เธอมักเปล่งประกายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน...แต่เวลาใดที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็กลับทำให้เปลี่ยนเป็นคนละคน
หญิง-หญิง,ตลก,รัก,ดราม่า,ไทย,ไทย,หญิง-หญิง,ดราม่า,ตลก,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เธอคนนั้น คือ ตัวฉันในอดีต
เธอมักเปล่งประกายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน...แต่เวลาใดที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็กลับทำให้เปลี่ยนเป็นคนละคน
"ญาริน" ดาราดังที่เป็นแนวหน้าของวงการบันเทิง ในวันหนึ่งเธอได้พบกับเพื่อนในคำสัญญาอย่าง "สมายด์" สาวตัวเล็กขี้แยเอาแต่ใจ ที่เธอต้องพลัดพรากจากกันมาสิบห้าปี
แต่แล้วโชคชะตาก็ทำให้ทั้งสองคนได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แม้ว่าพวกเธอจะจำกันได้ แต่ความสัมพันธ์ที่ห่างกันมาสิบห้าปี สำหรับ "สมายด์" แล้วเธอมองว่า "ญาริน" นั้นไม่เหมือนคนเดิมที่เธอรู้จัก...
"มายด์ เปิดประตูให้เราหน่อย" ช่วงกลางดึกยามค่ำคืน ญารินได้มาหาหญิงสาวผู้เป็นที่รักของเธอ
"ริน...มาทำอะไรเวลาผ่านนี้ ?"
"คิดถึงน่ะสิ ขอเราอยู่ด้วยคนได้มั้ย" หญิงสาวที่อยู่ในอาการกึ่งหลับกึ่งตื่นได้พยักหน้ารับคำกับคำขอของอีกฝ่าย
"จะบอกเค้าได้หรือยังคะ ว่ามาหาเค้าในเวลานี้ทำไม" ญารินไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแต่เธอกำลัง ลังเลที่จะบอกเพราะเธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไรเมื่อเธอพูดออกไป
สีหน้าของสมายด์ที่เฝ้ารอคำตอบจากเธออย่างใจจดใจจ่อ ยิ่งทำให้ญารินรู้สึกกดดัน แต่ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากบอกทุกอย่างให้กับหญิงสาวได้รับรู้
"มายด์...เห็นข่าวของเราที่พาดหัวในช่วงนี้บ้างหรือเปล่า"
"ยังนะ หรือว่า ตัวกำลังโดนเล่นงาน !?"
"ป เปล่า ! ไม่เชิงโดนเล่นงานหรอก...เราเอาให้มายด์ดูเลยดีกว่า อาจจะเข้าใจง่ายกว่าเดิมก็ได้..." ญารินหยิบมือถือขึ้นมา พร้อมกับค้นหาแฮชแท็กเกี่ยวกับเธอ แล้วนำให้สมายด์ดู
"นี่มัน..รูปของริน และภาพถ่ายติดกับบ้านเค้าเลยนี่นา"
"อืม ขอโทษนะ เราไม่รู้ว่าตัวเองโดนแอบถ่ายตั้งแต่ตอนไหน" สมายด์มองหน้าหญิงสาวและฉุกคิดบางอย่างขึ้นมา
"แสดงว่าที่ไม่ยอมมาหาเค้า และไม่ยอมตอบข้อความเค้าก็เพราะสาเหตุนี้หรอ ?"
"ใช่ เรากลัวว่าจะทำให้มายด์เดือดร้อนน่ะ เลยพยายามที่จะหลีกเลี่ยง" สิ้นเสียงที่ญารินเอ่ยออกมา เสียงสะอื้นจากลำคอที่ค่อย ๆ ดังขึ้นมาจนทำให้หญิงสาวต้องหันไปมอง
เธอพบกับน้ำตาที่อาบแก้มทั้งสองข้างของสมายด์ และร้องไห้ออกมา จึงทำให้เธอทำตัวไม่ถูกและคิดว่าเธอได้ทำอะไรลงไปไม่ดีเข้าไปแล้วจริง ๆ
"ม มายด์...ทำไมต้องร้องไห้ด้วยล่ะ เราอยู่นี่แล้วไง~"
"เธอพยายามหลบเค้า เพราะไม่อยากให้เค้าต้องเดือดร้อน...ฮึก !...แต่เค้ายอมเดือดร้อนมากกว่าจะให้รินหายไปดีกว่า"
ญารินทำได้เพียงแค่คอยปลอบคนที่กำลังร้องไห้ฟูมฟาย ลึก ๆ แล้วตัวเธอเองก็ไม่อยากทำแบบนี้ เพราะญารินเองก็รู้สึกแบบเดียวกันเหมือนที่สมายด์รู้สึก
"มายด์ เรามีอีกเรื่องที่ยังไม่ได้บอก"
"อะไรหรอ"
"เรา...คิดว่าจะออกจากวงการบันเทิงน่ะ ทำงานมาหลายปีเลยคิดอยากจะพัก และทำตามความฝันของตัวเองก่อนจริง ๆ" สมายด์นั่งฟังสิ่งที่ญารินบอก เธอไม่คิดที่คัดค้านกับสิ่งที่อีกฝ่ายเลือก แต่เธอคิดว่าการทำงานที่ผ่านมาหลายปี จะออกไปทั้งแบบนี้ก็ควรจัดการเรื่องบางเรื่องให้เสร็จเสียก่อน
"ริน ฟังเค้านะคะ...เค้าไม่ปฏิเสธนะที่จะตัวจะออกจากงาน แต่ว่า จัดการเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้ให้เรียบร้อยก่อนดีมั้ยคะ จะได้ไม่มีความเข้าใจผิดอะไรกันด้วย" สมายด์สวมกอดญารินที่ยิ้มออกมาอย่างแห้งเหือด
ญารินพยักหน้ารับคำจากคำพูดของหญิงสาวที่เป็นเป็นห่วงเธอด้วยใจจริง ก่อนจะเล่นทีเผลอ ประทับตราลงบนริมปากอันหวานฉ่ำของอีกฝ่าย
"ขอบคุณที่ทำให้เรารู้สึกสบายใจขึ้นนะ"
"อ อืม...เมื่อกี้ตัวทำอะไรเค้าอ่ะ..."
"อย่าถามด้วยหน้าที่ใส่ซื่อทั้งที่รู้อยู่แก่ใจสิ..."
ญารินหยิกแก้มทั้งสองข้างของสมายด์ด้วยความเอ็นดูกับท่าทางที่เหมือนเด็กตัวน้อยที่คอยมาอ้อนเธอ
"ริน หิวมั้ย ?"
"ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่นะ ทำไมหรอ"
"เค้าหิวอ่ะ...พาไปหาอะไรกินหน่อยสิ" สีหน้าที่มึนงงออกมาพร้อมกับคำถามที่เกิดขึ้นในหัวของญาริน กับปัญหาที่เพิ่งจะผ่านมาเพียงชั่วครู่ แต่เธอไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะสามารถปรับตัวได้เร็วขนาดนี้
สมายด์ยังคงอ้อนขอให้คนรักของเธอพาตัวเองไปที่ไหนก็ได้สักที่ในตอนนี้ แม้ว่าหญิงสาวจะเป็นคนพูดเองว่าเธอหิว...แท้จริงแล้ว สมายด์เพียงต้องการแค่อยากให้ญารินได้ออกไปสูดอากาศผ่อนคลายมากกว่าที่เก็บเรื่องบางเรื่องมาคิด....
ญารินขับรถออกไปอย่างไร้จุดหมายกับสมายด์ ในขณะที่คนข้างเธอกำลังไถโทรศัพท์เพื่อหาร้านอาหารสักที่ ก็ทำให้ญารินสังเกตุในซอยมืดซอยหนึ่งมีร้านอาหารที่เปิดอยู่จึงได้ชวนให้สมายด์ไปด้วยกันกับเธอ
"ซอยนี้มันมืดกว่าที่คิดอีกนะ..." ญารินเอ่ย
"รินแน่ใจจริง ๆ ใช่มั้ยว่าเป็นป้ายร้านอยู่จริง ๆ"
"แน่ใจสิ เรามั่นใจมากด้วยนะ ลองเดินไปดูกันเถอะ.." ญารินจับมือของสมายด์ก่อนจะเดินเข้าไปในซอยด้วยกัน
เมื่อเดินมาเพียงห้านาที ก็พบกับร้านอาหารอย่างที่ญารินบอก แต่เมื่อเข้าไป บรรยากาศภายในร้านแตกต่างจากภายนอกลิบลับ
"ยินดีต้อนรับค่า มากันกี่ท่านคะ" เสียงต้อนรับของพนักงานภายในร้าน
"สองคนค่ะ" พนักงานได้พาทั้งสองไปยังโต๊ะอาหาร บรรยากาศภายในร้านค่อนข้างที่จะเงียบเพราะไม่ค่อยมีคนภายในร้านมากนัก แต่เรื่องการตกแต่งภายในร้านสำหรับพวกเธอทั้งสองคนให้ผ่านอย่างไร้ข้อที่ติ
"จะรับอะไรดีคะ ?"
สมายด์รับหน้าที่ในการสั่งอาหารในขณะที่ญารินไปเข้าห้องน้ำ
เมื่อออกมาเธอก็พบกับสมายด์ที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขราวกับไปเจออะไรเข้าจึงถามออกไป
"มายด์ทำไมยิ้มแบบนั้นล่ะ หวั่นใจนะ..."
"มาหวั่นอะไรล่ะรินอ่ะ เอาเป็นว่าคอยดูอาหารที่เค้าสั่งมาแล้วกัน"
ญารินเงียบและไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ กระทั่งอาหารที่สมายด์สั่งได้มากองรวมอยู่เต็มโต๊ะอาหาร
ญารินตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า เพราะอาหารเยอะเกินกว่าที่ทั้งสองคนจะกินกันหมด
"มายด์...ทำไมถึงสั่งมามากขนาดนี้ล่ะ"
"เค้าหิวนี่นา เค้าจะเป็นคนกินเองรินสบายใจได้"
"แน่นะ ?"
"แน่สิ" ญารินพยักหน้ารับคำ และเริ่มลงมือทานอาหาร แล้วก็เป็นไปอย่างที่เธอคิด สมายด์กินไม่หมด และขอให้เธอช่วยกิน...เป็นอีกหนึ่งเหตุการณ์ที่เธอจะไม่มีวันลืม....