เธอมักเปล่งประกายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน...แต่เวลาใดที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็กลับทำให้เปลี่ยนเป็นคนละคน
หญิง-หญิง,ตลก,รัก,ดราม่า,ไทย,ไทย,หญิง-หญิง,ดราม่า,ตลก,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เธอคนนั้น คือ ตัวฉันในอดีต
เธอมักเปล่งประกายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน...แต่เวลาใดที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็กลับทำให้เปลี่ยนเป็นคนละคน
"ญาริน" ดาราดังที่เป็นแนวหน้าของวงการบันเทิง ในวันหนึ่งเธอได้พบกับเพื่อนในคำสัญญาอย่าง "สมายด์" สาวตัวเล็กขี้แยเอาแต่ใจ ที่เธอต้องพลัดพรากจากกันมาสิบห้าปี
แต่แล้วโชคชะตาก็ทำให้ทั้งสองคนได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แม้ว่าพวกเธอจะจำกันได้ แต่ความสัมพันธ์ที่ห่างกันมาสิบห้าปี สำหรับ "สมายด์" แล้วเธอมองว่า "ญาริน" นั้นไม่เหมือนคนเดิมที่เธอรู้จัก...
ตกเย็นอรได้ขับรถ มาส่งสมายด์และญาริน ที่บ้านของญารินเอง คนตัวเล็กเห็นแฟนสาวของเธอที่เอาแต่ก้มหน้าจึงได้มือทั้งสองข้างบีบไปที่แก้มเหมือนกับที่ญารินชอบทำกับเธอเป็นประจำ
"มายด์ ทำอะไรเนี่ย ?" ญารินเอ่ย
"เค้าเห็นรินเอาแต่ก้มหน้ามาตลอดเลยนะ เรื่องทุกอย่างจบลงด้วยดีแล้วนี่นา รินไม่ต้องคิดมากหรอกนะ" ญารินพยักหน้าให้กับคนตัวเล็ก แต่เมื่อเธอพบกับคุณแม่ สีหน้าและท่าทางที่เศร้าหมองก็หายไปในทันที เพราะเธอไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้แม่ของตัวเองเห็น...
"รินเนี่ยเก็บอาการเก่งกว่าที่คิดอีกนะ"
"จะแซวกันหรอ..." คนตัวเล็กส่ายหน้าก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ พลางนั่งลงบนเตียง แล้วนำมือไปตีที่หน้าตักของตนเอง
"มีอะไรหรอ ?" ญารินเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายมีท่าทางที่เชิญชวนอยู่ตรงหน้า
"มานอนที่ตักเค้านี่มา แล้วต้องบอกด้วยนะว่ากำลังคิดมากเรื่องอะไรอยู่" แฟนสาวของคนตัวเล็กทำตามอย่างว่าง่าย แล้วทำให้เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอเบาลงราวกับไม่มีน้ำหนักเหลืออยู่
การที่เธอได้อยู่เคียงข้างกับสมายด์ ทำให้ตัวของเธอที่สภาพจิตใจไม่ค่อยดีนักก็เริ่มกลับมาดีขึ้นบ้างแล้ว ก่อนจะยอมบอกสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดมากในตอนนี้
"ที่จริง...เรากลัวน่ะ..."
"กลัวอะไรคะ ?" ญารินลุกขึ้นนั่งแล้วสวมกอดกับคนตัวเล็กของเธอแล้วเอ่ยขึ้นต่อ
"เรากลัวว่าสมายด์จะหายไปอีกเพราะเกิดเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ขึ้นอ่ะ ขอโทษที่ดันลากให้เข้าไปพัวพันแบบนี้นะ..." เสียงสะอื้นของแฟนสาวดังขึ้นมา สมายด์กอดตอบกลับอย่างอ่อนโยน เพราะลึก ๆ แล้วเธอไม่เคยคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ
"ไม่เป็นไรแล้วระ เค้าจะไม่ไปจากรินอีกแล้วล่ะ ตราบใดที่รินยังต้องการเค้า เค้าก็จะอยู่ข้าง ๆ รินไปตลอด" คนตัวเล็กลูบหัวของญารินราวกับแฟนสาวของเธอกลายเป็นเด็กน้อยขี้กลัวเหมือนสมัยก่อน ต่างปันเพียงแค่ทั้งสองรู้ใจซึ่งกันและกันมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน
เช้าวันต่อมา ญารินที่ลืมตาขึ้นมาก็พบกับแฟนสาวของเธอที่นอนอยู่เคียงข้าง ตัวของเธอคิดว่าตัวเองกำลังอยู่ในความฝัน
ถ้าเป็นเหมือนที่ผ่านมา เธอจะต้องพบกับความว่างเปล่า เพียงแต่ในครั้งนี้มีคนตัวเล็กนอนอยู่ข้างกายของเธอด้วย
"มายด์ เช้าแล้วนะนอนขดตัวเป็นแมวเลย"
"อืม...เหมียว~" คนตัวเล็กที่ยังอยู่ในอาการกึ่งหลับกึ่งตื่น ก็เผลอคล้อยตามไปในสิ่งที่ญารินพูดออกมา
"มาร้อง เหมียว ทำไมเนี่ยเสียงเล็ก ๆ น่ารักแบบนั้นคิดว่าจะดึงดูดเราได้หรอ~" คำพูดกับการกระทำของญารินต่างกันโดยสิ้นเชิง เพราะในตอนนี้แก้มของสมายด์ช้ำเพราะการหอมแก้มของญาริน....
"น้องริน~ อยู่บ้านหรือเปล่าคะ" ช่วงเวลาแห่งความหวานอยู่ได้เพียงเวลาสั้น ๆ เมื่อสาวแว่นตากลมได้มาขัดขวางเวลาส่วนตัวของพวกเธอ
"อยู่ค้า เดี๋ยวนี้เข้าออกบ้านรินเหมือนบ้านตัวเองเลยนะคะ"
"อะไรกันน่ะวิธีพูดแบบนั้น พี่ได้รับอนุญาติจากคุณแม่น้องรินแล้วค่ะ" อรยืดอกราวกับตัวเองเป็นฝ่ายได้เปรียบ โดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองมาขัดขวางช่วงเวลาของทั้งสองคน
"แล้วที่มานี่มีอะไรคะ ?" ญารินเอ่ย
"ไปกินข้าวข้างนอกกันเถอะทั้งสองคน"
"ตอนเช้าเลยหรอคะ ?" สมายด์เอ่ยเสริม
"ตอนเช้านี่แหละค่ะที่ดีเลย ออกไปกับพี่หน่อยน้า" อรที่พยายามอ้อนทั้งสองคนอย่างสุดความสามารถ ญารินและสมายด์ที่เห็นว่าไม่มีทางเลือกจึงยอมตามอรไปด้วย
เมื่อมาถึงร้าน อรได้สั่งอาหารชุดใหญ่มาให้กับทั้งสองคนที่ยอมตามเธอมาด้วยให้ได้ทาน
ญารินที่เห็นอาหารเต็มโต๊ะแบบนี้ทำให้ภาพจำที่คนตัวเล็กของเธอที่เคยสั่งอาหารมามากขนาดนี้แล้วทายไม่หมด จึงทำให้ญารินต้องทานแทน...
"เป็นอะไรไปหรอคะน้องริน ?"
"ค แค่นึกถึงบางสิ่งที่ไม่พึงประสงค์กับท้องของตัวเองนิดหน่อยค่ะ..."
"อะไรกันล่ะนั่น...แต่ก็ช่างเถอะ"
ทั้งสามคนเริ่มลงมือทานอาหาร การทานอาหารในครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งที่แล้ว ที่กินไม่หมด จนต้องพยายามกินเข้าไไปปด้วยความเสียดายตังค์ที่ซื้อไป
แต่ในครั้งนี้ ทั้งสามได้ช่วยกันกินจนหมด จึงทำให้อิ่มแบบในปริมาณที่พอดี
"สั่งมากินเพิ่มอีกได้นะคะทั้งสองคน" อรพูดด้วยความหวังดีเพราะกลัวรุ่นน้องทั้งสองคนจะไม่อิ่มกับอาหารที่เธอสั่ง
"พอก่อนดีกว่าค่ะ กลัวกินไปมากกว่านี้มันจะตอบสนองกับตัวเองแปลก ๆ..." ญารินพูดด้วยความหวาดระแวงเนื่องจากสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอก่อนหน้านี้
"แล้ววันนี้ที่พาพวกมายด์มากินอาหาร สรุปแล้วมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ ?" คนตัวเล็กเอ่ยเพราะถ้าเลี้ยงตามปกติจะไม่เลี้ยงอาหารพวกเธอเต็มโต๊ะแบบนี้อย่างแน่นอน
"ฉลองที่น้องริน และ น้องมายด์ได้กลับมาอยู่ด้วยกันไงคะ...ที่จริงพี่อยากจะฉลองให้ตั้งนานแล้วล่ะ แต่ไม่มีโอกาสเลยเพราะเกิดแต่เรื่องขึ้น"
"เพื่อเรื่องแค่นี้ถึงกับต้องทำเพื่อพวกรินขนาดนี้เลยหรอ ?"
"กลับมาพบกันแถมได้เป็นแฟนกันในรอบสิบห้าปีเลยนะ ต่างฝ่ายต่างรอคอยทั้งที่คิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วน่ะ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยากมากนะ" สมายด์และญารินยิ้มให้กับอรที่เห็นว่าพวกเธอสำคัญขนาดนี้ ก่อนจะลงมือสั่งของหวานต่อ ตามคำเรียกร้องของอร