เธอมักเปล่งประกายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน...แต่เวลาใดที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็กลับทำให้เปลี่ยนเป็นคนละคน
หญิง-หญิง,ตลก,รัก,ดราม่า,ไทย,ไทย,หญิง-หญิง,ดราม่า,ตลก,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เธอคนนั้น คือ ตัวฉันในอดีต
เธอมักเปล่งประกายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน...แต่เวลาใดที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็กลับทำให้เปลี่ยนเป็นคนละคน
"ญาริน" ดาราดังที่เป็นแนวหน้าของวงการบันเทิง ในวันหนึ่งเธอได้พบกับเพื่อนในคำสัญญาอย่าง "สมายด์" สาวตัวเล็กขี้แยเอาแต่ใจ ที่เธอต้องพลัดพรากจากกันมาสิบห้าปี
แต่แล้วโชคชะตาก็ทำให้ทั้งสองคนได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แม้ว่าพวกเธอจะจำกันได้ แต่ความสัมพันธ์ที่ห่างกันมาสิบห้าปี สำหรับ "สมายด์" แล้วเธอมองว่า "ญาริน" นั้นไม่เหมือนคนเดิมที่เธอรู้จัก...
เช้าวันถัดมา เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของญารินดังขึ้นในขณะที่หญิงสาวกำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่บนเตียง
"ฮัลโหล ใครคะ~" เสียงงัวเงียที่กำลังพูดกับปลายสายโดยไม่ได้มองว่าใครโทรมาหาเธอ
"ริน ตื่นหรือยัง" น้ำเสียงเล็กใสก้องกังวานในลำโพงโทรศัพท์ ทำให้ญารินที่งัวเงียก็ดีดตัวลุกขึ้นมาในทันที
"ต ตื่นแล้ว มีอะไรหรอ ?"
"เค้าอยู่หน้าบ้านตัวอ่ะ ลงมาเปิดประตูให้เค้าหน่อย~" เสียงอ่อนหวานที่อ้อนหญิงสาวผ่านโทรศัพท์ก็ทำให้ให้ญารินเคลิ้มตามเสียงนั้นไป แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินว่าแฟนสาวของตนอยู่หน้าบ้านในตอนนี้
ญารินเปิดผ้าม่านในห้องของเธอแล้วมองไปข้างล่าง พบว่าสมายด์มารอเธออยู่ข้างล่างจริง ๆ จึงรีบวิ่งไปรับในทันที
"อย่ารีบวิ่งแบบนั้นสิ เดี๋ยวก็ล้มหรอก" คนตัวเล็กเอ่ยกับแฟนสาวด้วยความห่วงใยที่เห็นว่าวิ่งมาอย่างสุดกำลัง
"ทำไมมายด์ไม่บอกเราล่วงหน้าล่ะว่าจะมา"
"ถ้าบอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิคะ เค้าอยากจะทำให้ตกใจนี่นา"
"อย่าทำแบบนี้อีกนะ มันอันตราย...แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง" คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมา ญารินจึงพาแฟนสาวของเธอไปหาอะไรกินในครัวก่อนจะพบกับคุณแม่ของเธอที่กำลังทำอาหารอยู่ในนั้น
"สวัสดีค่ะคุณป้า" สมายด์เอ่ย
"มายด์นี่เอง ป้าก็นึกว่าใครเห็นรินวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำไมถึงมาเช้าขนาดนี้ล่ะ มีเรื่องด่วนหรอลูก ?"
"หนูจะมาชวนรินไปเที่ยวด้วยกันน่ะค่ะ ขอยืมตัวไปสักวันนะคะ" คุณแม่ของญารินพยักหน้าแล้วยิ้มให้ก่อนจะลงมือทำอาหารต่อ
ญารินนั่งลงข้าง ๆ สมายด์แล้วถามเรื่องที่เธอจะชวนไปเที่ยวในวันนี้ เพราะญารินยังไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยสักนิดเดียว
"มายด์ ที่ว่าจะชวนเราไปเที่ยวในวันนี้...เนื่องในโอกาสอะไรหรอ ?"
"เดตแรกในรอบสิบห้าปีของเราสองคนไง" สมายด์เอ่ยด้วยท่าทางดีใจกว่าทุกครั้งที่เคย ส่วนญารินที่แทบไม่เคยคิดถึงในเรื่องนี้เลย เพราะที่ผ่านมา เธอเอาแต่ทำงาน แล้วตามหาตัวของสมายด์ตลอดเวลาผ่านมา
ญารินมองไปที่ปฏิทินแล้วฉุกคิดขึ้นได้อีกอย่าง จึงเอ่ยออกไปบอกกับแฟนสาวของเธอ
"ขอเราเดาสักอย่างได้ไหม ?"
"ว่ามาสิ"
"ที่มายด์วันนี้เพราะ เป็นวันแรกที่เรากับมายด์ได้เจอกันใช่มั้ย ?" สมายด์สะอึกขึ้นกับคำพูดของญาริน เพราะเธอเดาถูก และผิดคาดที่แฟนสาวของเธอยังจำได้
ในเวลาต่อมาสมายด์และญารินได้มาอยู่ที่โรงหนัง ญารินไม่เคยคิดเลยว่าสมายด์จะเตรียมการทุกอย่างเอาไว้พร้อมแล้ว
"เอ่อ มายด์มันจะดีจริง ๆ หรอที่เลี้ยงเราขนาดนี้"
"นี่ยังน้อยไปนะ นาน ๆ ทีให้เค้าเลี้ยงบ้างเถอะ" คนตัวเล็กทำหน้าอ้อนกับแฟนสาวของเธอ ก่อนจะเดินควงแขนกันออกจากโรงหนังไป โดยที่ไม่แคร์สายตาผู้คนที่มองมาเลยแม้แต่น้อย
"รินเป็นอะไรหรอ เห็นเอาแต่มองซ้ายมองขวามาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ"
"กำลังสังเกตการณ์น่ะ ทำไมมีแต่คนมองมาทางเรากับมายด์ล่ะ" ญารินถามอย่างลืมตัวว่าเธอก็เป็นคนดังคนหนึ่งในวงการแม้ว่าในตอนนี้จะออกมาแล้วก็ตาม
"คงกำลังมองรินนั่นล่ะ หายหน้าหายตาไปจอโทรทัศน์ไปตั้งอาทิตย์กว่าแต่ จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นมาที่นี่ เค้าว่าถ้ารินจะออกจากวงการก็ควรทำตัวให้ชินด้วยนะ"
"งั้นหรอ..." ญารินพูดออกมาแค่ถ้อยคำสั้น ๆ ก่อนจะไปเที่ยวกันต่อในที่ต่าง ๆ แต่ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ยังคงหลบไม่พ้นกับสายตาของทุกคนที่จับจ้องมาทางพวกเธอทั้งสองคน
"ร ริน...เค้าว่าพวกเรากลับบ้านกันเลยดีมั้ย ?"
"อืม ก็ดีเหมือนกัน คนเริ่มมองมาเยอะขึ้นเรื่อย ๆ แล้วด้วย...." ญารินและสมายด์ตัดสินใจที่จะกลับบ้าน คนตัวเล็กนึกเสียใจที่เดตในวันนี้ออกมาไม่ดีนึก
ตกเย็นทั้งสองได้กลับมาถึงบ้านของญาริน สมายด์เดินเข้าบ้านด้วยท่าทางที่เป็นกังวลกับเรื่องบางอย่าง ญารินจึงดึงมือรั้งแฟนสาวของเธอเอาไว้ แล้วเอ่ยถามออกไป
"มายด์ทำไมเอาแต่ทำหน้ากังวลแบบนั้นล่ะ เราเห็นว่าเป็นมาตลอดทางกลับบ้านเลยนะ" หญิงสาวไปจับมือของสมายด์ไว้แน่นมากยิ่งขึ้น
"เค้า...รู้สึกว่าเดตในวันนี้มันล่มไม่เป็นท่าเพราะสายตาผู้คนที่มองมาอ่ะ แล้วเค้าก็กลัวว่ารินจะไม่สนุกด้วยมันทำให้เค้าคิดมาตลอดเลย..."
"คิดมากเรื่องนั้นหรอกหรอ...เดตในครั้งนี้เราว่าก็สนุกดีออก ได้ประสบการณ์ที่แปลกใหม่ดี แถมสมายด์ก็พยายามในทุกเรื่องอย่างเต็มที่แล้วนี่นา"
"แต่ว่า..." คนตัวเล็กที่ทำกน้าเศร้าก็โดนฉุดเข้าไปในอ้อมอกของญาริน ความอบอุ่นของอีกฝ่ายกระทบเข้ามาในตัวของสมายด์ ทำให้เธอรู้สึกว่าได้รับการให้อภัยแล้วเอ่ยขึ้นมาต่อ
"ขอบคุณนะริน"
"มาขอบคุณอะไรล่ะ เราสิต้องขอบคุณมากกว่า ถ้าเราไม่มีมายด์ ก็คงไม่มีตัวเราแบบวันนี้หรอกนะ" สมายด์ยิ้มให้กับแฟนสาวของเธอก่อนค่ำคืนอันแสนสงบจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว
กระทั่งในช่วงหลายวันผ่านไป
YARIN: มายด์ วันนี้เราขอไปค้างที่บ้านได้มั้ย~
SMILE: ....ไว้มาวันอื่นได้มั้ยคะ ช่วงนี้เค้าไม่ค่อยว่างเลย...
น...นี่เราโดนมายด์ปฏิเสธหรอเนี่ย...