เธอมักเปล่งประกายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน...แต่เวลาใดที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็กลับทำให้เปลี่ยนเป็นคนละคน
หญิง-หญิง,ตลก,รัก,ดราม่า,ไทย,ไทย,หญิง-หญิง,ดราม่า,ตลก,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เธอคนนั้น คือ ตัวฉันในอดีต
เธอมักเปล่งประกายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน...แต่เวลาใดที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็กลับทำให้เปลี่ยนเป็นคนละคน
"ญาริน" ดาราดังที่เป็นแนวหน้าของวงการบันเทิง ในวันหนึ่งเธอได้พบกับเพื่อนในคำสัญญาอย่าง "สมายด์" สาวตัวเล็กขี้แยเอาแต่ใจ ที่เธอต้องพลัดพรากจากกันมาสิบห้าปี
แต่แล้วโชคชะตาก็ทำให้ทั้งสองคนได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แม้ว่าพวกเธอจะจำกันได้ แต่ความสัมพันธ์ที่ห่างกันมาสิบห้าปี สำหรับ "สมายด์" แล้วเธอมองว่า "ญาริน" นั้นไม่เหมือนคนเดิมที่เธอรู้จัก...
"พี่หรอ...ที่ฉันเข้ามาด้วยก็เพราะว่าเป็นเพื่อนของญารินน่ะสิ อีกอย่างพวกเธอเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ" คนตัวเล็กเริ่มหวั่นใจขึ้นมาเมื่อโดนหญิงสี่คนล้อมรอบกายไว้
"พวกเราน่ะ เป็นรุ่นน้องของพี่ญารินน่ะสิ ทั้งที่พวกเราแทบไม่เคยได้รับการเหลียวแล แต่แกดันได้รับการดูแลเป็นอย่างดี" สมายด์ที่ยืนฟังอยู่ ทำให้เธอรู้ว่าคนพวกนี้แอบดูมาตั้งแต่ที่เธอกับญารินมาถึงที่นี่
คนตัวเล็กที่ยืนทนฟังมานานจึงตอกกลับไปด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นขึ้น
"มันก็เป็นสิทธิ์ของญารินที่จะทำแบบนั้นไม่ใช่หรือไง เขาเป็นคนไม่ใช่ทาสที่ต้องมาคอยทำตามความต้องการของพวกเธอที่เอาแต่สวมหน้ากากหรอกนะ หลีกไป !"
สมายด์ที่กำลังจะออก ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเธอถูกดึงรั้งเอาไว้กับฝ่ามือของใครสักคนในหมู่สาวที่อยู่ตรงนั้น ที่มาฝากรอยฝ่ามือเอาไว้ที่หน้าของเธอ
"เก่งนักหรอ มาจากข้างนอกแท้ ๆ อยู่ตัวคนเดียวแกก็ทำอะไรไม่ได้หรอกถ้าจะโทษ ก็โทษที่ตัวเองเองเถอะ" ขณะที่คนตัวเล็กกำลังจะโดนรุมทำร้าย เสียงอึกทึกครึมโครมที่ดังตามมา สมายด์ที่มองออกไปตามเสียง ทำให้เธอพบกับญาริน อร และ หมิง ที่ตามตัวเธอมา
"มีเรื่องอะไรกัน" ญารินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง แม้ว่าลึก ๆ กำลังโกรธถึงขีดสุดก็ตาม
"ป เปล่านี่คะ ทำไมพวกพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้"
"พวกพี่จะมาห้องน้ำไม่ได้เลยหรอคะ อยากจะมาให้เห็นกับตาตัวเอง ว่าคนที่ปล่อยข่าวลือแปลก ๆ จะมีหน้าตาแบบไหนกัน..." น้ำเสียงที่เย็นเฉียบที่พร้อมจะเฉือดเฉือนไปทั้งกายใจ ทำให้สาวทั้งสี่กลัวกันไปตาม ๆ
ญารินที่เป็นห่วงก็รีบเข้าไปรับตัวของสมายด์เอาไว้ ทำให้เห็นถึงรอยแดงที่แก้มข้างขวานั่นจึงทำให้เธอโกรธเข้าไปอีก
"นี่เด็ก ๆ อย่าหาว่าพวกพี่ทำร้ายคนที่อ่อนประสบการณ์เลยนะ แต่ที่ทำแบบนี้เพราะอิจฉาใช่ป่ะ ?" หมิงเอ่ยทั้งยิ้มก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าไปในทางที่โกรธไม่ต่างอะไรจากญาริน
หญิงสาวทั้งสี่เริ่มหวาดกลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะทั้งสามคนที่เข้ามาช่วยสมายด์ สามารถทำให้พวกเธอหมดสิทธิ์ในการทำงานและใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างง่ายดาย
"ร ริน..."
"เจ็บมากมั้ยมายด์ ?"
"เจ็บสิ"
"ขอโทษที่มาช้านะ แต่อีกเดี๋ยวก็จบแล้วล่ะ" ญารินส่งตัวของสมายด์ให้ไปอยู่กับอร ก่อนจะช่วยหมิงดักจับสาวทั้งสี่ เพื่อเค้นถาม ในเรื่องของข่าวลือ แต่เค้นเท่าไหร่ก็ไม่มีวี่แววที่จะทำให้พูดมาออกได้ พวกเธอจึงตัดสินใจที่จะปล่อยออกไปก่อน
"พี่หมิงคะ จะกลับไปกับพวกหนูมั้ย ?"
"ทำไมล่ะ ?"
"...พี่เองก็คาใจใช่มั้ยล่ะคะ หนูคิดว่าคนฉลาดอย่างพี่จะต้องคิดอะไรบางอย่างอยู่แน่นอน แล้วอีกอย่าง...พวกเราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้วนี่คะ" บทสนทนาแบบกระชับระหว่างญารินและหมิง แต่ก็สามารถทำให้พวกเธอสื่อถึงกันได้ นั้นจึงทำให้หมิงตัดสินใจที่จะตามออกไปด้วย ก่อนจะรีบออกจากบริษัทไป
"แม่คะ รินกลับมาแล้วค่ะ" ญารินได้พาสมายด์ อร และหมิงมาพักที่บ้านของเธอซึ่งเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดในตอนนี้
คุณแม่ของญารินไม่เอะใจที่ลูกสาวของเธอจะกลับบ้านเร็ว เพียงแต่ตกใจที่เห็นรอยฝ่ามือบนหน้าของสมายด์จึงรีบนำผ้าเย็นมาประคบเอาไว้
"พวกลูกไปมีเรื่องกับใครอีกไว้อีกล่ะ ?"
"ปัญหามาหาพวกหนูเองต่างหากค่ะแม่ เอาเป็นว่าอย่างน้อยตอนนี้ก็จบปัญหาแล้วค่ะ ถึงจะแค่ชั่วคราว" คุณแม่พยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะไปเตรียมอาหารให้กับแขกคนสำคัญของลูกสาวเธอ
เมื่อทานอาหารเสร็จ ญารินได้พาสมายด์กลับไปที่ห้องของเธอ อรที่กำลังตามไปโดนรั้งโดยหมิง
"มีอะไรหรือเปล่าคะ คุณหมิง"
"ปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่กันตามลำพังก่อนดีกว่านะ มองแค่ครั้งเดียวน่าจะรู้แล้วนะว่าสองคนนั้นเป็นคนรักกัน แต่ญารินเลือกที่จะไม่เปิดเผยให้กับคนพวกนั้นรู้"
"...โอเคค่ะ อรจะไปขัดกลับกันอรมีเรื่องที่อยากจะคุยกับคุณหมิงค่ะ" อรและหมิงได้พูดคุยกันถึงเรื่องที่ผ่านมา
ส่วนทางญารินก็คอยดูแลแฟนสาวของเธออย่างใกล้ชิด แม้ว่าจะโดนบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงก็ตาม
"ริน พักก่อนดีมั้ยเค้าโอเค"
"...." ญารินไม่พูดอะไรออกมา แล้วนอนลงตามที่อีกฝ่ายบอก แต่ว่านอนสวมกอดสมายด์และซบอกของอีกฝ่าย สมายด์รู้สึกได้ถึงอาการสั่นกลัวของญารินที่เป็นอยู่ในตอนนี้ จึงกอดกลับให้อีกฝ่ายอารมณ์เย็นลง
"เราบอกแล้วว่ามันเสี่ยง ถึงไม่อยากให้ใช้แผนนี้..." หญิงที่สวมกอดอยู่ได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สะอื้น
"เพราะเค้าเชื่อไงคะ ว่ายังไงรินก็ต้องมาช่วยเค้าอยู่แล้ว เสี่ยงแค่นั้นเค้าไม่กลัวหรอกนะ" คนตัวเล็กลูบหัวคนที่นอนซบอกของเธออย่างอ่อนโยน
ลึก ๆ แล้ว ตัวของเธอเองก็คิดเหมือนกันว่า เหตุการณ์ในวันนี้เกือบไปแล้วจริง ๆ แม้ว่าเธอจะป้องกันตัวเก่งแค่ไหน แต่ถ้าโดนรุมตัวของเธอเองก็ไม่ไหวเหมือนกัน...
"มายด์...เราว่าจะออกจากวงการอย่างถาวรหลังจากจบเรื่องและหาตัวคนร้ายได้ล่ะ"
"อืม...แล้วมาบอกเค้าทำไมคะ ?"
"มายด์โอเคหรอที่เราจะทำแบบนี้" ญารินเงยหน้าขึ้นพูดกับแฟนสาวของเธอ
"เค้าเลือกไม่ได้หรอก มันเป็นสิทธิ์ของรินนะ แต่ถ้าให้เลือก เค้าก็อยากให้รินออกอยู่เหมือนกัน"
"งั้นเราก็จะออก ออกมาทำตามสิ่งที่ตัวเองอยากทำมาตั้งแต่เมื่อก่อน" ญารินยิ้มออกมาก่อนจะผลอยหลับไปด้วยอาการเหนื่อยล้าจากเรื่องในวันนี้