวนะ!//หอบหายใจ
น้องภพมีebookแล้วนะคะแม่ ๆ (ใครอยากสนับสนุนไรท์กดซื้อผ่านทางลิงค์นี้ได้เลยนะคะ)
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTY2OTE5OSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI5OTMwNCI7fQ
