![NightZ [I] THE LOST MEMORIES โดย Aliyah.P @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7X0XES7FM4A8Y73VMYGH4MB/cover/01J7X0XES7FM4A8Y73VMYGH4MB-1726477155112 "NightZ [I] THE LOST MEMORIES โดย Aliyah.P @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")
“ที่พูดนี่คิดรึยัง?!” พอเขาพูดมาแบบนั้นฉันเลยพยักหน้าออกไปช้าๆ แล้วตอบกลับไปอย่างมั่นใจ “คิดแล้ว...ฉันว่าแย่กว่าการเป็นผู้หญิงของนาย คือเคยรักนายแต่จำมันไม่ได้มากกว่า”
ผู้แต่ง
Aliyah.Pเรื่องย่อ
“ที่พูดนี่คิดรึยัง?!” พอเขาพูดมาแบบนั้นฉันเลยพยักหน้าออกไปช้าๆ แล้วตอบกลับไปอย่างมั่นใจ “คิดแล้ว...ฉันว่าแย่กว่าการเป็นผู้หญิงของนาย คือเคยรักนายแต่จำมันไม่ได้มากกว่า”
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,รั้วโรงเรียน,NightZ,รักวัยรุ่น,มหาลัย,พระเอกเย็นชา,ความจำเสื่อม,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
NightZ [I] THE LOST MEMORIES
“ที่พูดนี่คิดรึยัง?!” พอเขาพูดมาแบบนั้นฉันเลยพยักหน้าออกไปช้าๆ แล้วตอบกลับไปอย่างมั่นใจ “คิดแล้ว...ฉันว่าแย่กว่าการเป็นผู้หญิงของนาย คือเคยรักนายแต่จำมันไม่ได้มากกว่า”
::: PAYU :::
‘อ๊ากกกกก’
ตึงงง!!!
เฮือกกก O[]O
ผมหันไปคว้าตัวนิลลาที่สะดุ้งขึ้นมาเพราะ Sound Effect ในหนังที่ดังลั่นโรงจนใครๆ ต่างก็ตกใจ ร่างเล็กทำหน้ามุ่ยอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วบ่นอุบอิบออกมาอย่างงอแง
“อื้อ อยากกลับบ้าน TT_TT”
“ใกล้จบแล้ว” ผมพูดแล้วคว้าตัวเธอเข้ามาโอบไว้คงเพราะงัวเงียอยู่ยัยนี่เลยไม่ว่าอะไร
จริงๆ ผมโกหกเธอไปงั้นแหละ หนังฉายไปยังไม่ถึงครึ่งเรื่องเลยด้วยซ้ำมั้ง แล้วถามว่าผมได้ดูมั้ยก็ไม่เลยไง มัวแต่นอนมองใบหน้าที่คุ้นเคยอยู่แบบนี้ กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็จับใจความไม่ได้แล้วว่าพล็อตเรื่องแม่งเป็นไง
นิลนิลเอาหน้าซุกอยู่ที่อกผมเพื่อหลบแสงจากจอที่วิบวับเข้าตา แถมยังเอามืออุดหูป้องกันเสียงร้องของเหยื่อที่ถูกฆ่าด้วยฆาตกรเลือดเย็น แล้วเธอก็เริ่มนิ่งไปอีกครั้ง ลมหายใจเริ่มสม่ำเสมอขึ้น ก็คงจะหลับไปอีกเหมือนเดิม
ผมใช้เวลา 4 ปีเฝ้ามองผู้หญิงคนนี้เดินผ่านชีวิตช่วง ม.ปลายของเธอ โดยไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับผมหลงเหลืออยู่ในหัว ทั้งที่รู้มาตลอดว่านิลจำผมไม่ได้ รู้ดีแก่ใจตั้งแต่วันแรกๆ ที่เธอฟื้น แต่ผมกลับยินดีมากที่มันเป็นแบบนั้น
นิลลาเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดของผม
แม้ว่าสำหรับเธอ..ผมจะเป็นอะไรก็ช่าง
นิลเติมเต็มชีวิตวัยเด็กที่โรงเรียนประจำของผมจนมันสมบูรณ์แบบ จากชีวิตที่เหมือนจะมืดมนในความคิดเด็กประถมคนหนึ่ง มันกลับมีแสงไฟเล็กๆ จากรอยยิ้มของเธอ ในวันที่ผมมีคำถามในหัวว่าทำไมต้องถูกทิ้งไว้คนเดียวที่โรงเรียนประจำ
‘ก็ที่นี่เป็นบ้านของเราไง’
เสียงเล็กๆ ในวัยเด็กของเธอยังดังก้องอยู่ในหัวผมทุกครั้งเวลาจ้องมองใบหน้ารั้นๆ ที่ดูไม่ยอมใคร ผมเข้าไปอยู่โรงเรียนประจำหลังนิลหลายปี เรารู้จักกันตอน ป.4 ตอนที่ผมยังเป็นเด็กขี้แยเพราะพ่อแม่แยกทางกัน
‘ไปเอาน้ำมาหน่อย เด็กใหม่ร้องไห้จนน้ำจะหมดตัวแล้ว’
‘นี่พวกนาย อย่ามองเพื่อนใหม่แบบนั้นเซ่’
‘ตอนฉันไม่อยู่ ห้ามใครแกล้งพายุเด็ดขาดเข้าใจมั้ย!’
เพราะนิลอยู่ที่นั่นมาก่อนหลายปีเลยดูเหมือนเป็นพี่ใหญ่ที่คอยดูแลคนใหม่ๆ ที่เข้าไปในนั้น และยัยจอมรั้นคนนี้นี่แหละที่อยู่เป็นเพื่อนผม จนวันหนึ่งกลายเป็นมากกว่าเพื่อน และจบลงในแบบที่ผมก็ต้องเคารพในการตัดสินใจของเธอให้ได้
เมื่อวานที่เธอพูดถึงคำสัญญาที่เราให้กันไว้ในวันที่สุดท้ายก่อนเกิดอุบัติเหตุ ยอมรับว่าผม..ตกใจ ผมกลัวว่าถ้าตอบอะไรในเชิงลึกมากไป นิลจะจำบางอย่างได้มากกว่านั้น เลยเบี่ยงประเด็นให้เราอยู่กับปัจจุบัน ดีกว่าจำได้ว่าวันนั้น.. เป็นเธอเองที่ไม่ได้รอผม
ใช่..นิลลาทิ้งผมไปแบบไม่มีเหตุผลอะไรเลย
หลังจากวันนั้นนิลก็เป็นตัวแปรสำคัญที่เปลี่ยนชีวิตผมอีกครั้ง ผมไม่เชื่อในความรักอีกเลย เธอเป็นรักครั้งแรกและครั้งเดียวที่อยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดในความรู้สึกของผม มุมมองความรักของผมมันเพี้ยนไป กลายเป็นทุกอย่างเป็นเรื่องสนุก แค่ปาร์ตี้ เหล้า ผู้หญิง และเซ็กส์
มันเคยมีคำถามหนึ่งดังขึ้นในหัว..ว่าที่ผ่านมานิลลารักผมแค่ไหน? และความรักในวัยเด็กมันจะมีความหมายมากมายแค่ไหนกัน? แต่พอถึงวันที่ผมเอาแต่เฝ้ามองเธอจากที่ไกลๆ เฝ้ามองรอยยิ้มที่ผมหลงใหล ทั้งที่บางความรู้สึกมันก็คัดค้านกับการกระทำ ทั้งโกรธ ทั้งไม่พอใจ สลับกับคิดถึงและโหยหา เหมือนใจผมมันยอมรับไม่ได้ว่าเธอเป็นฝ่ายทิ้งผมไป แต่ก็โกรธเธอไม่ลง ตอนนั้นผมเลยรู้ว่านิลลามีความหมายมากมายเกินกว่าที่ผมเข้าใจ
จนวันหนึ่งได้กลับมาพบกันอีกครั้ง เราบังเอิญได้ใกล้ชิดกันในขณะที่เธอไม่หลงเหลือความทรงจำว่าวันนั้นเธอทิ้งผมไป มันทำให้ผมฉุกคิดขึ้นได้ว่ามันอาจเป็นโอกาสให้เราได้ทำความรู้จักกันใหม่ อาจฟังดูเห็นแก่ตัว แต่ทางเลือกที่ผมมีมันไม่ได้มากนัก และผมไม่ได้คาดหวังให้ใครมาเข้าใจ
::: END PAYU :::
“มึงงงง Happy Birthday น๊าาา~”
ฉันตะโกนออกไปสุดเสียงพอเจด้ามันกดรับสาย Video Call ที่ฉันพยายามโทรอยู่นานกว่าจะติดสงสัยมันคงจะคุยกับคนอื่นอยู่ล่ะมั้ง วันเกิดมันก็คงมีเพื่อนๆ โทรมาอวยพรเป็นธรรมดา
[ไปโดนตัวไหนมาถึงคึกขนาดนั้น]
“ฮ่ะๆ ไม่เจอตั้งนานคิดถึงจังเลย ^_^”
[ยังไม่ถึง 12 ชั่วโมงเลยไอ้บ้า]
“ของขวัญปีนี้เป็นไรดีน้าาา~”
[อย่าเล่นไรแผลงๆ นะมึง ปีก่อนเอาจิ้งจกใส่กล่องมา กูเขวี้ยงทิ้งแทบไม่ทัน]
“ฮ่าๆ ๆ”
พอได้ยินแบบนั้นฉันนี่ขำออกมาดังลั่นตอนนั้นมันมีเพื่อนๆ ที่เรียน ม.ปลายด้วยกันรุมแกล้งยัยนี่ด้วยไงเลยสนุก เห็นบ้าพลังแบบนี้ยัยนี่กลัวจิ้งจกยิ่งกว่าอะไรดี
“แล้วสรุปคืนนี้เลือกได้ยังว่าเลี้ยงที่ไหน?”
ฉันถามออกไปเพราะจะได้เตรียมตัวถูก เจด้านี่จะเลี้ยงวันเกิดทีไรไม่เคยเตรียมพร้อมก่อนหรอกต้องแล้วแต่อารมณ์มัน
[เออ 2 ทุ่มที่ Ztudio กูชวนพวกเพื่อนสมัยเรียนมาด้วย ไม่ต้องเอารถไปล่ะคืนนี้ เดี๋ยวเมาแล้วขับกลับอันตราย]
“ได้ เจอกันนะ จุ๊ฟๆ”ฉันแกล้งส่งจูบให้เจด้าก่อนมันจะแกล้งทำหน้าเอียนใส่แล้วกดวางไป
Ztudio หรอ... อื้ม ก็ดีเหมือนกันนะ
@ ZTUDIO
ฉันมาถึง Ztudio ตั้งแต่หนึ่งทุ่มตรง เพราะมีเซอร์ไพรส์ที่อยากจะทำให้ยัยเจด้าในวันเกิดปีนี้ไงล่ะ บอกเลยว่าของขวัญปีนี้โคตรล้ำค่า แต่..จะเจอเสือได้ก็ต้องเข้าถ้ำเสื้อ และบังเอิญไม่มีบัตรผ่านอีกแล้วน่ะสิ
นี่ วาโยยยยย : NILLA
ฉันยืนกดมือถืออยู่หน้าประตูโดยมีผู้ชายคนเดิม ยิ้มกว้างเหมือนเดิมยืนกันเอาไว้ไม่ให้เข้า
ไอ้บ้าวาโย! : NILLA
ฉันส่งไลน์หาวาโยถึงสองครั้งแต่เขากลับเงียบกริบ ไม่รู้มัวทำอะไรอยู่ถึงไม่ยอมตอบ
“นี่นาย” สุดท้ายฉันเลยหันไปหาผู้ชายที่ยืนขวางทางฉันนั่นแหละเพราะหมอนี่น่าจะเป็นตัวช่วยสุดท้ายของฉันแล้ว
“ครับ ^_^?” ผู้ชายคนนั้นตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม ขยันหว่านเสน่ห์จริงนะนายคนนี้
“ช่วยเรียกวาโย Nightshade ออกมาให้ทีสิ”
“ได้ แต่ไม่รู้เฮียจะออกมามั้ยนะครับ ^_^”
ผู้ชายคนนั้นตอบออกมาแบบกวนๆ นี่หมอนี่สมองปลาทองรึไงอาทิตย์ก่อนก็เพิ่งเจออยู่หยกๆ คิดว่าฉันจะเนียนอีกแล้วหรอ
“อืม บอกให้เรียกก็เรียกเถอะน่า” ฉันตอบออกไปอย่างรีบร้อน กว่าจะได้เจอกว่าจะเจรจาอีกจะทันมั้ยก็ไม่รู้เนี่ย
“ให้บอกว่าใครเป็นคนเรีย...”
“นิลลา เร็วๆ เข้าเดี๋ยวไม่ทัน”
ฉันเร่งให้นายยิ้มหวานคนนั้นเรียกวาโยออกมา เขาก็เดินไปยกหูโทรศัพท์พูดอะไรสองสามคำ ไม่ถึง 10 นาทีประตู Zone VIP ตรงหน้าฉันก็เปิดออก
“มีไรยัยหมาบ้า” วาโยทักฉันหลังจากเดินพ้นประตูออกมาด้วยสีหน้ากวนๆ
“พาเข้าไปหารุ่นพี่รันเวย์หน่อย” ฉันบอกความต้องการออกไปในทันที พอดีมีเรื่องต้องขอร้องให้รุ่นพี่ช่วยน่ะสิ
“ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่?” วาโยเลิกคิ้วถามฉันอย่างแปลกใจ
“ไม่ต้องถามได้มั้ยเล่า ไปเร็วๆ”
“เฮ้ยเดี๋ยว”
ฉันไม่ได้สนใจฟังในสิ่งที่เขาพูด และคว้าแขนของวาโยเดินเข้าไปทันที เพราะเคยมาแล้วก็เลยจำห้องได้ แต่พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นรุ่นพี่เตโชกับรุ่นพี่รันเวย์กำลังนัวเนียกับผู้หญิงอยู่บนโซฟา ถัดออกไปก็เป็นเลโอที่กำลังถูกผู้หญิงคนหนึ่งไซร้ซอกคออยู่อย่างไม่อาย -///- ส่วนคนสุดท้ายก็ไม่พ้นพายุที่มีผู้หญิงมานั่งตักแล้วเอามือคล้องคอเขาเอาไว้ ก่อนจะโน้มตัวไปซบอกเขาอยู่แบบนั้น อื้ม โรแมนติกดีจังเน่อะ
“ขอโทษนะคะ...รุ่นพี่รันเวย์”
ฉันหันมองพายุนิดหน่อยก่อนจะรู้สึกหวิวๆ ยังไงบอกไม่ถูก และเปลี่ยนไปโฟกัสที่รุ่นพี่รันเวย์แทน
“อืมมม”
รุ่นพี่ตอบฉันแต่เขาก็ยังนัวเนียอยู่กับผู้หญิงคนนั้นจนฉันต้องหันหน้าหนี ภาพตรงนี้ ตอนนี้ คือขาดแค่ถอดเสื้อผ้าออกกับสอดใส่ก็ครบกระบวนการแล้วอ่ะ แต่เดี๋ยวสิ เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่สิ่งที่มาทำโชว์กันไม่ใช่รึไงเล่า -_-^
“ขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ยคะ -///-”
ฉันพูดออกไปทั้งที่ยังก้มหน้ามองพื้น แต่พอเห็นรุ่นพี่เงียบไปบวกกับคนอื่นๆ ก็ไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่ฉันพูดเลย ฉันเลยตัดสินใจเดินออกจากห้องนั้นทันที โดยที่ลืมปล่อยมือจากแขนของวาโยทำให้ฉันลากหมอนี่ติดมือออกมาด้วย
“เบาๆ ใจเย็น” วาโยร้องออกมาเพราะฉันคงกระชากเขาแรงมากตอนรีบเดินออกจากห้อง โอ๊ยจะเป็นตากุ้งยิงมั้ยนะ
“ฮึ่ยยย -///-”
พอเดินพ้น Ztudio Nightshade ฉันก็ปล่อยแขนวาโยและเอามือขยี้ตาตัวเองกันยกใหญ่ เข้าใจนะว่าเรื่องแบบนี้มันมีกันได้ แต่พอเห็นทีไรก็อดเขินไม่ได้ทุกทีเลยอ่ะ ก็คนมันไม่เคยนี่นา -///-
“หึ เด็กเอ๋ยเด็กน้อย” วาโยเอามือมายีหัวฉันแล้วขำออกมา ก่อนที่ฉันจะตอบกลับไป
“อย่ามาเล่นหัว แล้วนายอ่ะอายุเท่ากันไม่ใช่รึไงเล่า”
“งั้นมั้ง แล้วมาหาเฮียเวย์ทำไม”
วาโยถามออกมา ฉันเลยเล่าไปว่าอยากรบกวนให้รุ่นพี่รันเวย์อัดคลิปอวยพรเจด้าให้หน่อย แค่คำว่า ‘Happy Birthday’ สั้นๆ ก็ยังดี แต่พังหมดแล้วเนี่ยดันมาไม่ถูกเวลาซะงั้น แต่นี่มันเพิ่งจะทุ่มเดียวเองนี่นาทำไมพวก Nightshade ถึงดูรีบกันจังล่ะ มันหิวหรือว่าอะไร ไม่เข้าใจเลย -///-
“เค เดี๋ยวลองคุยให้”
พอฉันพูดจบวาโยที่ดูจะตลกกับท่าทางของฉันก็หยิบยื่นความหวังดีนั่นมา แต่ก็ยังยีหัวฉันจนผมยุ่งไปหมดแล้วมั้งเนี่ย
“พูดจริงนะ” ฉันถามออกไปอย่างมีหวัง เขาเลยลอยหน้าลอยตาตอบกลับมา
“โกหกมั้ง”
“Yes! ถ้างั้นแลกกับการยอมว่ายน้ำวันหนึ่งก็ได้” ฉันยื่นข้อเสนอให้เขาเป็นข้อแลกเปลี่ยน
“ได้ แต่คราวนี้ไม่ลงไปช่วยละนะ”
“อื้ม ขอบใจน้าาา~” ฉันเขย่าแขนวาโยออกไปอย่างดีใจ เขาเองก็ขำออกมาแล้วเอื้อมมือมายีผมฉันเล่นอยู่แบบนั้น แล้วหางตาของฉันก็ดันเหลือบไปเห็นพายุที่ยืนอยู่ไกลๆ กำลังจ้องมาที่พวกเรานิ่งๆ ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา…