![NightZ [I] THE LOST MEMORIES โดย Aliyah.P @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7X0XES7FM4A8Y73VMYGH4MB/cover/01J7X0XES7FM4A8Y73VMYGH4MB-1726477155112 "NightZ [I] THE LOST MEMORIES โดย Aliyah.P @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")
“ที่พูดนี่คิดรึยัง?!” พอเขาพูดมาแบบนั้นฉันเลยพยักหน้าออกไปช้าๆ แล้วตอบกลับไปอย่างมั่นใจ “คิดแล้ว...ฉันว่าแย่กว่าการเป็นผู้หญิงของนาย คือเคยรักนายแต่จำมันไม่ได้มากกว่า”
ผู้แต่ง
Aliyah.Pเรื่องย่อ
“ที่พูดนี่คิดรึยัง?!” พอเขาพูดมาแบบนั้นฉันเลยพยักหน้าออกไปช้าๆ แล้วตอบกลับไปอย่างมั่นใจ “คิดแล้ว...ฉันว่าแย่กว่าการเป็นผู้หญิงของนาย คือเคยรักนายแต่จำมันไม่ได้มากกว่า”
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,รั้วโรงเรียน,NightZ,รักวัยรุ่น,มหาลัย,พระเอกเย็นชา,ความจำเสื่อม,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
NightZ [I] THE LOST MEMORIES
“ที่พูดนี่คิดรึยัง?!” พอเขาพูดมาแบบนั้นฉันเลยพยักหน้าออกไปช้าๆ แล้วตอบกลับไปอย่างมั่นใจ “คิดแล้ว...ฉันว่าแย่กว่าการเป็นผู้หญิงของนาย คือเคยรักนายแต่จำมันไม่ได้มากกว่า”
หมับ!
“ขอคุยด้วยหน่อย”
ฉันเดินเข้าไปคว้าแขนพายุไว้ทันทีหลังจากที่เขาเดินออกจากห้องซ้อม พายุไม่พูดอะไร.. เขาหันมองฉันสลับกับวาโย แล้วยืนนิ่งๆ รอจนคนอื่นเก็บข้าวของและทยอยเดินออกไปจนหมดรวมถึงวาโยด้วย
แล้วห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีแค่เสียงลมหายใจของฉันกับเขา และเราที่ยืนจ้องหน้ากันอยู่แบบนี้สักพัก ทั้งที่ตอนนี้มันมีคำถามมากมายในหัวของฉัน แต่เหมือนสมองมันประมวลผลอะไรไม่ออกเลย จนถึงตอนนี้ฉันยังจำอะไรเกี่ยวกับพายุไม่ได้เลย แล้วยิ่งมารู้ว่าเคยเป็นอะไรกันอีกก็ยิ่งทำให้สับสนเข้าไปใหญ่
“ทำไม...นายถึงไม่บอกฉัน”
คำถามแรกที่พอจะเรียบเรียงเป็นคำพูดมันออกมาได้ ถูกถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ ฉันมองหน้าพายุด้วยความรู้สึกหลากหลาย ในขณะที่เขา…
“เรื่องอะไร?”
พายุทำเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด เขาดูเฉยมากจนฉันไม่รู้ว่าเขาไม่รู้จริงๆ หรือกำลังแกล้งทำเป็นไม่รู้ในสิ่งที่ฉันกำลังพูดถึงมันอยู่กันแน่
“เราเคยคบกัน” ฉันตอบออกไปพร้อมกับจ้องเข้าไปในตาของพายุ แล้วเขาก็สวนกลับมาอย่างรวดเร็ว
“ไม่เค…”
“อย่าโกหกฉัน!!!”
พลั่กกกกกก ตึง!
พอได้ยินว่าเขาจะปฏิเสธมันอีกครั้ง ฉันก็โมโหขึ้นมาจนควบคุมตัวเองไม่ได้ รู้ตัวอีกทีฉันก็ผลักพายุอย่างแรงจนเขาเซไปกระแทกกำแพง และตวาดใส่เขาออกไปดังลั่น ก่อนจะเพิ่งรู้สึกตัวว่าทำเกินไป มะ..มันเป็นไปเอง ฉันไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
“…..”
พอฉันทำแบบนั้น แววตาของพายุที่มองมาที่ฉันก็ยิ่งดูเย็นชาและ เพิกเฉย แต่บางทีก็ดูเหมือนเขากำลังโมโหแต่พยายามเก็บอาการเอาไว้.. ทุกอย่างที่เป็นเขาในตอนนี้ชวนให้รู้สึกสับสนจนบอกไม่ถูก พายุมองฉันเหมือนคนไม่มีความรู้สึก เขาไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย
“พะ..พายุ คือฉัน...”
ฉันรู้ดีแก่ใจว่าทำเกินไปและพยายามจะอธิบาย แต่พายุกลับเดินไปหยิบกระเป๋าของฉันจากโซฟามายื่นให้ ก่อนจะเดินไปปิดไฟห้องซ้อม แล้วเดินนำฉันลงจากตึกโดยไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาแม้แต่คำเดียว
ท่าทางนิ่งเฉยแต่แววตาที่เหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดเวลาของพายุทำให้ฉันอึดอัด ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าความมืดของมหาลัยรอบๆ ตัวฉันในตอนนี้ยังดูสว่างกว่ารังสีที่เขาแผ่มันออกมาซะอีก
พายุพาเดินนำฉันมาที่ลานจอดรถก่อนจะเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับแล้วส่งสายตาเป็นเชิงว่าให้ฉันขึ้นไปนั่งในรถ ส่วนเขาก็เดินอ้อมไปสตาร์ทรถและเปิดแอร์ให้ แต่ก็ไม่ยอมขึ้นรถมา แถมยังหันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่ดูดุกว่าปกติที่ฉันเคยได้ยิน
“ห้ามลงมา”
ปึงงงงง!!!
ประตูรถถูกปิดอย่างแรงจนฉันสะดุ้ง นี่ฉันทำพลาดไปรึเปล่านะที่ทั้งผลักเขาและเผลอหลุดปากตะคอกใส่เขาดังลั่นแบบนั้น แต่เมื่อกี๊มันเป็นไปเองจริงๆ นะ ฉันไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ มันเหมือนฉันลืมตัวไปจริงๆ
ฉันค่อยๆ ตั้งสติคิดทบทวนสิ่งที่ทำลงไป พอนั่งนิ่งๆ ให้ลมแอร์ในรถเป่าหน้าอยู่สักพัก ฉันก็หันไปเห็นควันสีหม่นพุ่งขึ้นมาและลอยผ่านกระจกรถจากเบาๆ จางๆ กลายเป็นเยอะขึ้น เยอะขึ้น..จนปกคลุมรอบคันรถไปหมด
สีหม่นแบบนี้ดูเหมือน.. ควันบุหรี่ O_O?!
“ไม่นะ”
พอคิดได้แบบนั้นสัญชาตญาณทำให้ฉันเลิ่กลั่กมองซ้ายมองขวา ตรวจดูประตูและกระจกทุกบานในรถว่าปิดสนิทดีมั้ยในทันที และไม่ลืมที่จะตรวจสอบแผงควบคุมแอร์ไม่ให้รับอากาศนอกรถเข้ามาอย่างเด็ดขาด
'หงุดหงิดอยู่มั้ยสังเกตได้จากการสูบบุหรี่'
ประวัติท่อนหนึ่งของพายุก็ดังขึ้นในหัวฉัน นี่เขากำลังหงุดหงิดอยู่จริงๆ สินะ โธ่เอ๊ย! ไม่หงุดหงิดสิแปลก จากที่ไอ้ด้าเคยบอก.. เขาแทบไม่พูดกับคนแปลกหน้าเลยด้วยซ้ำ นี่วันนี้เขาพูดกับฉันตั้งเยอะ แต่ฉันกลับไปทั้งผลัก ทั้งตะคอกใส่เขาเสียงดังลั่นขนาดนั้น ยิ่งเป็นถึงพายุ Nightshade มันก็อาจทำให้เขารู้สึกเสียหน้ามากเป็นพิเศษก็ได้
...ซวยแล้วนิลลาเอ๊ย =_=!
ฉันนั่งคิดวิธีเอาตัวรอดทั้งจากพายุและควันบุหรี่ที่ลอยไปมาอยู่นอกรถไม่มีที่สิ้นสุด พายุสูบมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ยอมหยุด ดูจากสภาพตอนนี้เหมือนฉันโดนกดดันให้ต้องเลือกว่าจะนั่งอยู่บนรถแล้วเป็นที่รองรับอารมณ์ของเขา หรือจะวิ่งออกจากรถคันนี้กลับไปที่รถตัวเองที่จอดอยู่ห่างออกไปอีกสามตึกดี แต่ก่อนจะไปที่นั่นได้ต้องผ่านควันบุหรี่ที่ปกคลุมรถคันนี้อยู่รอบคันไปให้ได้ซะก่อน
...เอาไงดีล่ะทีนี้?!
ฉันนั่งคิดอยู่สักพัก แล้วหยิบมือถือกดส่งไลน์ไปหาวาโยอย่างรีบร้อน ทางเดียวที่จะทำให้สถานการณ์ตอนนี้ดีขึ้นคือต้องขอโทษพายุไง ไม่รู้เขาจะรับมั้ยแต่ยังไงก็ต้องขอโทษก่อน ก็ฉันทำผิดจริงๆ นี่นา แต่จะให้ฉันออกจากรถไปคุยกับเขาคงทำให้ไม่ได้แน่ๆอ่ะ อย่างน้อยหมอนั่นก็น่าจะพกมือถือติดตัวอยู่แล้ว ขอไลน์เขาจากวาโยแล้วไลน์ไปขอโทษคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วในตอนนี้
วาโย : NILLA
ฉันนั่งจ้องมือถืออยู่เกือบ 5 นาที รอให้วาโยตอบกลับมา ทีแบบนี้อ่ะช้าจังเลยนะหมอนี่ ป่านนี้แล้วยังไม่ตอบอีกจนฉันต้องส่งข้อความเรียกเขาซ้ำอีกครั้ง -.-
นี่วาโยตอบหน่อย : NILLA
VAYO : ว่า
เฮ่อออ.. ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่พอเห็นวาโยตอบกลับมา ก่อนจะพิมพ์กลับไปหาเขาแบบรีบๆ
ขอไลน์พายุหน่อยดิ ด่วนเลยนะ : NILLA
VAYO : ทำไม มันงอน จะไลน์ไปง้อรึว่าไง555
ไอ้บ้า เร็วเข้าเถอะน่า : NILLA
VAYO : เรื่องไรจะให้
อยากตาย? : NILLA
VAYO : ดุจังยัยบ้า อย่าให้เจอจะจับกดน้ำ
ฝันไปเหอะ ส่งมาเร็วๆ! : NILLA
VAYO ส่งรายชื่อผู้ติดต่อถึงคุณ
เราโต้ตอบกันไปมาจนสุดท้ายหมอนั่นก็ยอมส่งไลน์ของพายุมา พอได้มันมาฉันก็รีบทักไปหาพายุทันที แต่เพราะอารมณ์ตอนนี้มันยังไม่ค่อยนิ่งเท่าไหร่บวกกับมือมันดันไวไปหน่อยผลเลยออกมาเป็นงี้...
พายุ! หยุดสูบนะไอ้บ้า : NILLA
นายจะฆ่าฉันรึไง : NILLA
จะขอโทษแล้วนะ : NILLA
ตั้งใจอ่านด้วย : NILLA
ขอโทษ : NILLA
ขอโทษ : NILLA
ขอโทษ : NILLA
ขอโทษ : NILLA
ขอโทษ : NILLA
Line~ Line~ Line~ Line~ Line~ Line~
เสียงเตือนจากมือถือของพายุที่ยืนอยู่ข้างนอกดังต่อเนื่องกันตามจำนวนข้อความที่ฉันกดส่งไป ฉันแอบชะเง้อมองก็เห็นเขากดอ่านไลน์ด้วยนะ แต่ก็ยังยืนนิ่งไม่ยอมตอบอะไรกลับมาเลย แถมยังสูบบุหรี่ในมือต่อหน้าตาเฉย โว้ยยย! ขี้งอนอะไรขนาดนั้น ใจแข็งชะมัดเลย
นี่ บอกว่าขอโทษอ่ะเข้าใจมั้ย : NILLA
ขอโทษจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจ : NILLA
กลับบ้านกันเหอะ : NILLA
ฉันตัดสินใจกดส่งข้อความไปอีกครั้ง คราวนี้พายุก็เปิดอ่านมันเหมือนเดิม จากนั้นเขาก็โยนบุหรี่ในมือทิ้งลงพื้นแล้วใช้เท้าขยี้มันไปมา ก่อนจะหลุดยิ้มออกมานิดๆ ตอนก้มมองข้อความที่ฉันส่งให้
...ยิ้มได้สักทีนะขี้งอนจริงๆ เลย =_=
แล้วพอฉันหันไปมองรอบรถ ควันบุหรี่ที่ปกคลุมทั่วไปหมดก็ค่อยๆ จางลงไปตามลำดับ เห็นแบบนี้ฉันเองก็สบายใจ แต่พายุก็ยังไม่ยอมขึ้นรถมาสักที ฉันเลยส่งไลน์ไปป่วนเขาอีกที
ชักช้า คิดว่าตัวเองเป็นพระเอก MV รึไง? : NILLA
ง่วงแล้ว อยากกลับบ้านนน : NILLA
PAYU : รำคาญ
คราวนี้พายุตอบกลับข้อความของฉันมาทันที พอเห็นเป็นคำนี้ฉันนี่เสียวสันหลังแว๊บเลย ฉันรีบหันกลับไปมองเขาอีกครั้งว่าเขากลับมาทำหน้ามุ่ยอีกรึเปล่า ขืนโกรธขึ้นมาอีกก็ไม่วายหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบตามเคย
แต่เดี๋ยวนะนี่ฉันไม่ได้ตาฝาดใช่ป้ะ?! หมอนั่นยืนหันหลังให้รถอยู่ก็จริงแต่ฉันเห็นเขาก้มหน้ามองมือถือแล้วยิ้มออกมาอ่ะ ยิ้มกว้างด้วยนะคราวนี้ ตอนนี้ก็ยังยิ้มอยู่ หืม..แล้วตอนแรกทำเป็น Keep look!
แน่ใจว่ารำคาญ หุบยิ้มก่อนดีป้ะ? : NILLA
พอฉันส่งข้อความไปแบบนั้นพายุก็ทำหน้านิ่งขึ้นมาทันทีก่อนจะตอบกลับมาอีก
PAYU : พูดมาก รอไป
รอๆ ๆ ทำไมถึงบอกให้รออยู่ได้ : NILLA
ฉันตอบไปด้วยอารมณ์แล้วเพิ่งมาย้อนอ่านสิ่งที่ตัวเองพิมพ์ลงไป ทำไมถึงบอกให้รออยู่ได้..เนี่ยนะ? ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ยถึงพิมพ์ไปแบบนั้นอ่ะ หรือเพราะตอนที่เอาสร้อยฉันไป เขาก็บอกให้รอเหมือนกันล่ะมั้ง
เหอะ ใครมันจะไปว่างรอนายได้ตลอดกันเล่า -.-
PAYU : Coz I always keep my words.
(เพราะฉันรักษาคำพูดเสมอ)
ฉันเปิดอ่านข้อความที่พายุตอบกลับมาอีกครั้ง แล้วอยู่ๆ ภาพในหัวก็ตัดสลับกันไปมา ภาพนั้นภาพนี้แว๊บเข้ามาในหัวของฉัน ก่อนจะได้ยินเสียงเดิมๆ ดังก้องในหัวซ้ำๆ และค่อยๆ ปวดหัวขึ้นจนต้องเอามือมากุมไว้
‘รอฉันนะนิลลา’
‘นายจะกลับมาใช่ไหม’
Coz I always keep my words.
‘ไม่ว่ายังไงก็จะกลับมาให้ได้ สัญญา’