ใครจะคิดว่าการไปเที่ยวงานวัดธีมฮาโลวีนในค่ำคืนนั้น ภพจะโดนวิญญาณปริศนาตามกลับมาถึงบ้าน! ที่น่าแปลกคือวิญญาณตนนั้นกลับช่วยชีวิตเขาไว้อีกหลายครั้งหลายคราจนน่าแปลกใจ
รัก,ดราม่า,ตลก,ลึกลับ,ชาย-ชาย,BL,วาย,ฟิลกู้ด,วิญญาณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
กริ๊งง
เสียงกดกริ่งประตูหน้าบ้านดังขึ้น
“มึงเปิดประตูเข้ามาเลยไม่ได้ล็อก กูกรอกน้ำใส่ขวดอยู่” ภพตะโกนบอกแขกผู้มาเยือน
“แหม รู้ด้วยนะว่าเป็นกูอ่ะ มึงไม่ออกมาดูก่อนรึไง” ซันเพื่อนสนิทของภพก็ตะโกนตอบกลับพร้อมลากเปิดประตูรั้วบ้านเพื่อนสนิทด้วยมือเดียว อย่างไม่เกรงใจเสียงลากประตูรั้วว่ามันจะดังรบกวนบ้านหลังข้าง ๆ หรือไม่
“มึงหยอดน้ำมันสักนิดก็ดีนะเพื่อน” ซันกล่าวแนะนำก่อนเดินถอดรองเท้าเดินเข้ามาในตัวบ้านแล้ววางถุงหิ้วใบโตหลายถุงบนโต๊ะห้องอาหารดังตุ้บด้วยสภาพเหงื่อซ่กเต็มแผ่นหลัง
“วางเบา ๆ หน่อยซิวะ เดี๋ยวโต๊ะเป็นรอยหมด” ชายหนุ่มหันมามองบ่นอุบอิบขณะในมือยังถือขวดน้ำที่กำลังกรอกใส่ไม่เสร็จ
“นิด ๆ หน่อย ๆ เอง นี่ของฝากให้มึงทั้งนั้น กูไปถ่ายงานมาแล้วแวะบ้านขากลับพอดี แม่กูฝากของมาให้มึงเต็มไปหมด จนใครที่ไม่รู้คิดว่าแม่กูมีลูกชายสองคนละมั้งน่ะ” ซันว่าพลางกระโดดโถมใส่กอดไหล่ภพแน่น
“แน่นอนดิ กว่าจะได้เจอหน้ากันได้ก็เกือบชาติละ พ่อคิวทอง” ภพเอ่ยแซวก่อนวางขวดน้ำในมือแล้วกอดตอบเพื่อนรักด้วยความคิดถึง พร้อมตบปุ ๆ ทางด้านหลัง ฝ่ามือเขาสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นที่ซึมออกจากเนื้อผ้า
“อี๊ ไอ้ซันเหงื่อมึงเต็มตัวเลย ไปทำไรมา”
“กูขึ้นไม่ทันรถเมล์เลยหงุดหงิดเดินมาแทนแม่ง”
“ทะเลาะกับพี่เฌอมา แล้วทิ้งรถไว้ที่บ้านซินะ เดินแบกของมาอย่างเยอะแข็งแรงนะมึงอ่ะ” พี่เฌอคือพี่สาวต่างพ่อของซันที่แก่กว่าซันสิบสองปี ซึ่งให้ซันยืมรถยนต์มาใช้ขับทำงานและอาศัยอยู่บ้านพึ่งสร้างเสร็จเมื่อปีที่ผ่านมา
เหตุการณ์นี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรกมันเคยเกิดมามาแล้วครั้ง สองครั้ง เขาจึงเดาได้ง่าย ถ้าซันทะเลาะกับพี่สาวทีไรเขาจะทิ้งรถไว้ที่บ้านพี่สาวทุกที แล้วยอมเดินจนเหงื่อชุ่มตัวแบบนี้แทน
ซันก็เหมือนกับผมที่มีพี่สาวอายุห่างกันหลายปี ถูกดูแลประคบประหงมมาตั้งแต่เด็กพี่เฌอมีอะไรก็ตามใจซันทุกอย่าง ให้ได้ทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องแฟนใหม่คนล่าสุดที่ซันไม่ชอบขี้หน้าเข้าอย่างแรง
“กูแข็งแรงไง ออกกำลังกายตลอดไม่เหมือนมึงหรอกมีแค่วันแพค”
“กูก็ออกโวย แค่ซิกแพคมันไม่ขึ้นเองต่างหาก” ว่าแล้วภพก็ทำคิ้วยุ่งขึ้นถึงข้อปัญหาที่ปั้นซิกแพคไม่ขึ้นมาหลายปี
“มึงก็ต้องออกกำลังกลางคืนบ่อย ๆ ดิ ผลาญแคลได้ดีนะมึง หึหึ”
“หึ หึ พ่อง! กูไม่อยากออกกำลังกลางคืนบ่อย ๆ แบบมึงหรอกเดี๋ยวแห้งตาย” ภพกล่าวพลางถลึงตาโตใส่เพื่อนสนิท
เขาไม่ได้เจอหน้าไอ้ซันมาเกือบปี ปกติก็มีแค่แชท ๆ กันแทบไม่ได้เจอตัวเป็น ๆ
ซันกับเขาเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ด้วยความอยู่หมู่บ้านเดียวกันประจวบเหมาะกับแม่ของซันเองก็รู้จักกับยายของภพ พวกเขาสองคนจึงตัวติดกันมาตั้งแต่จำความได้ อนุบาลก็อยู่ด้วยกัน ไม่ว่าจะประถม มัธยมก็ต่างได้อยู่ห้องเดียวกัน โรงเรียนเดียวกันไปอีก ต่างคอยช่วยฉุดดึงกันและกันมาเสมอ
มีแค่ช่วงมหาลัยเท่านั้นที่ค่อย ๆ ห่างกันได้นิดนึงเพราะเรียนกันคนละคณะ ถึงแบบนั้นก็อยู่ในรั้วมหาลัยเดียวกันอีกอยู่ดี
สนิทถึงขั้นสลับกางเกงในกันใส่เป็นเรื่องปกติด้วยซ้ำ
“แล้วแหงมีเยอะขนาดนี้เนี่ย”
“ของกินบางอันกูซื้อมาฝากมึง แทนคำขอบคุณกับคำขอโทษที่มึงต้องไปถือไฟแช็กถ่ายไง มีนมหมีปั่นด้วย”
“มึงเป็นใคร คายเพื่อนกูออกมาเดี๋ยวนี้นะ คนแบบไอ้ซันมันไม่มาขอบคงขอบคุณอะไรแน่ ๆ” ภพเอ่ยแซวเล่นเสียงใส นัยน์ตาลุกวาวเมื่อเห็นแก้วพลาสติกที่บรรจุนมหมีปั่นของชอบเขาไว้
“ให้กูเป็นคนดีมีศีลธรรมสักวิก็ไม่ได้นะมึง”
“เออ แล้วน้าเป็นไงบ้างคราวที่แล้วกูกลับบ้านไปไม่ได้เข้าไปแวะทักทายเลย” ซันเอ่ยถามพร้อมโอบไหล่ไม่ปล่อยขณะที่ภพเริ่มเปิดถุงของฝาก
“สบายดีสุด ๆ เลยล่ะ นั่งเล็งหวยทุกวัน แล้วยายดีขึ้นยังกูพึ่งรู้ข่าวจากแม่มาตอนกลับ”
“ตอนนี้ดีแล้ว แกเป็นลมไปแต่ความดันอะไรก็ปกติดี”
“เอ่อ ๆ ดีแล้ว กูรีบกลับไม่ทันได้แวะหาเหมือนกันไว้คราวหน้ามึงกลับแชทบอกกุแล้วกันเผื่อกุว่างจะได้ไปแวะไหว้ แล้วไหนของฝากกู?”
“ของฝากไร”
“เอ้า ไอ้นี่” ซันยกมืออีกข้างมาแกล้งดึงแก้มภพเล่นด้วยความหมั่นเขี้ยวอย่างที่เคยทำประจำ “ของฝากของกูไง มึงกลับบ้านมาไม่มีของฝากกูเลย?”
“อ๋อ ไอ้มีน่ะมันมี ยายฝากข้าวหลามมาให้ แต่กูแดกไปหมดล่ะ”
“วอนหาเรื่องตายซะแล้วนะมึง ของอร่อยซะด้วย” เมื่อภพพูดจบเพื่อนสนิทของเขาก็ทำตาโตเท่าไข่ห่าน พร้อมเปลื่ยนมาดึงแก้มของเขาทั้งสองข้างเป็นการทำโทษแทน
“โอ๊ย ๆ เบา ๆ ก็มึงกลับมาทันไม่ใช่เหรอกูกลัวมันบูดก็เลยกินไปหมดแล้ว” เขาว่าพร้อมตบรัว ๆ ไปที่แขนผิวสองสีของซันเป็นเชิงบอกให้ปล่อยได้แล้ว
มันเจ็บนะโว้ย!
ในตอนที่ภพกำลังลูบแก้มบวมตุยอันน่าสงสารของตัวเองอยู่ก็มองออกไปรอบ ๆ เพื่อหาวิญญาณตนหนึ่ง
วันนี้ไม่อยู่แหะ ไม่เห็นตั้งแต่เมื่อคืนวาน
“วันนี้กูขอค้างบ้านมึงนะ ขี้เกียจกลับไปเจอหน้าพี่กับไอ้หมอนั่นนาน ๆ เจอกันทีมาตี้กันดีกว่า”
“เรื่องค้างไม่มีปัญหาหรอก แต่มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบดื่ม”
“รู้น่า ๆ มึงแค่โค้กพอกูกินเบียร์เอง ของแกล้มตั้งเยอะ”
“กินกลางวันแสก ๆ เนี่ยนะ”
“แสก ๆ บ้านมึงอ่ะจะสี่โมงเย็นล่ะ”
“เออ ๆ ตามใจ” ภพถอนหายใจด้วยความจนใจก่อนเริ่มจัดแจงของฝากมากหน้าหลายตาเข้าตู้เย็นบ้าง เอามาจัดลงจานเตรียมมื้อเย็นบ้าง
“กูใช้ห้องน้ำนะไอ้ภพ”
“เออ ๆ ใช้เลยแต่อย่าใช้แปรงสีฟันกูก็แล้วกัน”
พวกเขาสองคนต่างคนต่างคุยไปกินไปอย่างออกรสเนื่องด้วยไม่ได้เจอกันนานจนท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืดมิด ภพเห็นเพื่อนรักก้มหน้ามุดลงโต๊ะเมาแอ๋ เขาหัวเราะแล้วค่อย ๆ เดินไปเปิดไฟทั่วทั้งบ้านและเตรียมตัวไปอาบน้ำ
ค่อยปลุกหลังอาบน้ำเสร็จละกัน
“เฮ้ย ไอ้ซันตื่นได้แล้วช่วยกันเก็บของ ๆ จะได้ไปอาบน้ำนอนดี ๆ” ภพในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงขาสั้นเขย่าตัวเพื่อนทีหนึ่งก่อนเริ่มเดินเก็บพวกซองขนม จานชามไปทิ้งและล้าง ขณะที่เส้นผมและตามเนื้อตัวเขายังมีหยดน้ำเกาะอยู่
ก็ผมมันเป็นพวกไม่ชอบเช็ดตัวนี่นะ
“หือ? มีไรวะมึง” ซันลืมตาปรือขึ้น ทำหน้าตางุนงงลุกขึ้นยืนเซด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์
“ตื่น ๆ มาช่วยกันเก็บของ ถ้าไม่ช่วยเก็บก็ขึ้นไปนอนดี ๆ” ภพเหลียวหันไปมองทางเพื่อนรักไม่ทันไรก็สังเกตเห็นสภาพการณ์เดินตุปัดตุเป๋ที่เตรียมล้มอยู่ทุกเวลาพร้อมกับกลิ่นเบียร์โชยหึ่งออกมาจากตัว
ภพได้กลิ่นแล้วบีบจมูกแน่น
กลัวหมอนั่นเมาจนหัวทิ่มชะมัด
ไม่ทันขาดห้วงความคิดร่างผิวสองสีก็เอนไปด้านข้างคล้ายเซจะล้มลง ภพอารามไม่ได้คิดอะไรก็รีบเอี่ยวตัวยื่นมือไปคว้าหมับเอาไว้ แต่ทว่าภพกลับเหยียบหยดน้ำที่ร่วงลงสู่พื้นจากตัวของตนเองเมื่อสักครู่นี้แล้วพลันลื่นล้มคะมำลงพื้นไปพร้อมกับเพื่อนสนิทที่หงายผึ่งไปด้านหลัง
แทนที่จะช่วยกลับกลายเป็นซ้ำเติมหนักกว่าเดิม อู๊ยย
สภาพตอนนี้คือตัวของภพนอนทับแหมะอยู่บนร่างผิวสองสีของเพื่อนสนิท เขาพยายามดันตัวลุกขึ้นจากสภาพล้มไม่เป็นท่าอันน่าตลกนี้ แต่พื้นบนฝ่ามือของเขาที่กำลังชันตัวลุกขึ้นกลับมีหยดน้ำส่งผลให้เขาล้มป๊าบจนเจ็บศีรษะอีกครั้ง
“ฮ่า ฮ่ามึงนี่ซุ่มซามฉิบหาย” ซันหัวเราะเสียงยานคางทั้ง ๆ ที่หลับตาอยู่พร้อมนำแขนมาพาดไว้บนหลังเอวภพ
พรึ่บ!! เพล้ง!! เพล้ง!!
ซี๊ด!! เป็นเสียงของเพื่อนรักที่ร้องออกมา
แสงจากหลอดไฟทั่วทั้งบ้านดับพรึ่บพร้อม ๆ กับเศษแก้วเศษเล็กเศษน้อยแตกกระจายร่วงพรูเต็มทั่วบนพื้นห้องนั่งเล่น
ภพสะดุ้งโหยงทันทีเมื่อสายตามองไม่เห็นสิ่งใด เขาไม่ชอบความมืด เขารู้ตัวเองดี ยกเว้นเพียงแค่ในฝันที่เขาค่อนข้างชินชาเล็กน้อย
เมื่อสายตาเริ่มปรับเข้ากับความมืดได้แล้ว ภพก็พลันเห็นเงาร่างสายหนึ่งจากห่างตาทางบานประตูเลื่อนสีใสที่ได้รับแสงสว่างจากเสาไฟด้านนอกกระทบเข้ามา
เป็นราห์นั่นเอง...
แต่...รูปร่างหน้าตาแบบเดียวกันกลับให้ความรู้สึกต่างจากราห์คนที่เขารู้จักก่อนหน้า
ความคลุมเครือกระจายเข้าปกคลุมบรรยากาศภายในห้อง
ทันใดราห์ก้าวย่างสุขุมมาหาภพอย่างคุกคามพร้อมกระชากแยกตัวของเขาออกมาจากซันด้วยความรุนแรงจนเซถลา ผิวหนังเสียดสีกระทบไปกับพื้นกระเบื้องเงา
ภพหลับตาปี๋ด้วยความตกใจจากการกระทำของราห์เมื่อสักครู่ เขาค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นจากพื้น ไม่นานก็รู้สึกถึงความปวดแสบบริเวณต้นแขนของตนเมื่อชายหนุ่มลืมตามองเห็นภาพเบื้องหน้ากลับพอเจอภาพที่เขาไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นด้วยแววตาสั่นระริก
ช่วงTaik
ภพ:นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น!!
ราห์!!!!
น้องภพมีebookแล้วนะคะแม่ ๆ (ใครอยากสนับสนุนไรท์กดซื้อผ่านทางลิงค์นี้ได้เลยนะคะ)
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTY2OTE5OSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI5OTMwNCI7fQ
