หนุ่มใหญ่วัย37มีนามว่า ฌอน ภูมิลำเนาอยู่จังหวัดหนึ่งในภาคใต้ รึบรรดาบริวารจะเรียกนายหัวฌอน
ราตรีสาวน้อยวัย 19ปี หน้าตาไม่ถึงกับสวยแต่ไม่น่าเหลียดแต่อย่างใด เธอเรียนจบชั้นม.ปลายจากภาคอิสานมาทำงานรับจ้างดูแลคนแก่ในภาคใต้
รัก,ดราม่า,พารานอมอล,ผู้ใหญ่,ยุคปัจจุบัน,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
2เดือนผ่านไป ราตรียังใช้ชีวิตและทำหน้าของตนอย่างดีแม้จะมีติดขัดบ้างแต่ก็ผ่านไป เธอส่งเงินกลับบ้านให้พ่อแม่เดือนนี้เดือนที่สองแล้ว
"พ่อแม่ สวัสดีจ้า"
"อยู่ดีมีแฮงอิหล่าสบายดีบ่พอลูก"
"สบายดีค่ะ พ่อแม่กินข้าวรึยัง อย่าทำงานหนักเด้อ อยากหยังกะซื้อกินเอารึสั่งพี่วิไลซื้อมาให้เด้อ"
"บ่ต้องห่วงพ่อแม่ดอก อิหล่าคือโอนเงินมาหลายแท้ลูก พอใช้ยูเบาะ"
"พอใช้จ้า พ่อแม่บ่อต้องห่วงลูกดอดเห็นบ่อนี่ม่องอยู่ของอิหล่าดีมากทุกคนดีกับอิหล้าหลาย มาดามจ้างพิเศษหล่าพร้อมเลยได้เพิ่มมา"
"อิหล่าอกทนเด้อลูกแต่อยากเมือบ้านกะมา"
"จ้าพ่อแม่บ่มีหยังให้ลำบากดอก ลำบากแนกะคิกถึงทุกอยู่บ้านคิดถึงคันนาที่มีเห็ดขึ้น เอ้าทิวาสอบยังแม่ดื้อบ่อจ้า"
"บ่ดอกน้องรู้จักความยุบุญของพ่อแม่ที่มีลูกนิสัยดีทุกคน มื้อนี้อ้นมาชวนไปลงปลายุนาเผิยเลยไปกับพี่อ้าย"
"คือสิม่วนเนาะ อยากไปจับปลาเด้55 แม่จ๋าพ่อจ๋าแค่นี้ก่อนเด้ออิหล่าจะไปดูเอกสารให้นายน้อยก่อนคุณย่าเผินไปกับญาติๆเผินหล่ากะเลยว่าง"
"ไปลูกไป ทำงานดีๆเด้อลูก ให้อิหล่าโชคดีผู้คนรักเอ็นดูอิหล่าของแม่เด้อลูก"
"สาธุค่ะแม่คิดฮอดเด้อ เอ้อหล่าโอนไปให้หมื่นหกเด้นั่นเอาไปใช้เด้อเก็บไว้นิดหน่อยกะพอรู้บ่อ ดูแลสุขภาพนะ"ราตรีน้ำตารื้นขึ้นมหลังจากวางสายจากทางบ้าน
"ขอเข้าไปนะคะ"เธอเข้ามาห้องทำงานของบ้าน
"เอ้าไม่มีใครอยู่หรอ"ว่าแล้วราตรีก็นั่งบนเก้าอี้บนโต๊ะมีเอกสารกองเต็มอยู่ เธอจึงจัดหมวดหมู่แล้วเรียงไว้ทีละแฟ้ม นายน้อยจะได้ดูง่ายๆ
เธอกำลังทำเพลินๆอยู่ชายหนุ่มเดินเข้ามามีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวห่อช่วงล่างเอาไว้ ราตรีหันไปมองต้องตกใจรีบหันกลับมา แก้มแดงถึงหูด้วยความอาย ชายหนุ่มจึงอยากแกล้งราตรีจึงเดินมาใกล้ๆปล้วโน้มหน้าลงมาทำให้ราตรีได้กลิ่นสบู่ทีาชายหนุ่มใช้ในการชำระร่างกาย ชายหนุ่มกระซิบที่หูราตรี
"ทำไมแห้มแดงฮึ"นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฌอนแกล้งฝกล้ๆหน้าราตรี หลายต่อหลายครั้งแต่ไม่ได้เกินเลยอ่ะไร
ซึ่งต่างจากที่ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องนอนรึห้องน้ำเค้ามักจะจินตนาการถึงใบหน้าทรวดทรงองเอวของราตรีเสมอ นั่นไม่รู้เพราะเหตุใดจึงเกิดความรู้สึกแบบนี้น รักหลงชอบยังหาคำตอบไม่ได้
แต่ตลอดที่ผ่านมาตั้งแต่ราตรีมาทำงานที่นี่เค้าไม่เคยออกไปพบเพื่อนฝูงรึเที่ยวดื่มกินกับเพื่อนเลยสาวๆที่เคยคั่วก็ไม่ไปและไม่ให้ใครเข้ามาในที่นี้เลย ความรูกสึกนี้ยังอธิบายยากสำหรับเขา
ฝ่ายราตรีตั้งแต่เป็นสาวน้อยมาผู้ชายเพียงคนเดียวที่ทำให้หวั่นไหวใจเต้นแรงมีเำียงฌอนนี่แหละแต่ ได้แต่บอกตนเองว่าอย่าได้มองเครื่องบ้ินเพราะมันอยู่สูงเกินเอื้อมแถมยังเป็นเจ้านายอีกเธอไม่เคยคิดใฝสูงหรอกและตั้งใจว่าจะไม่มีแฟนจนก่วาครอบครัวจะอยู่ดีสบาย
แต่สิ่งที่นายน้อยชอบแกล้งเธอนั้นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเสมอเพียงแค่ยังไม่มีใครรู้เท่านั้น
"นายน้อยคะไปแต่งตัวก่อนเถอะค่ะเดี๋ยวหนูจะเป็นตากุ้งยิง"
"ทำไม ไม่เคยเห็นคนหล่อๆปบบนี้น่ะสิ รู้มั้ยถ้าถอดหมดจะน่าดูก่วานี้นะ ดูมั้ย"
"ไม่ดูค่ะนายน้อยไปใส่เสื้อผ้าเถอะค่ะ"
ชายหนุ่มจับมือของราตรีมาจับหน้าอกของตน แล้วจับมือไล้ไปตามลำตัวตนเอง ราตรีใจสั่นและตัวแข็งทื่อกับสิ่งที่นายน้อยทำ
"อ๊ะ" ชายหนุ่มจุ๊บแก้มราตรีเบาๆแล้วเดินออกไปเฉยๆ แต่คนที่จะช๊อคคือราตรีตอนนี้ขยับตัวไม่ได้
ชายหนุ่มฮัมเพลงเบาๆในลำคอซื่งคนในบ้านแทบจะงุนงงกันเพราะไม่เคยได้ยินเค้าอารมณ์ดีขนาดนี้มาก่อนตั้งแต่เลิกกันกับแฟนนางแบบไป
"หลานชายมีความสุขอะไรจ๊ะบอกป้าได้มั้ย"
"ผมหรอครับมีความสุขหน้าบ่งบอกขนาดนั้นเลยหรอคะรับ"
"แน่นอนซิจ๊ะ"
"เอ๋รึนายน้อยไปแอบมีสาวๆแล้วคะ"
"ไม่รู้ มีอะไรทานบ้างครับ"ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องเพราะสังเกตัเห็นใครบางคนหน้าแดงมากแล้ว
"วันนี้ไม่มีใครอยู่ป้าเลยทำข้าวคลุกกะปิให้ทุกคนทานหลายเอาด้วยมั้ย"
"ป้าสายใจคะหนูขอทานตอนค่ำๆนะคะรู้สึกปวดหัวค่ะจะไปกินยาแล้วนอนพักก่อนค่ะ"
"เอ้าหรอลูกไปสิ ไหนๆวันนี้ก็ไม่มีใครอยู่แล้วไปเถอะลูก" ราตรีกำลังนอนเล่นมือถืออยู่ในห้อง ภายในบ้านมีเพียงเราตรีกับฌอนอยู่เพราะทุกึนต่างใีบ้านของตนอแกไปแต่อยู่บริเวณใกล้ๆกัน
ก๊อกๆๆ
"ใครคะ"
"ราร่าช่วยดูเอกสารอันนี้ให้หน่อยสิ"
ราตรีเปิดประตูออกชายหนุ่มรีบเบียดคตัวเข้าไปด้านในห้องเธออย่างไว
"นายน้อยคะ เข้ามา อื้ออู้"ฌอนได้มีประกบจูบริมฝีปากบางทันที มือจับท้ายทอยล๊อคไม่ให้ราตรีหันหนีได้
"อ่อนอ่ะอายอ้ย"
"แฮ่ก นายน้อยทำแบนี้ทำไมคะ ทุกคนจะว่าเอาได้ หนูเอ่อคือ"
"ฉันชอบเธอราร่ารักรึเปล่าไม่รู้แต่รู้มั้ยทุกครั้งที่ฉันมีอารมณ์รึเวลานอนฉันจะจิตนการว่านอนกอดเธอทุกคืนปละได้หลับนอนกับเธอทุกครั้ง มันอาจฟังดูว่าบ้าแต่นี่คือเรื่องจริง"
"แต่เอ่อ"
"รึเธอไม่ชอบฉันรังเกียจฉันหรอ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะคือหนูเป็นแค่คนดูแลคุณย่าอีกอย่างหนูอยากทำฃานส่งร้องเรียนยังไม่อยากตกงานค่ะ หนูไม่ได้รังเกียจนายน้อยนะคะแต่ฐานะเรามันช่างห่างไกลกันค่ะ"
ชายหนุ่มจับราตรีมานั่งบนตักของเขาแล้วโอบกอดสาวน้อยเอาไว้ "ฉันยังให้คำตอบเธอไม่ได้หรอกแต่ฉันจะพิสูจน์ให้เธอเห็นถ้าเราคือคู่ชีวิตกันจริงเราจะต้องสมหวังขอให้เธอมั่นใจ"
"แล้วถ้ามาดามและนายหัวทุกคนรู้หล่ะคะราตรีคงไม่ได้ทำงานทีนี่แน่ค่ะ"
"อย่าห่วงพี่มีวิธีของพี่"
"แต่ตอนนี้นายน้อยออกไปเถอะค่ะเดี๋ยวมีคนเห็นค่ะ"
"จุ๊บฟอด ฟอด มัดจำไว้ก่อนนะ"
"
"
