คั่นเพียง

ใครจะคิดว่าการไปเที่ยวงานวัดธีมฮาโลวีนในค่ำคืนนั้น ภพจะโดนวิญญาณปริศนาตามกลับมาถึงบ้าน! ที่น่าแปลกคือวิญญาณตนนั้นกลับช่วยชีวิตเขาไว้อีกหลายครั้งหลายคราจนน่าแปลกใจ

คั่นเพียง"ภพ" - 16 เพียงไม่ยอมใกล้แต่กลับไม่ยอมห่าง โดย LinLiLing @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ดราม่า,ตลก,ลึกลับ,ชาย-ชาย,BL,วาย,ฟิลกู้ด,วิญญาณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

16 เพียงไม่ยอมใกล้แต่กลับไม่ยอมห่าง

“เฮ้ย คุณเป็นอะไร” ภพเห็นภาพเบื้องหน้าก็รีบเดินเข้าไปใกล้ทว่าอีกฝ่ายกลับถอยหลังหนีห่างจากเขา ซึ่งปกติวิญญาณผิวขาวซีดตนนี้ไม่มีทางถอยหนีแน่นอนกลับกันคงเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาเขามากกว่าด้วยซ้ำ

มีบางอย่างแปลกไป

“นี่คุณ เอามือมาให้ผมดูหน่อยเจ็บมากมั้ย” ภพพยายามเดินเข้าหาอีกครั้งแต่วิญญาณหนุ่มก็ถอยหนีเหมือนเดิมไม่ยอมให้แตะตัวหรือเข้าใกล้ในระยะห้าก้าวเลย

แผลของเขาดูน่ากลัวมากจนผมเริ่มรู้สึกเจ็บแทน

“โอเค ผมไม่เข้าใกล้ก็ได้แต่ยื่นมือมาให้ดูหน่อยไม่ก็บอกกับผมหน่อยว่าคุณเป็นอะไร ทำยังไงถึงจะรักษาได้ ทำบุญแล้วจะหายมั้ย?”

เขาเงียบ ปฏิกิริยาเดินถอยหนีเมื่อกี้ก็หยุดลงเมื่อภพหยุดเดินเข้าไปใกล้ อีกฝ่ายมองมาทางภพ ชั่วแวบหนึ่งนัยน์ตาสีดำสะท้อนน้ำตาลอ่อนจาง ๆ เข้มขึ้นอย่างน่ากลัว

นานสองนานก็ไม่มีทีท่าที่ราห์ตอบกลับ

เป็นอะไรก็ไม่พูด ชักหงุดหงิดแล้วแหะ

ทันใดภพก็วิ่งปรี่กระโดดจู่โจมเข้าใส่ราห์หวังคว้ามืออีกฝ่ายขึ้นมาตรวจดู วิญญาณหนุ่มผงะถอยหลังอย่างรู้ทันและวิ่งหนีจากการวิ่งไล่ตามของเขา

ทั้งสองทำการละเล่นวิ่งไล่จับกันอยู่สักพัก

แฮ่ก แฮ่ก

“คุณพูดอะไรหน่อยสิ ถ้าคุณไม่ยอมให้ผมเข้าใกล้ก็พูดอะไรมาสักอย่าง ไม่งั้นผมจะรู้ได้ไงว่าคุณเป็นอะไร มีอะไรก็พูดกันตรง ๆ สิ” ภพเอ่ยอย่างมีน้ำโหนิด ๆ พร้อมหอบหายใจเหนื่อยจากการวิ่งเมื่อกี้นี้

ถ้าเมื่อกี้มีใครถ่ายวิดีโอไว้ล่ะก็ คงคิดว่าผมเป็นบ้าไปแล้วมั้งที่มาวิ่งเองคนเดียว

ราห์มีแผลหลังดึงตัวผมที่กำลังจะล้มแบบนี้หมายความว่าแผลที่เขาได้ก็เป็นเพราะผมงั้นเหรอ? พระก็ไม่ได้ห้อยนี่นา ยันต์อะไรก็ไม่ได้สัก ทำไมถึงเป็นแบบนี้กันนะทั้ง ๆ ก่อนหน้าเขาก็จับตัวผมออกบ่อยไม่เห็นมีปัญหาอะไรเลย

“ไม่ เป็น ไร” อีกฝ่ายเอ่ยปากหลังนิ่งเงียบจ้องมองภพอยู่นานสองนานจนควันที่ลอยขึ้นจากฝ่ามือหนาสงบลง

“เจ็บมากมั้ย” ภพยืนเว้นระยะแล้วค่อย ๆ ถามวิญาณผิวขาวซีดอย่างเป็นกังวลทีละข้ออย่างใจเย็น อีกฝ่ายตอบคำถามด้วยการสั่นศีรษะแทน

“ต้องรักษายังไง ผมต้องไปทำบุญให้คุณใช่มั้ย”

“ไม่ รู้ เดี๋ยว หาย” ราห์ยืนนิ่งสักพักก่อนเอ่ยตอบทีละคำ

“มันจะหายเองได้ไงเล่า! เป็นหนักซะขนาดนี้” ภพแวดเสียงดังด้วยความหงุดหงิดระคนร้อนใจ แต่ประโยคช่วงท้ายกลับเบาหวิวราวพูดกับตัวเอง

“ทำไมคุณถึงไม่ยอมให้ผมเข้าใกล้ล่ะ”

“ไม่ ได้”

“ทำไมล่ะ?”

“ไม่ ได้”

“คุณโกรธผมเหรอ ที่ทำคุณเจ็บ” ชายหนุ่มพยายามยื่นมือไปหาอีกฝ่าย ถามเสียงแผ่วเบา

“ไม่ ใช่” ราห์เอ่ยปฏิเสธเสียงแข็งพร้อมเงยหน้าขึ้นมองภพ เมื่อเขาได้เห็นแววตาของมนุษย์ที่ยังมีลมหายใจอยู่เบื้องหน้า หัวใจที่เดิมตายด้านไม่ควรรู้สึกอะไรเพราะเป็นวิญญาณที่ไม่มีกายหยาบแล้ว พลันเกิดความรู้สึกเจ็บจนเขาไม่อาจละเลย

บางสิ่งเขาก็จำได้ บางสิ่งเขาก็จำไม่ได้เหมือนนับวันความทรงจำยิ่งถูกลากให้จมปรักลงบ่อโคลน แปดเปื้อน ดำมืด สกปรก ดำดิ่งลงเรื่อย ๆ บางคราเขาก็รู้สึกคล้ายไม่ใช่ตัวเอง จนกลัวว่าสักวันหนึ่งตัวตนของเขาจะถูกลบเลือนหายไปและอาจถูกแทนที่ด้วยสิ่งชั่วร้ายบางอย่างแต่มีความรู้สึกหนึ่งที่เด่นชัดคือ

เขาไม่เคยอยากเห็นแววตาแบบนี้จากคนที่มีกายอุ่นนี่สักนิด ไม่เคยอยากให้ร้องไห้และอย่างยิ่ง ไม่อยากเห็นสายตารังเกียจ หวาดกลัวมองมาที่เขา

ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เขาไม่อาจบอกเจ้าตัวได้ว่าแผลเกิดเพราะสิ่งใด เพราะมันเสมือนเป็นการตอกย้ำว่าตัวของเขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว

เขาเป็นได้เพียงจิตวิญญาณแสนโสมมที่ไม่อาจเอื้อมเข้าใกล้ผู้ยังมีลมหายใจและพระธรรมได้อีกตลอดกาล

ภพเห็นวิญญาณหนุ่มเงยหน้าเหม่อมองเขานิ่งก็งุนงง เอ่ยเรียกหลายต่อหลายครั้งก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง เขาจึงนั่งลงบนพื้นรอเจ้าตัว

เข้าใกล้ก็ไม่ได้ งั้นนั่งรอเลยละกัน

กลุ่มก้อนเมฆบนท้องฟ้าเคลื่อนบดบังแสงตะวันเรืองรอง ปรากฏมีสายลมเย็นพัดผ่านยอดไม้ เงาใบไม้โยกไหวตามแรงลมเป็นระลอกส่งเสียงชวนนอน

“ภพ! ตัดต้นไผ่เสร็จยัง” เสียงภาตะโกนเรียกถามดังมาจากตัวบ้านแทรกเสียงใบไม้พลิ้วไหว ทำเอาเขาสะดุ้งตกใจ

“เสร็จแล้ว!” เขาป้องปากตะโกนตอบกลับพร้อมลุกขึ้นมาปัดก้นปุ ๆ เพื่อเอาเศษดินทรายออกแล้วเดินไปยกท่อนไผ่ต้นยาวขึ้นไหล่เตรียมพร้อมลากกลับ

“ตัด”

หือ?

“ตัด เป็น ท่อน ก่อน” เสียงทุ้มต่ำของราห์กล่าวแนะนำขึ้นหลังจากเห็นสภาพของภพที่กำลังแบกต้นไผ่เดินลากดินจนฝุ่นฟุ้งตลบ

ภพหันไปตามต้นไผ่ที่ตัดมา ก็พึ่งนึกได้ว่าถ้าตัดเป็นท่อน ๆ จะเอากลับได้ง่ายกว่าจริงตามที่วิญญาณหนุ่มแนะนำ จึงเริ่มลงมือตัดส่วนยอดที่เป็นใบตามด้วยตัดต้นไผ่เป็นท่อน ๆ ความยาวประมาณหนึ่งเมตร

“แล้วทำไมพึ่งมาบอกเล่า”

โง่มาตั้งนาน ชีวิต

หลังภพกลับมาได้ประมาณสักพักใหญ่ ๆ แล้ว เขาก็ใช้ชีวิตอย่างปกติแบบที่เคยเป็นอาการง่วงเหงาหาวนอนที่แม้หลับไปนานแค่ไหนก็รู้สึกไม่เพียงพอสลายหายเป็นปลิดทิ้ง มีเพียงแค่วิญญาณผิวขาวซีดตามติดเขาน้อยลงและสัมผัสตัวเขาไม่ได้ก็เท่านั้น ทั้งที่มันสมควรเป็นแบบนั้นแท้ ๆ

แต่! ท่าทีของราห์ดูผิดแปลกไปจากปกติ บรรยากาศรอบตัวของเขาดูหนักอึ้งกว่าที่เคยเป็น ซึ่งผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่าราห์ในตอนนี้แปลกไปยังไงและทำไมเขาถึงทำในสิ่งที่เขาไม่เคยทำก่อนหน้านี้

ในตอนที่พึ่งกลับมาถึงได้ใหม่ ๆ ผมแทบไม่รู้สึกตัวถึงความเปลื่ยนแปลงของราห์เลยสักนิด ผมมาเริ่มเอะใจในตอนกลางดึกคืนหนึ่ง

ภพลุกขึ้นมานั่งขยี้ตางัวเงีย อุดปากหาววอดอย่างคนคร้านจะตื่น เขาจำใจต้องตื่นขึ้นมากลางดึกแบบนี้เพราะรู้สึกคอแห้งจัดอย่างที่ไม่ค่อยเป็นบ่อยนัก เมื่อลืมตาก็ต้องเจอกับความงุนงง

ปกติราห์จะนั่งเฝ้าข้างเตียงตลอดนี่นา ตื่นมาทีไรก็เห็นหน้าหมอนั่นก่อนตลอด

หายไปไหนของเขานะ?

ภพคิดสงสัย

ระหว่างเขากำลังลงบันไดเพื่อตัดสินใจจะเดินไปเปิดประตูตู้เย็นเพื่อเอาน้ำสักขวดมาดื่มดับแก้กระหายกลับพบเห็นเงาร่างคุ้นตา ยืนนิ่งเฉยเงยหน้าขึ้นเหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืนกลางลานหญ้าหน้าบ้าน

ในขณะ ที่ภพกำลังอ้าปากเรียกเขาพลันชะงักกึก

เพราะลางสังหรณ์บางอย่างทำให้รู้สึกว่าเขาไม่ควรจะส่งเสียงเรียกทักในตอนนี้ ภพจึงเลือกที่เกาหัวแกรก ๆ และปล่อยไป

แต่น่าแปลกคือเช้าวันต่อมา สนามหญ้าหน้าลานบ้านของเขาที่ปกติเขียวชอุ่มตลอดปีเพราะได้รับการดูแลจากภพเป็นอย่างดี กลับเกิดรอยไหม้เป็นวงกลมบริเวณกว้าง

และจุดที่เกิดรอยไหม้ คือจุดที่ภพเห็นราห์ยืนอยู่เมื่อกลางดึกคืนก่อน.....

เพราะเรื่องนี้แหละทำให้ผมร้องโหยหวนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด การจะแก้ให้หญ้าโตมาเขียวสดใสอีกรอบมันยากนะเว้ยเห้ย

อีกไม่กี่วันถัดมา ราห์ที่มักใจดีกับเด็กเสมอมากลับสะบัดมือหนีจากการกอบกุมของนิ้วอันสั้นป้อมของเหล่าเด็กน้อยอย่างไม่ไยดี และเด็กหญิงเมื่อคราวก่อนก็กรีดร้องขึ้นกะทันหันเมื่อเจอเข้ากับวิญญาณหนุ่ม จนเธอร้องไห้หน้าดำหน้าแดงน้ำตาเม็ดใสไหลเจิงหนองทั่วใบหน้ากลม

ภพพยายามปลอบยังไงก็ไม่มีทีท่าจะยอมหยุดร้อง ตุ๊กตาตัวน้อยเอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นซบหน้าคาแนบอกเขา มือน้อยกำเสื้อภพไม่ยอมปล่อย อีกทั้งราห์กลับยืนนิ่งมองดูเด็กน้อยร้องไห้อย่างเฉยชาโดยไม่มีอาการตอบสนองใด ๆ ทั้งที่ปกติเมื่อเห็นเด็กร้องไห้ใบหน้าซีดขาวอมเทาจะต้องทำหน้าเหลอหลาลนลานแท้ ๆ สถานการณ์ในตอนนั้นทำให้เขาพบถึงความผิดปกติเป็นครั้งแรกหลังจากกลับมาอย่างชัดเจน

ทั้งยังไม่นับรวมพฤติกรรมผิดแปลกบางอย่างอีกหลาย ๆ เรื่องที่ราห์แสดงออกมาให้เห็นอยู่บางครา

ความเปลื่ยนแปลงเหล่านี้เกิดขึ้นในช่วงเวลาใกล้เคียงกัน ภายในแค่ไม่กี่สัปดาห์เท่านั้น ส่งผลให้ภพรู้สึก

แปลกใจ งุนงง ไม่คุ้นชินและหวาดกลัว

ช่วงTalk
ภพ:เป้นเด็กหรือไง! วิ่งไปมาไม่ยอมให้จับอ่ะ//วิ่งไปหอบไป
ราห์:((เข้าใกล้ก็เจ็บน่ะสิ))//วิ่งต่อ

น้องภพมีebookแล้วนะคะแม่ ๆ (ใครอยากสนับสนุนไรท์กดซื้อผ่านทางลิงค์นี้ได้เลยนะคะ)
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTY2OTE5OSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI5OTMwNCI7fQ