![NightZ [I] THE LOST MEMORIES โดย Aliyah.P @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7X0XES7FM4A8Y73VMYGH4MB/cover/01J7X0XES7FM4A8Y73VMYGH4MB-1726477155112 "NightZ [I] THE LOST MEMORIES โดย Aliyah.P @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")
“ที่พูดนี่คิดรึยัง?!” พอเขาพูดมาแบบนั้นฉันเลยพยักหน้าออกไปช้าๆ แล้วตอบกลับไปอย่างมั่นใจ “คิดแล้ว...ฉันว่าแย่กว่าการเป็นผู้หญิงของนาย คือเคยรักนายแต่จำมันไม่ได้มากกว่า”
ผู้แต่ง
Aliyah.Pเรื่องย่อ
“ที่พูดนี่คิดรึยัง?!” พอเขาพูดมาแบบนั้นฉันเลยพยักหน้าออกไปช้าๆ แล้วตอบกลับไปอย่างมั่นใจ “คิดแล้ว...ฉันว่าแย่กว่าการเป็นผู้หญิงของนาย คือเคยรักนายแต่จำมันไม่ได้มากกว่า”
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,รั้วโรงเรียน,NightZ,รักวัยรุ่น,มหาลัย,พระเอกเย็นชา,ความจำเสื่อม,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
NightZ [I] THE LOST MEMORIES
“ที่พูดนี่คิดรึยัง?!” พอเขาพูดมาแบบนั้นฉันเลยพยักหน้าออกไปช้าๆ แล้วตอบกลับไปอย่างมั่นใจ “คิดแล้ว...ฉันว่าแย่กว่าการเป็นผู้หญิงของนาย คือเคยรักนายแต่จำมันไม่ได้มากกว่า”
“ไม่เคยเข้าเลยเนี่ยนะ ถามจริง?”
เลโอมองหน้าฉันอย่างไม่อยากจะเชื่อ พอฉันบอกเขาไปว่าไม่เคยเข้าไปใช้ไอ้แอพ Know more อะไรนี่เลย
“อืม.. ก็เคยลงทะเบียนไว้ตอนเปิดเทอมนะ แต่ไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่อ่ะ”
ฉันตอบออกไปแบบไม่ใส่ใจนัก คือก็พอรู้แหละว่ามันมีแอพนี้ แล้วนักศึกษาก็ใช้กันแทบทุกคน แต่ก็นั่นแหละ.. ฉันไม่เคยสนใจมันเลยจริงๆ เหอะๆ =_=
“อ่ะ งั้นใส่รหัสให้หน่อย”
เลโอก็ยื่นมือถือของเขามาให้ฉันกรอก User กับ Password ของตัวเอง ฉันก็กดๆ ไปแล้วยื่นมือถือคืนไปให้ ก่อนที่เลโอจะรับไปดูแล้วทำหน้าตกใจพร้อมกับอุทานออกมาดังลั่น
“เหี้ยยย!”
พรึ่บบบ!
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก..เหมือนฉันได้ยินเลโอร้องขึ้นมา แล้วจู่ๆ มือถือของเขาก็ตกไปอยู่ในมือของพายุแทนซะอย่างงั้น
“นักศึกษาใน ม. มีเป็นหมื่น แต่เธอติด Top 10 ทั้งที่ยังไม่มีรูปโปรไฟล์ด้วยซ้ำเนี่ยนะ O[]O”
เลโอมองหน้าฉันอย่างเหลือเชื่อ ฉันเองก็อึ้งไปเหมือนกัน Top 10 เลยหรอ -.- นี่เรื่องเพิ่งเกิดมาไม่ถึงชั่วโมงเอง อย่าบอกนะว่าที่พายุพูดถึงการขุดคุ้ยก่อนหน้านี้จะเป็นอย่างงั้นจริงๆ อ่ะ Oh My Godness! ถึงคราวซวยของฉันแล้วสินะ T^T
“สงครามนักขุดเริ่มก่อตัวแล้ว...”
รุ่นพี่รันเวย์พูดออกมาทั้งที่ตาของเขายังจ้องมือถืออยู่อย่างนั้น ก็คงกำลังดูราหูที่กำลังจะเข้าอมตัวฉันอยู่เหมือนกันสินะ ส่วนวาโยก็หันมาชูสองนิ้วให้ฉันอย่างให้กำลังใจ แล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมา
มันใช่เวลามั้ยเล่าไอ้บ้านี่ -.-!
“Well Well, Bad storm is coming...”
รุ่นพี่เตโชพูดออกมาช้าๆ ด้วยน้ำเสียงค่อนข้างพอใจ แล้วมองฉันสลับกับพายุด้วยสีหน้านิ่งเรียบ แต่แววตาบอกชัดว่าเขากำลังนึกสนุกกับสิ่งที่มันจะกำลังเกิดขึ้นแน่ๆ
พายุร้ายกำลังจะมางั้นหรอ?!
อึก...
ฉันฟังแล้วแอบกลืนน้ำลายลงคออย่างเหงื่อตก แล้วพายุก็หันมาหาฉันด้วยสีหน้าและแววตาที่โคตรจะไม่พอใจจนฉันต้องส่งยิ้มเจื่อนๆ ออกไปอย่างรู้สึกผิด ขอโทษษษ T^T
Line~ Line~ Line~ Line~ Line~
แล้วอยู่ดีๆ เสียงแจ้งเตือนไลน์ก็ดังขึ้นรัวๆ ทั้งที่ทุกคนก็มีมือถือของตัวเองอยู่ในมือ ส่วนต้นเสียงก็ดังมาจากคนข้างๆ ฉันนี่แหละ ฉันเลยพอจะเดาได้ว่าถ้าไม่ใช่มือถือของพายุก็ต้องเป็นมือถือฉันที่อยู่กับเขาอย่างแน่นอน…
แล้วมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ พายุล้วงกระเป๋ากางเกงของเขาและหยิบมือถือของฉันส่งคืนมาให้ ก่อนที่ฉันจะเปิดดูแล้วพบว่าเจด้ามันไลน์เข้ามาเยอะมาก
JEDA ไม่ได้รับสาย
JEDA : อยู่ไหน โทรไปไม่รับ?
JEDA : ทำไมวันนี้มีแต่คนถามหามึงวะ
JEDA : เกิดไรขึ้น กูงงไปหมดแล้วเนี่ย
JEDA ไม่ได้รับสาย
JEDA : เดี๋ยว ผู้หญิงของพายุคืออะไรรรร
JEDA : นิลลาตอบสิตอบ
JEDA : เฮ้ย อยู่ไหนของมึงวะ
JEDA : มึง ยังอยู่ดีป่ะเนี่ยยยย
JEDA : ไอ้นิลโว้ยยยย
ฉันลุกขึ้นทันทีที่เปิดอ่านไลน์ ป่านนี้เจด้ามันรอแย่แล้วดิ มัวแต่วุ่นวายอยู่กับอะไรไม่รู้จนลืมมันซะสนิทเลย
หมับ!
แต่พอฉันลุกขึ้นอย่างรีบร้อนก็ถูกพายุคว้าแขนเอาไว้ทันที แล้วเขาก็มองมาแบบดุๆ ก่อนจะพูดออกมาสั้นๆ
“ห้ามออกไป”
ถึงพายุจะพูดแบบนั้น แต่ฉันก็พยายามจะเดินหนีจนเขาต้องเอื้อมแขนมาคว้าเอวฉันเอาไว้ แล้วดึงกลับไปนั่งที่โซฟาข้างเขาเหมือนเดิม
“แค่นี้ยังวุ่นวายไม่พอ?”
พายุส่งเสียงเข้มและทำหน้าดุใส่ฉันอีกครั้ง จนฉันต้องยอมนั่งอยู่ตรงนี้และพิมพ์ตอบไอ้ด้าไปในไลน์แทน
กูอยู่กับ Nightshade : NILLA
ตอนนี้ไม่ได้เป็นไร : NILLA
ไว้เดี๋ยวเล่าให้ฟังนะ : NILLA
JEDA : เค อยู่ตรงนั้นอ่ะดีสุดละ ปลอดภัยดี
JEDA : ปล.ฝากขอลายเซ็นรุ่นพี่รันเวย์ด้วย เลิฟๆ
พอเห็นมันโอเค และเห็นด้วยว่าควรอยู่ตรงนี้ ฉันก็อ่านไลน์แต่ไม่ได้ตอบอะไรออกไป ว่าแต่..ปลอดภัยผีบ้าผีบออะไรล่ะ?! คนอื่นอ่ะอาจจะใช่ แต่หมอนี่อ่ะน่ากลัวจะตายชัก ฉันแอบหันไปเบะปากใส่พายุตอนที่เขากำลังหันไปทางอื่นอย่างหมั่นไส้ แล้ววาโยที่หันมาเห็นพอดีก็กลั้นขำและส่ายหัวให้ฉันนิดๆ
พรึ่บบบ!
“หิวว่ะ จะไปหาไรกินใครเอาไรป้ะ?”
อยู่ๆ เลโอก็เอื้อมมือข้ามหัวฉันมาคว้ามือถือของเขาคืนจากพายุแล้วลุกขึ้นมาเฉยๆ และทำท่าจะเดินออกไป
“Log out”
แล้วพายุก็พูดออกไปพอเห็นเขาลุกพรวดไปแบบนั้น อ๋อ.. คงหมายถึงให้ Log out user know more ของฉันล่ะมั้ง ที่จริงอยากฝากเลโอเล่นด้วยไปเลยเพราะปกติก็ไม่ได้เล่นเองอยู่แล้วอ่ะ ไหนๆ เขาก็เป็นคนคิดไอ้กิจกรรมบ้าๆ นี่ขึ้นมาเอง ฮ่ะๆ
“ไอ้ขี้หวง”
เลโอบ่นๆ ออกมา แล้วก้มหน้ากดมือถือสองสามทีก่อนจะหันหน้าจอที่ Log out ออกไปแล้วให้พายุกับฉันดู แล้วเขาก็แลบลิ้นปลิ้นตาพร้อมกับรีบวิ่งหนีพายุออกไปเหมือนเด็กไม่มีผิด
“ดุฉิบหาย”
พอเลโอวิ่งออกไป วาโยที่นั่งถัดจากฉันพูดขึ้นมาลอยๆ แล้วเขาถูกพายุพูดสวนกลับไปแบบทันทีทันใด
“ไม่ไปแดกข้าว?”
เหอะๆ วันนี้หมอนี่นี่เหวี่ยงทุกคนเลยแฮะ แต่ก็ดูดุจริงๆ อย่างที่วาโยว่านั่นแหละ เพราะตั้งแต่มานั่งก็เห็นทำหน้าบูดอยู่แบบนั้นตลอดเวลาอ่ะ ถ้าตรงนี้เป็นโต๊ะกินข้าวนี่บอกเลยไม่มีใครกินลง รังสีอำมหิตครอบงำไปทั่วขนาดนี้..
“กูไม่หิวมีไรมะ”
วาโยตอบกลับพายุไปอย่างกวนๆ ก่อนที่เขาจะส่งยิ้มมาให้ฉัน ฉันเลยนั่งมองวาโยกับพายุจ้องหน้ากันไปมา ก่อนที่รุ่นพี่รันเวย์จะลุกขึ้นมาซะเองแล้วลากคอวาโยออกไป
“ไปแดกเหอะมึง เดี๋ยวพายุเข้า”
พอรุ่นพี่รันเวย์ลากวาโยออกไปแล้ว รุ่นพี่เตโชที่เหลือคนอยู่แค่คนเดียวก็ลุกตามสองคนนั้นออกไปด้วยเหมือนกัน นี่พวกเขาจะทิ้งฉันไว้กับหมอนี่อีกแล้วหรอเนี่ย โอ้ววว.. ไม่นะ ลางร้ายชัดๆ T^T
ฉันนั่งเงียบๆ อยู่ในห้องกับพายุสองคนโดยที่เราไม่ได้พูดอะไรกันเลยมาสักพัก เขาดูเครียดมากเหมือนกันซึ่งฉันเองก็ไม่รู้จะทำยังไง รู้แค่ตอนนี้สถานการณ์มันอึดอัดมาก แม้จะมีมือถือที่เล่นอะไรก็ได้อยู่ในมือแล้วแท้ๆ แต่รังสีอำมหิตของพายุมันดันแผ่กระจายกินอาณาเขตทั่วห้องไปหมด
“นาย...โอเคมั้ย?”
สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจถามออกไปทั้งที่ไม่กล้าหันไปมองหน้าเขาด้วยซ้ำ แต่พายุก็ไม่ตอบอะไร
“…..”
“รู้มั้ยถ้าเครียดมากเส้นเลือดในสมองจะแตกเอาได้” ฉันยังพูดต่อไปทั้งที่ไม่ได้หันหน้าไปเหมือนเดิม แต่เขาก็ยังเงียบอยู่ดี
“ไอ้พายเน่า อยากแก่เร็วรึไง คิ้วขมวดเป็นปมแบบนั้นมันทำให้หน้าผากย่นรู้ป่าว” ฉันพยายามเล่นมุกอะไรไปเรื่อยหวังให้เขาตอบโต้มาบ้าง แต่ก็เปล่าประโยชน์ พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย หยิ่งจัง..
เอาจริงๆ ฉันก็แอบเครียดนะ ที่อยู่ๆ ก็มีคนมาให้ความสนใจฉันเยอะแยะขนาดนั้นอ่ะ ก็ไม่รู้จำนวนคนหรอกว่ามันมากน้อยแค่ไหน แต่ถึงกับติด Top 10 นั่นแปลว่าต้องมีดราม่าแหงๆ เฮ่อออ...
แต่ฉันไม่ใช่คนที่จะมานั่งคิดอะไรแบบนี้ได้นานๆ อ่ะ สงสัยตั้งแต่ความทรงจำไม่ค่อยดี สมาธิของฉันมันก็สั้นไปด้วยล่ะมั้ง เหมือนอยู่นิ่งๆ นานๆ ไม่ได้อ่ะ มันรู้สึกอึดอัดใจอย่างน่าประหลาด ยิ่งเวลาเห็นใครเครียดฉันยิ่งไม่อยากอยู่เฉย เพราะฉันมีความเชื่ออย่างหนึ่งว่าเราสามารถแบ่งปันรอยยิ้มของเราให้คนอื่นได้ ถ้าตอนนั้นเขาไม่มีรอยยิ้มเป็นของตัวเอง อย่างเช่นพายุตอนนี้.. แต่เขากลับไม่ตอบสนองอะไรฉันเลย =_=
“นิลนิล” อยู่ๆ พายุก็พูดออกมา ทำให้ฉันที่กำลังนั่งก้มหน้าอยู่ถึงกับต้องหันไปมอง
“อื้ม ว่าไง?”
ฉันตอบเขาด้วยสีหน้าอมยิ้มนิดหน่อยจะว่าไปครั้งนี้พายุดูจะตั้งใจเรียกฉันแบบนี้เองด้วยนะ นิลนิลหรอ? ไม่ชอบให้เลโอเรียกฉันแบบนั้น แต่ทำไมเขาดันมาเรียกซะเอง
“เราเคยคบกันจริง…”
“หืม O_O?”
สิ่งที่พายุพูดออกมามันน่าสนใจมากจนทำให้ฉันขยับตัวหันไปหาเขาอย่างตื่นเต้น
“นายพูดจริงหรอ?”
ฉันถามออกไปทั้งที่รู้อยู่แล้วนี่แหละ แต่พอเห็นสีหน้าปลงๆ ของพายุที่มองมามันก็จะเขินตัวเองหน่อยๆ คือก็พอเข้าใจว่าฉันอาจจะ over acting ไปนิดหนึ่ง แต่ตอนนี้ทุกอย่างก็น่าตื่นเต้นไปหมดอ่ะ แค่เขาเลิกหงุดหงิดสัก 5 นาที ฉันเชื่อเลยว่าบรรยากาศในห้องนี้มันจะดีขึ้นมากกก
“อืม” พายุพยักหน้าตอบกลับมาแล้วก็เงียบไป ฉันเลยตั้งคำถามไปอีกแล้วจ้องหน้าเขาอย่างตั้งใจ
“ตอนนั้นมันจบไม่สวยเท่าไหร่ใช่มั้ย?”
ฉันถามออกไปแบบคาดเดาเอาเอง เพราะเท่าที่ดูพายุชอบทำเหมือนไม่อยากจะรู้จักฉันเท่าไหร่ แถมทุกอย่างที่เป็นฉันมันก็ดูจะทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาทุกทีเลย ซึ่งอาจเป็นเพราะเราเคยมีปัญหากันมาก่อนก็ได้ (ปล.นี่เดาเอาเองล้วนๆ อ่ะ =_=)
“..…..”
แต่พอฉันพูดไปแบบนั้นพายุก็ไม่ตอบอีก มันเลยเหมือนยิ่งย้ำชัดว่าฉันไม่ได้เข้าใจอะไรผิดไปเลย
“ตอบมาเถอะน่า..นะ” ฉันพยายามหว่านล้อมให้เขาพูดอะไรออกมาบ้าง จนสุดท้ายเขาก็ตอบมาแค่…
“อืม” อ่าฮะ.. นี่เราจบกันไม่สวยจริงๆ ด้วย
“แล้วนายไม่รู้หรือโกรธฉันอยู่เลยไม่ได้มาเยี่ยม”
พอจังหวะมันได้ฉันเลยเนียนถามเขาออกไปอย่างอยากรู้อยากเห็น แต่เหมือนพายุจะรู้ทันเขาก็เลยทำเฉยไม่ตอบอะไรออกมาเหมือนเดิม
“พายุ…”
พรึ่บ! พรึ่บ!
ฉันแกล้งเขย่าแขนเขาเบาๆ แล้วพายุก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงแผ่วลงจนฉันแอบแปลกใจ..
“ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง”
พอได้ฟังแบบนั้นฉันเลยหยุดคิดอยู่สักพัก แปลว่า.. ที่จริงเขาก็รู้ว่าฉันประสบอุบัติเหตุและเขาก็ไม่ได้กำลังโกรธฉันอยู่ด้วย แต่มันคงมีเหตุผลที่เขามาเยี่ยมฉันไม่ได้..อย่างนั้นสินะ
“อื้ม ถ้างั้นขออีกคำถามได้มั้ย? แล้วจะไม่ถามอะไรอีกเลย”
ฉันถามออกไปเพราะต้องการความสมัครใจในคำตอบที่จะได้รับ ก่อนที่เขาจะหันมาจ้องหน้าฉันอย่างสงสัย แต่ก็พยักหน้ามาให้แบบไม่ว่าอะไร
“ไม่รู้บอกไปจะเชื่อมั้ย...”
ฉันค่อยๆ เอ่ยปากพูดออกไปสลับกับจ้องหน้าพายุในขณะที่เขาเอาแต่นั่งนิ่งเงียบ ฉันเลยพูดต่อ
“มีความทรงจำบางอย่างที่ฉัน...มั่นใจว่าคนคนนั้นต้องเป็นนายแน่ๆ”
พูดจบฉันก็จ้องเข้าไปในตาของพายุอย่างเชื่อมั่น แล้วคำพูดของฉันก็ทำให้แววตาของคนตรงหน้าดูสั่นคลอนจนผิดสังเกต นั่นยิ่งทำให้ฉันอยากรู้ จนสุดท้าย..ฉันก็ตัดสินใจถามมันออกไปแบบไม่ลังเลอะไร
“พายุ...วันนั้นฉันไม่ได้รอนาย หรือนายไม่ได้กลับมา?”