หนุ่มใหญ่วัย37มีนามว่า ฌอน ภูมิลำเนาอยู่จังหวัดหนึ่งในภาคใต้ รึบรรดาบริวารจะเรียกนายหัวฌอน
ราตรีสาวน้อยวัย 19ปี หน้าตาไม่ถึงกับสวยแต่ไม่น่าเหลียดแต่อย่างใด เธอเรียนจบชั้นม.ปลายจากภาคอิสานมาทำงานรับจ้างดูแลคนแก่ในภาคใต้
รัก,ดราม่า,พารานอมอล,ผู้ใหญ่,ยุคปัจจุบัน,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตี5 ทุกคนเปิดประตูมาที่ห้องเล็กแต่ตองยืนอ้าปากค้างเพราะภาพที่อยู่บนเตียงคือฌอนเปลือยด้านบนส่วน ราตรีนั้นนอนใต้ผ้าห่มแต่ยังใส่เสื้อผ้าไม่ครบเพราะหลับไปก่อนชายหนุ่มจึงเอาเสื้อเชิตของตนมาใส่ให้หล่อน
"เราจะปลุกนายน้อยดีมั้ยรึเราจะปลุกใครก่อนโอ้ยพี่งงไปหมดแล้วเนี่ย"แสงเอ่ยทั้งที่ยังพากันอออยูตรงประตูห้องเล็ก
ฌอนได้ยินเสียงแว่วๆจึงปรือตาขึ้น ต้องตกใจเพราะสิบก่วาลูกกะตาจ้องมาที่เค้าและร่างเล็กของราตรี
"เฮ้ย ใครให้เปิดเข้ามา" ชายหนุ่มรีบเอาผ้าห่มคลุมร่างของคนตัวเล็กไว้พร้อมกับเอามิอกอดเธอเอาไว้
"พวกเรากำลังจะมาเรียกน้องราตรีครับแต่เอ่อคือเอ่อ"แสงใบ้กิน
"ไปๆออกไป ดันก่อนเดี๋ยวพี่จัดการเองทางนี้"ชายหนุ่มไล่ทุกคนออกไปแล้วหันมาหาคนตัวเล็ก
"หนูคงไม่กล้าไปสู้หน้าทุกคนหรอกค่ะ หนูขออยู่ที่สักสองสามวันแล้วนานน้อยช่วยเอาข้าวของของหนูมาให้ที่นี่ไเฝด้มั้ยคะ แล้วหนูจะกลับกลับบ้่นเลยค่ะ"ราตรีพูดทั้งน้ำตาที่ไหลรินในความใจง่ายของตนเอง
"หนูจะกลับไปทำไมฉันทำผิดต่อราร่าฉันก็ต้องรับผิดชอบและฉันไม่ได้ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบนะ เพราะฉันตั้งใจและมั่นใจว่าราร่าคือคนสำคัญของพี่และเป็นคนที่กวนใจพี่ตลอดเวลาตั้งแต่พบเจอเลย"ชายหนุ่มอธิบายให้ราตรีคลายกังวล
Rrrrrrr Rrrrr
"ครับมัม ครับเดี๋ยวพาเด็กๆกลับครับ ครับเดี๋ยวค่อยไปคุยกันครับมัม"ไม่แปลกที่มาดามและทุกคนที่บ้านจะรู้เพราะเด็กๆที่พามาต้องการเล่าจึงติดต่อทางบ้าน
"ท่าทางนายหัวจะไม่พอใจใช่มั้ยคะ"ชายหนุ่มกอดราตรีไว้แนบอก
"ใครว่าหละ ท่านไม่ว่าอะไรด้วยซ้ำไม่ต้องกลัวอะไรหรอกเดี๋ยวพี่ออกไปหาพวกนั้นก่อนนะคะ"ชายหนุ่มจูบหน้าผากราตรีเบาๆ
"เดี๋ยวหนูอาบน้ำนะคะแต่เสื้อผ้าของหนู"ชายหนุ่มยิ้มแล้วบอก
"เดี๋ยวพี่เอามาให้ค่ะหนูไปอาบน้ำเถอะ"
ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องนอนเล็ก "นายครับนายยังไงครับนาย"แสงถามนายเป็นทีเล่นทีจริง
"มานี่ทุกคน นั่ง แสง เปรี้ยว มด กบ เดียร์บลาๆๆ ทุกคนฟังพี่นะ เหตุการณ์ที่เกิด พี่ไม่ขอแก้ตัวรึปฏิเสธนะ เพราะมันเกิดจากพี่ที่ต้องการราร่าและเกิดจากความรู้สึกที่พี่มีให้ราร่ามาตลอดที่รู้จักหล่อนมาสองเดือนก่วานี้ ไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่ววูบแต่อย่างใด ทุกคนเข้าใจนะ พี่ไม่อยากให้ราตรีถูกมองว่าให้ท่าพี่รึเอาร่างกายเพื่อจับพี่ พี่ไม่ได้แก้ตัวรึเข้าข้างราร่า นี่เค้ายังไม่กล้าออกมาจากห้องไม่กล้าสู้หน้าใคร ไม่อยากกลับไปบ้านกับพวกเราและอาจจะหาทางกลับบ้านเกิดของเธอด้วยซ้ำ"
"พวกเราไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะนายน้อย เดี๋ยวเปรี้ยวกับพี่แสงจะไปหาราตรีเองค่ะ ให้ราตรีสบายใจค่ะนายน้อย"ชายหนุ่มพยักหน้าให้เปรี้ยว
"ไปกันพี่แสง"
"เอ้ยเดี๋ยวเปรี้ยวเอานี่ไปให้ราร่าก่อน เสร็จแล้วค่อยมาเรียกแสง"
"งั้นพวกผมต้องเรียกน้องราตรีว่านายหญิงมั้ยครับนายน้อย"
"เดี๋ยวค่อยว่ากันเรื่องนั้น เพราะเจ้าตัวยังสับสนอยู่"
"พี่แสงมา"เปรี้ยวเรียกแสงให้เข้าไป
ผ่านไปนับครึ่งชั่วโมงที่เปรี้ยวกับแสงเข้าไปหาราตรี แล้วเปรี้ยวก็จับมือราตรีเดินออกมา
"มาแล้วมากันแล้วค่ะนายน้อยมดบอกชายหนุ่ม ฌอนรีบเดินไปหาราตรี
"ไปครับกลับบ้านกันทุกคน"
"เย้ เย้"ทุกคนดีใจที่ราตรียอมกลับไปด้วย กบเอ่ยบ้าง
"โอ้ยลุ้นลืมหายใจแล้วพี่เปรี้ยว โล่งอกไปทีราตรี"
1ชัวโมงผ่านไป รถแล่นเข้ามาในทางเข้าไร่มุ่งสู่บ้านหลังใหญ่
"มากันแล้วบังเราะห์ เมลด้า มากันแล้ว"สายใจมีศักดิ์เป็นลูกผู้พี่ ของนายหัว
"ทำไมฉันตื่นเต้นที่รัก/ผมเช่นกันรู้สึกว่าอะไรต่ออะไรมันสดใสฮ่าๆๆ จริงมั้ยพี่สายใจ คุณแม่ดีใจมั้ยจะมีหลายสะใภ้แล้ว"
"ห๊ะใครหรอ นั่นๆรถใครหรอ"ถึงย่ามุกดาจะหลงลืมไปมั่งแต่บางทีก็ไม่ลืมสิ่งที่ตนเองชอบและใส่ใจ
ทุกคนก้าวลงจากรถ แต่ราตรีต้องนั่งนิ่งเพราะเกิดอาการกลัวและอับอายไม่รู้จะสู้หน้าทุกคนยังไง เพราะตนเองพึ่งมาอยูใหม่ทำเรื่องงามหน้าซะแล้ว นึกถึงพ่อแม่แล้วก็น้ำตาไหลทันที เธอส่งไลน์ไปหาพี่สาวว่า
Line พี่สาว"พี่วิไลจ๋า ราตรีฝากขอโทษพ่อกับแม่ด้วยนะคะหนูทำสิ่งไม่ดีต่อพ่อกับแม่"
Line น้องราตรี"เรื่องอะไร พี่โทรไปนะ
Line พี่สาว"ยังค่ะพี่หนูยังไม่พร้อมจะคุยขอเวลาก่อนค่ะ
Line น้องราตรี"😭😭😭🙏
"ราร่า ลงมาเถอะ โอ๋ๆร้องทำไม ลงมาเถอะค่ะ" มาดามใจร้อนก่วาใครขึ้นไปบนรถ ยื่นมือไปกุมมือคนตัวเล็กเอาไว้แล้วพาลงจากรถ
"ขวัญเอ๋ยขัวญมานะลูก"สายใจลูบหัวคนตัวเล็ก.เจ้าใจหล่อนยิ่งร้องไห้หนัก
"โอ๋ๆ มาลูกมาหาย่ามาย่ากอด"คุณมุกดาไม่รู้หรอกว่าที่ทุกคนปลอบใจราตรีนั่นคืออะไรแต่ที่เธอทำเพราะอยากปลอบใจคนที่ตนคุ้นเคย
เสียงของนายหัวชวนทุกคนเข้าบ้านและบอกเด็กๆแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนเอง
"ไปๆคุยกันในบ้าน พวกเราก็พากันไปทำหน้าที่ของตนไป"
"เดี๋ยวพี่สายใจ ดูแม่ให้ก่อนนะครับ"
"อือเดี๋ยวพี่ดูให้ไปคุยกับเถอะ"
"ไปลูกไป พาน้องมาฌอน"
ทั้งมาดามและนายหัวนั่งที่โซฟา
"ไงว่ามาเจ้าลูกชาย ยังไงกับน้องว่ามา"
"จะยังไงหละครับผมรังแกน้องไปแล้วนะครับ"ชายหนุ่มยอมรับตรงๆแบบลูกผู้ชาย
"อื้อแบบนี้สิ ค่อยสบายใจหน่อย แล้วที่รังแกน้องเพราะอะไรว่ามาซิ"
"เพราะรักครับ ไม่ใข่แค่อารมณ์ชั่ววูบครับ"
"แล้วหนูหละลูกราตรี พี่เค้าบอกขนาดนี้หรูจะว่ายังไง ขอโทษนะที่ฉันเป็นคนพูดตรงๆ"
"หนูคือเอ่อ หนูขอโทษที่หนูไม่รู้จักเจียมฐานะตนเองค่ะนายหัวมาดาม และขอโทษที่ทำให้ท่านทั้งสองผิดหวังในการกระทำของหนูและละเลยหน้าที่ของหนูที่ทำอะไรไม่ดีต่อครอบครัวของท่านค่ะ"ราตรียกมือไหว้มาดามและนายหัวของตนเพราะท่านคือเจ้านาย
"ใครว่าเป็นเรื่องไม่ดีหละ ฉันพอใจมากด้วยซ้ำที่ไอ้เสือหิวจะได้มีหลานให้ฉันอุ้มสักที จริงมั้ยที่รัก"
"ราร่ามานี่มา"มาดามเคาะตรงข้างตนให้ราตรีมานั่งข้างตนเองที่มีฌอนนั่งอยู่ข้างตนอีกฝั่งนึง มาดามจับมือฌอนมากุมไว้และมือน้อยของราตรีมากุมไว้ เอามามือทั้งสองมาวางบนมือของตนเอง
"ราร่าไหนบอกมัมสิว่าเธอเต็มใจให้ลูกชายของฉันรังแกด้วยถูกบังคับรึเต็มใจ ยอกมาเถอะฉันเป็นกลางไม่เข้าข้างใคร"
"เอ่อคือ หนูเต็มใจค่ะ"
"เพราะ"นายหัวถาม
"คึคือ หนูแอบชอบนายน้อยค่ะพอนายน้อย เอ่อมา หนูเลยยอมให้นายน้อยค่ะ"
"ฮ่าๆ ไงไอ้เสือหิว"
"ฉันก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกเพราะฉันไม่ได้เป็นผู้รากมาดีมาจากไหน ชีวิตเหมือนๆกันแหละ ฉันยินดีด้วยซ้ำที่มีเธอเป็นลูกสะใภ้ เพราะไม่ต้องไปทำความรู้จักกันอะไรให้มันวุ่นวาย"
"แต่พ่อแม่ราร่าจะยินดีมั่ยคะที่รักที่ลูกชายเค้ามาทำเรื่แงแบบนี้กับลูกสาวเธอ" ไม่ทันที่ทุกคนคุยอะไรกัน สายใจก็เดินถือมือถือเข้ามา คนที่โทรมาคืออ่อน พี่สาวของสามีวิไลพี่สาวของราตรี
"ว่าไงจ๊ะอ่อน"
"พี่สายใจจ๊ะ เห็นอิหนูราตรีไลน์มาหาวิไลแปลกๆเกิดอะไรขึ้นค่ะพี่พ่อแม่ทุกคนเป็นห่วงเธอมากเลยจ๊ะพี่"มาดามอดใจไม่ไหวอีกแล้วขอมือถือสายใจมาคุยเอง
"ไฮอ่อน"
"อ๊ะ มาดาม สวัสดีค่ะ"
"เอ่อฉันจะเริ่มยังไงดีหล่ะ ขอสายพี่สาวของราร่าหน่อยสิ"
"ค่ะมาดาม อะนี่วิไลเจ้านายราตรีจะคุยด้วย"
"สวัสดีค่ะมาดามวิไลค่ะ"
"ไฮที่รักเอ่อคือ ยังงี้นะวิไล คือลูกชายของฉันเค้าเอ่อคือได้ราร่าเป็นเมียแล้ว"ด้วยความที่มาดามเป็นฝรั่งไม่รู้จะหาคำพูดให้มันสระสรวยให้คนฟังไม่ตกใจ
"ห๊า อะไรนะคะมาดาม ราตรีเป็นเมียนายน้อย"ทั้งสองฝ่ายต่างก็ตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น
"เอ่อน้องสาวหนูสร้างความเสื่อมเสียให้มาดามรึเปล่าคะ"
"โอ้ๆๆไม่ไม่เลยสักนิดพวกเรายินดีมากๆด้วยซ้ำไป และรักเธอมากๆด้วย แต่ทางเรากลัวพ่อแม่ของคุณจะโกรธลูกชายของฉันที่ไปรังแกราร่าน่ะสิ"
"เอ่อ นี่หูหนูไม่ฟาดใช่มั้ยคะมาดาม ทุกคนให้เกียรติน้องสาวของหนู"
"ที่รักเราไม่รังเกียจราร่าเลยสฃักนิดยินดีด้วยซ้ำที่เธอคือคนที่รักของลูกชายเรา"
"มานี่ที่รัก แม่หนูวิไล ฝากไปบอกพ่อกับแม่หนูหน่อยนะลูกว่าพวกเราจะไปหาเร็วๆนี้"
"เอ่อค่ะนายหัวหนูจะไปบอกพ่อกับแม่ให้ท่านดข้าใจค่ะ"
"จ๊ะๆตามนั้นนะ"
ทุกคนมองหน้ากันแล้วก็คุยกันต่อ
"เอ้าว่ามาลูกชายของพ่อ"
"ครับพ่อผมจริงจังกับน้องครับ และไม่ใช่แค่อารมณ์แค่ชั่ววูบแน่นอนครับ"
"Really "
"ครับมัม ผมขอพาน้องไปพักนะครับ"ว่าแล้วชายหนุ่มก็จูงมือราตรีขึ้นห้องไปแบบ งง งง
"เห้อ ผ่านไปด้วยดี ดีมั้ยจ๊ะที่รัก"ชายหนุ่มนั่งบนเตียงนอนกอดเอวบางเอาไว้ข้างๆ
"เอ่อนายน้อยพูดจริงหรอคะที่ชอบหนู"
"นายนงนายน้อยอะไรคะพี่สิคะ พี่พูดจริงค่ะ แม่ของลูกพี่คือหนูค่ะ"
"แล้วคุณไพรินที่นายหัวหมายตาไว้ให้หละคะเธอคงเสียใจ"
"ไม่หรอก เพราะพี่ไม่เคยนัดเจอและไม่เคยพูดจาด้วย อีกอย่างพี่ก็มีเมียคนนี้แล้ว"
Rrrrrr
"อุ้ยแม่โทรมาค่ะนาอุ้ย พี่อย่าส่งเสียงนะคะ"
ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่ให้พูด
ขออภัยที่จบสั้นๆในตอนนี้ค่ะ
