เธอมักเปล่งประกายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน...แต่เวลาใดที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็กลับทำให้เปลี่ยนเป็นคนละคน
หญิง-หญิง,ตลก,รัก,ดราม่า,ไทย,ไทย,หญิง-หญิง,ดราม่า,ตลก,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เธอคนนั้น คือ ตัวฉันในอดีต
เธอมักเปล่งประกายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน...แต่เวลาใดที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็กลับทำให้เปลี่ยนเป็นคนละคน
"ญาริน" ดาราดังที่เป็นแนวหน้าของวงการบันเทิง ในวันหนึ่งเธอได้พบกับเพื่อนในคำสัญญาอย่าง "สมายด์" สาวตัวเล็กขี้แยเอาแต่ใจ ที่เธอต้องพลัดพรากจากกันมาสิบห้าปี
แต่แล้วโชคชะตาก็ทำให้ทั้งสองคนได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แม้ว่าพวกเธอจะจำกันได้ แต่ความสัมพันธ์ที่ห่างกันมาสิบห้าปี สำหรับ "สมายด์" แล้วเธอมองว่า "ญาริน" นั้นไม่เหมือนคนเดิมที่เธอรู้จัก...
"สาม...สอง...หนึ่ง... สวัสดีค่า ! ยินดีต้อนรับเข้าสู่รายการ Only Secret รายการที่จะไขข้อสงสัยของดาราดัง...."
เสียงวิทยุออนไลน์ดังอยู่ภายในห้องเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง พร้อมกับเสียงร้องโอดโอยของหญิงสาวตัวเล็กคนหนึ่งที่กำลังร้องเพราะตัวเองกำลังจะไปทำงานสาย แต่เธอก็ยังคงไม่ลืมที่จะเปิดฟังรายการวิทยุที่เธอมักจะฟังในทุก ๆ เช้า กระทั่งการมาของแขกพิเศษที่ได้มาในร่วมรายการในครั้งนี้
"สำหรับเช้านี้ แขกพิเศษของเราค่อนข้างจะพิเศษ เป็นดารานักร้อง นักแสดง และผลงานโฆษณาต่าง ๆ มากมาย ถ้าทุกคนพร้อมแล้ว ขอเชิญพบกับ คุณญารินค่ะ"
ญาริน...ชื่อเหมือนเพื่อนเราที่ไม่ได้เจอกันตั้งสิบห้าปีก่อนเลยนี่นา
สาวตัวเล็กต้องหยุดชะงักลงเมื่อผู้ดำเนินรายการได้พูดถึงชื่อหนึ่งที่คล้ายเพื่อนของเธอขึ้นมา เธอจึงรอเพื่อฟังเสียงว่าใช่เพื่อนของเธอที่หายตัวไปอย่างกระทันหันจริง ๆ หรือเปล่า
"สวัสดีค่า ญาริน ค่ะ ขอบคุณพี่ส้มโอที่เชิญมาในรายกรครั้งนี้ด้วยนะคะ"
"ร รินจริง ๆ ด้วย !?....ไม่สิ เราแล้วนี่ต้องรีบไปทำงานโดยด่วนแล้ว !!"
สาวตัวเล็กรีบวิ่งออกจากบ้านไปด้วยความร้อนรน เมื่อมาถึงที่ทำงานเธอยังไม่ทันที่แม้แต่จะนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานหลังจากความเหนื่อยล้าที่รีบเดินทางมาทำงาน
"ขอพบคุณสมายด์ที่ห้องตอนนี้ด้วยค่ะ" หญิงสาวสะดุ้ง เมื่อเธอถูกเรียกให้ไปพบกับหัวหน้าในห้องส่วนตัว
ทุกคนมองเธอด้วยท่าทางที่เห็นใจราวกับรู้อยู่แล้วว่า หัวหน้าเธอเรียกไปด้วยเรื่องอะไร
"ขออนุญาติค่ะ..."
"เชิญนั่งที่เก้าอี้ก่อนค่ะ" บรรยากาศในห้องเงียบสงัด กับกลิ่นหอมของดอกไม้ที่มีอยู่ทั่วมุมห้อง แต่ใบหน้าของหัวหน้ากลับเรียบนิ่ง และมองตรงมาที่คนตัวเล็กราวกับมีความในใจที่อยากจะบอก
"รู้หรือเปล่าคะว่าฉันเรียกคุณมาเพราะเรื่องอะไร"
"ม ไม่ทราบค่ะ..."
"เห้อ" เสียงถอนหายใจที่ดังออกมา เกือบทำให้หัวใจดวงน้อย ๆ ของหญิงสาวจะต้องหยุดเต้น
"งั้นขอพูดแค่คำเดียว...ฉันไล่คุณออกค่ะ"
"...เหตุผลอะไรคะ ทำไมฉันถึงถูกไล่ออกล่ะ !?"
"การกระทำความผิดพลาดของคุณที่สะสมมากขึ้นเรื่อย ๆ รวมถึงการมาสาย แต่ทางบริษัทของเราได้ให้เงินเดือนคุณแบบเต็มจำนวนไม่มีการหักเงินหรือกระทำอื่นแต่อย่างใด แต่เมื่อไม่นาน เสียงเรียกร้องจากพนักงานบางคนก็เริ่มถาโถมกันเข้ามา ว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับพวกเขา และเรื่องนี้ก็ถึงหูของท่านประธาน ที่ยินยอมที่จะให้ฉันเป็นผู้ดำเนินการ ขอให้เข้าใจด้วยนะคะ"
หญิงสาวในชุดสูททำงาน คอตกลง แต่เธอก็เซ็นยิมยอมที่จะลาออก สำหรับเธอแล้ว การที่ทนอยู่ในสังคมที่สวมหน้ากากเข้าหากันแบบนี้มันหนักเกินไปสำหรับเธอ
แล้วงานในวงการบันเทิง สำหรับเธอแล้วจะหนักเหมือนกันหรือเปล่า...ญาริน
"ยินดีต้อนรับค่า...อ้าว ! มายด์นี่นา ทำไมมาแต่เช้าแบบนี้ล่ะ ?" ท่าทางที่อิดโรยของสมายด์ที่เดินเข้ามาในร้านอาหารเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในซอยที่ไม่ค่อยมีผู้คนเดินผ่านเข้ามา น้ำเสียงที่ตกใจของหมิว เมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินเข้าร้านในวันทำงานตอนเช้าแบบนี้
"ขอเหมือนทุกทีนะพี่หมิว"
"รับทราบจ้า...แล้วมายด์จะเล่าให้พี่ฟังได้หรือยังคะว่าทำไมถึงได้มาหาพี่แต่เช้าแบบนี้ ถ้าให้พี่คิดอีหรอบนี้ยังไงก็ต้องมีเรื่องแน่นอนใช่มั้ย ?"
สิ้นเสียงของหมิว น้ำตาที่หญิงสาวพยายามจะกลั้นเอาไว้สุดใจก็ไหลออกมา เธอเปล่งเสียงร้องให้ออกมาพร้อมทุบโต๊ะบนเคาน์เตอร์ที่เธอนั่งรออาหารอยู่ หมิวลนลานเมื่อจู่ ๆ อีกฝ่ายเกิดร้องไห้ออกมา
"ฮือ ~ พี่หมิว หนูโดนไล่ออกจากงานแล้วอ่า ! ฮือออ ~" เพียงแค่ประโยคสั้น ๆ ทำให้หมิวเข้าใจทุกอย่างแล้วรีบเข้ามาปลอบประโลมคนตัวเล็กที่กำลังนั่งร้องไห้ออกมาไม่หยุด กระทั่งเสียงเปิดประตูเข้าร้านก็ดังขึ้นมา
"อ๊ะ ! ยินดีต้อนรับค่า...มายด์หยุดร้องไห้ก่อนนะ พี่ขอไปรับลูกค้าก่อน"
"อือ..." น้ำเสียงเล็ก ๆ เปล่งออกมาจากลำคอ แต่เธอก็ไม่ยอมเงยหน้าออกมาให้เห็นเลยแม้แต่น้อย
"ขอนั่งด้วยได้หรือเปล่าคะ...สมายด์"
คนตัวเล็กที่กำลังนอนร้องไห้อยู่ก็ต้องสะดุ้งตัวเมื่อเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยเรียกชื่อออกมา จนทำให้เธอต้องหันกลับมองตามเสียงเรียกที่ได้ยิน
"ญาริน..."
"สมายด์ จริง ๆ ด้วยไม่น่าเชื่อว่ายังจำเราได้ด้วย"
"เราควรจะเป็นฝ่ายถามมากกว่าสิ...ทำไมถึงรู้ว่าเราอยู่ที่นี่"
"บังเอิญเห็นตอนที่เดินเข้ามาในซอยนี้พอดีเลยแอบตามมาน่ะ แล้วก็..ขอโทษที่ดันเผลอได้ยินเรื่องที่ทำให้สมายด์ร้องไห้ด้วยนะ"
"ไม่เป็นไรหรอก...บอกเหตุผลที่แท้จริงออกมา ว่าทำไมถึงอยู่ ๆ ก็หายไป แต่นึกจะกลับ ก็กลับมาแบบนี้ !?" เสียงการโต้ตอบของสมายด์และญารินเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ หมิวรีบเดินไปหน้าร้าน ก่อนจะเปลี่ยนป้ายให้เป็นปิดร้าน เพื่อที่จะได้มีพื้นที่ส่วนตัวสำหรับทั้งสองคน
"เรากลับมาทำตามสัญญาน่ะ ที่ให้ไว้เมื่อสิบห้าปีก่อน"
ย้อนกลับไปเมื่อสิบห้าปีก่อน ในสมัยที่ญารินและสมายด์ ยังเป็นนักเรียนมัธยมปลายที่กำลังจะจบการศึกษาในอีกไม่กี่อาทิตย์
"มายด์...ถ้าได้ยินก็ตอบด้วยนะ หายตัวไปแบบนี้อดีตสภานักเรียนไม่ปลื้มนะ" ญารินในชุดนักเรียนกระโปรงยาว ที่กำลังวิ่งตามหาสมายด์ที่หายออกไปจากห้องเรียนเป็นเวลากว่าสองชั่วโมง แต่ไม่ว่าจะหาที่ไหน ก็หาไม่เจอเลยแม้แต่ที่เดียว
"แปลกจัง ปกติมายด์ไม่เคยหายตัวไปที่ไหนนี่นา ถ้าเกิดถูกจับตัวไปจะทำยังไงดีล่ะ !?" ภาพในหัวของหญิงในชุดนักเรียนเริ่มปะปนกันจนสังเกตุเห็นที่อีกหนึ่งสถานที่ ที่เธอยังไม่ได้ไปสำรวจ
"มายด์ !"
"มีอะไรหรอริน ทำไมรีบร้อนแบบนั้น"
"เราสิที่ต้องถาม มายด์นั่นล่ะหายไปไหนมา เราเป็นห่วงแทบแย่เลยรู้มั้ย !?"
"ไม่ ๆ เราไม่ได้หายไปสักหน่อย ถ้าเราหายไปจริงป่านนี้ต้องมีการประชาสัมพันธ์ตามหาแล้วสิ เราว่ามายด์นั่นล่ะ ที่เอาแต่หลับจนไม่รู้ตัวว่ามันถึงเวลาพักแล้วมากกว่า"
"จริงอ่ะ เราหลับนานขนาดนั้นเลยหรอ"
"ปลุกก็ไม่ยอมตื่นด้วยแหนะ ฮ่า ๆ" เสียงหัวเราะที่ยังไม่ทันเงียบลง ตัวของสมายด์ถูกดึงเข้าหาญารินให้อยู่ภายในอ้อมกอด เธอหน้าแดงขึ้นมาเมื่อถูกกระทำแบบนั้นจากเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอ
"ท ทำอะไรน่ะ ริน..."
"เป็นห่วงไง เรานึกว่ามายด์หายไปซะอีก"
"จะร้องไห้ทำไมเนี่ย เราไม่หายไปไหนจากรินหรอกนะ เพราะรินน่ะ เป็นทุกอย่างสำหรับเราเลยล่ะ"
"อือ เราก็ด้วย สัญญาเลยนะ" ทั้งสองต่างเกี่ยวก้อยสัญญา แต่สุดท้าย ญารินก็หายตัวจากสมายด์ไปหลังจากจบการศึกษา พวกเธอไม่มีแม้แต่ช่องทางการติดต่อ สมายด์จึงทำได้เพียงแค่คอยตามสืบเรื่องของญารินตลอดสิบห้าปีที่ผ่านมา
จนกระทั่งทั้งสองคนก็ได้กลับมาพบกันอีกครั้งหนึ่ง
"นึกออกแล้วใช่หรือเปล่า มายด์"
"อืม นึกออกแล้ว..แต่ว่า กลับมาช้าไปมั้ย มาช้าแบบนี้คิดหรอว่าเราจะยกโทษให้ !?"
"ไม่ได้ยกโทษให้หรอกหรอ ?"
"ไม่ยกโทษให้แน่นอน เราตามหารินมาตลอดเลยรู้มั้ย รู้หรือเปล่า..ว่าเราคิดถึงรินมากแค่ไหนน่ะ"
"..ขอโทษนะ แต่ไม่ต้องห่วงแล้วนะ หลังจากนี้ เราจะไม่ทำให้มายด์ร้องไห้อีกแล้ว"
"หึ ไม่เชื่อย่ะ !!" เสียงปิดประตูร้านดังสนั่นไปทั่ว หมิวและญารินทั้งสองต่าง งงกับท่าทางของสมายด์ที่มีต่อญาริน
"รินบ้าที่สุดเลย..."