คั่นเพียง

ใครจะคิดว่าการไปเที่ยวงานวัดธีมฮาโลวีนในค่ำคืนนั้น ภพจะโดนวิญญาณปริศนาตามกลับมาถึงบ้าน! ที่น่าแปลกคือวิญญาณตนนั้นกลับช่วยชีวิตเขาไว้อีกหลายครั้งหลายคราจนน่าแปลกใจ

คั่นเพียง"ภพ" - 15 เพียงลางร้ายคืบคลาน โดย LinLiLing @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ดราม่า,ตลก,ลึกลับ,ชาย-ชาย,BL,วาย,ฟิลกู้ด,วิญญาณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

15 เพียงลางร้ายคืบคลาน

แสงตะวันยามอรุณเริ่มโผล่พ้นเส้นขอบฟ้าขึ้นมาทีละนิด เสียงทุ้มต่ำติดแหบพร่าส่งเสียงปลุกภพเหมือนในทุก ๆ เช้าราวเป็นนาฬิกาปลุกประจำตัว แต่ติดที่ว่าวันนี้ปลุกเช้ากว่าปกติไปหน่อย

อืม คงไม่หน่อยแล้วล่ะ

“ตื่น เดี๋ยว ไม่ ทัน”

“งืม คุณเป็นนาฬิกาปลุกประจำตัวผมหรือไงเนี่ย” ภพที่ได้ยินเสียงจึงค่อย ๆ สะลึมสะลือตื่นขึ้นพร้อมโผล่หัวทุย ๆ ออกจากดักแด้รังผ้าห่ม

“ลุก สาย” ราห์เอ่ยย้ำอีกรอบ ครั้งนี้วิญญาณหนุ่มใช้มือแตะ ๆ สะกิดเรียกแทน

“รู้แล้ว ๆ ” ภพลุกขึ้นนั่งขยี้ตาด้วยความงัวเงีย ผมดกดำชี้โด่เด่ไม่เป็นทรงเขาคว้านมือหาสมาร์ตโฟนก่อนเปิดหน้าจอ

“ตายห่า ตีห้าห้าสิบไปช่วยยายทำกับข้าวทันมั้ยว่ะ” เขากระวีกระวาดเด้งตัวลุกขึ้นยืนเดินไปคว้าผ้าขนหนูเช็ดตัวแล้วตรงดิ่งไปทางห้องน้ำ แต่ไม่วายได้ก้าวขาเข้าห้องน้ำก็โดนวิญญาณหนุ่มดีดหน้าผากไปหนึ่งทีตามระเบียบ

เนื่องจากแถวต่างจังหวัดพระภิกษุสงฆ์จะเริ่มเดินบิณฑบาตตั้งแต่ช่วงเช้าตรู่และธรรมเนียมของครอบครัวผมคือการตักบาตรทำบุญจะต้องเป็นอาหารหรือของหวานที่ตั้งใจทำเอง ห้ามทำค้างคืนไว้เด็ดขาด ถ้าจะทำบุญในตอนเช้าจะต้องตื่นมาทำตั้งแต่เช้ามืดพระท่านต้องได้ทานอาหารที่ทำใหม่ ๆ ร้อน ๆ จัดไว้เป็นชุด ๆ สำหรับแต่ละรูป

ถึงแม้ผมจะคิดว่าสุดท้ายแล้วกว่าท่านจะกลับไปฉันเพลนที่วัด กับข้าวคงหายร้อนไปหมดแล้วก็ตาม ผมก็ยังทำตามธรรมเนียมของที่บ้านมาตลอดแต่บางครั้งมันก็ต้องมีบ้างแหละที่ตื่นไม่ทัน บางครั้งก็เป็นผมที่ตื่นไม่ทัน บางครั้งก็พี่ผมตื่นไม่ทันสลับกันไปตั้งแต่ตอนเด็ก

ภพยิ้มเผล่ออกมาจากห้องนอนแล้วค่อย ๆ เดินเนียน ๆ ไปช่วยพี่สาวที่กำลังพับกลีบดอกบัวหลวงสีขาวนวลปลายกลีบมีสีชมพูดั่งถูกแต้มไว้เตรียมถวาย

“แหม ไม่ต้องมาทำเนียน”

“แหะ แหะ พี่ไม่ปลุกผมอ่า” ภพฉีกยิ้มประจบประแจงพี่สาวตนทันทีเพื่อรักษาเอกราชของเยื่อหูเขาไว้พลางเนียน ๆ นั่งลงเก้าข้างเธอ หยิบดอกบัวตูมขึ้นมาพับกลีบอย่างปราณีตคุ้นมือ

ยายผมสอนไว้ว่าถ้าชาติหน้าอยากเกิดมาหน้าตาดีของที่นำไปถวายก็ต้องสวยงามไว้ก่อน

“ฉันเคาะประตูปลุกตั้งแต่ตีห้าแล้วค่ะเนาะ คนอะไรหลับเป็นตายอย่างกับอึ่งอ่างขึ้นอืด” ภาบ่นน้องชายตัวดีด้วยท่าทีเอือมระอาแกมยิ้มบาง

“เปิดเข้ามาดึงผมลุกก็ได้นิ ตื่นแน่”

“ก็เห็นแกนอนหลับสนิทขนาดนั้นใครกล้าปลุกล่ะ เมื่อวานก็พึ่งขับรถมาตั้งไกล”

“พี่ก็ขับมาเหมือนกันเหอะ”

“แกพับดอกบัวไปนะจัดเป็นชุดอย่างล่ะห้าดอก พี่ไปช่วยยายห่อขนมจ๊อก (ขนมเทียน) แปป” ว่าจบเธอก็เดินหนีน้องชายไปทางห้องครัว

“ครับผม ผมรู้อยู่แล้วน่าก็ทำมาตลอดนิ” เนื่องจากบ้านไม้เรือนไทยหลังนี้มีบึงน้ำในสวนหลังบ้านที่มีดอกบัวหลวงขึ้นเต็มบึงไปหมด ครอบครัวผมจึงไม่ขาดแคลนดอกไม้ในการถวายพระหรือเอาเสียบไว้ในแจกันห้องพระ เพราะดอกบัวสีขาวนี้ออกดอกแข่งขันกันเบ่งบานตลอดทั้งปี ซึ่งแทบจะกลายเป็นสัญลักษณ์ประจำตระกูลผมไปแล้วด้วยซ้ำ

“จริงสิพี่ แหวนที่พี่เคยให้ผมมาอ่ะพี่เป็นคนซื้อให้ผมจริง ๆ ใช่มั้ย” ภพเอี้ยวตัวไปตะโกนถาม

“ทำไมจู่ ๆ ถึงถามล่ะ”

“ก็แค่สงสัยเฉย ๆ เพราะตอนที่ผมได้แหวนวงนี้มาจากพี่มันก็ไม่ได้ดูเป็นของใหม่ขนาดนั้น”

เธอยืนนิ่งเงียบสักพักก่อนตอบว่า “ฉันไม่ใช่คนที่ซื้อให้แกหรอก”

ไม่ใช่พี่ที่ซื้อให้จริง ๆ ด้วย! ราห์เป็นคนซื้อให้เราจริงงั้นเหรอ?

“แล้วใครที่ซื้อมาให้ผมล่ะพี่”

“ถ้าแกไม่รู้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแหละฉันแค่รับฝากมาจากเจ้าหน้าที่เท่านั้นเอง”

เจ้าหน้าที่?

“อายุ วัณโณ สุขัง พลัง”

“สาธุ” ภพและภาถอดรองเท้านั่งยอง ๆ ด้วยเท้าเปล่าบนพื้นดินหน้ารั้วประตูบ้านยกเว้นยายของเขาที่สูงอายุมากแล้วทำเพียงแค่ยืมก้มศีรษะทั้งสามคนต่างพนมมือไว้กลางอก กล่าวสาธุ ออกมาพร้อม ๆ กัน

“วันนี้หลวงตาไปกิจนิมนต์หรือคะ หลวงพี่” เสียงหญิงชราเอ่ยถามภิกษุตรงหน้าขึ้น

หลวงตาที่ว่าหมายถึงท่านเจ้าอาวาสของวัดเล็ก ๆ ภายในหมู่บ้าน ที่ยายของผมไปทำบุญมาหลายสิบปีจนคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี โดยปกติท่านจะเป็นคนมาบิณฑบาตเส้นทางหน้าบ้านผมเป็นประจำซึ่งผมกับตัวพี่สาวเองก็เคยเห็นหน้าค่าตาท่านบ่อย ๆ ตั้งแต่เด็ก

“อ๋อตุ๊ เปิ้นไปบิณฑบาตเส้นเหนือเส้นป้อหลวงบ้านน่ะก่ะวันนี้” หลวงพี่ท่านหนึ่งอายุราววัยกลางคนตอบกลับแล้วเดินแถวพาสามเณรไปบิณฑบาตบ้านหลังถัดไป

หลังตักตักบาตร กรวดน้ำอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลเสร็จสักพัก ทั้งภพและภาต่างโดนเรียกให้ขึ้นไปบนห้องพระของบ้าน พอเปิดเข้าไปก็เจอยายของพวกเขาทั้งสองนั่งพับเพียบรออยู่พร้อมถือด้ายเชือกฝ้ายสีขาวเส้นยาวอยู่ในมือซึ่งเรียกว่าไหมมัดมือหรือก็คือสายสิญจน์

“จะกลับพรุ่งนี้กันตอนเช้าใช่มั้ย มามัดข้อไม้ข้อมือก่อนกลับมา”

ภพกับพี่สาวมองหน้ากันทีหนึ่งแล้วนั่งลงพับเพียบค่อย ๆ เขยิบเข้าไปใกล้หญิงสูงวัยโดยให้ภาเป็นคนเข้าไปมัดข้อมือก่อน เธอยื่นแขนซ้ายหงายฝ่ามือไปทางด้านหน้าไปหายายของตนพร้อมยกมืออีกข้างไหว้ค้างไว้

พอถึงตาของภพเขาก็ทำแบบเดียวกันเพียงแต่เปลื่ยนจากมือข้างซ้ายเป็นข้างขวา

“สลีสวัสดี ฮ้ายกวาดหนี ดีกวาดเข้า มัดมือซ้ายขวัญมา มัดมือขวาขวัญอยู่ สิบปี๋ บ่หื้อไปตี้อื่น หมื่นปี๋บ่หื้อไปตี้ไหน ข้าจักมัดขวัญเจ้าไว้ ด้วยฝ้ายมงคลอันวิเศษ ฝ้ายขาวเต๊บริสุทธิ์ อันมนุษย์ต่างใฝ่หา มัดหยังกาก่หมั้น มัดจ๊างปายสารก่อยู่ ผูกงัวควายก่ทน แม้นจักมัดมือคนก่หายพยาธิ ฝ้ายเส้นนี้ดีขนาด นาคเบื้องบาทพญาวิรุณปักษ์ ฝ้ายเส้นนี้นามีเต๋จาอันวิเศษ อันสลูปด้วยพระเกตุในตักกะศิลา มาข้าจักผูกขวัญไว้ บ่หื้อหนีไกล๋จากเจ้า ทุกค่ำเจ๊าหื้อสุขสำราญ ผองภัยพาลหนีห่าง เคราะห์ต่าง ๆ หมดไป เจ็บปวดตี้ไหน ก่หื้อหาย อันตรายอย่าได้บังเกิด สุขล้ำเลิศด้วยพรสี่ ประก๋าร หื้อยู่ดีกิ๋นหวาน อายุยืนนานร้อยปี๋ วรรณะผ่องศรี หื้อมีจัยมีโจ๊ค ป๊นจากตุ๊กข์โศกทุกค่ำเจ๊าสุขสันต์ ชัยยันตุภวังไชยมังคะลังฯ”

หญิงชราเอ่ยคำอวยพรพร้อมใช้ไหมมัดมือถูลากจากข้อมือจนถึงปลายนิ้วของหลานรักทั้งสองเบา ๆ สองถึงสามครั้งเพื่อถือว่าปัดโชคร้ายออกและ ใช้ไหมมัดมือถูลากจากปลายนิ้วจนถึงข้อมือ สองถึงสามครั้งเพื่อถือว่านำโชคดีเข้ามาสู่คนที่โดนผูกข้อไม้ข้อมือก่อนมัดสายสิญจน์ให้แน่นเป็นอันเสร็จ

คำอวยพรนี้เป็นเพียงไม่กี่อย่างที่ยายของเขาจะพูดคำเมือง กับพวกผมซึ่งประโยคอวยพรนี้ยายผมเคยบอกว่าเป็นคำอวยพรที่ได้จากแม่คุณตา

คำอวยพรภาษาเหนือนี้ไม่ว่าจะได้ยินกี่ครั้งกี่หนก็ตาม มักจะทำให้ผมอบอุ่นในหัวใจและรู้สึกปลอดภัยเสมอ

ครั้งนี้ก็เช่นกัน

“ถ้ามีเวลาว่างก็ไปหาหลวงตาชูดูนะภพ ถ้ามีปัญหาหรือเหนื่อยก็กลับมาบ้าน มาเล่า มาบ่นให้ยายฟังได้นะ” หญิงชราตบปุ ๆ บนฝ่ามือของภพ ใบหน้าเหี่ยวย่นตามกาลเวลายกยิ้มอย่างอบอุ่นแววตาปรากฏความรักใคร่อย่างเต็มเปี่ยม

“ครับ” ภพรับคำหนักแน่นพร้อมลากพี่สาวเข้ามาใกล้แล้วสวมกอดพร้อมกันทีเดียวสามคน

ภาพที่ทั้งสามคนต่างกอดกันกลมดิก หัวเราะคิกคักอยู่ภายในห้องพระ หากใครเดินผ่านมาเห็นภาพนี้ก็ต้องคลี่ยิ้มออกมาเพราะความรักใครกลมเกลียวกันอย่างแน่นอน รวมถึงวิญญาณหนุ่มที่ยืนนิ่งเฝ้ามองอยู่ด้านนอกห้องด้วย

อยากให้นายหัวเราะ อยากให้นายยิ้มแบบนี้ไปนาน ๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...

ตกบ่ายคล้อยภพก็โดนใช้ให้ไปตัดต้นไผ่บริเวณกอไผ่ทองท้ายสวนมาทำข้าวหลามของโปรดของเขาและพี่สาว

ตอนกรวดน้ำผมได้เอ่ยชื่อราห์เข้าไปในใจด้วยเหมือนกัน แต่รอบนี้หันกลับไปดูอีกฝ่ายก็ไม่ได้ดูมีการเปลื่ยนแปลงอะไร ต่างจากตอนทำบุญครั้งแรกที่เห็นความต่างชัดเจน

“คุณไม่รู้สึกดีขึ้นอะไรเลยเหรอรอบนี้”

“ไม่ รู้”

ชัดเจนฮะ คำตอบเดิม

ราห์วันนี้ก็ยังเดินตามก้นผมต้อย ๆ เหมือนอย่างเคยแต่ดูตามห่างกว่าปกตินะ?

“เชี่ย”

ในระหว่างกำลังยกลำต้นไผ่ขนาดยาวสองสามต้นที่ภพพึ่งตัดได้จากมีดพร้าทรงตรง ขึ้นบนไหล่เตรียมพร้อมลากกลับบ้าน เขาไม่ทันระวังก้มดูพื้นก็เดินสะดุดหลุมดินเซถลาหงายหน้าขึ้นฟ้าเอนไปทางด้านหลังเพราะความยาวของต้นไผ่

แต่ไม่ทันได้ก้นจุ่มพื้นดิน ก็มีฝ่ามือหนาจับท้องแขนเขาไว้ฉุดรั้งให้ยืนกลับมาท่าเดิม ต้นไผ่หลุดจากไหล่ภพกลิ้งหลุน ๆ ไปตามพื้น

รู้สึกเดจาวูแปลก ๆ แหะ

ชู่ว อึก!

เสียงราวย่างเนื้อบนเตาเนื้อย่างที่กำลังร้อนดังขึ้น พร้อมเสียงทุ้มต่ำร้องครางด้วยความเจ็บปวด

เมื่อภพได้สติก็เห็นวิญญาณหนุ่มกำลังกำข้อมือตัวเองอีกข้างไว้แน่น ใบหน้าปกติที่เฉยชาไม่มีชีวิตบัดนี้กลับขมวดคิ้วเห็นเป็นร่องชัดเจน เขาเม้มปากไร้สีเลือดเพื่อสกัดกั้นความเจ็บปวดพร้อมสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง บริเวณฝ่ามือปรากฏรอยสีน้ำตาลแดงคล้ายรอยแผลไฟไหม้ทั่วทั้งฝ่ามือและมีควันสีดำดั่งผงขี้เถ้าลอยฉุยมาจากมือข้างนั้น

*ตุ๊ หมายถึง พระ (ในภาษาเหนือ)

*เปิ้น คำแทนตัว ฉัน เขา

ช่วงTalk
ภพ:คงต้องไปออกกำลังกายจริง ๆ จังซะแล้ว//อาย
ราห์:เดินแค่นี้ยังสะดุด ซุ่มซ่ามไม่เปลื่ยน//ส่ายหน้าอย่างอ่อนอกอ่อนใจ

น้องภพมีebookแล้วนะคะแม่ ๆ (ใครอยากสนับสนุนไรท์กดซื้อผ่านทางลิงค์นี้ได้เลยนะคะ)
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTY2OTE5OSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI5OTMwNCI7fQ