เหตุการณ์ทั้งหมดที่ภพได้ประสบมา เขาไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่ามันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ หรือมีใครบางคนจงใจ'ลิขิต'เอาไว้แต่แรกกันแน่
เขาได้แต่สงสัยว่าเพราะอะไรกันวิญญาณที่ยืนอยู่ข้างกายเขาตนนี้ถึงได้พยายามปกป้องเขาทุกวิถีทาง โดยไม่เรียกร้องแม้แต่การขอให้ทำบุญให้ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เป็นวิญญาณเร่ร่อนไปมา ที่จำเรื่องราวในอดีตของตัวเองไม่ได้เลยด้วยซ้ำแท้ ๆ
"ทำไมถึงตามติดผมนักล่ะ ผมเป็นคู่คุณในชาติก่อนหรือไง"
"ไม่ใช่"
"แล้วคุณจะตามผมมาต้อย ๆ ทำไมเนี่ย!"
"เพราะนายสำคัญ"
รัก,ดราม่า,ตลก,ลึกลับ,ชาย-ชาย,BL,วาย,ฟิลกู้ด,วิญญาณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เฮ้ย คุณเป็นอะไร” ภพเห็นภาพเบื้องหน้าก็รีบเดินเข้าไปใกล้ทว่าอีกฝ่ายกลับถอยหลังหนีห่างจากเขา ซึ่งปกติวิญญาณผิวขาวซีดตนนี้ไม่มีทางถอยหนีแน่นอนกลับกันคงเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาเขามากกว่าด้วยซ้ำ
มีบางอย่างแปลกไป
“นี่คุณ เอามือมาให้ผมดูหน่อยเจ็บมากมั้ย” ภพพยายามเดินเข้าหาอีกครั้งแต่วิญญาณหนุ่มก็ถอยหนีเหมือนเดิมไม่ยอมให้แตะตัวหรือเข้าใกล้ในระยะห้าก้าวเลย
แผลของเขาดูน่ากลัวมากจนผมเริ่มรู้สึกเจ็บแทน
“โอเค ผมไม่เข้าใกล้ก็ได้แต่ยื่นมือมาให้ดูหน่อยไม่ก็บอกกับผมหน่อยว่าคุณเป็นอะไร ทำยังไงถึงจะรักษาได้ ทำบุญแล้วจะหายมั้ย?”
เขาเงียบ ปฏิกิริยาเดินถอยหนีเมื่อกี้ก็หยุดลงเมื่อภพหยุดเดินเข้าไปใกล้ อีกฝ่ายมองมาทางภพ ชั่วแวบหนึ่งนัยน์ตาสีดำสะท้อนน้ำตาลอ่อนจาง ๆ เข้มขึ้นอย่างน่ากลัว
นานสองนานก็ไม่มีทีท่าที่ราห์ตอบกลับ
เป็นอะไรก็ไม่พูด ชักหงุดหงิดแล้วแหะ
ทันใดภพก็วิ่งปรี่กระโดดจู่โจมเข้าใส่ราห์หวังคว้ามืออีกฝ่ายขึ้นมาตรวจดู วิญญาณหนุ่มผงะถอยหลังอย่างรู้ทันและวิ่งหนีจากการวิ่งไล่ตามของเขา
ทั้งสองทำการละเล่นวิ่งไล่จับกันอยู่สักพัก
แฮ่ก แฮ่ก
“คุณพูดอะไรหน่อยสิ ถ้าคุณไม่ยอมให้ผมเข้าใกล้ก็พูดอะไรมาสักอย่าง ไม่งั้นผมจะรู้ได้ไงว่าคุณเป็นอะไร มีอะไรก็พูดกันตรง ๆ สิ” ภพเอ่ยอย่างมีน้ำโหนิด ๆ พร้อมหอบหายใจเหนื่อยจากการวิ่งเมื่อกี้นี้
ถ้าเมื่อกี้มีใครถ่ายวิดีโอไว้ล่ะก็ คงคิดว่าผมเป็นบ้าไปแล้วมั้งที่มาวิ่งเองคนเดียว
ราห์มีแผลหลังดึงตัวผมที่กำลังจะล้มแบบนี้หมายความว่าแผลที่เขาได้ก็เป็นเพราะผมงั้นเหรอ? พระก็ไม่ได้ห้อยนี่นา ยันต์อะไรก็ไม่ได้สัก ทำไมถึงเป็นแบบนี้กันนะทั้ง ๆ ก่อนหน้าเขาก็จับตัวผมออกบ่อยไม่เห็นมีปัญหาอะไรเลย
“ไม่ เป็น ไร” อีกฝ่ายเอ่ยปากหลังนิ่งเงียบจ้องมองภพอยู่นานสองนานจนควันที่ลอยขึ้นจากฝ่ามือหนาสงบลง
“เจ็บมากมั้ย” ภพยืนเว้นระยะแล้วค่อย ๆ ถามวิญาณผิวขาวซีดอย่างเป็นกังวลทีละข้ออย่างใจเย็น อีกฝ่ายตอบคำถามด้วยการสั่นศีรษะแทน
“ต้องรักษายังไง ผมต้องไปทำบุญให้คุณใช่มั้ย”
“ไม่ รู้ เดี๋ยว หาย” ราห์ยืนนิ่งสักพักก่อนเอ่ยตอบทีละคำ
“มันจะหายเองได้ไงเล่า! เป็นหนักซะขนาดนี้” ภพแวดเสียงดังด้วยความหงุดหงิดระคนร้อนใจ แต่ประโยคช่วงท้ายกลับเบาหวิวราวพูดกับตัวเอง
“ทำไมคุณถึงไม่ยอมให้ผมเข้าใกล้ล่ะ”
“ไม่ ได้”
“ทำไมล่ะ?”
“ไม่ ได้”
“คุณโกรธผมเหรอ ที่ทำคุณเจ็บ” ชายหนุ่มพยายามยื่นมือไปหาอีกฝ่าย ถามเสียงแผ่วเบา
“ไม่ ใช่” ราห์เอ่ยปฏิเสธเสียงแข็งพร้อมเงยหน้าขึ้นมองภพ เมื่อเขาได้เห็นแววตาของมนุษย์ที่ยังมีลมหายใจอยู่เบื้องหน้า หัวใจที่เดิมตายด้านไม่ควรรู้สึกอะไรเพราะเป็นวิญญาณที่ไม่มีกายหยาบแล้ว พลันเกิดความรู้สึกเจ็บจนเขาไม่อาจละเลย
บางสิ่งเขาก็จำได้ บางสิ่งเขาก็จำไม่ได้เหมือนนับวันความทรงจำยิ่งถูกลากให้จมปรักลงบ่อโคลน แปดเปื้อน ดำมืด สกปรก ดำดิ่งลงเรื่อย ๆ บางคราเขาก็รู้สึกคล้ายไม่ใช่ตัวเอง จนกลัวว่าสักวันหนึ่งตัวตนของเขาจะถูกลบเลือนหายไปและอาจถูกแทนที่ด้วยสิ่งชั่วร้ายบางอย่างแต่มีความรู้สึกหนึ่งที่เด่นชัดคือ
เขาไม่เคยอยากเห็นแววตาแบบนี้จากคนที่มีกายอุ่นนี่สักนิด ไม่เคยอยากให้ร้องไห้และอย่างยิ่ง ไม่อยากเห็นสายตารังเกียจ หวาดกลัวมองมาที่เขา
ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เขาไม่อาจบอกเจ้าตัวได้ว่าแผลเกิดเพราะสิ่งใด เพราะมันเสมือนเป็นการตอกย้ำว่าตัวของเขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว
เขาเป็นได้เพียงจิตวิญญาณแสนโสมมที่ไม่อาจเอื้อมเข้าใกล้ผู้ยังมีลมหายใจและพระธรรมได้อีกตลอดกาล
ภพเห็นวิญญาณหนุ่มเงยหน้าเหม่อมองเขานิ่งก็งุนงง เอ่ยเรียกหลายต่อหลายครั้งก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง เขาจึงนั่งลงบนพื้นรอเจ้าตัว
เข้าใกล้ก็ไม่ได้ งั้นนั่งรอเลยละกัน
กลุ่มก้อนเมฆบนท้องฟ้าเคลื่อนบดบังแสงตะวันเรืองรอง ปรากฏมีสายลมเย็นพัดผ่านยอดไม้ เงาใบไม้โยกไหวตามแรงลมเป็นระลอกส่งเสียงชวนนอน
“ภพ! ตัดต้นไผ่เสร็จยัง” เสียงภาตะโกนเรียกถามดังมาจากตัวบ้านแทรกเสียงใบไม้พลิ้วไหว ทำเอาเขาสะดุ้งตกใจ
“เสร็จแล้ว!” เขาป้องปากตะโกนตอบกลับพร้อมลุกขึ้นมาปัดก้นปุ ๆ เพื่อเอาเศษดินทรายออกแล้วเดินไปยกท่อนไผ่ต้นยาวขึ้นไหล่เตรียมพร้อมลากกลับ
“ตัด”
หือ?
“ตัด เป็น ท่อน ก่อน” เสียงทุ้มต่ำของราห์กล่าวแนะนำขึ้นหลังจากเห็นสภาพของภพที่กำลังแบกต้นไผ่เดินลากดินจนฝุ่นฟุ้งตลบ
ภพหันไปตามต้นไผ่ที่ตัดมา ก็พึ่งนึกได้ว่าถ้าตัดเป็นท่อน ๆ จะเอากลับได้ง่ายกว่าจริงตามที่วิญญาณหนุ่มแนะนำ จึงเริ่มลงมือตัดส่วนยอดที่เป็นใบตามด้วยตัดต้นไผ่เป็นท่อน ๆ ความยาวประมาณหนึ่งเมตร
“แล้วทำไมพึ่งมาบอกเล่า”
โง่มาตั้งนาน ชีวิต
หลังภพกลับมาได้ประมาณสักพักใหญ่ ๆ แล้ว เขาก็ใช้ชีวิตอย่างปกติแบบที่เคยเป็นอาการง่วงเหงาหาวนอนที่แม้หลับไปนานแค่ไหนก็รู้สึกไม่เพียงพอสลายหายเป็นปลิดทิ้ง มีเพียงแค่วิญญาณผิวขาวซีดตามติดเขาน้อยลงและสัมผัสตัวเขาไม่ได้ก็เท่านั้น ทั้งที่มันสมควรเป็นแบบนั้นแท้ ๆ
แต่! ท่าทีของราห์ดูผิดแปลกไปจากปกติ บรรยากาศรอบตัวของเขาดูหนักอึ้งกว่าที่เคยเป็น ซึ่งผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่าราห์ในตอนนี้แปลกไปยังไงและทำไมเขาถึงทำในสิ่งที่เขาไม่เคยทำก่อนหน้านี้
ในตอนที่พึ่งกลับมาถึงได้ใหม่ ๆ ผมแทบไม่รู้สึกตัวถึงความเปลื่ยนแปลงของราห์เลยสักนิด ผมมาเริ่มเอะใจในตอนกลางดึกคืนหนึ่ง
ภพลุกขึ้นมานั่งขยี้ตางัวเงีย อุดปากหาววอดอย่างคนคร้านจะตื่น เขาจำใจต้องตื่นขึ้นมากลางดึกแบบนี้เพราะรู้สึกคอแห้งจัดอย่างที่ไม่ค่อยเป็นบ่อยนัก เมื่อลืมตาก็ต้องเจอกับความงุนงง
ปกติราห์จะนั่งเฝ้าข้างเตียงตลอดนี่นา ตื่นมาทีไรก็เห็นหน้าหมอนั่นก่อนตลอด
หายไปไหนของเขานะ?
ภพคิดสงสัย
ระหว่างเขากำลังลงบันไดเพื่อตัดสินใจจะเดินไปเปิดประตูตู้เย็นเพื่อเอาน้ำสักขวดมาดื่มดับแก้กระหายกลับพบเห็นเงาร่างคุ้นตา ยืนนิ่งเฉยเงยหน้าขึ้นเหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืนกลางลานหญ้าหน้าบ้าน
ในขณะ ที่ภพกำลังอ้าปากเรียกเขาพลันชะงักกึก
เพราะลางสังหรณ์บางอย่างทำให้รู้สึกว่าเขาไม่ควรจะส่งเสียงเรียกทักในตอนนี้ ภพจึงเลือกที่เกาหัวแกรก ๆ และปล่อยไป
แต่น่าแปลกคือเช้าวันต่อมา สนามหญ้าหน้าลานบ้านของเขาที่ปกติเขียวชอุ่มตลอดปีเพราะได้รับการดูแลจากภพเป็นอย่างดี กลับเกิดรอยไหม้เป็นวงกลมบริเวณกว้าง
และจุดที่เกิดรอยไหม้ คือจุดที่ภพเห็นราห์ยืนอยู่เมื่อกลางดึกคืนก่อน.....
เพราะเรื่องนี้แหละทำให้ผมร้องโหยหวนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด การจะแก้ให้หญ้าโตมาเขียวสดใสอีกรอบมันยากนะเว้ยเห้ย
อีกไม่กี่วันถัดมา ราห์ที่มักใจดีกับเด็กเสมอมากลับสะบัดมือหนีจากการกอบกุมของนิ้วอันสั้นป้อมของเหล่าเด็กน้อยอย่างไม่ไยดี และเด็กหญิงเมื่อคราวก่อนก็กรีดร้องขึ้นกะทันหันเมื่อเจอเข้ากับวิญญาณหนุ่ม จนเธอร้องไห้หน้าดำหน้าแดงน้ำตาเม็ดใสไหลเจิงหนองทั่วใบหน้ากลม
ภพพยายามปลอบยังไงก็ไม่มีทีท่าจะยอมหยุดร้อง ตุ๊กตาตัวน้อยเอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นซบหน้าคาแนบอกเขา มือน้อยกำเสื้อภพไม่ยอมปล่อย อีกทั้งราห์กลับยืนนิ่งมองดูเด็กน้อยร้องไห้อย่างเฉยชาโดยไม่มีอาการตอบสนองใด ๆ ทั้งที่ปกติเมื่อเห็นเด็กร้องไห้ใบหน้าซีดขาวอมเทาจะต้องทำหน้าเหลอหลาลนลานแท้ ๆ สถานการณ์ในตอนนั้นทำให้เขาพบถึงความผิดปกติเป็นครั้งแรกหลังจากกลับมาอย่างชัดเจน
ทั้งยังไม่นับรวมพฤติกรรมผิดแปลกบางอย่างอีกหลาย ๆ เรื่องที่ราห์แสดงออกมาให้เห็นอยู่บางครา
ความเปลื่ยนแปลงเหล่านี้เกิดขึ้นในช่วงเวลาใกล้เคียงกัน ภายในแค่ไม่กี่สัปดาห์เท่านั้น ส่งผลให้ภพรู้สึก
แปลกใจ งุนงง ไม่คุ้นชินและหวาดกลัว
ช่วงTalk
ภพ:เป้นเด็กหรือไง! วิ่งไปมาไม่ยอมให้จับอ่ะ//วิ่งไปหอบไป
ราห์:((เข้าใกล้ก็เจ็บน่ะสิ))//วิ่งต่อ
น้องภพมีebookแล้วนะคะแม่ ๆ (ใครอยากสนับสนุนไรท์กดซื้อผ่านทางลิงค์นี้ได้เลยนะคะ)
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTY2OTE5OSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI5OTMwNCI7fQ
