![NightZ [I] THE LOST MEMORIES โดย Aliyah.P @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7X0XES7FM4A8Y73VMYGH4MB/cover/01J7X0XES7FM4A8Y73VMYGH4MB-1726477155112 "NightZ [I] THE LOST MEMORIES โดย Aliyah.P @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")
“ที่พูดนี่คิดรึยัง?!” พอเขาพูดมาแบบนั้นฉันเลยพยักหน้าออกไปช้าๆ แล้วตอบกลับไปอย่างมั่นใจ “คิดแล้ว...ฉันว่าแย่กว่าการเป็นผู้หญิงของนาย คือเคยรักนายแต่จำมันไม่ได้มากกว่า”
ผู้แต่ง
Aliyah.Pเรื่องย่อ
“ที่พูดนี่คิดรึยัง?!” พอเขาพูดมาแบบนั้นฉันเลยพยักหน้าออกไปช้าๆ แล้วตอบกลับไปอย่างมั่นใจ “คิดแล้ว...ฉันว่าแย่กว่าการเป็นผู้หญิงของนาย คือเคยรักนายแต่จำมันไม่ได้มากกว่า”
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,รั้วโรงเรียน,NightZ,รักวัยรุ่น,มหาลัย,พระเอกเย็นชา,ความจำเสื่อม,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
NightZ [I] THE LOST MEMORIES
“ที่พูดนี่คิดรึยัง?!” พอเขาพูดมาแบบนั้นฉันเลยพยักหน้าออกไปช้าๆ แล้วตอบกลับไปอย่างมั่นใจ “คิดแล้ว...ฉันว่าแย่กว่าการเป็นผู้หญิงของนาย คือเคยรักนายแต่จำมันไม่ได้มากกว่า”
“ปล่อยนะ! บอกให้ปล่อยไง! ปล่อย!!!”
พลั่กกกกกก ตึง!
หลังจากโดนลากออกมาจากห้องพยาบาล ฉันก็ผลักพายุออกเต็มแรง แต่น่าจะเพราะหมอนั่นปล่อยฉันพอดีด้วยแหละมั้ง เขาเลยเสียหลักเซถอยไปกระแทกกับผนังซะเอง
“สมน้ำหน้า! ไอ้บ้ากาม! ไอ้หื่น! ไอ้คนไม่รู้กาลเทศะ! ไอ้คนไม่มีหัวคิด! นี่มันสถานศึกษานะเว้ย นายกล้ามีเซ็กส์ใน ม. ได้ไง แถมนายเกือบจะฆ่าฉันแล้วไอ้โรคจิ...”
“จิ๊! จะหยุดได้ยัง?!”
พายุสบถออกมาก่อนที่จะถามฉันกลับอย่างอารมณ์เสีย จะว่าไปฉันเองก็แอบงงตัวเองเหมือนกัน ทำไมถึงด่าหมอนั่นด้วยประโยคที่โคตรยาวแบบนั้นออกไปได้ แต่ก็ช่างเหอะ =_=^
“ยัง! ขอโทษมารอฟังอยู่” ฉันเงยหน้าท้าทายไอ้หน้าดุนี่อย่างไม่กลัวตาย คนทำผิดก็ต้องขอโทษดิ มีความเป็นสุภาพบุรุษบ้างรึเปล่าเนี่ยฮะ?!
“ไร้สาระ”
พูดจบเขาก็หันหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจ แถมยังหมุนตัวจะเดินออกไปซะงั้น ให้ตาย! ไม่ขอโทษแล้วยังเดินหนีเนี่ยนะ มารยาทดีใช้ได้ เหอะ!
“เดี๋ยว! ไม่ขอโทษก็ช่าง นายเห็นสร้อยฉันรึปละ...”
“แค่สร้อยมันสำคัญอะไรนักหนา?!”
ฉันยังพูดไม่ทันจบพายุก็ตะคอกสวนกลับมา นี่เขาเป็นอะไรกับสร้อยฉันนักเนี่ยถามหาแต่ความสำคัญอะไรนั่นอยู่ได้ ถ้าฉันบอกว่าไม่รู้นี่ได้รึเปล่าล่ะ ก็ความรู้สึกของฉันมันไม่รู้จริงๆ นี่นา
“ฉัน...”
“ตอบได้ค่อยมาเอา”
พายุตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แล้วเขาก็เริ่มก้าวขาเดินหนีฉันไปจริงๆ แผ่นหลังที่ค่อยๆ ไกลออกไปนั่นชวนให้หงุดหงิดมากถึงมากที่สุด เพราะคำตอบนั้นมันชัดเจนแล้วว่าสร้อยฉันอยู่กับหมอนั่นยังไงล่ะ แต่กว่าฉันจะได้สติพายุก็เดินทิ้งระยะออกไปไกลพอสมควร ฉันเลยรีบก้าวขาวิ่งตามหลังเขาไป แต่หมอนี่ขายาวชะมัดกว่าจะตามให้ทันเล่นเอาเหนื่อย
“หยุดนะพายุ เอาคืนมา! นี่นาย..กลับมาก่อน!”
“เงียบ! รำคาญ! ตอบไม่ได้ก็รอไป”
กึก!
รอ..รองั้นหรอ?
พอได้ยินคำพูดนั้นอยู่ๆ ขาก็ฉันก็หมดแรงเอาดื้อๆ แล้วเสียงเดิมๆ ก็วนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง ไอ้ประโยคพวกนั้นที่ฉันจำมันไม่ได้สักที
‘รอฉันนะ..นิลลา
นายจะกลับมาใช่ไหม...’
ฉันยืนนิ่งประมวลผลเสียงในความทรงจำที่แล่นเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว อีกแล้วหรอเนี่ย อะไรนักหนา -_-?! พอหันไปอีกทีพายุก็เดินหายไปไหนแล้วไม่รู้ แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมาโฟกัสว่าเขาจะไปไหนไง ที่มันสำคัญคือตอนนี้..สิ่งที่ไหลเวียนอยู่ในหัวฉันมันดังขึ้นมาซ้ำๆ และเริ่มหนักกว่าเมื่อก่อนแล้วน่ะสิ
“ไอ้นิล นิลลา นิลโว้ยยย!”
“หะ..ห๊ะ ห๊ะว่าไง?” แล้วเสียงเรียกจากเจด้าก็ทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ รู้สึกตัวอีกทีคือเจด้ากำลังเขย่าตัวฉันอยู่ ยัยนี่มาตอนไหนกันล่ะเนี่ย
“เจอมั้ยสรุป? กูไปห้องพยาบาลมาไม่เห็นมีใคร”
“ก็เจอ..เจอมั้ง” ฉันตอบออกไปแบบงงๆ คือมันก็เจอไง ก็เจอแต่ไม่ได้คืนอะไรทำนองนั้นแหละ
“เจอมั้งอะไรของมึงวะ”
“ไอ้ด้า…” พอนึกอะไรขึ้นมาได้ ฉันก็ตัดบทเจด้าแล้วหันไปขอความช่วยเหลือจากมันทันที เรื่องนี้ถ้าจะมีใครพอช่วยได้ก็ยัยนี่นี่แหละ
“ว่า?”
“กูอยากรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพายุ เอ่อหมายถึง..รุ่นพี่พายุ”
ไม่รู้ทำไมฉันถึงพูดออกไปแบบนั้น แต่ตอนนี้หมอนั่นเอาของรักของหวงของฉันไปยังไงก็ต้องทวงคืน เพราะงั้น..รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งก็ชนะร้อยครั้ง เฮ้! เดี๋ยวนะว่าแต่ นี่ฉันจริงจังเกินไปรึเปล่า -.-?
“หืม? สรุปที่ยืนอึ้งคือปิ๊งผู้ว่างั้น” เจด้าเลิกคิ้วใส่ฉันอย่างงงๆ ฉันเลยใช้จังหวะนี้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้มันฟังซะเลย
“เปล่า คือ..... #%฿!&?@$€¥^>!”
เราเดินคุยกันมาเรื่อยๆ แต่ดูเหมือนไอ้ด้ามันจะชิลมาก ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรกับฉันสักนิด ทั้งที่สำหรับฉันตอนนี้มันเป็นเรื่องใหญ่ยิ่งกว่า อุ้ม พัชรากาขี่ไม้กวาดบินอยู่บนฟ้าซะอีก
“ไม่เห็นยาก มึงก็หาคำตอบให้ได้เดี๋ยวรุ่นพี่เขาก็คืนให้”
“นั่นแหละที่ยาก” ฉันตอบไอ้ด้ากลับไปแบบไม่หยุดคิดเลยสักนิด ก็เพราะไม่รู้จะเอาคำตอบที่ไหนไปบอกหมอนั่นไงเล่า รู้แค่เคยชินที่ใส่มันทุกวัน..ก็แค่นั้น
“งั้นก็แต่งเรื่องเอา” เจด้าเสนอไอเดียออกมา แต่แค่ได้ฟังฉันก็ส่ายหัวรัวๆ ตอบกลับไปอีก
“มึงก็รู้กูไม่ชอบคนโกหก ให้ทำเองยิ่งไม่มีทางอ่ะ”
ก็นะ...คนเราถ้าโกหกก็ต้องจำเรื่องที่ตัวเองโกหกเอาไว้ให้ได้ตลอดเพื่อความเนียน ซึ่งมันยากกว่าพูดความจริงซะอีกแถมเปลืองแรมในสมองด้วย
“งั้นมึงก็ไปซื้อสร้อยใหม่”
“ไม่ได้! ต้องเป็นเส้นนี้เท่านั้นเว้ย!” ฉันค้านเสียงดังพอไอ้ด้าพูดเหมือนจะให้ฉันยอมทิ้งสร้อยเส้นนั้นให้คนแปลกหน้า
“ทำไมวะ นี่กูเริ่มคิดจริงละนะว่าสร้อยนี่มันมีเงื่อนงำเนี่ย”
“ก็ไม่รู้อีกนั่นแหละ” โว้ยยย! ในหัวมีแต่คำว่าไม่รู้ๆ ไม่ว่ายัยนี่จะถามอะไรฉันก็ตอบได้แค่ไม่รู้อ่ะตอนนี้
“แล้วมึงได้มันมายังไงล่ะ” ยัง -_- ไอ้ด้ายังไม่หยุดยิงคำถามใส่ฉันทั้งที่มันน่าจะรู้คำตอบดี
“นั่นก็ไม่รู้ รู้แค่ไม่เคยถอด” ฉันตอบออกไปอย่างหมดอาลัยตายอยาก รู้สึกวันนี้โง่ๆ ยังไงบอกไม่ถูก -_-^
“เออไม่รู้อะไรสักอย่าง แต่ตอนนี้ขึ้นเรียนก่อนมั้ย สายไปครึ่งชั่วโมงละ” แล้วฉันก็เดินตามหลังเจด้าที่เดินนำขึ้นตึกไปแบบเซ็งๆ ไอ้บ้าพายุ เจอกันอีกทีฉันจะอัดนายให้น่วมเลย!
Line~ Line~ Line~
JEDA : ส่งรูปภาพถึงคุณ
JEDA : ส่งรูปภาพถึงคุณ
JEDA : ส่งรูปภาพถึงคุณ
“เอาไป โปรไฟล์รุ่นพี่พายุของมึงอ่ะ เท่าที่พอหาได้ก่อนนะ”
ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งหงุดหงิดเรื่องพายุและสงสัยกับเรื่องเสียงหลอนๆ ในหัวจนไม่เป็นอันเรียน เจด้ามันก็ใช้จังหวะนี้หาโปรไฟล์บางส่วนของหมอนั่นส่งมาให้
อืมมม..หนึ่งในหนุ่มสุดฮอตของมหาลัยเลยงั้นหรอ
หน้าดุอย่างกับโจรเนี่ยนะ o_O?
ภาสกร อัศวโภคิน (พายุ)
KING OF IST (Information Science and Technology)
กำลังศึกษา : คณะวิทยาการและเทคโนโลยีสารสนเทศ สาขาวิชาเทคโนโลยีสารสนเทศ (ปี 2)
เรียนดี กีฬาเด่น เน้นกิจกรรม เป็นมือวางอันดับ 1 ด้าน IT :
บ้านรวยระดับอภิมหาเศรษฐี ดีกรีทายาทบริษัทซอฟต์แวร์ชั้นนำของประเทศ ...โอ้โห พูดจริงพูดเล่น?
สีที่ชอบ : ดำ ขาว เทา น้ำตาล
บุคลิก : นิ่งๆ ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย ไม่ชอบคนเยอะ ขี้รำคาญ เย็นชา เย็นยะเยือก ยิ่งกว่าเหยือกใส่น้ำแข็ง
What?! ลงโปรไฟล์แบบนี้ก็ได้หรอ =_=? ไหนดูรูปถัดไปดิ๊…
ถึงภายนอกจะนิ่งแค่ไหน แต่ภายในใจดีมากกกก ...ถามจริง?
รักเด็ก ชอบช่วยเหลือคนอื่น แต่หาตัวจับยากหน่อยแล้วแต่อารมณ์ตอนนั้นว่าจะไปอยู่ที่ไหน ...เอ๋ -_-?
หงุดหงิดอยู่มั้ยสังเกตได้จากการสูบบุหรี่
สังสรรค์ไม่เว้นวันผับประจำคือ ZTUDIO
หุ่น Sexy ขยี้ใจ สาวใน ม. ฟินกระจาย จะครางดังเท่าไหร่ก็ได้แต่ครางชื่อพี่เขาไม่ได้! …อันนี้เชื่อ =_=
เจ้าของเรือนร่างนี้ที่ทุกคนใฝ่ฝัน (แนบรูป...)
8 คลิ๊ก link เข้ากลุ่มลับ บลาๆๆ
สรุปเด็ก IST ปี 2 แค่นั้นแหละที่อยากรู้ …จะอ่านให้ยืดยาวเพื่อ???
ว่าแต่..ผับประจำคือ ZTUDIO งั้นหรอ?
อ่าหะ งั้นรู้ละว่าจะเจอหมอนี่ได้ที่ไหน :)
“มึง คืนนี้ว่างป้ะ?”
ฉันหันไปถามเจด้าที่นอนฟุบอยู่ที่โต๊ะเลคเชอร์ แล้วไอ้ด้ามันก็เงยหน้ามาตอบฉันอย่างงัวเงียแล้วนอนต่อ
“หึ.. บอกแล้วไม่ใช่ไงว่าจะบินไปสิงคโปร์วีคหนึ่ง’”
เออแฮะ ลืมไปว่ายัยนี่มีธุระที่สิงคโปร์ แต่นี่มันเพิ่งเปิดเทอมวันที่สองเองนะเฟ้ย ไอ้ด้ามันก็จะทิ้งให้ฉันโดดเดี่ยวแล้วหรอเนี่ย เยี่ยมมม!
“อยู่ได้แน่นะ?” เจด้ามันเงยหน้าขึ้นมาถามฉันซ้ำอีกครั้ง ถึงจะดูมึนๆ ง่วงๆ แต่มันก็เป็นห่วงนั่นแหละ
“ได้ดิ เดินทางปลอดภัย ของฝากด้วย”
“อืม”
เหอะๆ -_- อื้มมม! บอกว่าอยู่ได้ก็ต้องอยู่ได้! ไม่เป็นไรหรอกมั้งแค่ชีวิตที่ไม่มีเพื่อนเคียงข้างเอ๊งงง ปฏิบัติการทวงคืนของรักเริ่มขึ้นแล้วสินะ! ได้เจอกันแน่ ไอ้รุ่นพี่ หึ..
“อย่าคิดจะไป ZTUDIO คนเดียว”
เพล้งงงง~
เสียงเจด้าขัดขึ้นมาทำให้ฝันฉันดับสลาย แตกละเอียดไปในพริบตา
“แต่มึงก็รู้ว่ากูต้อง…”
“รู้ แต่มันไม่ปลอดภัย ที่นั่นยิ่งดึกยิ่งอันตราย” ฉันกำลังจะอธิบายแต่ไอ้ด้ามันก็ดูจะรู้ทันไปซะหมด
“กูไปแป๊บเดียวน่า แค่เอาของแล้วก็กลับ”
พอฉันตอบไปแบบนั้น ไอ้ด้ามันก็ทำหน้าเอือมๆ พร้อมกับถอนหายใจเบาๆ แล้วบ่นอุบอิบออกมา
“มึงเนี่ยนะ -.-” แล้วมันก็คว้ามือถือตัวเองขึ้นมากดอะไรสองสามที ก่อนจะยื่นมาให้ฉันดู ซึ่งในหน้าจอมือถือตอนนี้ก็มีรูปสถานที่ที่หนึ่งที่ดูจะหรูหรามากกว่าผับทั่วๆ ไปเปิดค้างอยู่
“ไรอ่ะ?” ฉันรับมือถือมาดูแล้วถามออกไป
“VIP#9 รุ่นพี่พายุของมึงนั่งโซนนั้นกับแก๊งค์เพื่อนเขา”
“มึงรู้ได้ไง?” ได้ฟังเจด้าอธิบายฉันก็นึกสงสัยขึ้นมาเลยถามไปอีก แล้วมันก็ทำหน้าระรื่นตอบกลับมา แถมยังแอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“กูเก่ง”
“เดี๋ยว แล้วทำไมทุกคำที่เรียกหมอนั่นต้องใช้คำว่า 'รุ่นพี่พายุของกู' ด้วย” เหอะๆ เอาตรงๆ ฟังแล้วขนลุกอย่างน่าประหลาดพูดจริง -.-
“ก็..ในโปรไฟล์ไม่เห็นมีบอก ว่าเขาเคยคุยกับใครเกินสามประโยคนอกจากมึง”
ไอ้ด้าทำหน้าเฉยๆ ตอบกลับมา แต่...ห๊ะ?! สามประโยคเนี่ยนะจะประหยัดคำไปไหน ฉันว่าฉันพูดน้อยแล้วนะกับคนที่ไม่สนิทอ่ะ
“โปรไฟล์มันเมคได้มั้ยล่ะ”
ฉันพูดออกไปตามที่คิดแล้วเจด้ามันก็สวนกลับมาทันที ก่อนจะพูดต่อ
“เอากันเสร็จไล่ออกจากห้อง เรียกชื่อยังห้าม ใครถามไม่อยากจะตอบ มึงว่าคนแบบนี้อยากทำความรู้จักกับใครบ้าง?”
ยิ่งฟังเจด้าพูดถึงพายุอย่างละเอียดยิบ ฉันก็ยิ่งรู้สึกว่ายัยนี่รู้ลึกรู้จริงเรื่องหมอนั่นจนน่าสงสัย
“ทำไมมึงรู้จักเขาดีนักวะไอ้ด้า”
แล้วพอฉันถามออกไป เจด้ามันก็แอบมองบนเบาๆ ก่อนจะตอบกลับมาด้วยสีหน้าเอือมๆ
“กูไม่ได้รู้ดีแต่มึงอ่ะไม่เคยรู้เลย รุ่นพี่พายุที่มึงพูดถึงกับแก๊งค์เพื่อนเขาซึ่งก็คือ Nightshade! ที่มีรุ่นพี่รันเวย์ของกูอยู่ในนั้น มี content เป็นของตัวเองแทบจะทุกเพจใน ม. เหลือแค่เพจสิ่งแวดล้อมที่วันๆ ถ่ายแต่ต้นไม้ดอกไม้ลงเพจแหละมั้งที่ไม่ลงเรื่องร้อนฉ่าของแก๊งค์นี้อ่ะ”
“อ๋อหรอ โทษทีพอดีกูไม่ใช่ติ่งพวกนั้น”
พอฟังไอ้ด้าร่ายออกมายาวเหยียดจนจบ ฉันก็ตอบไปแบบเชิดๆ บางทีก็รู้สึกเหมือนตกข่าว แต่ไม่ใช่หรอกเชื่อดิ แค่ไม่มีรสนิยมตามกรี๊ดบุคคลสาธารณะเฉยๆ ก็ไม่น่าจะผิดอะไรมั้ง
“อืม ระวังตัวด้วยล่ะ”
แล้วเจด้ามันก็ส่งสายตาเป็นห่วงเป็นใยแบบที่มีให้ฉันเสมอมาให้ ก่อนจะมุดหน้าหนี นอนต่อยาวไปจนหมดคาบ