หนุ่มใหญ่วัย37มีนามว่า ฌอน ภูมิลำเนาอยู่จังหวัดหนึ่งในภาคใต้ รึบรรดาบริวารจะเรียกนายหัวฌอน
ราตรีสาวน้อยวัย 19ปี หน้าตาไม่ถึงกับสวยแต่ไม่น่าเหลียดแต่อย่างใด เธอเรียนจบชั้นม.ปลายจากภาคอิสานมาทำงานรับจ้างดูแลคนแก่ในภาคใต้
รัก,ดราม่า,พารานอมอล,ผู้ใหญ่,ยุคปัจจุบัน,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฌอนเดินวนในห้องนอนอยู่แบบนั้นเป็นนานสองนาน
"ฮื้อนี่เราเป็นอะไร ราร่าจะคิดยังไงที่เราไปวุนวายกับเธอ เรานี่ก็อายุปูนนี้แล้ว นั่นก็ยังเด็ก โอ้ยปวดหัว"
ชายหนุ่มพูดกับตัวเองกำลังเถียงกับใจตนเองด้วย
"ใช่เราต้องไปปลดปล่อยใช่ๆๆเราขาดมานานแล้ว มันเป็นอารมณ์ปรารถนาเรื่องนั้น.ไปเที่ยวดีก่วาเผื่อหาย)"บอกตนเองแล้วชายหนุ่มก็แต่งตัวเดินออกมาจากห้อง
"จะไปไหนหรอลูก"มาดามทักลูกชาย
"เอ่อ มัมผมไปเที่ยวในเมืองกับเพื่อนสักสามสี่วันนะครับ แล้วจะกลับมาเคลียร์งานช่วยป๊าหลังจากกลับมาครับมัมฝากบอกป๊าด้วยนะครับ"
"เอกสารของมัมไม่เป็นไรลูกชายมัมมีผู้ช่วยที่เก่งมากแล้ว เดี๋ยวนี้เธอทำเก่งมาก ไหนจะรบกับตุณมุกดาแล้วมารบกับเอกสารบนโต๊ะอีด"
"รบกับผมด้วย"
"ฮึ ว่าอะไรนะลูก"
"โนๆๆไม่มีอะไรครับมาดาลูกไปเที่ยวนะครับ"
จุ๊บ "ไว้เจอกันนะครับ"
"ขับรถดีๆนะลูกระวังตัวด้วย"
ขณะที่ชายหนุ่มเดินมาที่รถแต่เหลือบไปเห็นตนตัวเล็กยืนชื่นชมดอกกุหลาบที่เค้าซื้อให้เธอตอนนี้กำลังเลื้อยและออกดอกบ้าง เธอก้มหอมดอกนั้น ดอกนี้ไปเรื่อย ย่าของเค้ายืนอยู่ใกล้ๆตรงนั้นชายหนุ่มจะเข้าไปลาย่าของตนเอง
แต่ต้องชงักเท้าเอาไว้เพราะ
"ทำไม่หนูชอบหอมดอกนั้นบ่อยจังแม่หนู เห็นหนูหอมทุกครั้งที่มาอยู่ตรงนี้"
"ก็หนูแอบชอบคนให้มานี่คะคณย่า"
"อั่นแน่แม่หนูแอบไปมีแฟนนี่เอง"คุณมุกดาแอบแซว
"ไม่ใช่ค่ะคุณย่า หนูก็ทำได้แค่นี้ค่ะคุณย่าเำราะคนให้มาเค้าอยู่สูงเกินที่หนูจะเอื้อมค่ะคุณย่า"
"ก็บอกเค้าสิจะได้รู้ว่าเค้าคิดกับเราแบบไหน"
"ไม่กล้าหรอกค่ะคุณย่า และอีกอย่างหนูเอ่อ ช่างเถอะค่ะขอหนูแอบรักแบบนี้ดีแล้วค่ะ หนูไม่อยากได้ยินคำว่าไม่รัก ปะเราเข้าบ้านไปอาบน้ำทานยาดีก่วาค่ะคุณย่า"
ราตรีหันกลับมาต้องตกใจเมื่อชายหนุ่มยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น ราตรีไม่รู้ว่าเค้าได้ยินสิ่งที่เธอพูดมั้ยแต่ทำได้แค่แก้มแดงและฝืนมองหน้าเค้าทั้งที่อายแสนอาย
"เอ้าหลานชาย จะไปไหนหล่อเชียว"
"อ๋อตอนแรกกะจะไปดื่มกับเพื่อนๆในเมืองครับ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วผมอยากพาเด็กๆออกไปเปิดหูเปิดตาสักวันครับ"
"ใครหละลูก"ย่าถามหลานชาย ก็พวกแสงเปรียวแล้วก็ราร่าและเด็กในบ้านสักสามสี่คนครับ"
"คุณย่าคะไปเถอะค่ะเข้าบ้าน"ราตรีเปลี่ยนประเด็น ทั้งชายหนุ่มกับราตรีและย่าเดินเข้าภายในบ้าน
"ไปเดินตลาดกลางคืนกันมั้ยราร่า"
"หนูต้องดูแลคัณย่าก่อนค่ะถ้านายน้อยจะชวนทุกคนไปเดี๋ยวไม่มีใครดูคุณย่าค่ะ"
ชายหนุ่ไม่พูดอะไรแต่จะไปหาทีมของตนเพื่อขออนุญาตขอพาเด็กๆออกไปตลาดนัดกลางคืน
ตั้งแต่ราตรีมานี่ก็ไม่เคยออกไปไหนเลยก็ว่าได้นอกจากโลตัสบิ๊กซีเซเว่นและตลนาดนัดแถวบ้าน ไปก็ไปแค่ชั่วคราว
ชายหนุ่มเจอป๊าตนเองพอดี
"ป๊าผมมีอะไรจะขอ"
"ห๊าอะไรนะจะให้ไปขอสาวให้"พ่อแกล้งลูกชาย
"ป๊าาาา"
"ฮ่าๆๆ ว่ามาลูกหล่อเชียวจะไปร่อนไหนอีกครับ"
"ผมจะขอพาเด็กๆในบ้านไปเดินตลาดกลางคืนครับรวมถึงราร่าด้วยครับ"
"ใครต้นคิด"
"ผมเอง ผมแค่รู้สึกว่าเด็กๆในบ้านไม่ค่อยได้ไปไหน แต่ราร่าเธอบอกไม่ไปเพราะไม่มีคนดูแลคุณย่า"
"โถ่ แม่หนูคนนี้ช่างจิตใจน่ารักเสียจริง เอาราตรีไปด้วยคุณย่าป๊ากับมัมจะไปนอนเป็นเพื่อนย่าเอง พาน้องไปด้วยลูก"ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม
"เปรี้ยวไปบอกทุกคนเตรียมตัว บอกแม่หนูราตรีด้วยนะ เดี๋ยวนายหัวกับมาดามจะอยู่เป็นเพื่อนย่ามุกดาแทนให้ไปลูกไปบอกราตรีให้เตรียม เออเอ้านี่ ให้ราตรี แล้วก็นี่แบ่งให้ทุกคน คนละพันนะ"
"ค่ะนายหัว"เปรี้ยวดีใจรีบวิ่งไปหาราตรี
"ราตรี น้องราตรี ไป๊อาบน้ำแต่งตัวเร็ว เอ้านี่นานหัวฝากมาให้ไปช๊อป"เปรี้ยวยื่นเงินให้เราตรี
"ไม่ไปหรอกค่ะพี่เปรี้ยวหนูต้องอยู่กับคุณย่าค่ะ"
"ไม่ต้องจ้ามาดามกับนานหัวจะมาอยู่เป็นเพื่อนเองจ๊ะ ไป๊กลับห้อง"เปรี้ยวผลักราตรีให้ไปเตรียมตัว
จังหวะที่มาดามเดินมาพอดี
"ไปเถอะราร่าไม่ต้องห่วงคุณย่าหรอก"
"ค่ะมาดาม จอบคุณสำหรับเงินนี่ค่ะ"มาดามพยักให้
"นายน้อยครับผมขับรถให้นะคะรับ"แสงเสนอตัว
"เอ้าสิแสง นายไปนั่งข้างหลังได้เลยครับ"ชายหนุ่มเลือกที่จะนั่งหลังสุุดโดยมีราตรีนั่งอยู่ก่อนแล้ว
"เอ้านายน้อยไม่ไปนั่งที่มันว่างคะ ตรงนี้มันไม่เหมาะมั้งคะ"
"อ๋อพอดีฉันชอบหลังสุดเพราะเงียบดีหลับได้"ชายหนุ่มแก้ตัวไปงั้นๆ
"งั้นราตรีมานั่งกับพี่ก็ได้จ๊ะ"
"ออกรถเถอะแสงเดี๋ยวไปไม่ทันของอร่อยนะ"ชายหนุ่มสั่งเพื่อไม่ให้ราตรีลุกไปนั่งกับเปรี้ยว
บนรถ
"นายน้อยคะ"ราตรีกระซิบเบาๆเพราะชายหนุ่มเป็นมือปลาหมึกไม่อยู่เฉยๆ
"ฉันง่วงฉันต้องพักสายตา"
"แต่มือนานน้อยไม่อยู่เฉยเลยนะคะ"
"ก็ฉันต้องมีอะไรจับเวลาหลับ"
"ข้ออ้าง"ชายหนุ่มเอาแขนว่ารวบเอวน้อยไว้ค่อยๆเอียงหัวลงไปบนไหล่ของราตรีแต่เธอขยับหนีแต่ช้าก่วาคนตัวโตเำราะชายหนุ่มได้ลดหัวลงที่ขาของราตรีในตอนนี้
แต่ทุกคนไม่ได้สนใจเพราะคิดว่านานน้อยพวกเค้าเอนหลังไปอีกทาง ต่างจากราตรีตอนนี้พยายามจับมือของชายหนุ่มที่กำลังทั้งจูบทั้งหอมมือน้อยๆของราตรี อีกทั้งมืออีกข้างกำลังจะมุดเข้าเสื้อเชิดตัวน้อยเพื่อไปขยำเต้าน้อยๆของราตรี
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอทำแบบนี้น่าจะสองครั้งแล้ว ที่ยอมเพราะเธอมีใจให้ชายหนุ่มแต่ต้องเว้นระยะห่างเพราะเฑอรู้สถานะของตนเองดี
"ใกล้ถึงแล้ว นะนา"
"ชู่ นายน้อยหลับจ๊ะพี่"
ทุกคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายของตนหลับแต่ที่จริงแค่แกล้งหลับ
"ถึงแล้ว"แสงบอกทุกคน"พี่แสงกับทุกคนลงไปก่อนก็ได้จ๊ะหนูกลัวนายน้อยตื่นจ๊ะ"
"ใช่ พี่แสงติดเครื่องรถไว้ก็ได้ เดี๋ยวนายร้อน"เปรี้ยวเอ่ย
"งั้นราตรีรอไปพร้อมนายร้อยนะจ๊ะพี่ไปก่อนหละ ฉันมาแว้วตลาดจ๋า"
หลังจากทุกคนลงไป ชายหนุ่มลุกขึ้นมาจากตักของราตรี
"ราร่า พี่มีเรื่องอยากบอกยู"
"อะไรคะ"ในใจของราตรีตอนนี้เต้นแรงมาก
"พี่ชอบราร่า ชอบจริงๆนะ"
"ค่ะ ถ้านายน้อยไม่ชอบคงไม่มาคุยดับหนูหรอกมั้งคะ"เธอรู้สึกเศร้านิดหน่อยเค้าแค่ชอบเธอ
"ไม่ใช่แบบนั้น พี่หมายถึง พี่แล้วราร่าคิดว่าไง"
"เอ่อมันคงไม่ดีมั้งคะ ทุกคนอาจจะไม่ชอบ มาดาม นายหัวอีกย่ามุกดาและน้าสายใจอีกค่ะ"
"ราร่าไม่ชอบพี่หรอ แล้วที่ยอมให้พี่ถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้หมายความว่าไง"ทั้งที่เค้ารู้อยู่แล้วว่าราครีรักตนเองแต่อยากถามให้คนตัวน้อยเอ่ยเป็นวาจาออกมาเอง
"เอ่อ คือ หนูคงหวังสูงเกินไปค่ะ.แต่นายน้อยอย่าใส่ใจเลยค่ะหนูเป็นแค่ลูกชาวนาจนๆ"
"ทำไมลูกชาวนาแล้วทำไม่พี่ก็ทานข้าว ชาวนาไม่สำคัญหรอ ชาวนาเป็นอาชีพที่สูงส่งที่สุดเพราะทุกคนต้องทานข้าว และชาวนาคือกำลังสำคัญของภาคเศรษฐกิจด้านเกษตรกรนะรู้มั้ย"ราตรีไา่พูดเพราะไม่รู้จะหาคำตอบอะไรมาแก้ตัว ที่ราตรีเป็นตอนนี้เพราะกลัวคำนินทา กลัวไม่ได้ทำงานที่นี่กลัวชายหนุ่มรังเกียจตนเอง
"เอ่อ อื้ม"ชายหนุ่มไม่รอให้ราตรีเอ่ยสิ่งใดๆ ปากหน้าประกบจูบริมปากบาง
"อ๋อ อื้ม " ทุบไหล่ชายหนุ่มปั๊กๆแต่ไม่มีท่าทางว่าจะหยุดขยี้จูบ
"จากทุบกลายเป็นอ่อนยอมเปิดปากให้ลิ้นหนาเข้าไปวนในโพรงปากเล็กอย่างสนุกลิ้น ดูดดึงลิ้นเล็กอยู่นานสักพักชายหนุ่มได้ปล่อยให้ปากบางเป็นอิสระได้หายใจ
"แฮกแฮ่ก"
"จำไว้ทีหลังอย่าคิดเอาเองว่าตนเองครอบครัวตนเองฐานะค่ำต้อยเข้าใจมั้ย ถ้าพี่รังเกียจราร่าพี่คงไม่มายุ่งกับหนูหรอก" ว่าแล้วชายหนุ่มจับราตรีค่อยๆเอนหลังลงนอนราบกับเบาะหลังรถ ทั้งจูบไซร้ซอกคอบางมือก็ขยำสองเต้าอย่างเมามัน
"อ่า อื้อ "เสียงครางเบาะทำให้คนตัวโตพอใจยิ่งนักอีกมือส่งนิ้วร้ายบี้เม็ดเสียวมี่มีกางเกงขาสั้นและกางเกงเพนดี้น้อนกั้นเอาไว้แต่ทำให้ราตรีรู้สึกเสียวจนต้องครางออกมา
"เอ่อพอแล้วค่ะนายน้อย หนูหิวเราลงกันเถอค่ะ"
"โอเคไปหาเะไรกินกันเถอะ แต่มีสิ่งนึงที่พี่อยากกินมาก"
"อะไรคะมีมั้ยคะที่นี่"
"มีสิอยู่ทุกที่ที่ราร่าไป"
"ห๊ะ" หญิงสาวแหล่ตาค้อนให้ชายหนุ่ม
ราตรีเดินไปเรื่อยๆโดยมีชายหนุ่มเดินตามหลังอยู่ใกล้ๆจนมาเจอกลุ่มเด็กๆในบ้าน
"นายน้อยคะน้องราตรี ได้อะไรมาจ๊ะ"
"หนูได้แค่ของใช้ส่วนตัวกับดอกไมไปฝากคุณย่า"
"แหมได้มาตั้งสองพันได้แค่นี้เองหรอเรานี่ประหยัดจัง"
"ใช่น้องราตรีไม่เหมือนนังเปรี้ยวกับทุกคนดูสิช๊อปกระจาย"
ขณะที่ทุกคนกำลังคุยกันสนุกชายหนุ่มเดินไปร้านขายของกระจุ๊กกระจิ๊กเค้าดูคริสตัลรูปหัวใจสองดวงแล้วซื้อไปให้หญิงสาว
"นะ เอ้านายน้อยหาย"
""ทำไมส้มเปรี้ยว"แสงถาม
"ก็หิวน่ะสิ"
"นั่นไงนายน้อยอยู่นั่น"
"นายครับนายจะทาน อะไรดีครับ" "อือวันนี้ไหนๆก็พาออกมาเที่ยวแล้วงันนี้พี่เลี้ยงข้าวทุกคนกินอะไรดี"
"หนูอยากทานอาหารฝรั่งบ้างค่ะอาหารทะเลกินทุกวันจนเบื่อ"
"โอเครงั้นเราไปต่อที่ในเมืองกันไปทานอาหารอิตาเลี่ยนกัน"
ขณะที่ทุกคนอิ่มนี่ก็ปาไปเที่ยงคืน
"ทุกคนวันนี้เราทั้งหมด8คนไปนอนพักที่คอนโดพี่ในเมืองนี่แหล่ะเนาะดึกแล้วฝนตกด้งยอันตรายด้วย"
"ได้ครับ/ค่ะ นายน้อย"
มีคนเดียวที่ไม่ตอบคือราตรี
คอนโดฌอน
"ใครนอนไหนตามสบายเลยนะ แต่ห้องนอนใหญ่ให้สาวๆนอนก็ได้นะ"
ทุกคนคงเหนื่อยกับการเดินเล่นตลาด หลับสลบกันไป ราตรีนอนในห้องเล็กเพราห้องใหญ่เต็ม
"อื้อ อ๊ะ นายนอยคะเดี๋ยวคนมาเห็นค่ะ"
"หลับกันหมดแล้วใครจะตื่นมาเห็นฮึ พี่แค่จะนอนกอดราร่าเฉยสัญญาจะไม่ทำอะไรเกินไปก่วานี้ "ชายหนุ่มกอดราตรีหลับไปพร้อมเสียงลมหายใจดังสม่ำเสมอ
