เหตุการณ์ทั้งหมดที่ภพได้ประสบมา เขาไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่ามันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ หรือมีใครบางคนจงใจ'ลิขิต'เอาไว้แต่แรกกันแน่
เขาได้แต่สงสัยว่าเพราะอะไรกันวิญญาณที่ยืนอยู่ข้างกายเขาตนนี้ถึงได้พยายามปกป้องเขาทุกวิถีทาง โดยไม่เรียกร้องแม้แต่การขอให้ทำบุญให้ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เป็นวิญญาณเร่ร่อนไปมา ที่จำเรื่องราวในอดีตของตัวเองไม่ได้เลยด้วยซ้ำแท้ ๆ
"ทำไมถึงตามติดผมนักล่ะ ผมเป็นคู่คุณในชาติก่อนหรือไง"
"ไม่ใช่"
"แล้วคุณจะตามผมมาต้อย ๆ ทำไมเนี่ย!"
"เพราะนายสำคัญ"
รัก,ดราม่า,ตลก,ลึกลับ,ชาย-ชาย,BL,วาย,ฟิลกู้ด,วิญญาณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ภพ!! วิ่ง!!”
ในตอนที่เขากำลังลังเลว่าจะวิ่งผ่านอสุรกายตัวเหม็นนี่เพื่อไปทางร้านค้า หรือหันหลังกลับดี ทันใดมีเสียงเข้มตะโกนเรียกชื่อเขามาจากทางด้านหลังพร้อมมือขาวซีดข้างหนึ่งกำลังยื่นมาหาเขา
คนที่เรียกชื่อเขาเสียงดังลั่นนั้น คือราห์
ครั้นภพได้สติก็รีบหันหลังกลับเตรียมวิ่งสับตีนแตกกลับไปทางที่มีเสียงเรียก หรือก็คือทางเดิม ทว่าขณะเขากำลังลากฝีเท้าอันหนักอึ้งเพื่อวิ่งสุดแรง กลับมีมือเหี่ยวแห้งหนังหุ้มกระดูก สีคล้ายใบไม้ยามร่วงหล่นลงพื้นข้างหนึ่งคว้าข้อเท้าของภพไว้ ทำให้ทั้งตัวเขาก้มหน้าล้มกระแทกลงพื้นคอนกรีตอย่างจัง โดยเฉพาะบริเวณหน้าผากที่โขกลงพื้นอย่างแรงจนทำให้ภพหน้ามืดไปชั่วแวบหนึ่ง
ตึก ตึกตึก
ภพรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวสนิมของตน และเสียงวิ้งภายในหู
อ่า หัวแตกแหง
ในระหว่างที่เขามึนงงด้วยอาการบาดเจ็บ ก็รู้สึกถึงแรงดึงและความเจ็บปวดจากขาข้างที่ถูกคว้าเอาไว้ ภพเพิ่งรู้ตัวว่าข้อเท้าเขาโดนเล็บยาวแหลมคมที่ดูสกปรกเขรอะไปด้วยคราบดำบางอย่าง จิกทั้งห้านิ้วเข้าเนื้อเขาจนมีเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมา เมื่อเห็นภาพเบื้องหน้าหัวใจเขากระตุกวูบ
“ฮะ ฮะ มึงเป็นของกู มาอยู่กับกู มาแทนกู ฮะ ฮะ” เสียงแหบแห้งราวเส้นฟางข้าวที่แห้งกรอบเอ่ยด้วยน้ำเสียงยานคาง พร้อมหัวเราะขึ้นจมูกเป็นจังหวะแปร่ง ๆ
เจ้าของเสียงที่กล่าวนั้นเอาใบหน้าฟุ่บลงกับพื้นคอนกรีต ภพเห็นเพียงเส้นผมพันเกาะกันเป็นก้อนสังกะตัง ค่อย ๆ ใช้แขนอีกข้างคืบคลานเข้ามาใกล้
อึก!
มันเจ็บ มันเจ็บมากพอที่จะปลุกเขาจากความมึนงง
“เอามือของมึงออกไป!” สุ้มเสียงกราดเกรี้ยวจากใครคนหนึ่งตะคอกสั่ง
“ไม่ ฮะ ฮะ” แต่เสียงแหบพร่าราวชายแก่กลับตอบปฏิเสธ อสุรกายไม่มีท่าทางหวาดกลัววิญญาณเบื้องหน้าตนสักนิด มันคิดเพียงแค่เป็นวิญญาณใหม่แท้ ๆ ยังมีน้ำหน้ามาสะเหล่อเข้ามายุ่ง
ขณะภพกำลังสะบัดข้อเท้าหนีอย่างสุดแรงเกิด ก็มีเรี่ยวแรงสายหนึ่งจับเล็บที่จิกเขาเอาไว้กระชากออกจากกันอย่างแรง แต่เรี่ยวแรงสายนั้นกลับโดนเล็บแหลมคมจากมืออีกข้างของอสุรกายข่วนเข้าเต็มอก
“อึก” ภพเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ร่างของเขาในตอนนี้กำลังสั่นสะท้านราวกับลูกนก วิญญาณหนุ่มเดินมาประคองภพด้วยความรวดเร็วพร้อมกับมีควันสีเทาบุหรี่ขุ่นมัวแผ่กระจายออกมาจากร่างวิญญาณตามติดมาด้วย
“มึง!! อย่ามายุ่ง!!” จากเสียงแหบพร่ากลับกลายเป็นเสียงหวีดร้องสูง ด้วยความไม่พอใจมันจึงกระโจนโถมตัวเข้าใส่ทั้งคู่ หมายเอาไปอยู่ใต้อาณัติมันทั้งคู่
ในจังหวะอสุรกายจู่โจมเข้ามา สองมืออันขาวซีดคว้าหมับกลางอากาศ บีบคออีกฝ่ายไว้แน่นจนได้ยินเสียงดังกร๊อบ ทว่าอสุรกายที่มีแต่หนังหุ้มกระดูกตนนี้กลับไม่แน่นิ่งไปอย่างที่ควรจะเป็น กลับยิ่งมีเรี่ยวแรงมากกว่าเดิม เล็บยาวอันแหลมคมทั้งสิบนิ้วกำลังตะกุยตะกายพยายามฉีกทึ้งแขนของราห์ออก จนผิวอันขาวซีดถลอกปอกเปิกเห็นเนื้อกระดูกขาวอยู่รางๆ
กลิ่นสนิมของเลือดสด ๆ ไหลราวสายน้ำหลากเนืองนองเต็มพื้น จนสภาพดูไม่ได้ แต่ใบหน้าราห์ในยามนี้ไม่แสดงสีหน้าใด ๆ เสมือนคนไม่รู้จักความเจ็บปวด มีเพียงนัยน์ตาสีดำล้วนที่ไม่มีลูกตาขาวจ้องมองร่างผอมแห้งดิ้นทุรนทุราย
ควันสีขาวขุ่นสลับดำเหล่านั้นเริ่มขยับไปปกคลุมทำหน้าที่คล้ายเถาวัลย์ค่อย ๆ เลื้อยไปรัดพันแขนร่างหลังค่อมไว้ ให้ขยับได้น้อยลง
ภพที่เอาแต่นั่งนิ่งงันกับพื้นไม่มีสติมาตลอดเมื่อเผชิญเหตุการณ์บาดเจ็บแสนอันตรายเมื่อสักครู่ พลันได้สติขึ้นมาเพราะเขาเห็น
เขาเห็นสภาพที่มีแต่เลือดสีแดงสดซึมผ่านผิวกายออกมาจากบาดแผลอาบย้อมท่อนแขนทั้งสองข้างของราห์จนมองแทบไม่เห็นเนื้อหนังเดิมเบื้องหน้าตนแล้ว ดวงใจของเขาที่เดิมสั่นระรัวจนแทบทะลุออกมากลับเริ่มคุกรุ่นและเร่าร้อนราวมีไฟสุ่มอยู่ในอก
จากความหวาดกลัวแปรเปลี่ยนเป็นโกรธา
ภพขยี้ผมตัวเอง ในตอนนี้เขาค่อนข้างหงุดหงิด
ไม่สิ
โมโหเลยต่างหาก
ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ว่ะ ก็เดินมาดี ๆ ไม่เคยไปลบหลู่เชี่ยอะไรสักหน่อย!
แล้วกล้าดียังไงถึงมาทำให้วิญญาณหน้าหล่อของเขาบาดเจ็บสาหัสแบบนี้!!
เส้นสติภพขาดผึง เครื่องพ่นคำหยาบอัตโนมัติ ON
“มึงจะไม่ยอมหยุดใช่มั้ยห๊ะ! ทำไมเอาแต่จองเวรกับกูอยู่ได้ กูเคยไปทำอะไรให้มึง กูก็เดินของกูมาดี ๆ ไม่ได้ไปลบหลู่ห่าเหวอะไรใส่มึงสักนิดแล้วมึงจะมายุ่งกับกูทำเหี้ยอะไร! ถ้าอยากได้บุญก็มาขอกูดี ๆ ไม่ใช่มาทำร้ายคน! ถ้ามึงจะเอาไปเป็นตัวแทนมึงถามเจ้าตัวเขาหรือยังว่าอยากไปกับมึงด้วยมั้ย ผอมขี้ก้างตัวเหม็นฉิบหายขนาดนี้ใครเขาอยากจะอยู่กับมึง! แม้แต่ผีด้วยกันเขายังไม่เอามึงเลย!! ถ้ายังไม่ยอมมาหยุดรังควาน หยุดสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้ กูจะแช่งเอาให้มึงไม่ได้ไปผุดไปเกิดอีกเลย!! แล้วอย่าคิดนะว่ากูกลัวแล้วกูจะทำบุญไปให้ ผีเหี้ย ๆ อย่างพวกมึงยังต้องมาอาศัยคนมีชีวิตอยู่ทำบุญไปให้ ถ้าอยากไปเกิดใหม่ก็ขอร้องกันดี ๆ ดิ ไม่ใช่แม่งจะมาเอาไปเป็นตัวตายตัวแทน มึงคิดเหรอว่าถ้าเอากูไปเป็นตัวแทนแล้วมึงจะได้ไปเกิดน่ะ!? มึงคิดว่ามึงตายไปเป็นผีได้คนเดียวเหรอ ถ้ากูตายไปเป็นผีกูจะจองเวรมึง ไปกวนให้มึงไม่ได้อยู่เป็นสุขเลยคอยดู!!” เขาผุดลุกขึ้นมายืน พร้อมชี้หน้าด่าตะโกนอสุรกายตนนั้นอย่างกราดเกรี้ยว
พอพรั่งพรูคำด่าที่อยู่ในใจจนน้ำไหลไฟดับหมดสิ้นแล้วเจ้าตัวก็ยืนหอบแฮก สูดอากาศหายใจเข้าเต็มปอด
และมันได้ผล...
อสุรกายหนังหุ้มกระดูกตนนั้นหยุดขยับ ทิ้งท่อนแขนที่ตะเกียกตะกายเมื่อครู่ลงข้างตัวคล้ายยอมจำนนลงเงียบ ๆ
แต่ก็แค่คล้าย...
ภพยังถอนหายใจด้วยความโล่งอกยังไม่ทันเสร็จ มือที่คล้ายกิ่งไม้แห้งเกรียมนั่น ก็ขยับยกขึ้นอย่างรวดเร็วหมายจะจิกเข้าไปบนบริเวณกระหม่อมของวิญญาณหนุ่ม ทว่ากลับชะงักค้างกลางอากาศ ใบหน้าที่ถูกปกคลุมด้วยผมเผ้ารุงรังกระเซอะกระเซิงจนมองไม่เห็นได้นั้น ถูกดวงตาคมปลาบราวกับใบมีดไร้เนื้อตาขาวซึ่งเต็มไปด้วยไอสังหารจ้องมอง ทำเอามันตกใจจนชะงักค้าง
“ไสหัวไป!” น้ำเสียงเย็นชาเจือแววข่มขู่ไว้อย่างชัดเจน ก่อนปล่อยมือทั้งสองข้างที่บีบคอมันไว้ อสูตรกายตนนั้นครั้นได้อิสระก็กระโดดตัวออกห่าง วิ่งด้วยท่าสี่ขาหายลับไปในความมืดของตรอกซอย
เห็นดังนั้นภพจึงทรุดลงนั่งกับอย่างหมดแรง ความตื่นตระหนกไม่อาจบรรยายคลื่นลมโหมกระหน่ำสะเทือนลั่นในใจของเขาต่อเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ได้เลย!
“เป็นอะไรมั้ย” น้ำเสียงคล้ายอ่อนแรงเล็กน้อยเอ่ยขึ้นข้างหูเขา ภพเบือนหน้าไปมองคู่สนทนา
แววตากลับมาเหมือนตอนปกติแล้วแหะ
“เป็นดิคุณ เลือดหัวไหลขนาดนี้ไม่เป็นไรเลยมั้ง” เมื่อผ่านเหตุการณ์ระทึกขวัญเมื่อครู่นี้ไป ภพชักรู้สึกเจ็บแผลตามเนื้อตามตัวของตัวเองซะแล้ว
“แล้วคุณอะเป็นยังไงบ้าง แขนเลือดไหลเต็มเลยเจ็บมั้ย” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง มือของเขาสั่นน้อย ๆ พยายามจะแตะบริเวณแผลอีกฝ่ายแต่ก็ไม่กล้าเพราะกลัวเจ้าตัวเจ็บ
เมื่อมองสำรวจบาดแผลทั่วทั้งร่างของวิญญาณหนุ่ม ดวงใจดวงน้อย ๆ ของเขารู้สึกก็เจ็บปวดราวโดนข่วนซะเอง
แต่ผมว่าสภาพผมยังดีกว่าสภาพเขาอะนะ ทั้งอกทั้งแขนสองข้างมีแต่รอยข่วนรอยเล็บจิกลึก แถมเปื้อนเต็มไปด้วยเลือดไปหมด
เขาไม่ชอบแน่ เพราะราห์ไม่ชอบความสกปรก เลือดที่เลอะเปรอะเปื้อนไปทั้งตัวแบบนี้ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ถึงอยู่กับเขามาไม่นานนักแต่ภพก็ยังพอรู้ถึงนิสัยบางอย่างของวิญญาณตนนี้อยู่
“ฉันน่ะ เดี๋ยวคงหายเอง นายรีบไปโรงบาลเถอะ” ว่าแล้วก็ขยับตัวเข้ามาใกล้หมายจะพยุงภพให้ค่อย ๆ ลุกขึ้น
ฟึบ แต่มือเรียวยาวคู่นั้นกลับสัมผัสปัดผ่านร่างภพไปราวแตะต้องอะไรไม่ได้
?!
ช่วงTalk
ภพ:ลองเข้ามาอีกรอบพ่อจะด่าให้กระเจิงเลยคอยดู!//ชี้นิ้ว
ราห์://หลุบตามองต่ำ
น้องภพมีebookแล้วนะคะแม่ ๆ (ใครอยากสนับสนุนไรท์กดซื้อผ่านทางลิงค์นี้ได้เลยนะคะ)
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTY2OTE5OSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI5OTMwNCI7fQ
