เธอมักเปล่งประกายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน...แต่เวลาใดที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็กลับทำให้เปลี่ยนเป็นคนละคน
หญิง-หญิง,ตลก,รัก,ดราม่า,ไทย,ไทย,หญิง-หญิง,ดราม่า,ตลก,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เธอคนนั้น คือ ตัวฉันในอดีต
เธอมักเปล่งประกายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน...แต่เวลาใดที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็กลับทำให้เปลี่ยนเป็นคนละคน
"ญาริน" ดาราดังที่เป็นแนวหน้าของวงการบันเทิง ในวันหนึ่งเธอได้พบกับเพื่อนในคำสัญญาอย่าง "สมายด์" สาวตัวเล็กขี้แยเอาแต่ใจ ที่เธอต้องพลัดพรากจากกันมาสิบห้าปี
แต่แล้วโชคชะตาก็ทำให้ทั้งสองคนได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แม้ว่าพวกเธอจะจำกันได้ แต่ความสัมพันธ์ที่ห่างกันมาสิบห้าปี สำหรับ "สมายด์" แล้วเธอมองว่า "ญาริน" นั้นไม่เหมือนคนเดิมที่เธอรู้จัก...
"บ้านหลังก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมากแท้ ๆ แต่ทำไมของถึงได้เยอะแบบนี้กันนะ..." สมายด์ที่กำลังทำความสะอาดครั้งใหญ่ภายในบ้าน เธอพบกับสมุดภาพเล่มหนึ่ง ที่รวบรวมรูปต่าง ๆ ตั้งแต่สมัยเรียน
กระทั่งได้พบเจอกับรูปหนึ่ง ที่ถ่ายคู่กับหญิงสาวที่เอาแต่ก้มหน้ากุมมือถ่ายรูปกับเธอ และมีโน๊ตเขียนไว้ข้างหลังภาพ
"ความทรงจำแรกของเราสองคน...หรอ...นั่นสินะ นี่ภาพแรกที่ได้ถ่ายคู่กับรินนี่"
สิบเจ็ดปีก่อน ณ โรงเรียนมัธยมปลาย
"ผลการเรียนรอบนี้ แย่กว่าตอนอยู่มอต้นซะอีก ไม่คิดว่าพอขึ้นมอปลายเราจะหัวทึบได้ขนาดนี้" เด็กสาวหน้าใสที่กำลังหม่นหมองกับผลสอบกลางภาคเรียน ได้นั่งถอนหายใจอยู่ภายใต้ร่มไม้ใหญ่
เด็กสาวเหลือบสายตาไปพบกับผู้หญิงอีกคนที่อยู่ห่างจากเธอไม่มากนัก จึงค่อย ๆ เดินเข้าไปเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้รู้ตัว
เมื่อเด็กสาวเข้าไปใกล้ ๆ ก็ได้ยินเสียงสะอื้นจากผู้หญิงที่เธอกำลังเข้าหา และพูดพึมพำเกี่ยวกับผลสอบที่อยู่ในมือ กระทั่ง...
"โอ้โห ! เก่งจัง ข้อสอบยากมากเลยนะ แต่ผ่านเกินกว่าครึ่งตัวเลย" เด็กสาวได้ส่งเสียงชมกับเด็กสาวอีกคนที่กำลังร้องไห้ ทำให้อีกฝ่ายตกใจเมื่อมีคนมาอยู่ข้างหลังโดยที่เธอไม่รู้ตัว
"ธ เธอเป็นใคร..ทำไมมาแอบดูแบบนี้"
"ขอโทษ ๆ เราชื่อสมายด์ ที่อยู่ห้องเดียวกับเธอไงล่ะ ญาริน" เด็กสาวยิ้มพลางแนะนำตัวพลาง อีกฝ่ายเบิกตากว้างก่อนจะเอ่ยถามขึ้นต่อ
"จ จำชื่อได้ด้วยหรอ..."
"อืม ก่อนหน้านี้ก็อยากรู้จักมาตั้งหลายครั้งแล้วนะ แต่เพื่อน ๆ น่ะสิ ดึงดันห้ามที่จะไม่ให้เข้าใกล้น่ะ...แต่ในที่สุดก็มีโอกาสสักที" เด็กสาวสมายด์ไหวไหล่พูดกับคนตรงหน้าเธอที่มีรอยน้ำตาติดอยู่บริเวรรอบ ๆ ดวงตา สมายด์พูดพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาให้เด็กสาวไปพลาง
"ไม่ต้องมาพูดปลอบใจหรอกน่า ยังไงก็คงจะมาหัวเราะเยาะเหมือนที่คนอื่นเขาทำกันใช่มั้ยล่ะ..." สมายด์ที่ได้ยินแบบนั้นจากสีหน้าที่ยิ้มแย้มก็เปลี่ยนไปในทางที่จริงจังขึ้นก่อนจะจับหน้าของอีกฝ่ายให้มองมาที่เธอ
"ฟังนะ เรารู้ว่าเธอเจออะไรมาบ้าง เราคอยเฝ้าดูและสังเกตุมาตลอด แต่ที่เราเข้าหาญาริน เพราะเราอยากจะเป็นเพื่อนกับญารินจริง ๆ นะ ถ้าไม่เชื่อ จะให้พิสูจน์อะไรเราก็ยอมทั้งหมดเลย"
"ทั้งหมด...เลยหรอ..."
"ใช่ เราจะทำให้เธอเห็นว่า เราไม่ได้เป็นคนอย่างพวกนั้นที่คอยหัวเราะและแกล้งเธอมาตลอดหรอกนะ" สีหน้าของเด็กสาวญารินค่อย ๆ ยิ้มออกมาทีละนิด และเอ่ยขึ้นต่อ
"ถ้างั้น...พิสูจน์ให้เห็นสิ ว่าจะอยู่ด้วยกันกับเรา และจะไม่เป็นเหมือนกับคนพวกนั้นน่ะ"
"ได้สิ เราสัญญาถ้าใครผิดสัญญาต้องรับผิดชอบคืนหนักหลายเท่าตัวนะ"
"อืม.." เสียงที่เปล่งออกมาในลำคอเป็นการขานรับเพียงคำตอบสั้น ๆ จากญาริน
สมายด์ที่ฉุกคิดขึ้นได้ ว่าตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา ต่างฝ่ายก็ต่างหายไปด้วยกันทั้งคู่ แบบนี้สัญญาจะเป็นโมฆะหรือเปล่า
"ทำไมเราถึงได้ลืมเรื่องสำคัญแบบนี้ไปได้นะ ในใจเรายังคงมีรินเป็นคนสำคัญที่สุดมาตลอดถึงได้ไม่ยอมเปิดใจให้ใครเลยสินะ..."
ตกบ่าย สมายด์ที่เหนื่อยล้าหลังจากทำความสะอาดมาเกินครึ่งวัน เสียงการแจ้งเตือนของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
YARIN: คิดถึงจัง
สมายด์ขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าญารินมาบอกคิดถึงกับเธอ แต่ลึก ๆ แล้วเธอดีใจไม่น้อยที่ได้ข้อความแบบนี้มาจากคนสำคัญของเธอ
SMILE: ไม่ทำงานหรอ ?
YARIN: ไม่ดีใจบ้างหรอ ที่เราบอกคิดถึง
SMILE: ไม่สักนิด...
YARIN: แปลว่าคิดถึงเหมือนกันแน่ !!
SMILE: อย่ามาคิดเองตามใจชอบสิ หึ !
YARIN: ฮ่า ฮ่า วันนี้ขอไปหาได้มั้ย
SMILE: เค้าไม่เคยห้ามหนิ จะมาก็มา แต่ต้องโทรบอกก่อนด้วย
YARIN: กลัวเติมลิปไม่ทันหรอ ?"
SMILE: โอ๊ย ! ไปทำงานไป๊ !!
สมายด์วางโทรศัพท์ด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง...เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกของเพื่อนสาวคนสนิทของสมายด์ เธอไม่รอช้าที่จะรีบวิ่งไปเปิดประตูต้อนรับ จากเพื่อน ๆ ทั้งสองคน
"ฮาย~ หม่อมสาวทำไรอยู่คะ"
"เรียกเหมือนประชดกันเลยนะฝน..."
"นาน ๆ ทีเพื่อนจะมาหานะ เมย์บอกว่าแกจะเปลี่ยนงาน มาเปิดร้านทำขนมแล้วหรอ"
"ใช่ มีผู้ช่วยคือลูกสาวพี่หมิวอ่ะ"
"น้องมีนโตพอที่จะทำงานได้แล้วหรอ ไม่ได้เจอน้องมาตั้งแต่ขึ้นประถมแล้วนะเนี่ย"
"ปัจจุบันแกกลายเป็นคุณป้าเต็มตัวไปแล้วนี่นาฝน"
"ปากเสียน่าไอเมย์ ! เดี๋ยวแม่จะฟาดให้ !!" เสียงหัวเราะจากสมายด์ดังขึ้น ทำให้เพื่อนสาวทั้งสองหัวเราะออกมาตาม ๆ กัน และทำให้รู้ว่า เพื่อนสาวทั้งสองที่มาหาเธอในวันนี้ เพราะอยากจะทำงานด้วยกันกับเธอ และแน่นอน ว่าเธอไม่คิดที่จะปฏิเสธแต่อย่างใด...
"ขอตัวกลับก่อนนะคะพี่อร"
"จะไปหาคุณสมายด์หรอคะ"
"ค่ะ เสร็จงานแล้วก็นึกอยากเจอหน้าให้ได้ทุกวันค่ะ"
"ระวังจะรบกวนเขามากเกินไปจนทำให้รำคาญนะคะ" อร ผู้จัดการของญาริน เตือนด้วยความหวังดี ก่อนที่ญารินจะยิ้มให้และเดินออกไปข้างนอก แต่เธอก็โดนพิมดักเอาไว้ไม่ยอมให้เธอไป
"มาทำอะไรที่นี่น่ะพี่พิม"
"แค่อยากกลับบ้านด้วยกัน ไม่ได้หรอ"
"ไม่ได้ค่ะ รินมีนัดกับคุณแม่ตอนสามทุ่ม ต้องรีบกลับบ้าน"
"เย็นชากับพี่จริง ๆ เลยนะ เอาเถอะ เพราะในครั้งนี้ การที่พี่กลับเข้ามาในวงการนี้อีกครั้ง เพราะพี่มีเป้าหมายหนึ่งที่ต้องจัดการให้สำเร็จ"
"เรื่องของพี่เถอะค่ะ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับรินอยู่แล้ว" ญารินปัดแขนของพิมที่คอยขวางเธอที่ไม่ยอมให้เธอออกไป...พิมยังคงมองญารินที่ขับรถออกไปและได้พูดพึมพำกับตัวเอง
"...เดี๋ยวก็รู้ ว่ามันจะเกี่ยว หรือว่าไม่เกี่ยวกับเธอกันแน่ ริน..."
ญารินได้ขับรถแวะมาที่ร้านอาหารของหมิว แทนที่จะไปหาสมายด์อย่างที่เธอตั้งใจเอาไว้ในตอนแรก เธอเดินเข้าไปในร้านด้วยความห่อเหี่ยว
"ยินดีต้อนรับค่า...อ้าว คุณญารินนี่เอง สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีค่ะพี่หมิว มายด์ได้แวะมาที่นี่บ้างหรือเปล่าคะ"
"...ไม่ได้แวะมาค่ะ...สีหน้าที่ไม่สบายใจแบบนั้นงานหนักหรือไปเจอเรื่องลำบากใจมาคะ"
"...รินแค่รู้สึกเหนื่อย ๆ ค่ะ ต้องมาเจอกับคนรู้จักที่เคยหักหลังรินไปครั้งนึง แถมกลับมาในครั้งนี้ รินก็รู้สึกว่าไม่น่าไว้วางใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงเลยค่ะ"
"...น้าไม่เข้าใจหรอกนะคะว่าคุณไปเจออะไรมา แต่ถ้าเรื่องแบบนั้นยังไม่เกิด ก็ไม่ควรที่จะไปคิดแง่ลบนะคะ แค่ป้องกันเอาไว้ก่อนก็พอค่ะ ถ้าคุณรินยังเอาแต่คิดแลบนี้ บางทีอาจจะทำให้เจอทางตันจริง ๆ ก็ได้ค่ะ" ญารินที่ได้ฟังคำแนะนำจากหมิวก็ทำให้เธอนึกบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนจะขอตัวออกจากร้าน และตรงไปหาสมายด์อย่างไม่รอช้า
"แม่คะ เมื่อกี้ใครมาอ่ะ"
"เปล่าหรอกลูก มาช่วยแม่เก็บร้านสักเดี๋ยวได้หรือเปล่า ?"
"ได้ค่ะ..."