ใครจะคิดว่าการไปเที่ยวงานวัดธีมฮาโลวีนในค่ำคืนนั้น ภพจะโดนวิญญาณปริศนาตามกลับมาถึงบ้าน! ที่น่าแปลกคือวิญญาณตนนั้นกลับช่วยชีวิตเขาไว้อีกหลายครั้งหลายคราจนน่าแปลกใจ
รัก,ดราม่า,ตลก,ลึกลับ,ชาย-ชาย,BL,วาย,ฟิลกู้ด,วิญญาณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วันเวลาล่วงเลยผ่านจนถึงเทศกาลวันขึ้นปีใหม่ ในค่ำคืนตามสถานที่ต่าง ๆ ถูกประดับประดาไปด้วยแสงไฟหลากสีและต้นคริสต์มาส เหล่าผู้คนทั่วทั้งโลกต่างรอนับเคาท์ดาวน์กันอย่างใจจดใจจ่อ กลับมีชายหนุ่มผู้หนึ่งเนื้อตัวคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์มึนเมา ที่รีบชิ่งกลับบ้านก่อนจะโดนเพื่อน ๆ ของตนลากไปต่ออีกร้าน
สายฝนเทกระหน่ำไม่ขาดสายจนเบื้องหน้ากลายเป็นภาพพร่ามัว ภพที่ชิ่งหนีออกมาก่อนก็โดนน้ำฝนจนเปียกชุ่มไปทั่วทั้งกายจนสร่างเมาเป็นที่เรียบร้อย
“หนาวเฟ้ย รู้งี้อยู่กับไอซันก่อนดีกว่า” ภพไม่ได้เอารถยนต์ส่วนตัวของตนไป ปากเล็กขยับขมุบขมิบบ่นอุบกับตัวเอง เขากำลังวิ่งตรงดิ่งกลับบ้านหลังลงจากรถประจำทางเที่ยวสุดท้ายมา
เม็ดฝนที่โหมกำลัง ตกกระหน่ำแรงขึ้น ส่งผลให้ฝีเท้าของภพเร่งจังหวะเร็วขึ้นอีกอัตโนมัติ ครั้นใกล้ถึงบ้านเขาจึงรีบซอยเท้าวิ่งมากยิ่งกว่าเดิมหวังให้ถึงจุดหมายโดยไว
เมื่อกลับถึงบ้านแสนสุขโดยสวัสดิภาพทั้งหัวจรดเท้าของภพต่างก็เปียกโชก เขารีบไขกุญแจรั้วเข้าบ้านไม่รีรอสิ่งใด
“ตกหนักจนมองไม่เห็นทางเล๊ย เปียกไปหมด” ภพบ่นขณะก้มถอดรองเท้าที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝนทั้งที่ยังไม่ได้ปิดประตู
เปรี้ยง! เสียงฟ้าผ่าดังกระหึ่ม แสงไฟนั้นพาดผ่านลงมายังพื้นดิน ภายในบ้านที่เคยมืดสนิทพลันมีแสงสว่างวาบเข้ามาชั่วครู่ ส่งผลให้มองเห็นเงาร่างสันทัดดำทะมึนร่างหนึ่งกำลังก้าวอย่างสุขุมมาหาเขาอย่างคุกคามด้วยเท้าเปล่าจากในตัวบ้าน
ภพที่เงยหน้าขึ้นด้วยอารามตกใจเสียงฟ้าผ่าก็เห็นภาพนั้นเช่นเดียวกัน ขนทั่วทั้งสรรพางค์กายต่างลุกชันเป็นสัญญาณเตือน
ราห์!
“อึก!” ภพไม่ทันได้เอ่ยคำเรียกชื่อของร่างที่รู้จัก ก็ถูกสองมือหนาอันร้อนฉ่าไม่เหมือนเคยคว้าหมับบริเวณลำคอเข้าอย่างรุนแรงแล้วค่อย ๆ ยกตัวภพขึ้นจนลอยเหนือจากพื้น
ภพในสภาพตกใจจึงทำได้เพียงหอบหายใจหนักเพื่อเอาอากาศเข้าสู่ปอดและเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจเพียงเท่านั้น
นี่เป็นครั้งแรก
ที่เขาได้เห็นสภาพอันเลวร้ายที่สุดของราห์
ไม่ว่าจะในฝันหรือครั้งแรกที่พบกัน สภาพของเขาในตอนนั้นก็ไม่ได้แย่เท่ากับที่ภพเห็นด้วยตาเนื้อของตนตอนนี้
เพราะแสงสว่างรำไรจากเสาไฟฟ้าหน้าบ้านของภพ เขาจึงเห็นบางส่วนบนใบหน้าของวิญญาณหนุ่มได้อย่างชัดเจน
ใบหน้าอันสะอาดสะอ้านอยู่เสมอบัดนี้กลับเลอะไปด้วยคราบขี้เถ้าสีดำขมุกขมัวเต็มใบหน้า บริเวณโหนกแก้มมีรอยช้ำอมเขียวอมแดงเป็นวงขนาดใหญ่ ถัดไปคือบริเวณสันกรามลากลงมายันเนินไหล่คล้ายมีรอยแผลไฟไหม้สาหัสอยู่ พร้อมด้วยคราบเลือดสีอิฐแดงปนดำแห้งเกรอะกรังตามไรขอบผมและตามคอเสื้อลากยาวเป็นทาง
กลิ่นคล้ายควันเหม็นเสมือนไม้ถูกเผาไหม้ที่ไม่ได้กลิ่นมานานลอยโชยกระทบเข้าโสตประสาทของภพ
เมื่อเห็นสภาพคนตรงหน้าหัวใจของเขาพลันบีบตัวแน่นอย่างไร้สาเหตุ
นี่คือ สภาพแท้จริงของเขาตอนตายงั้นเหรอ...
มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ภพดึงสติได้ว่าวิญญาณเบื้องหน้าตนตอนนี้ไม่ใช่ราห์ในแบบที่เคยเป็น ก็คือนัยน์ตาดำล้วนไม่มีเนื้อตาขาวเลยแม้แต่น้อยคู่นั้น มันซ้อนทับภาพเหตุการณ์ตอนต่อสู้กับอสุรกายหนังหุ้มกระดูกตรงตรอกซอยนั้น
นัยน์ตาสีดำสนิทคู่นั่นคล้ายจะกัดกินเข้ามาในร่าง
“ปะ ไป ไปด้วยกัน อยู่ด้วยกัน!!” น้ำเสียงแหบพร่ากล่าวอย่างยากเย็น มันกราดเกรี้ยวฉายแววดั่งใกล้บ้าคลั่งเต็มที
ท่าทางที่ผิดแผกไปของเขาทำให้ภพตัวสั่น
เขารับรู้ได้ว่าวิญญาณตนนี้ไม่ใช่ราห์แบบที่เขาเคยตื่นมาเจอหน้ากันยิ้มให้กันทุกเช้า เขาจึงออกแรงขัดขืนพยายามงัดอุ้งมือใหญ่ให้พ้นจากการกอบกุม
“อึก! ไม่ ไปด้วยหรอก คุณต่างหากที่ต้องกลับมาน่ะ หายไปตั้งนานจู่ ๆ ก็จะมาฆ่าแกงกันเลยเนี่ยนะ โคตรเหี้ยเลยว่ะ!” แม้ลมหายใจเขาจะเริ่มขาดห้วงแล้วก็ตาม ทว่าแรงโกรธย่อมมีมากกว่า
“ตาย ขอแค่ตาย จะได้อยู่ด้วยกัน!” ราห์หัวเราะอยู่ในลำคอกล่าววกไปวนมาราวคนเสียสติ มือทั้งข้างเหมือนยิ่งออกแรงบีบมากขึ้นกว่าเดิม
“มะ ไม่ไปเฟ้ย ดึงสติกลับมาเดี๋ยวนะ สติน่ะสติ รู้จักมั้ยห๊า” เสียงลมหายใจของเขาขาดห้วงลงไปทุกขณะ นิ้วเรียวที่พยายามงัดแงะมือของอีกฝ่ายออก สั่นสะท้านจนยากควบคุม
ทำไมเอาออกยากออกเย็นนักห๊ะ มือก็มาดันลื่นน้ำฝนอีก!
“ปล่อยกูนะ อึก”
ภพเริ่มอ่อนแรงแล้ว
ในช่วงเวลาจวนเจียนใกล้หมดแรง ภพได้ใช้แรงเฮือกสุดท้ายจากคลื่นโทสะที่พัดกระหน่ำ ยกขาทั้งสองข้างกระโดดถีบเข้ากลางหน้าท้องที่ฝ่ายอย่างจัง จนล้มทรุดลงกับพื้นกันทั้งคู่
มือทั้งสองข้างที่กอบกุมบริเวณลำคอก็ปล่อยออก เผยให้เห็นรอยนิ้วมือแดงช้ำรอบคอขาวชัดเจน
แค่ก แค่ก ภพหอบหายใจไอ น้ำหูน้ำตาไหลจนตัวโยน ร่างกายพยายามกอบโกยอากาศเข้าปอดให้มากที่สุดเท่าที่จะทำให้เพื่อชดเชยส่วนที่ขาดไป เขาก้มหน้าก้มตาไออยู่สักพักจนดีขึ้นจึงเหลือบตามองร่างที่สูงกว่าตน
ราห์กำลังตัวสั่นสะท้านราวลูกหมาน้อยกลางสายฝน
“ขะ ขอโทษ ฉันขอโทษ” น้ำเสียงอู้อี้ดังขึ้นจากปากอีกฝ่าย เนื้อเสียงล้วนสั่นเครือแฝงร่องรอยความอัดอั้น ทำให้ในอกเขาเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดอย่างอธิบายไม่ได้
ทั้งโกรธ โมโห งงงวย และโหยหา...
ภพคลานเข้าไปใกล้วิญญาณอดีตเพื่อนร่วมบ้าน แล้วค่อย ๆ วางนิ้วเมื่ออันเย็นเหยียบชื้นด้วยเหงื่อตนลงบนศีรษะที่มีแต่คราบเลือดแห้งกรังจับตัวเป็นก้อนแข็งตามแนวเส้นผม ลูบปลอบแผ่วเบา
“ราห์ เงยหน้ามาให้ผมดูหน่อยสิ มองหน้าผม” สิ้นประโยคภพนำมืออีกข้างมาประคองใบหน้าวิญญาณผิวขาวซีดตนนี้บังคับให้อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามองตน
สีตากลับมาเหมือนเดิมแล้ว..
ถึงแม้ส่วนอื่นจะไม่ได้กลับมาสะอาดดังเดิม แต่อย่างน้อยเขาค่อนข้างโล่งอก
แววตาที่กำลังเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำกลมใสของราห์ในยามนี้ฉายชัดถึงความเจ็บปวดอันหนักอึ้ง ความผิดหวังในตัวเอง ความจริงที่ว่าตัวเขาเองกระทำการ หมายฆ่าคนที่ตัวเองรักด้วยน้ำมือของตน มือที่คอยเฝ้าปกป้องอีกฝ่ายมาตลอดกลับเป็นมือคู่เดียวกันนี้ที่ลงมือทำร้าย ความจริงเหล่านั้นต่างพรั่งพรูเข้ามาฉีกกระชากดวงวิญญาณของเขาอย่างเหี้ยมโหด
เขาทนไม่ได้ เขาทนเห็นภพเจ็บตัวเพราะเขาแบบนี้อีกไม่ได้....
“ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว ถ้าคุณรู้สึกผิดเรื่องนี้ เดี๋ยวผมค่อยหาทางเอาคืนคุณทีหลังแล้วกันนะดีมั้ย เอาแบบเจ็บแสบเลยฮ่า ฮ่า” เขาไม่เคยเห็นราห์ร้องไห้เลยสักครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งแรก ภพจึงโผเข้าสวมกอดอีกฝ่ายอย่างไม่นึกรังเกียจสภาพราห์ที่มีแต่คราบดำต่าง ๆ พลางลูบหลังกล่าวปลอบอย่างใจเย็น ด้วยน้ำเสียงติดแหบแห้ง
เมื่อกอดปลอบไปได้สักพักใหญ่จนเจ้าตัวเลิกตัวสั่นแล้วภพจึงค่อยรับรู้ถึงสิ่งผิดปกติ
ร่างกายของราห์ในยามนี้โปร่งแสงจนเห็นภาพด้านหลังได้
ทำไมเขาถึงเพิ่งสังเกตเห็น!!
“ราห์ ราห์ คุณโอเครมั้ย เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมตัวคุณถึง ถึง..” ชายหนุ่มตกใจลนลานจนอ้าปากพูดไม่ออก เขาที่เพิ่งปล่อยมือจากตัวอีกฝ่ายก็คว้าหมับจับไหล่ไว้ตามเดิมทันที
ยังดีที่ยังสัมผัสตัวได้
“ขอโทษ”
“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาฟังคำขอโทษนะเฮ้ย! ตัวคุณจะหายโปร่งแสงมั้ย จะกลับไปเป็นแบบเดิมหรือเปล่า” เขามีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด
ราห์เงยหน้ามองภพด้วยสายตาขำขัน เพราะภพในตอนนี้ราวหนูติดจั่นลนลานจนอยู่ไม่เป็นสุข ผุดลุกผุดนั่งอยู่นั่นแหละ
“ขำอะไร ตอบผมมาสิ” ภพดุเสียงเข้ม
“...” อีกฝ่ายทำเพียงอมยิ้มส่ายหน้าช้า ๆ แทนคำตอบ
“ผมบอกให้ตอบ! ไม่ได้บอกให้ส่ายหน้า ถ้าผมแผ่เมตตาให้คุณตอนนี้มันจะช่วยมั้ย” ภพขยี้ผมอย่างหงุดหงิดเมื่อคู่สนทนาไม่ยอมตอบคำถามตน
ตอนนี้กำลังหน้าสิ่วหน้าขวานนะ จะปิดปากไปถึงไหน
ผมในยามนี้สติแตก ผมยอมรับ
เพราะยิ่งเวลาไหลผ่านไปเท่าไหร่ร่างของราห์ก็ยิ่งจางลงแทบทุกนาที ในขณะที่ภพกำลังเตรียมลุกไปเตรียมทำบุญทางใดสักทางหนึ่งเพื่อหวังช่วยเหลือกลับโดนฉุดข้อมือให้ลงมานั่งตามเดิมแทน
“สภาพร่างกายของพี่ พี่รู้ดีที่สุด แบบนี้ดีซะอีก” วิญญาณหนุ่มเอ่ยพร้อมคลี่ยิ้มออกมาอย่างสบายอารมณ์
“ดีบ้าอะไร! ถ้า ถ้าคุณหายไปล่ะ ถ้าผมจับตัวคุณอีกไม่ได้ล่ะ ถ้าคุณหายไปอีกล่ะ ผมจะทำยังไง” ภพระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ เพื่อข่มกลั้นความรู้สึกอยากร้องไห้เอาไว้ กระบอกตาเขาเริ่มร้อนผ่าว
“ภพ พี่พอใจกับชีวิตหลังความตายนี้แล้ว ได้มาเจอเราก็ถือว่าเป็นเรื่องดีที่สุดของพี่ในตอนนี้แล้วล่ะ” ทุกคำกล่าวของวิญญาณหนุ่มเขาล้วนแย้มยิ้มไว้ตลอดเวลาด้วยแววตาอ่อนละมุน พร้อมจ้องมองภพอย่างไม่ละสายตาเลยแม้แต่วินาทีเดียว ราวกับกำลังเก็บเกี่ยวความทรงจำช่วงเวลาอันล้ำค่าสุดท้ายไว้ให้ได้นานที่สุด
มือหนาลูบข้างแก้มที่เปียกชื้นของอีกฝ่ายแผ่วเบาคล้ายกำลังประโลมเด็กน้อย
“ทำไมถึงได้พูดออกมาง่าย ๆ อย่างสบายใจแบบนี้ คุณไม่กลัวเหรอ?” น้ำเสียงของภพสั่นเครือ
“แต่ผมกลัว ผมกลัวว่าคุณจะหายไปอีก จะไม่ได้เจอคุณอีก” ท่ามกลางน้ำตาที่ไหลรินอย่างห้ามไม่อยู่หยดลงพื้นเม็ดแล้วเม็ดเล่า ภพยังคงจ้องมองร่างกายโปร่งแสงที่ค่อย ๆ จางลงอย่างโศกเศร้าโดยที่เขาทำอะไรเพื่อราห์ไม่ได้เลย
ในตอนนี้เขาสัมผัสตัวอีกฝ่ายไม่ได้แล้ว..
“อย่าร้องไห้สิ ยิ้มส่งพี่เป็นครั้งสุดท้ายไม่ได้เหรอ” วิญญาณโปร่งแสงคลี่ยิ้มบางเบาที่แสนอ่อนโยนและขมขื่นใจในเวลาเดียวกัน
“ฮึก ใครมันจะยิ้มได้ ผมแตะตัวคุณตอนนี้ไม่ได้ได้ด้วยซ้ำ!” ภพตวาดแหวใส่ทั้งที่น้ำตาหนองหน้า
เขาพยายามใช้หลังมือเช็ดน้ำตาบ้านี่เพื่อให้หยุดไหล
“ภพ พี่ฝากคำพูดบอกคนรักของพี่หน่อยได้มั้ย ตามที่เราเคยสัญญากับพี่ไว้ไง” เขาโคลงหัวยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะฝากประโยคสุดท้ายไว้ทันทีโดยไม่ฟังคำตอบของภพ
“ถึงการมีชีวิตอยู่ต่ออาจยากหน่อย ฝืนไปหน่อย แต่ถ้าตั้งใจใช้ชีวิตต่อไปอาจจะมีเรื่องอะไรดี ๆ เกิดขึ้นก็ได้ ใช้ชีวิตต่อไปให้มีความสุขมาก ๆ อีกต่อไปนาน ๆ เลยนะ” ในระหว่างที่ราห์กล่าว เขาจ้องมองเข้าไปในแววตาของภพ มองราวกับกำลังส่งสารไปถึงตัวคนรักของตน
เมื่อพูดจบวิญญาณหนุ่มก็โน้มใบหน้าเข้าหาอีกฝ่าย ริมฝีปากบางของร่างโปร่งแสงประทับจูบแผ่วเบาลงบนหางตาด้านซ้ายที่มีขี้แมลงวันสีน้ำเม็ดเล็ก ๆ ของอีกฝ่าย
แม้จะไม่สามารถแตะตัวกันได้
แต่ก็รู้สึก....
มันคือจูบสุดท้าย ก่อนร่างโปร่งแสงนั้นจะเลือนลับไปจนมองไม่เห็นอีก
สิ่งที่ภพเห็นเป็นภาพสุดท้ายก่อนจากลาคือภาพของใบหน้าที่อยู่ด้วยกันมาเป็นเวลาเกือบสองเดือนผลิรอยยิ้มเป็นประกายพร้อมกับหยาดน้ำตาสายหนึ่ง
ซึ่งไม่เข้ากันเอาเสียเลย...
ผ่านไปเนิ่นนาน ภพยังคงทรุดนั่งอยู่กับพื้นไม่ไหวติง
ห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงหยดน้ำจากเส้นผมที่เปียกชุ่มหยดลงบนพื้นและหยาดน้ำฝนที่เริ่มหยุดลง ไหลรินจากหลังคาบ้านหยดลงพื้นดินเพียงเท่านั้น
แท้จริงแล้วมันคือเสียงหยดน้ำจากเส้นผมหรือจากน้ำตาเขากันแน่
เขาไม่อาจรู้ได้เลย...
เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ปุ้ง ปัง เสียงจุดพลุดังลั่นสนั่นไปทั่วท้องฟ้า ส่งผลให้นภายามค่ำคืนถูกเติมเต็มไปด้วยแสงสว่างหลากสีสันของดอกไม้ไฟที่จุดเพื่อเฉลิมฉลองต้อนรับการมาถึงของปีใหม่ ผู้คนทั่วโลกในยามนี้ต่างคงแย้มยิ้มปรีดากันถ้วนหน้า ภพเองควรเป็นเช่นนั้น
อ่า ความทรงจำในกลางดึกวันนี้คงได้หวนเวียนคืนให้เขาได้นึกถึงทุกปีเป็นแน่
“คุณมันเป็นผีที่แย่ชะมัด” ภพเหยียดยิ้มพึมพำอย่างเย้ยหยัน
เมื่อเหม่อมองไปในตัวบ้านที่แสนมืดมิดซึ่งขัดแย้งกับความครื้นเครงภายนอกนั้นความรู้สึกอ้างว้างอันประหลาดโถมจู่โจมเข้ามาในจิตใจเขาทันที
บ้านหลังนี้เขาต้องอยู่คนเดียวจริง ๆ แล้วสินะ...
ช่วงTalK
ราห์:((ฉันไม่เคยอยากแยกจากไหนไปไหน แต่ฉันไม่สามารถทำได้ ฉันขอโทษ))//ยิ้มบางเบาอย่างทุกข์ระทม
น้องภพมีebookแล้วนะคะแม่ ๆ (ใครอยากสนับสนุนไรท์กดซื้อผ่านทางลิงค์นี้ได้เลยนะคะ)
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTY2OTE5OSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI5OTMwNCI7fQ
