เหตุการณ์ทั้งหมดที่ภพได้ประสบมา เขาไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่ามันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ หรือมีใครบางคนจงใจ'ลิขิต'เอาไว้แต่แรกกันแน่
เขาได้แต่สงสัยว่าเพราะอะไรกันวิญญาณที่ยืนอยู่ข้างกายเขาตนนี้ถึงได้พยายามปกป้องเขาทุกวิถีทาง โดยไม่เรียกร้องแม้แต่การขอให้ทำบุญให้ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เป็นวิญญาณเร่ร่อนไปมา ที่จำเรื่องราวในอดีตของตัวเองไม่ได้เลยด้วยซ้ำแท้ ๆ
"ทำไมถึงตามติดผมนักล่ะ ผมเป็นคู่คุณในชาติก่อนหรือไง"
"ไม่ใช่"
"แล้วคุณจะตามผมมาต้อย ๆ ทำไมเนี่ย!"
"เพราะนายสำคัญ"
รัก,ดราม่า,ตลก,ลึกลับ,ชาย-ชาย,BL,วาย,ฟิลกู้ด,วิญญาณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลเมื่อช่วงบ่ายคล้อยเสร็จภพก็ขับตามรถพี่สาวพร้อมผีหนุ่มผิวขาวซีด ยังดีที่ยายนั่งรถคันเดียวกับพี่ไม่งั้นผมคงทำตัวไม่ถูก
“คุณจะเข้าบ้านผมได้ป่ะ” ภพเหลือบมองถามวิญญาณหนุ่มข้างกาย เขาค่อย ๆ ชะลอรถเมื่อเข้าใกล้เขตประตูบ้าน
“ได้”
“เอาจริงดิ ผมสงสัยมานานล่ะว่าทำไมคุณถึงเข้ามาในบ้านผมได้ทั้งๆ ที่บ้านผมก็มีศาลพระภูมินะท่านให้เข้าได้เหรอ”
“ได้ อะ นุ ญาต แล้ว”
“ทั้งบ้านนี้และนู้นอ่ะนะ”
“ใช่”
“ทำไมถึงอนุญาตล่ะ ปกติมันต้องเข้าไม่ได้ดิหรือว่าบ้านผมทั้งสองไม่มีเจ้าที่” ภพงุนงง
“มี เพราะ เคย เข้า” ใบหน้าคมคายหันมาช้า ๆ มองดูภพ
“เคยเข้า? ตอนไหนอ่ะ”
“ไม่ รู้” น้ำเสียงแหบพร่าของเขาระคนความสับสน คิ้วเข้มเริ่มขมวดเข้าหากัน
ภพเห็นดังนั้นจึงไม่กล้าถามอะไรต่อยันเขาจอดรถในเขตตัวบ้านเสร็จอีกฝ่ายทำเพียงนั่งนิ่งงันราวรูปปั้นผ่านไป อึดใจภพตัดสินใจขวัญกล้าแตะบ่ากว้างของวิญาณผิวขาวซีดพร้อมเขย่าเบา ๆ
“ปะคุณ เข้าบ้านกัน” เสียงสดใสเอ่ยเรียกพร้อมยิ้มตาหยีให้วิญญาณหนุ่ม ราห์ยกมุมปากขึ้นช้า ๆ รอยยิ้มที่เหมือนมีเหมือนไม่มีผุดขึ้นวูบหนึ่ง
ภพสาวเท้ารีบเดินเข้าไปประคองยายของตนเข้าบ้านแต่ชายหนุ่มผิวขาวซีดกลับยืนมองไม้ยืนต้นขนาดใหญ่อยู่ บ้านเดิมของเขาเป็นไม้สักเคลือบลงยาทั้งหลังชั้นเดียวขนาดใหญ่ ใต้ถุนยกขึ้นสูงเล็กน้อยตามสไตล์โบราณมีบันไดไม้ซี่เล็กทอดยาวเข้าหาตัวบ้าน ข้างชายคาบ้านมีต้นดอกปีปเก่าแก่ขนาดใหญ่เท่าสองคนโอบไว้หนึ่งต้น ซึ่งตอนนี้กำลังออกดอกชูช่อสีขาวนวลเต็มต้นส่งกลิ่นหอมฟุ้งชวนรื่นรมย์ใจ
บ้านหลังนี้ผมได้ยินมาว่าสร้างขึ้นมาตั้งแต่บรรพบุรุษสมัยนู้น คนที่สร้างบ้านหลังนี้คือพี่ชายคนหนึ่งของบรรพบุรุษผม ท่านเป็นขุนนางยศสูงท่านหนึ่งไม่มีเมีย ไม่มีลูก มีที่ดินหลายร้อยไร่ ปลูกบ้านไว้หลายหลังแต่มีเพียงหลังนี้เท่านั้นที่ท่านอาศัยอยู่จวบจนนาทีสุดท้ายของชีวิตพอท่านเสียไปลูก ๆ หลาน ๆ ญาติฝ่ายบรรพบุรุษผมก็ได้มรดกส่วนนี้มาและพากันพลัดเปลื่ยนที่อยู่อาศัยกัน จนถึงรุ่นคุณตาผมท่านก็ได้ที่ดินพร้อมบ้านหลังนี้มาเป็นมรดกตกทอด อีกอย่างยายของผมเคยเล่าเรื่องแปลก ๆ ของบ้านหลังนี้ให้ฟังว่า
ความจริงบ้านหลังนี้ไม่ใช่เรือนหลักของตระกูลเหมือนถูกสร้างมาเป็นบ้านพักตากอากาศเพื่อมอบให้ใครสักคนหนึ่งซะมากกว่าแต่พี่ชายของบรรพบุรุษกลับไม่มีโอกาสได้มอบให้ ดังนั้นคุณตาของผมที่ได้ที่ดินผืนนี้มาจึงคอยดูมาบ้านหลังนี้อย่างดีเสมอและสั่งเสียกับคุณยายไว้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ห้ามขายเด็ดขาด เพราะสักวันเจ้าของเดิมโดยแท้จริงจะกลับมา
เพราะแบบนี้แหละยายของผมเลยไม่ยอมย้ายไปอยู่ด้วยกันกับพวกผมสักที แล้วใครกันคือเจ้าของที่แท้จริง แต่ใบโฉนดที่ดินเป็นชื่อของยายผมนะ แกก็ถือเป็นเจ้าของตามกฎหมายนี่นา
ผมเหลือบตามองไปทางวิญญาณหนุ่มที่ยืนหยุดนิ่งอย่างระแวงพลางคิดว่า ไม่ใช่ไปคุยกับรุกขเทวดาประจำต้นไม้เทือก ๆ งี้หรอกใช่มั้ย ยังไงวะต้นไม้ต้นนี้อยู่มานานกว่าผมตั้งหลายชั่วอายุคน ยิ่งถ้าผีมีจริงรุกขเทวดาก็คงมีจริงแหละแค่ผมมองไม่เห็นเอง
ไม่นานหลังพาหญิงชราเข้าไปพักผ่อนพร้อมพูดคุยกันพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งสามคนสักพัก ความง่วงงุ่นก็ถาโถมเข้าใส่ภพจึงขอตัวแยกออกมาเข้าห้องนอนเดิมของตนที่เหมือนเดิมทุกประการ เขาทิ้งตัวลงบนฟูกเตียงนอนแล้วผล็อยหลับใหลไปอย่างรวดเร็ว
หลายชั่วโมงผ่านไปภพกำลังฟุบหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนเตียงไม้ ใบหน้าละมุนแต่ไม่หวานเกินแหงนขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากบางมีเลือดฝาดน้อยกว่าปกติเผยอออกนิด ๆ ทำให้น้ำลายหยดเล็กค้างอยู่มุมปากพร้อมไหลออกมาได้ทุกเมื่อ ไม่รู้ว่าภพกำลังฝันเห็นอะไร ตอนที่ราห์จ้องมองไปจึงเห็นมุมปากของอีกฝ่ายคล้ายมีรอยยิ้มเซ่อซ่า ราวกับว่ามีขนมเลิศรสร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้าทับถมตัวเขาเอาไว้มิด เสมือนเขากำลังนอนว่ายอยู่ในกองขนมหวานขนาดยักษ์หลากหลายแบบอย่างไงอย่างงั้น
วิญญาณหนุ่มถอนหายใจ เขาก้าวเดินไปหาภพช้า ๆ แล้วจิ้มแก้มนุ่มอีกฝ่าย
“ตื่น ก่อน” เสียงพูดทีละคำช้า ๆ พยายามปลุกภพให้ตื่น
ภพไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับราห์จึงเอ่ยปลุกอีกครั้ง “ตื่น”
ภพสะลึมสะลือพ่นลมหายใจออกมาทางจมูกอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วพลิกตัวเปลื่ยนท่านอนคว่ำเมื่อสักครู่เป็นท่านอนหงายกางแขนขาโชว์พุงขาวนวลและยังคงหลับอุตุไม่สนอะไรต่อไป
อายุตั้งยี่สิบกว่า ๆ แล้ว ยังมีเนื้อส่วนเกินแบบเด็กน้อยอยู่อีก
“มี ผี มา” ราห์โน้มตัวลงไปข้างใบหูของภพจนจมูกโด่งเป็นสันแทบแนบชิดกับเส้นผมบางราวเส้นทอไหมสีดำ เอ่ยน้ำเสียงแหบพร่าน่าหลงใหลออกมาหากคนนอกเข้ามาเห็นคงดูเกือบจะเหมือนการกระซิบคำหวานหยดย้อยแทน
“ห๊า ห๊า!มีไหน ผีมีไหน”
ตั้งแต่ได้ยินคำว่า ผี จนถึงตอนที่มีปฏิกิริยาตอบสนองฉับพลัน เงยหน้าลุกขึ้นมานั่งหลังตรงพร้อมโวยวายถามหาผี ภพใช้เวลาไปประมาณแค่ห้าวินาทีเท่านั้น
แถมหลุดสำเนียงบ้านเกิด
“คุณหลอกผม!” ภพฉุนเฉียวทันทีเมื่อเห็นใบหน้าตายเริ่มอมยิ้มขบขัน
“หึ หึ ขอ โทษ” ราห์กลั้นเสียงหัวเราะก่อนเอ่ยขอโทษ
“เป๋นผีหยังมาขี้จุ๊จะอี้ห๊า” ภพกล่าวแบบเหวี่ยง ๆ ก่อนอีกฝ่ายทำหน้างุนงง
ไอ้หมอนี่ ไม่ใช่ผีคนเมืองชัวร์
“ไม่ ใช่ คำ ด่า ใช่ มั้ย”
“ไม่รู้สินะ คุณจะเรียกผมตื่นมากินข้าวเย็นใช่มั้ย” ภพเอ่ยเสียงยานคางเมื่อคิดได้ถึงเหตุผลของอีกฝ่าย
“ใช่”
ร่างโปร่งขยี้ดวงตาอย่างง่วงงันพลางหรี่ตามองออกไปทางนอกหน้าต่างที่มีแสงจันทร์สว่างหลังเมฆและแสงไฟจากเสาไฟฟ้า สะท้อนผ่านผ้าม่านเข้ามา
ฟ้ามืดแล้วแหะ ยังดีที่มีแสงไฟลอดเข้ามาบ้าง
ภพยืดแขนบิดขี้เกียจจากนั้นก็นำมือป้องปากอ้าปากกว้างหาว ท่าทางอ่อนเพลียลุกขึ้นยืนโงนเงนตาปรือเหมือนจะหลับอีกรอบ ไม่นานก็เอนตัวลงหัวเตรียมปักพื้นอีกครั้ง
ดีที่ราห์หิ้วชายคอเสื้อเขาเอาไว้ได้ทันเวลา
“ขอบใจ แล้วไปคุยกับใครที่ต้นดอกปีปมาล่ะคุณ เห็นคุยอยู่นานเชียว” เขาถามพร้อมเดินคลำ ๆ ไปตามผนังห้องเพื่อเปิดสวิตช์ไฟ
“โดน เรียก ถาม”
แค่ลองถามแหย่ไปเล่น ๆ สรุปที่ต้นดอกปีปมีมีรุกขเทวดาจริงดิ หรือเป็นผี!?
“ถามว่า?”
“บอก ไม่ ได้”
“ทำไมล่ะคุณ ความลับหรือไง”
“ห้าม”
“คนที่คุณคุยด้วยเป็นผีใช่มั้ยอ่ะ ดีหรือร้าย”
“ดี” ได้ฟังคำตอบภพก็โล่งอก ถ้าราห์บอกว่าไม่ดีพรุ่งนี้คงได้มีนิมนต์พระมาสวดไล่ชุดใหญ่
“แล้วเขาอยากได้อะไรมาถวายบ้างมั้ย แบบแลกกับหวยสามตัวตรงงี้”
“ไม่” ราห์เอ่ยตัดฉับพลัน
“เฮ้อ แล้วมีเรื่องไหนที่เล่าให้ผมฟังได้บ้าง เล่าให้ผมฟังหน่อยแบบเขาเป็นใคร ทำไมมาอยู่ที่นี่งี้ ผมคิดว่าคุณน่าจะถามไปนะ”
“อยู่ มา นาน”
“บอกได้แค่นี้?” ภพเอียงหัวถามน้อย ๆ ขณะเดินออกจากห้องนอน
“อืม” ราห์เงียบไปสักพักก่อนเอ่ยอีกครั้งว่า “ท่าน รอ คน”
“ห๊า ใครอ่ะรู้ชื่อม่ะ” ภพถามอย่างสนอกสนใจ ไม่น่าตื่นเต้นหรือไงคำว่ารอใครสักคนอยู่นี่เหมือนเรื่องที่ยายเล่าให้ฟังเลย
ราห์ทำเพียงส่ายหน้าไม่ยอมตอบอะไรอีก
แล้วรอใครกันหว่า.....
ช่วงTaik
ภพ:ไปคุยกับใครกันหว่าหรือว่าโดนรับน้อง? //นอนสงสัยทั้งคืน
ราห์: ((แค่โดนเรียกคุยเฉยๆ) )
น้องภพมีebookแล้วนะคะแม่ ๆ (ใครอยากสนับสนุนไรท์กดซื้อผ่านทางลิงค์นี้ได้เลยนะคะ)
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTY2OTE5OSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI5OTMwNCI7fQ
