ใครจะคิดว่าการไปเที่ยวงานวัดธีมฮาโลวีนในค่ำคืนนั้น ภพจะโดนวิญญาณปริศนาตามกลับมาถึงบ้าน! ที่น่าแปลกคือวิญญาณตนนั้นกลับช่วยชีวิตเขาไว้อีกหลายครั้งหลายคราจนน่าแปลกใจ
รัก,ดราม่า,ตลก,ลึกลับ,ชาย-ชาย,BL,วาย,ฟิลกู้ด,วิญญาณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในวินาทีนั้นหัวสมองของเขาราวกับมีใครมากดปุ่มหยุดเอาไว้
ภาพที่เขาเห็นคือวิญญาณหนุ่มขบกรามแน่นจนเห็นเป็นสันนูน ตามใบหน้าปรากฏ ร่องรอยคราบขุ่นสีเทาดำปนเปกับรอยแผลแห้งกรัง กำลังใช้มือสีขาวซีดจนเห็นเส้นเลือดสีเขียวอมฟ้าข้างเดียวบีบคอซันตัวลอยอยู่เหนือพื้น พร้อมเลือดสด ๆ ไหลรินเป็นทางยาวจากแผลบริเวณน่องโชยกลิ่นสนิมเหล็กลอยคลุ้งไปทั่วทั้งห้อง จนเพื่อนรักของเขาดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวดและหายใจไม่ออก
สิบนิ้วของซันพยายามตะกุยตะกายเพื่อหนีจากมือแห่งความตายนั่นอย่างสุดชีวิต บัดนี้ใบหน้าของเขาเริ่มซีดเขียวน้ำหูน้ำตาไหลเพราะไม่มีอากาศหายใจ
อึก!
ภพสะดุ้งดึงสติตัวเองกลับมาได้ก็รีบปรี่เข้าไปคว้าท่อนแขนที่ปกติควรเย็นชืดแต่คราวนี้กลับร้อนระอุดั่งกองเพลิง เพื่อให้วิญญาณตรงหน้าหยุดการกระทำ
ซู่ว! เสียงคล้ายเนื้อเมื่อกระทบกับความร้อนของกระทะดังขึ้นพร้อมกับแสงสีขาวนวลที่กำลังเปล่งรัศมีจากข้อมือข้างขวาของเขา เสียงเมื่อครั้นภพได้ยินตอนอยู่สวนก่อนกลับกำลังฉายซ้อนทับเหตุการณ์ในตอนนี้
ภาพแสงขาวนวลจากข้อมือของเขากำลังเผาไหม้ผิวอันขาวซีดอย่างรวดเร็วและเกิดรอยไหม้เป็นวงกว้างสะท้อนเข้าสู่สายตาภพ ทำให้สะดุ้งเผลอปล่อยมือด้วยความตกใจ
เป็นเพราะสายสิญจน์....
แต่ถึงกระนั้นราห์ก็ไม่สะทกสะท้านไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยมือจากการกอบกุมรอบลำคอของเพื่อนรักเขาสักนิด
“ราห์!!” ภพพยายามเรียกชื่อวิญญาณหนุ่มเพื่อเตือนสติด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“ราห์!!! ปล่อยนะ นั่นเพื่อนผมไง ไอ้ซัน คุณปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ!!!”
“ปกติคุณไม่ใช่ผีไม่ดีแบบนี้นี่!! มีอะไรก็มาคุยกับผมดี ๆ!”
“ราห์! ราห์!!”
“เฮ้ย ปล่อยซิวะ!!” ชายหนุ่มตะโกนสุดเสียงด้วยความหวาดผวาเหตุการณ์ตรงหน้า
แต่เหมือนเสียงของภพส่งไปไม่ถึงบุคคลตรงหน้าเลยสักนิด เมื่อเขาเห็นสภาพซันกำลังหมดแรงจนทิ้งแขนห้อยไว้ข้างตัวแล้ว จิตใจของภพก็เริ่มกรุ่นโกรธระคนหวาดวิตก
ตุ้บ! ภพตัดสินใจต่อยเข้าที่ใบหน้าคมอย่างจังเพื่อเรียกสติวิญญาณหนุ่ม
และมันก็ได้ผล ราห์ปล่อยมือจากลำคอของซันแล้วเซถลาทรุดกายล้มลง พร้อมกับแผลไหม้อันน่าหวาดกลัวบนใบหน้าซีกซ้ายที่กำลังปล่อยควันออกมา
“ซัน ซัน! มึงเป็นไงบ้าง” ด้วยอารามตกใจภพจึงรีบเข้าไปเขย่าตัวเพื่อนสนิทโดยไม่ทันสนใจวิญาณหนุ่มที่ตอนนี้กำลังก้มหน้านั่งนิ่งงันอยู่กับพื้นไม่ขยับ
“แค่ก แค่ก ๆ” ซันไอโขลกพร้อมสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่
ภพนึกขึ้นได้ก็รีบกระวีกระวาดตามหาโทรศัพท์เพื่อโทรเรียกรถพยาบาลทันที ระหว่างรอรถพยาบาลเขาพยายามเรียกซันให้มีสติอยู่ตลอดให้แล้วปฐมพยาบาลแผลเบื้องต้นบริเวณน่องให้ก่อน
“มึงอย่าพึ่งหลับนะไอ้ซัน เดี๋ยวรถก็มาแล้วรอหน่อยนะ ๆ” น้ำเสียงร้อนรนดังขึ้น
ไม่นานนักเสียงไซเรนจากรถฉุกเฉินก็เคลื่อนดังใกล้เข้ามา หลังพาเพื่อนสนิทขึ้นรถได้เขาก็กระโดดเข้านั่งในรถฉุกเฉินตามไปด้วยความเป็นห่วง
ในระหว่างเจ้าหน้าที่กำลังปฐมพยาบาล ภพก็โดนถามถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเขาอึกอักอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเล่าเหตุการณ์หลอดไฟแตกให้เจ้าหน้าที่ฟัง แต่พอโดนถามเรื่องรอยที่คอเพื่อนรักเข้า ภพก็พลันพูดไม่ออก
คือผมจะบอกพวกพี่ยังไงล่ะ บอกว่าเพื่อนผมโดนผีบีบคอครับเหรอ?
เชื่อก็บ้าแล้ว!
ดังนั้นภพจึงเลี่ยงที่จะเล่าและบอกไปเพียงว่าพอหันมาเห็นเพื่อนก็เจอรอยนี้เข้าแล้วแทน
ถึงพี่เจ้าหน้าที่ทั้งสองคนจะทำหน้าไม่เชื่อในคำพูดของผมแค่ไหนก็ตาม ผมก็ไม่สามารถที่จะแถได้มากกว่านี้แล้ว เพราะถ้ายิ่งแถผมอาจโดนสงสัยว่าผมเป็นคนทำร้ายเพื่อนตัวเองซะแทนน่ะสิ
ก่อนที่ภพกระโดดขึ้นหลังรถเพื่อตามเพื่อนสนิทไปโรงพยาบาล เขาได้แลเห็นวิญญาณผิวขาวซีดทำเพียงแค่ยืนนิ่งอย่างโง่งมมองดูจากในบ้านเพียงเท่านั้น
เหมือนเขารู้สึกผิดแหะ?
คงได้สติมาแล้วแน่ กลับมาคงต้องจับมานั่งพูดกันจริงจังแล้วล่ะ
ภพก้มลงมองข้อแขนข้างขวาตนที่ผูกสายสิญจน์จากยายไว้อยู่ เพราะสิ่งนี้สินะราห์ถึงเข้าใกล้เราไม่ได้ และเพราะสายสิญจน์เส้นนี้ที่ทำให้เกิดแผลไหม้บนตัวของหมอนั่น
ถึงแม้เขาจะโกรธการกระทำเมื่อสักครู่นี้ของราห์มากแค่ไหนก็ตาม แต่ก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ว่าแผลบนใบหน้าของอีกฝ่ายเกิดจากตนเองจริง ๆ
การที่วิญญาณหนุ่มทำร้ายเพื่อนของเขาเมื่อสักครู่ก็เป็นเรื่องจริง เขากระทำผิด ไม่สมควรให้อภัย ภพควรระวังราห์และหาวิธีทางแยกจากหรือหาทางไล่ราห์มาตั้งนานแล้ว
แต่เขาก็ไม่ทำ....
เพราะเขาไม่เคยรู้สึกถึงอาฆาตมาดร้ายจากราห์เลยแม้แต่นิด แล้วทำไมกันนะ ทำไมครั้งนี้ราห์ถึงลงมือทำร้ายเขากับซัน
คิดไปคิดมาได้ไม่นานรถฉุกเฉินเดินทางมาถึงโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ซันถูกส่งตัวไปห้องฉุกเฉินเพราะแผลเลือดไหลค่อนข้างมากและดูลึกอยู่ไม่น้อย ซึ่งมันก็เป็นไปตามที่ภพคาดการณ์ไว้
ซันต้องได้เย็บแผลจริง ๆ ซึ่งโดนเย็บไปสองเข็มถ้วน
หลังรักษาเสร็จซันได้ปฏิเสธการแอดมิทโดยให้เหตุผลว่าไม่จำเป็น ในความเป็นจริงหมอนั่นมันกลัวผีต่างหาก เสือกกลัวผีขึ้นสมองแล้วดันเจอผีเป็นตัวเป็นๆ มาเมื่อกี้เนี่ยนะ?
แต่ปัญหาคือทั้งสองคนจะกลับกับยังไงมากกว่า
“เป็นไง ดีขึ้นยัง”
“ตึง ๆ ว่ะ” คนผิวสองสีตอบกลับอ้อมแอ้มไม่ยอมหันมาสบตาภพอย่างเคย
“ปกติแหละโดนเย็บนี่ คราวนี้มึงงดเบียร์ไปเลยสองเดือนจุกๆ” ชายหนุ่มเอ่ยแซวติดตลกเมื่อเขาเห็นเพื่อรักทำหน้าเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ไม่ยอมเอ่ยสักทีจนต้องถามกลับ
“มึงมีอะไรจะพูดป่ะ เห็นไม่ยอมพูดสักที”
ซันเม้มปากกลั้นใจอยู่สักพักหนึ่ง เขาไม่กล้าถามภพตรง ๆ แต่แรกเพราะถึงแม้เขาจะเมาด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์แต่เขายังคงมองเห็นใบหน้าคนที่บีบคอเขาอยู่
ถ้าเห็นไม่ผิดพลาดละก็.....
ใบหน้านั่นเหมือนพี่เขาคนนั้นชัด ๆ!! แต่เท่าที่ล่าสุดที่เขารู้มา พี่คนนั้นเขายังนอนเป็นผักไม่ออกโรงบาลฯเลยนี่!
“คนที่บีบคอกูเมื่อกี้ใช่คนเป็นมั้ยว่ะ” ซันเอ่ยถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เขาไม่กล้าฟันธงในสิ่งที่เห็นแน่นอน
ภพได้ยินพลันแข็งทื่อเป็นก้อนหิน เขาไม่รู้ว่าจะควรบอกเพื่อนเรื่องราห์ดีหรือเปล่าเพราะเขากลัวเพื่อนสนิทตนเองจะไม่เชื่อคำพูดของตัวเองและหาว่าเขาเป็นบ้า
“ขอโทษนะ” ชายหนุ่มผิวขาวเหลืองเอ่ยด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด
แต่ถึงจะยังขึ้นหัวเรื่องที่เล่าให้ฟังไม่ได้อย่างน้อย ๆ ภพควรต้องขอโทษสำหรับเหตุการณ์นี้ไว้ก่อน เพราะซันต้องเจ็บตัวโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“มึงตอบไม่ตรงคำถามนี่หว่า แล้วมึงขอโทษกูทำไมมึงไม่ได้ผิด”
“กูก็มีส่วนผิดจริง ๆ”
“ถ้ารู้ว่าผิดก็เล่ามา เอาตั้งแต่ต้นเลย”
ในระหว่างที่เล่าภพไม่รู้เลยว่าเพื่อนรักของเขาจะเชื่อมั้ย จะหาว่าเขาบ้าหรือเปล่าแต่ถึงแบบนั้นภพก็ยอมเล่าเรื่องราวบางส่วนให้ซันฟังอย่างอัดอั้นมานาน
เมื่อเขาเล่าจบ ซันก็เงียบ
ภพหันหน้ามองเพื่อนของตนอยู่สักพักแล้วรอฟังคำพูดบางอย่างอยู่ด้วยใจกระวนกระวาย
ห้านาทีผ่านไปก็แล้ว สิบนาทีผ่านไปก็แล้ว ซันยังคงนิ่งเฉยไม่ยอมปริปากเอ่ยอะไรแต่ทำสีหน้าแปลกประหลาดราวคนโดนเย็บปากไว้
“แล้ว”
“แล้ว?” ซันเอียงหน้ามาถามผมกลับ
“มึงมาลงมาแล้วอะไรต่อกู กูหมายถึงมึงไม่มีไรพูดเลยงี้”
“ก็ไม่รู้จะพูดว่าไงอ่ะดิ มึงพึ่งเล่าเรื่องลี้ลับน่าเหลือเชื่อให้กูฟังนะไอ้ภพ ให้เวลากูทบทวนหน่อย”
“ทบทวนห่าไร จะว่ากูเป็นบ้าก็รีบด่ามาไม่ต้องเงียบ” ภพถลึงตาใส่เพื่อนสนิทตน
“กูก็ไม่ได้จะว่ามึงบ้าสักหน่อย” ซันก้มหน้างุดพร้อมตอบอ้อมแอ้ม
“แล้วไง มึงเชื่อกูป่ะ” เขาเค้นถามอย่างรีบร้อน
“ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อล่ะแหละ รอยนิ้วมือยังคาคอกูอยู่นะเฮ้ย” คนผิวสองสีถอนหายใจแล้วพูดแบบปลงตกกับตัวเอง
“แล้วมึงได้เห็นหน้าเขาเมื่อกี้มั้ยล่ะ พอรู้จักคุ้นหน้าคุ้นตาบ้างมั้ยว่ะ” เมื่อจบประโยคซันก็ทำตัวแข็งทื่ออัตโนมัติ ทำเอาภพอดหรี่ตามองไม่ได้
“กูจำไม่ได้น่าจะเห็นไม่ชัด แต่ความเจ็บนี่ชัดแจ๋วเชียวล่ะ” ซันเอ่ยเสียงเบาผิดปกติพลางเอามือลูบท้ายท้อยไปด้วย
ในระหว่างที่ภพกำลังจะซักไซ้เพื่อนต่อ ได้มีรถยนต์สีน้ำเงินคันหนึ่งแล่นมาหยุดหน้าโถงห้องฉุกเฉิน
“มีคนมารับละ ป่ะกลับบ้านมึงกัน” เมื่อเห็นรถซันก็รีบดีดตัวผึ่ง ไม่ดูสภาพขาตัวเอง
“เห้ยๆ ใจเย็นๆ ดูสภาพตัวเองด้วย กลัวกูจะรีดข้อมูลเอาเหลือแต่ซากรึไง” ภพรีบลุกประคองเพื่อนตัวเองอย่างไวเพราะกลัวซันล้มพับไปอีก แล้วแผลจะฉีกเอา
ทันใดก็มีชายร่างสูงโปร่ง ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงไม่ได้ทรง ผิวสีน้ำผึ้งในเสื้อยืดคอย้วยพร้อมด้วยกางเกงขายาวทรงลุงสีเทาเข้มคนหนึ่งรีบร้อนเปิดประตูด้านคนขับลงมาจากรถแล้วสาวเท้าก้าวขายาวๆ ตรงดิ่งมาทางภพ
“นายโง่หรือเซ่อกันแน่เนี่ย ทำยังไงถึงโดนบาดลึกขนาดนั้น!” คำแรกที่หลุดออกมาจากปากชายแปลกหน้าคือคำด่า
“ก็มันโดนบาดเอง ผมก็ได้วิ่งเข้าหามันแล้วขอร้องให้มันบาดผมซะหน่อยนี่” ซันกล่าวเถียงกลับพร้อมทำปากเชิดใส่
ชายแปลกหน้าหยุดมองเพื่อนเขาแล้วไล่สายตาพินิจตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนสะดุดเห็นรอยน้ำเงินอมม่วงบริเวณรอบคอของซัน
“แล้วรอยที่คอนี่อะไร ไปทะเลาะกับใครในร้านเหล้ามาห๊ะ เสียงแกแหบหมดแล้วเหมือนลาสุดๆ สภาพแบบนี้ดูได้รึไง” ชายหนุ่มผู้มาใหม่ขึ้นเสียงใส่เพราะเขาได้กลิ่นแอลกอฮอล์จาง ๆ จากตัวของซัน
“สภาพพี่ก็ไม่ต่างกันแหละ หัวอย่างกับรังนกเขา ทรงโจรชัดๆ ไม่ต้องมาพูดดี”
“พี่รีบมาเพราะแกโทรมาไง!!” เสียงชายแปลกหน้าตวาดเสียงดุดังสะท้อนไปทั่วบริเวณ เมื่อรู้ตัวเจ้าตัวก็เบือนหน้าหนีไปทางรถที่จอดคาอยู่ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ดับเครื่อง
ภพที่ทำหน้าตางงๆ อยู่ตรงกลางระหว่างสองคนที่เถียงกันอยู่ด้วยความสับสนเพราะเขาไม่เคยเจอคน ๆ นี้มาก่อน
นี่ใครวะ?
“เอ่อ.. ใจเย็น ๆ กันทั้งสองคนเลยนะ ตอนนี้อยู่หน้าห้องฉุกเฉินกันนะครับ” ภพที่เห็นพี่พยาบาลหันหน้ามามองด้วยสายตาดุๆ ก็รีบส่งเสียงห้ามปรามทั้งสองคนอย่างกะปลกกะเปลี้ย
“แล้ว ไอ้ซันมึงควรแนะนำเขากับกูหน่อยมั้ยว่าเป็นใคร”
“นั่นพี่เทมส์ เป็นพี่แก๊งเดียวกับพี่สาวกูตอนเรียน”
“แล้ว?” ภพเหล่มองพร้อมยักคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง
“แล้วไม่มีรถกลับไง กูไม่อยากโทรหาพี่เดี๋ยวก็ได้สวดกูทั้งคืนพอดี” เพื่อนรักตอบกลับด้วยน้ำเสียงร้อนตัว
“อ๋อ” ชายหนุ่มลากเสียงยาวตอบกลับ
“สวัสดีครับพี่ ผมชื่อภพนะครับเป็นเพื่อนกับซันมันมาแต่เด็ก ๆ แล้วพี่ไม่ต้องห่วงมันหรอกหมอพึ่งเย็บแผลไปสองเข็ม” ภพหันไปไหว้สวัสดีชายแปลกหน้าที่พึ่งเคยได้ยินชื่อ
“อ่า สวัสดีครับ พี่เคยได้ยินซันมันเล่าให้ฟังหลายรอยแล้วแหละ นี่ไปก๊งกันยังไงให้ได้แผลบาดมาลึกกันขนาดนี้” เทมส์ผงกหัวรับไหว้ ใช้มือเสยผมข้างหนึ่งให้เป็นทรงก่อนเค้นถาม
“ไม่ได้ไปก๊งไหนหรอกพี่ ไม่ได้มีเรื่องกับใครมาด้วย ไอ้ซันมันมาดื่มที่บ้านผมแล้วทีนี้หลอดไฟเกิดแตกขึ้นมา มันเลยโดนบาดเอาน่ะ” ภพอธิบาย
“แน่ใจ? แล้วรอยที่ขอซันนั่นคืออะไร รอยนิ้วมือชัดเจนขนาดนี้คงไม่ใช่ทะเลาะกันเองหรอกนะ” เทมส์หรี่นัยน์ตามองภพอย่างนึกสงสัย
ภพทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที
เขาก็คิดไว้แล้วแหละว่ารอยนิ้วมือช้ำ ๆ บนคอของซันให้ตายยังไงก็แถได้ยาก เพราะเขาเองก็ไม่สามารถบอกได้เหมือนกันว่าไอ้ซันโดนผีบีบคอมาน่ะ!!
“โอ๊ยย พี่จะถามอะไรนักหนา ทั้งผมทั้งไอ้ภพก็พึ่งมาเห็นรอยนี้ทีหลังด้วยซ้ำไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้ไงหรอก ถ้าคนอย่างผมกับไอ้ภพตีกันจนบีบคอกันได้เนี่ย ป่านนี้โลกคงแตกไปแล้วคบกันมาเป็นยี่สิบปียังทะเลาะกันนับด้วยมือข้างเดียวได้ด้วยซ้ำเหอะ” ซันแผดเสียงแหวใส่คนอายุมากกว่า
“แน่ใจว่าไม่มีอะไร?” ชายหนุ่มในเสื้อคอย้วยถามย้ำ
“เออ! งั้นรีบๆ กลับบ้านมึงกันเถอะไอ้ภพ กูเริ่มปวดตุ้บๆ ละตอนนี้” ซันนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“บ้านกู?”
“เอ้า ก็บ้านมึงไง ไม่งั้นมึงจะให้กูนอนไหน” ซันเอียงคอมองภพด้วยสีหน้าที่บ่งบอกอย่างชัดเจนว่า มึงพูดเรื่องบ้าอะไรวะ
“มึงค้างบ้านกูไม่ได้ ข้างล่างยังไม่ได้เก็บกวาดเลยเศษแก้วคงเต็มไปหมด”
เขาบอกเหตุผลที่แท้จริงไม่ได้ว่า เพราะมีวิญญาณตนหนึ่งยังอยู่ในบ้านอ่ะนะ
“กูนอนห้องเรียนก็ได้”
“ไม่ได้เว้ย มันไม่มีฟูกนอนไปมึงก็ปวดตัวพอดี”
“กูขึ้นไปนอนกับมึงก็ได้” เพื่อนรักเขายังคงยืนยันที่จะไปนอนบ้านภพให้ได้
“มึงไม่เจ็บ?” ภพใช้สายตามองแผลซันเพื่อย้ำเตือน
“ไอ้ห่า แล้วมึงจะให้กูนอนไหน กูไม่อยากกลับไปเจอพี่กูหรอกนะเว้ยสภาพงี้อ่ะ” ซันที่โดนเพื่อนตนปฏิเสธทุกทางก็โวยใส่อย่างงอน ๆ
“นอนบ้านพี่ก็ได้” จู่ ๆ ชายผู้มาใหม่ก็เอ่ยเสนอตัวขึ้น
“เออดีเลยมึงก็น่าจะสนิทกับพี่เขานิ ไปนอนค้างสักวันสองวันไม่น่ามีปัญหานะ เดี๋ยวยังไงพรุ่งนี้กูจะไปเยี่ยม” ภพรับคำพร้อมมัดมือชกในทันที
“ทิ้งเพื่อนงี้เลย?”
“เอ่อน่า กูต้องไปเก็บกวาดบ้านอีก”
หลังคุยเสร็จสรรพเขาก็ติดรถคนรู้จักซันกลับบ้านในระหว่างเดินทางทั้งสามคนนั่งเงียบกริบไม่ได้เอ่ยปากพูดคุยกันใด ๆ
ปึก เสียงปิดประตูรถดังขึ้นเมื่อถึงที่หมาย
ภพเดินไปด้านที่นั่งข้างคนขับก่อนจะกำชับเพื่อนสนิทตน
“อย่าลืมกินยาตามที่หมอสั่งนะเว้ย เดี๋ยวพรุ่งนี้ไงก็ส่งโลฯมา กูจะได้เยี่ยม”
“มึงโอเคนะ” จู่ ๆ ชายหนุ่มผิวสองสีก็ถามภพขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“หือ?” ภพทำหน้างุนงง
“มึง แน่ใจนะว่าโอเค ถ้าไม่โอเคก็ไปนอนกับกูสักคืนมั้ยล่ะแล้วพรุ่งนี้จะได้ไปทำบุญกัน” เพื่อนสนิทเอ่ยถามย้ำอีกครั้งอย่างเป็นห่วง
ซึ่งเขาก็รู้อยู่แล้วว่าไอ้ซันหมายถึงอะไร
“อือ โอเคอยู่แล้วยังไงซะกูก็ต้องเคลียร์ให้จบ ๆ แถมขามึงเป็นอย่างงี้จะเดินไปทำบุญไว้เรอะ”
ทั้งสองสบสายตากันอยู่ครู่หนึ่ง ต่างคนต่างรู้ว่าภพมีอะไรที่ต้องสะสาง ซันยักไหล่ตอบแล้วไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อ
ภพยืนมองรถเคลื่อนที่ไปข้างหน้าจนลับตาก่อนจะหมุนตัวเปิดประตูเข้าบ้านตน
ช่วงTalk
ภพ:ปกติราห์ไม่เคยเป็นแบบนี้นี่//ตกใจกลัว
ราห์:((กล้าดียังไง!))//บีบคอ
ซัน:ใช่คนคนนั้นนั้นรึเปล่านะ!?//ดิ้น
น้องภพมีebookแล้วนะคะแม่ ๆ (ใครอยากสนับสนุนไรท์กดซื้อผ่านทางลิงค์นี้ได้เลยนะคะ)
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTY2OTE5OSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI5OTMwNCI7fQ
