ชาย-ชาย,ครอบครัว,รัก,fanfic,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนนี้ไม่รู้ว่าชีวิตผมมันเป็นยังไงต่อ ตั้งแต่คุณกยองรกได้มาส่งผมข้างทาง ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย และผมไม่ใช่คนหน้าหนาที่จะไปทักอะไรด้วย เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายงานยุ่งมาก
แต่เราสองคนเป็นแฟนกันใช่ไหมนะ
ไม่แน่ใจเลยแต่ผมโดนเขาจูบไปหลายรอบมาก คงเป็นแฟนจริงๆนั่นแหล่ะ แล้วทำไมผมต้องกังวลขนาดนี้ด้วยนะ
"พี่มิน ตื่นยัง? ข้าวเสร็จแล้วนะครับ"
โลกิตะโกนเรียกผมหน้าห้อง คงเป่ายิงฉุบแพ้ฮาจินไม่ก็อิลเลี่ยนแน่ๆ
"พี่ตื่นแล้ว เดี๋ยวจะออกไปนะ"
ผมตะโกนตอบกลับไป แล้วก็รีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อย โดยที่ยังคงมองแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ตัวเองอย่างคาดหวังว่าวันนี้ผมจะได้รับข้อความอะไรจากเขาไหม
ในเช้าวันนี้ผมก็ใช้ชีวิตตัวเองเหมือนเดิม กินข้าวและดูอะไรเพลินๆกับน้องเรื่อยเปื่อย และพวกเด็กๆไม่ค่อยเรื่องมาก เปิดอะไรพวกเขาก็ดูหมด แม้แต่การ์ตูนเด็กสอนใจก็ดูแบบไม่น่าอะไรด้วย
"การบ้านมหาลัยไม่มีเหรอมิน"
แม่จาที่เห็นผมนั่งดูทีวีกับน้องๆถามผม คงเห็นตัวผมไม่ได้ทำอะไรแน่ๆ ก็ต่อให้มีการบ้านผมก็เสร็จเรียบร้อยไปหมดแล้ว เหลือแค่โปรเจคเดี่ยวมากกว่า
"ไม่มีครับแม่จา"
"เหรอ ทำเสร็จหมดแล้วสินะ งานกลุ่มลูกล่ะเรียบร้อยไหมครับ"
"เรียบร้อยครับ งานกลุ่มผมพึ่งส่งไปเมื่ออาทิตย์ก่อน ลุ้นเกรด A ได้เลย"
ผมยิ้มให้แม่จาบวกกับความมั่นใจเต็มร้อย เหมือนเขาจะดีใจมากๆ ฮาจินกับอิลเลียนที่เห็นแม่จา พวกเขาก็ลุกออกจากโซฟาไปกอดแม่เต็มแขน
'ขี้อ้อนจริงๆ'
เอาเถอะผมชินแล้วครับ น้องๆทุกคนติดแม่หมด ยกเว้นผมที่ติดพ่อจุง
ระหว่างที่ผมกับน้องที่เหลือดูหนังไป มือของผมก็นั่งดูโทรศัพท์ตัวเอง แล้วก็สิ่งที่รอคอยได้มาถึงนั่นก็คือ
คุณกยองรก : มินครับ ไปเที่ยวกันไหม ^_^
มิน : ไปสิครับ ที่ไหนเหรอ?
คุณกยองรก : ไม่รู้สิครับ มินเลือกให้ผมได้ไหม?
มิน : ได้สิครับแต่ผมไม่รู้ว่าคุณกยองรกจะชอบไหม
คุณกยองรก : ฮ่าๆ มินไปไหนผมก็ชอบหมดแหล่ะครับ ลองดูก่อนนะ :,-)
มิน : ให้ผมไปรอที่ไหนดีครับ
กยองรก : ผมจอดรอที่เดิมมาส่งเมื่อวันก่อนน่ะ ออกมาเลยได้ไหม?
ตาของผมที่ได้อ่านทุกข้อความของคุณกยองรกส่งมา ก็ประกายวับด้วยความตื่นเต้นแถมหัวใจของผมพองโตไปด้วย
ผมรีบลุกจากโซฟาไปและวิ่งออกจากห้องนั่งเล่นไปที่บันได จนพ่อจุงที่นั่งอยู่โต๊ะกินข้าวอ่านหนังสือกับวอนได้ถามผม
"มินรีบไปไหน"
"ไปเที่ยวกับเพื่อนครับ"
"เหรอ คนไหน?"
ให้ตายสิ พ่อจุงเหมือนจะรู้ว่าผมไม่ได้มีเพื่อนสนิทอะไร มีแต่เพื่อนทำงานกลุ่ม แล้วเขาก็จำได้หมดเสียด้วย
"อา...เพื่อนที่ผมไปช่วยจัดห้องสมุดน่ะครับ"
ผมตอบอย่างส่งๆไป แล้วก็เดินไปข้างบนในห้องเพื่อเปลี่ยนชุดตัวเอง ส่วนพ่อจุงที่เห็นผมขึ้นไป เขาก็มองขมวดคิ้วเหมือนเคยแต่ดูเยอะกว่าแต่ก่อน
หรือว่าเขาจะสงสัยผมเหรอ รู้สึกแย่จัง...
แต่นั่นแหล่ะตัวผมเองก็ไม่กล้าบอกเกี่ยวกับคุณกยองรกด้วย ทำไมกันนะ
แต่ช่างมันเถอะ! คิดเยอะไปมันก็ไม่มีอะไรดีหรอก
ผมก็ทำตัวไม่สนใจโดยไม่ลืมยิ้มให้พ่อจุง และวอนก่อนขึ้นห้องไปเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
"เป็นอะไรไปครับที่รัก?"
ดกจาถามจุงฮยอกโดยที่ฮาจินกับอิลเลียนแย่งกันกอดอยู่
"เมื่อวานมินปากเหมือนโดนใครจูบเลยน่ะสิ"
"จูบเหรอ!?!" วอนตกใจ
"ใช่วอน เมื่อวานปากของพี่เหมือนโดนใครจูบเลย"
"แล้วคุณรู้ได้ไง?"
"ก็ฉันจูบปากนายตลอด ก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าปากโดนจูบมันเป็นยังไงไง"
"เดี๋ยวเถอะ อายลูกบ้างสิ วอนนั่งอยู่ตรงนี้นะพ่อจุง"
จุงฮยอกที่โดนดกจาเอ็ดใส่ก็มองหน้าลูกทั้งสองที่หน้าเหมือนแม่ทั้งคู่ก็ถอนหายใจ ตั้งแต่มีครอบครัวด้วยกันมา ลูกของเขาหน้าได้เมียเขาไปหมด มีบางคนผสมเขาไปบ้างแต่ก็เหมือนดกจาอยู่ดี ยกเว้นโลกิที่หน้าเหมือนตัวเขาคนเดียว
ยิ่งพอรู้ว่าลูกคนที่2 ที่หน้าโคตรจะเหมือนแม่อย่างกับแฝดของบ้านแบบมินโดนใครที่ไหนไม่รู้จูบ ก็รู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่เด็กน้อยไม่เคยมีความลับกับเขาดันไม่พูดอะไรออกมา
"กังวลเรื่องอะไรเหรอครับ"
ดกจาที่เห็นสามีดูกังวลก็ได้ยื่นหน้าเข้ามาถาม โดยที่พวกลูกมาเกาะแกะดกจาก็ไปนั่งดูหนังกันแล้ว เหลือแต่เขาสองคนนั่งมองหน้าหากัน
"มินเหมือนจะมีความลับ"
"ความลับเหรอครับพ่อจุง"
วอนทำหน้าตกใจให้ แต่ดกจายิ้มเอ็นดูมองลูกชายคนที่3 พร้อมกับลูบหัว
"เรื่องมีความลับ เป็นเรื่องปกตินะครับวอน"
"ปกติอะไรดกจา"
"ตอนนี้มินไม่ใช่เด็กแล้วนะ ให้เขามีพื้นที่ของเขาบ้างเถอะ"
"ฉันแค่กังวลว่าลูกจะโดนหลอกน่ะสิ ยิ่งหัวอ่อนอยู่"
"ทำไมมั่นใจแบบนั้น"
ดกจาถามปนยิ้มให้สามีตรงหน้าเขา แถมยังทำหน้าซื่อๆนั่นอีกให้ตายสิ มินลูกชายคนที่สองของพวกเขานั้นแทบจะเหมือนดกจาไปแล้ว 99 เปอร์เซ็นต์ ส่วนที่เหลือมินไม่อยากเหมือนแม่ของเขา
ที่สำคัญจุงฮยอกเวลาเห็นลูกคนนี้ทำอะไรเหมือนจะมีความลับไม่ยอมบอก ก็ช่างเหมือนภรรยาเขาจริงๆ ทำอะไรให้ตัวเองเจ็บตัวเก่งคือที่หนึ่งเลย
ใครจะไม่เป็นห่วงก็บ้าแล้ว ฉายาแฝดแม่ ไม่ใช่เรื่องที่ตุตะกันไปเองด้วยซ้ำ
แต่เหมือนคนเป็นแม่อย่างดกจาคิดว่ามินกำลังมีโลกส่วนตัวและสังคมตามวัยของเขาเท่านั้น เลยไม่อะไรกับลูกชายคนนี้เท่าไหร่
"ช่างมันเถอะ เพราะชอบทำอะไรด้วยตัวคนเดียวไง เลยเป็นห่วง"
"จะบอกว่าลูกเหมือนผมเหรอครับ"
"ใช่ หน้าก็เหมือน นิสัยก็เหมือน"
"แต่เขาอยากเหมือนคุณนะครับ"
"หน้าเหมือนแกก็คือหน้าเหมือนแก"
จุงฮยอกพูดนิ่งแล้วยังคงสอนการบ้านวอนต่อไป
ดกจาเอามือเท้าคางคิดในใจกับคำพูดของสามีของเขาในเรื่องมินมีความลับ โดยที่ไม่บอกพวกเขา เพราะปกติแล้วมินเป็นคนที่ชอบบอกตลอดไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร
'พอลูกโตแล้วก็ใจหายแหะ'
อย่างว่าแหละ ทุกอย่างต้องมีการเติบโตขอแค่เส้นทางนั้นเป็นสิ่งที่มินเลือกแล้วมีความสุขก็พอ
.
ผมที่แต่งตัวทั่วไปมารอเส้นทางเดิมที่คุณกยองรกบอก ก็เป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ วันนี้คุณกยองรกแต่งตัวใส่เสื้อเชิ้ตพับแขน เปิดกระดุมเห็นไหปลาร้าของเขา ทำเอาผมเขินเลยก็ว่าได้
ทำไมเขาแต่งตัวอะไรก็ดูดีไปหมดแบบนี้นะ!
"ตกใจไหมครับที่ผมมาเร็วน่ะ"
คุณกยองรกถามผมด้วยใบหน้าที่ยิ้มสดใสให้ หน้าผมก็แดงเป็นลูกเชอรี่แล้วหวังว่าเขาคงไม่เห็นหรอกนะ
"ไม่เลยครับ ผมดีใจมากที่คุณกยองรกมารับผมน่ะครับ"
"งั้นเหรอ พอดีผมอยากไปเที่ยวกับมินเลยมาทันทีเลย ดีใจที่มินชอบนะครับ"
'อยากไปเที่ยวกับเราเหรอ'
แบบนี้เหมือนกับแฟนไหมนะ ให้ตายสิผมดีใจจนหุบยิ้มไม่อยู่แล้ว แถมเขาเองก็มองยิ้มให้ผมไม่ต่างกันเลย
"ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะครับ ชอบเหรอ?"
"ครับ เราเหมือนแฟนเลย"
"แฟนเหรอ มินเนี่ยชอบทำให้ผมแปลกใจอยู่เรื่อยเลยนะครับ"
คำพูดปนหัวเราะของคุณกยองรกทำให้ผมได้เห็นใบหน้ายิ้มแย้มออกมา บอกตรงๆมันสดใสจนผมละสายตาไม่ได้เลย เขาดูดีมากๆแต่หัวใจผมกลับเจ็บไปด้วย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
'เราพูดอะไรผิดรึเปล่านะ?' ผมคิดในใจ
แต่มือหนาของคุณกยองรกได้คว้าเอวผมเข้ามากอดและปากของเขาก็ได้ประกบจูบทันที จนผมตกใจแต่ก็ยินยอมให้ทำแบบนั้น แล้วเขาก็ปล่อยจูบผมพร้อมกับมองสบตากันและกัน
แต่ผมหลบหน้าเขาโดยหันไปมองที่อื่นแทนเพราะเขินหน้าหล่อๆของคุณกยองรก
"ทุกครั้งที่เจอกัน มินจำได้ไหมครับ"
"จำได้อะไรเหรอครับคุณกยองรก"
"ทุกครั้งที่เราเจอกันต้องมีจูบทักทายไง มินลืมเหรอครับ"
"เปล่าครับคือว่า..."
ความจริงแล้วผมลืมสนิทเลยต่างหาก ไม่คิดว่าจะต้องจูบเลยไง
"เอาเถอะ เมื่อกี้แค่ซ้อมนะครับ"
"ซ้อมเหรอ?" ผมมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ
"ใช่ครับ"
คุณกยองรกเปิดประตูรถแล้วเขาก็พาร่างผมไปลงนอนที่นั่งเบาะหลัง โดยไม่ลืมปิดประตูด้วย
'เขากำลังคร่อมเราอยู่!'
ผมไปไม่ถูกเลย เมื่อกี้ยังไม่เรียกว่าจูบทักทายเหรอ มันมีอะไรอีกรึเปล่าผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่พอเห็นคุณกยองรกยิ้มแบบนั้น ผมเองก็ไม่อยากขัดใจเลย
"ถ้าเราเจอกันอีกครั้ง มินต้องทำแบบนี้กับผมนะ"
"แบบไหนเหรอครับ?"
ผมทำหน้างงและดูสถานการณ์รอบข้าง ก็เห็นคนขับรถอย่างคุณอันซองซอนั่งอยู่ แม้จะไม่หันมาก็ตาม
ให้มันได้อย่างนี้สิ ผมจะจูบทักทายโดยที่มีคนอยู่เนี่ยนะ คุณกยองรกไม่เขินเลยเหรอเนี่ย แต่เหมือนเขาจะขำจนเอาไปซุกอกผม
"ขอโทษครับ คือผมไม่รู้น่ะ..." ผมรีบบอกไปอย่างรู้สึกผิด
"ไม่เป็นไรครับ แบบนี้ก็น่ารักดีนะ"
คุณกยองรกพูดจบเขาก็จูบผมอีกครั้ง ในปากผมก็โดนลิ้นของเขาเล้าโลมไปทั่วในปาก ผมรู้สึกม้วนท้องไปหมดแถมหัวใจเต้นรัวมาก แต่ที่ตกใจกว่านั้นผมพึ่งสังเกตเห็นว่ามีคนอยู่
'เดี๋ยวนะ คนขับรถ?!'
ผมพยายามสลัดจูบปากเขาออก เพราะรู้สึกว่ามือของเขามันไม่ได้จับแค่เอว แต่มันไปที่สะโพกของผม มือก็คลึงตรงนั้นโดยที่ไม่ปล่อยจูบผม
"อื้อ!"
ยิ่งห้ามก็เหมือนโดนกอดแน่นกว่าเดิม
"ไม่ได้นะครับ อ๊ะ"
พอหลุดจูบได้ ผมก็โดนเขาไซร้คอด้วย
"ในรถไม่ได้นะ"
"ทำไมเหรอครับ"
"เพราะมีคนอยู่"
"หืม อันซองซอเหรอครับ"
เขาถามผมก็พยักหน้าเป็นคำตอบ แล้วคุณกยองรกก็เหมือนคิดอะไรอยู่ในใจแต่ก็ส่งยิ้มให้ผมเหมือนทุกที
"ทำแค่นี้แล้วกัน อย่าลืมนะครับทุกครั้งที่เราเจอกันต้องทำแบบนี้นะ"
"ครับ แต่ผมไม่เป็นเลย..."
"ไม่เป็นไรครับ มินแค่อยู่เฉยๆก็พอ"
มือหนาของเขามาลูบปลายผมข้างๆมาทัดหูผมอย่างนุ่มนวล และคุณกยองรกก็จูบหน้าผาก
"อยู่เฉยๆเหรอครับ"
"ใช่ แต่ถ้าเหนื่อยก็บอกนะครับ ผมจะหยุดให้"
"จริงเหรอครับ"
"ครับ"
"ถ้าผมเหนื่อยแต่คุณกยองรกไม่เหนื่อยล่ะครับ"
ผมถามแบบนี้ไปเพราะว่าดูเขาไม่มีท่าทีอะไรที่เหมือนเหนื่อยเลย คุณกยองรกเป็นห่วงเราสินะ ทำเอาผมใจฟูเลย
"มันจะนานน่ะสิครับมิน เราสองคนต้องไปเที่ยวกันนะ"
"ครับ ผมลืมไปเลย"
อยากจะบ้าผมถามอะไรออกไปเนี่ย เอาเถอะคุณกยองรกไม่ว่าอะไรอยู่แล้วกับคำพูดสิ้นคิดแบบผม
"น่ารักจัง"
คุณกยองรกเขาจูบผมอีกรอบแบบแตะปาก แล้วก็สั่งคนขับรถของเขาไปเที่ยวได้เลย ผมเขินเลยก็ว่าได้ที่เขาให้ผมนั่งปกติแล้วมือหนาของก็จับมือผมไปด้วย
'มีความสุขจังเลย'
ผมยิ้มดีใจไม่หยุด แบบนี้คือแฟนที่เราดูในหนังบ่อยๆสินะ มันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง
To be continued
หายไปนาน งานประจำโหดมาก+เขียนออริจินัลของตัวเองด้วย เลยไม่ได้มาต่อ แอ๊กกกกก
