เธอมักเปล่งประกายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน...แต่เวลาใดที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็กลับทำให้เปลี่ยนเป็นคนละคน
หญิง-หญิง,ตลก,รัก,ดราม่า,ไทย,ไทย,หญิง-หญิง,ดราม่า,ตลก,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เธอคนนั้น คือ ตัวฉันในอดีต
เธอมักเปล่งประกายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน...แต่เวลาใดที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็กลับทำให้เปลี่ยนเป็นคนละคน
"ญาริน" ดาราดังที่เป็นแนวหน้าของวงการบันเทิง ในวันหนึ่งเธอได้พบกับเพื่อนในคำสัญญาอย่าง "สมายด์" สาวตัวเล็กขี้แยเอาแต่ใจ ที่เธอต้องพลัดพรากจากกันมาสิบห้าปี
แต่แล้วโชคชะตาก็ทำให้ทั้งสองคนได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แม้ว่าพวกเธอจะจำกันได้ แต่ความสัมพันธ์ที่ห่างกันมาสิบห้าปี สำหรับ "สมายด์" แล้วเธอมองว่า "ญาริน" นั้นไม่เหมือนคนเดิมที่เธอรู้จัก...
"นั่นไง เขามาแล้ว"
"...คน ๆ นั้นน่ะเหรอที่ไปบ้านของใครก็ไม่รู้อย่างลับ ๆ น่ะ" ท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทา กับสายตาที่เพ่งเล็งไปหาญารินเพียงจุดเดียว
หญิงสาวรู้สึกตัวแล้วว่า ตัวของเธอกำลังถูกเพ่งเล็ง และบรรยากาศการทำงานต่างไปจากเดิม
"สวัสดีค่าพี่หมิง" ญารินเดินมาร่วมดื่มกาแฟกับหมิงรุ่นพี่ที่เธอเคารพมาก
"ไง~ ทำไมวันนี้ถึงพาเสียงอื่น ๆ มารบกวนด้วยล่ะ"หมิงเอ่ย
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าทำไมคนพวกนี้ถึงตามมา แถมเอาแต่ซุบซิบนินทากันลับหลังอีก หน้ามีอะไรก็น่าจะมาพูดกันตรง ๆ สิ!!"
"สาเหตุอาจจะมาจากแฮชแท็กพวกนี้หรือเปล่า ?" หมิงยื่นโทรศัพท์ให้กับญารินเพื่อให้ดูในสิ่งที่เธอกำลังเจอ...
"หืม...ดาราสาวแอบเข้าไปในบ้านของสาวรายหนึ่ง ก่อนจะกลับออกมาด้วยรอยลิปสติกที่ติดตามใบหน้าและคอ....นี่มันข่าวบ้าอะไรเนี่ย แค่เขียนข่าวก็ผิดพยากรณ์แล้วไม่ใช่หรือไง !?" ญารินเอ่ยตะโกนท่ามกลางผู้คนที่กำลังพูดถึงในด้านเสียหายในระยะประชิดตัว
"ใจเย็นก่อนสิ จริงอยู่ที่พาดหัวข่าวแบบนี้มันไม่น่าเชื่อถือ แต่ดูสิ ว่ามันมีรูปของเธออยู่ด้วยนะ" ญารินรับโทรศัพท์มาจากหมิง เธอตกใจเมื่อรูปที่เธอเห็นเป็นรูปของเธอและเธอเพิ่งไปหาสมายด์ได้ไม่นานจริง ๆ
"นี่เป็นเพราะฉันประมาทเกินไปหรือเปล่านะ" หมิงมองดูหญิงสาวที่มีสีหน้าที่เศร้าหมองลงก่อนจะเอ่ยขึ้น
"ไม่เป็นไรหรอกน่า เรื่องแบบนี้ต้องให้ระวังแค่ไหน ข่าวปลอมก็เกิดได้ตลอดเวลา แต่ถ้าให้พี่แนะนำจริง ๆ รินน่ะทำอะไรให้กับบริษัทนี้และบริษัทอื่น ๆ สร้างชื่อเสียงมาตลอด 15 ปีแล้วไม่ใช่หรอ พี่ว่าควรพักบ้างนะ การฝืนตัวเองไม่ใช่อะไรที่ดีนักหรอก"
หมิงลูบหัวหญิงสาวที่นั่งคอตก และเงยหน้าขึ้นมองเธอ ราวกับว่าคำพูดของเธอได้ปลดปล่อยบางสิ่งที่อยู่ในตัวของญารินออกมา
เวลาสามทุ่มกว่า ญารินที่เพิ่งทำงานสุดท้ายเสร็จก็เดินออกมาด้วยความเหนื่อยล้ากับท่ามกลางเสียงที่แอบนินทาเธอ รวมถึงมาถามเธอตรง ๆ
พิมที่ยืนดักรอญารินอยู่ที่ลานจอดรถ ก็ดึงตัวของเธอเข้าไปคุยด้วย
"พี่พิมจะมาหาเรื่องรินแบบคนพวกนั้นหรอคะ ?" ญารินเอ่ย
"เฮ้อ~ ไม่ใช่หรอก บอกตามตรงพี่เองก็เหนื่อยและเห็นใจรินเหมือนกันนะ พี่มาขอสงบในฐานะคู่แข่งชั่วคราวค่ะ"
"...มีเรื่องอะไรงั้นหรอคะ" ญารินที่เห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าที่จริงจังขึ้น จึงตั้งใจฟังสิ่งที่พิมกำลังจะบอกมากขึ้น
"รินคงจะรู้เรื่องแล้วใช่มั้ย ว่าในตอนนี้ทุกคนเป็นแบบนั้นเพราะอะไร"
"เห็นแล้วค่ะ...รินรำคาญจนกำลังจะกลายเป็นบ้าแล้ว"
"ที่จริงพี่ก็ไม่อยากจะให้คำแนะนำแบบนี้นะ แต่ว่า...ถ้าในข่าวที่ออกมาแบบนั้น มันเป็นเรื่องจริงล่ะก็ รินก็ควรตะหลีกเลี่ยงกับสิ่งทำไปให้มากขึ้นนะ"
"อืม ฉันก็คิดเอาไว้แบบนั้นล่ะ เรื่องที่จะคุยมีแค่นี้ใช่มั้ยคะ"
"มีแค่นี้แหละ พี่ก็นึกว่ารินยังไม่รู้เลยมาบอกนี่ล่ะนะ"
"ขอบคุณที่อุตส่าเป็นห่วงค่ะ...ถ้างั้นขอตัวกลับก่อนนะคะ ฝันดีค่ะ"
"ฝันดีเช่นกันค่ะ" ญารินขับรถออกมาทั้งยังครุ่นคิดว่า เธอดันเผลอทำให้สมายด์มาพัวพันในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องก็เพราะเธอจนได้
เหตุการณ์วันที่เกิดเรื่อง
"...ริน เค้าขอถามอย่างนึงได้มั้ย"
"อะไรหรอมายด์ ?"
"แต่งตัวแบบนั้นจะไปตั้งคณะตลกที่ไหนน่ะ" สมายด์มองดูเพื่อนสาวของเธอที่แต่งหน้าทาปาก ทั่วหน้าทั่วคอของเธอ ราวกับจะไปแสดงงานตลกบนเวทีที่ไหนสักที่
"เราแต่งมาให้มายด์ดูนี่ล่ะน่า เป็นไงเหมาะมั้ย~"
"เอารินของเค้าคนเดิมกลับคืนมาน้า !!"
ญารินที่โดนสมายด์ดุกลับมา เธอจึงต้องรีบไปล้างออกแต่ทว่า ญารินที่ต้องการทำให้มีจุดที่โดดเด่นจึงให้ลิปสติกของเธอป้ายที่คอหลายจุด แต่กลับล้างไม่ออกเพราะเธอลืมไปว่าสิ่งที่เธอทาไปคือลิปสติกกันน้ำ....
"วันนั้นเราพลาดเอง เผลอทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่จนทำให้มายด์มารับเคราะห์ไปด้วยสินะ โอ๊ย !!" ญารินกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงของเธอหลังจากที่กลับถึงบ้าน เธอไม่คาดคิดว่าจากการกระทำที่เล่นตลกกันแค่สองคนจะทำให้เรื่องบานปลายถึงขนาดนี้
แม้ว่าเธอจะอธิบายให้กับทุก ๆ คนฟังแล้วก็ตาม...
"ญาริน แม่เข้าไปนะ" เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงเรียกที่ฟังแล้วทำให้รู้สึกอบอุ่นทุกครั้งดังขึ้น
"ค่า ไม่ได้ล็อกค่า~" ญารินขานตอบ คุณแม่ของเธอเข้ามาในห้อง เพราะเธอสังเกตเห็นว่าลูกสาวของเธอแปลกไปจากทุกครั้ง
"ริน วันนี้ไปทำอะไรมาบ้างล่ะลูก"
"ทำงานสิคะ หนูตั้งใจทำทุกวันอย่างเต็มที่อย่างที่แม่บอกด้วย"
"...ทำเต็มที่ก็เป็นผลดีนะลูก แต่ในบางครั้ง ที่ลูกเจอเรื่องทำให้หนักใจจนรู้สึกไม่ไหว ก็ร้องไห้ออกมาบ้างก็ได้นะลูก แม่ดูออกนะว่าลึก ๆ แล้ว ลูกต้องไปเจอเรื่องเลวร้ายมา" หญิงสาวที่ได้ยินคำปลอบใจจากคุณแม่ ทำให้เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ และสวมกอดคุณแม่ของเธอเอาไว้ด้วยความที่รู้ว่าที่นี่คือเซฟโซนที่ดีที่สุดสำหรับเธอ
สามวันต่อมา นับตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง ญารินก็ไม่ได้ไปทำงาน แต่เพราะความช่วยเหลือของอรทำให้ญารินได้พักอย่างสบายใจอย่างที่เธอต้องการ จะมีก็เพียงแค่....
SMILE: ริน..ทำไมพักหลังถึงไม่ได้มาหาเค้า หรือว่าตอบแชทเค้าเลยล่ะ เอาแต่อ่านอย่างเดียว
SMILE: ตัวเองโกรธอะไรเค้าหรือเปล่าคะ ?
"ไม่ตอบจะดีหรอคะ จากคนรักคนสำคัญไม่ใช่หรอน้องริน"
"ก็รินไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ถ้าเป็นพี่อรจะทำยังไงหรอคะ"
"พี่จะทำตรงข้ามกับน้องรินแน่นอนค่ะ พี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรคนรักของพี่ได้ ยิ่งเป็นรักแรกของทั้งสองคนด้วยค่ะ" หญิงสาวฟังและคิดตามที่ผู้จัดการของเธอบอก
"พี่อร ถ้ารินจะบอกว่า จะออกจากวงการบันเทิง...พี่อรจะว่ายังไงคะ"
"พี่เคารพการตัดสินใจของน้องรินค่ะ น้องรินมีสิทธิ์เลือก เพราะถึงน้องรินจะออกจากวงการบันเทิงไป ยังไงพี่ก็จะเป็นเพื่อนเป็นพี่เหมือนเดิมค่ะ" ญารินอมยิ้มมากขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบจากอีกฝ่าย และทำให้เธอตัดสินใจได้
"ขอบคุณนะคะ ได้รับคำตอบดี ๆ มาแล้วค่ะ พี่อรคอยดูด้วยนะคะ"
"แน่นอนค่ะ"