เธอมักเปล่งประกายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน...แต่เวลาใดที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็กลับทำให้เปลี่ยนเป็นคนละคน
หญิง-หญิง,ตลก,รัก,ดราม่า,ไทย,ไทย,หญิง-หญิง,ดราม่า,ตลก,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เธอคนนั้น คือ ตัวฉันในอดีต
เธอมักเปล่งประกายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน...แต่เวลาใดที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็กลับทำให้เปลี่ยนเป็นคนละคน
"ญาริน" ดาราดังที่เป็นแนวหน้าของวงการบันเทิง ในวันหนึ่งเธอได้พบกับเพื่อนในคำสัญญาอย่าง "สมายด์" สาวตัวเล็กขี้แยเอาแต่ใจ ที่เธอต้องพลัดพรากจากกันมาสิบห้าปี
แต่แล้วโชคชะตาก็ทำให้ทั้งสองคนได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แม้ว่าพวกเธอจะจำกันได้ แต่ความสัมพันธ์ที่ห่างกันมาสิบห้าปี สำหรับ "สมายด์" แล้วเธอมองว่า "ญาริน" นั้นไม่เหมือนคนเดิมที่เธอรู้จัก...
"ริน เช้าแล้วนะวันนี้นัดเค้าว่าจะพาเค้าไปส่งที่บ้านไม่ใช่หรอ ?"
"อืม~ ตื่นแล้ว ๆ" สมายด์ที่พยายามปลุกแฟนสาวของให้ตื่นเพราะในวันนี้มีนัดสำคัญญารินบอกกับคนตัวเล็กว่าเธอจะพาสมายด์กลับไปหาพ่อแม่ที่บ้านเกิดตามคำขอ
ทว่าญารินก็ได้กลับไปนอนต่อทันทีหลังจากขานรับกับคนตัวเล็ก
"หนีไปหลับอีกแล้ว ตื่นสิ ! จะให้เค้าปลุกอีกกี่รอบเนี่ย..." สมายด์พยายามที่จะเขย่าตัวของคนที่กำลังนอนบนเตียงนุ่ม ๆ อย่างสบายกาย
"อื้อ~ มาจุ๊บแก้มก่อน..." ญารินพูดในสิ่งที่ทำให้คนตัวเล็กหน้าแดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่เธอจะพูดต่อ
"ถ้าไม่มาให้จุ๊บแก้ม...เราก็ไม่ยอมลุกจากเตียงหรอก~" ความเอาแต่ใจของหญิงสาว ทำให้สมายด์ไม่มีทางเลือก
...กลับจากที่บ้านเมื่อไหร่เค้าจะเอาคืนแน่ ๆ คอยดู...
ต่อมา ฝนและเมย์ได้มาที่บ้านของญาริน เพื่อขอติดรถตามไปด้วยเพราะพวกเธอตั้งใจที่จะไปเที่ยวกันในวันพักผ่อนที่สมายด์มอบให้แก่พวกเธอ
"สรุปก็คือ...จะใหัรินเป็นคนขับรถให้หนึ่งวันหรอ ?" ญารินพูดกับสองสาวที่มาขอติดรถตามไปด้วย
"ผิดแล้ว ไม่ใช่ให้มาเป็นคนขับรถ แค่จะขอติดรถไปด้วยเฉย ๆ เพราะไม่อยากใช้ตังค์เท่าไหร่น่ะ"
"แต่คิดที่จะไปเที่ยวน่ะนะ" ญารินย่นคิ้วลงเมื่อได้ยินคำตอบจากเมย์
"ย ยังไงก็ตามขอติดรถไปด้วยนะคะ นะ ๆๆๆ"
"...เอาเถอะ ตามสบายเลยค่ะ..."
เมื่อทั้งสามคนตกลงกันสำเร็จก็ใช้เวลาทั้งวันไปกับการขับรถ ญารินที่ได้ไปส่งสมายด์จนถึงบ้าน ก็ขับรถไปส่งเมย์และฝนในทันที
"นี่คุณริน ไหน ๆ ก็มาที่นี่แล้วก็ไปเที่ยวด้วยกันเลยสิคะ ยังไงพี่ก็เคยเรียนอยู่ที่จังหวัดนี้มาก่อนด้วยใช่มั้ยล่ะ"
"...มันก็ใช่อยู่หรอก แต่เราว่าจะกลับไปหาน้องมีนด้วยล่ะนะ"
"กลัวน้องเขาเหงาหรอคะ ?"
"โดนมายด์สั่งมาต่างหากล่ะ แล้วทั้งสองคนจะกลับกันวันไหนล่ะ ถ้ากลับวันเดียวกับมายด์เดี๋ยวเรามารับก็ได้"
"...คิดไว้ว่าจะกลับวันเดียวกับมายด์นั่นล่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง" สาวทั้งสองเมื่อลงจากรถไป ท้องฟ้าที่เริ่มสลัวเข้าไปทุกที ทำให้ญารินคิดว่าเธอค่อย ๆ ไปกับขากลับไปมีน เพื่อชมบรรยากาศระหว่างทาง
แสงไฟที่สาดส่องเข้ามาภายในรถ กับแอร์ และเพลงที่เปิดฟังระหว่างการขับรถ ทำให้ญารินคิดขึ้นได้ว่า นานแล้วเหมือนกันที่เธอไม่ได้ขับรถไกล ๆ คนเดียวแบบนี้...
พอมายด์ไม่อยู่ทำไมถึงรู้สึกเหงาแบบนี้นะ...
เวลาสี่ทุ่มครึ่ง
"...ถ้าไปกวนตอนกลางดึกแบบนี้คงไม่ดีสินะ" ญารินที่เพิ่งกลับมาถึงก็ได้แต่พูดกับตัวเอง ถึงเรื่องที่จะไปรบกวนหมิวคุณแม่ของมีน แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะวนรถกลับบ้านของตัวเอง
SMILE: กลับถึงบ้านหรือยังคะ
YARIN: พึ่งถึงเมื่อกี้เลย มายด์ยังไม่นอนอีกหรอ
SMILE: เค้ารอข้อความจากรินอยู่นี่แหละ แต่เห็นไม่ส่งมาสักทีเค้าเลยส่งไปหาแทน
YARIN: เราแวะไปที่บ้านของน้องมีนมาด้วย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เข้าเพราะกลัวจะรบกวนน่ะ
SMILE: ค่า งั้นเค้าไปนอนก่อนนะ ตอนเช้าเดี๋ยวเค้าส่งข้อความมาปลุก
อมยิ้มเล็ก ๆ ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของญาริน เมื่อเธอได้คุยกับสมายด์แบบนี้ ทำให้เธอยิ่งรู้สึกอยากเจอหน้าอีกฝ่ายเข้าไปอีก เพียงแต่ แค่สองวันที่เธอจะต้องอดทนให้ได้...
เช้าวันถัดมา ญารินได้รีบแต่งตัวด้วยชุดกางเกงขายาว คลุมส่วนบนด้วยเสื้อกันหนาว แล้วขับรถไปหามีนที่บ้าน
"สวัสดีค่า"
"ยินดีต้อนรับค่ะคุณริน รับอะไรดีคะ ?"
"ผัดผักรวมค่ะ วันนี้พี่หมิวรู้แล้วใช่มั้ยว่านอกจากรินมากินข้าวแล้วรินมาทำไมอีก"
"มาเป็นพี่เลี้ยงของมีนใช่มั้ยคะ พี่รู้จากสมายด์แล้วค่ะ ขอบคุณที่อุตส่าสละเวลานะคะ"
"ไม่เป็นไรค่า" เด็กที่ชื่อมีนคนนั้นอายุก็ตั้งสิบหกแล้วนี่นา ทำไมมายด์ถึงยังเอาแต่เป็นห่วงจนต้องให้เรามาดูแลอีกนะ.... ญารินคิดแล้วเดินไปหามีนที่ห้อง
"มีน..อยู่ในห้องหรือเปล่า พี่รินเองนะ"
"เข้ามาได้เลยค่ะ ไม่ได้ล็อกห้อง"
"กำลังทำอะไรอยู่หรอ ?" ญารินเอ่ยถามพลางค่อย ๆ เดินเข้าไปดูสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังทำบางอย่าง
"กำลังแก้งานที่สอบตกมาค่ะ"
"ก่อนหน้านี้ ได้พี่มายด์เขาช่วยติวให้แล้วไม่ใช่หรอ หรือมีส่วนที่ยังไม่เข้าใจอีกคะ" ญารินถามกับมีนด้วยความแปลกใจเพราะก่อนหน้านี้ไม่นาน คนตัวเล็กของเธอก็แทบจะมาติวหนังสือให้กับมีนทุกวันก่อนที่จะสอบ
"ส่วนที่ไม่เข้าใจก็เกือบทั้งหมดเลยค่ะ ส่วนพี่มายด์จากที่ติวกันก็กลายเป็นมานั่งเล่นเกมด้วยกันตลอดจนถึงวันสอบเลยค่ะ"
"ง งั้นหรอ...บางทีคงจะลืมนั่นล่ะแต่ไม่กล้าบอกตรง ๆ สมัยก่อนช่วงที่พี่เรียนกับมายด์ มายด์เขาเป็นคนหัวค่อนข้างทึบน่ะ มีเรื่องที่เก่งอยู่แค่สองอย่างเอง"
"เรื่องอะไรบ้างคะ ?" แววตาที่เป็นกระกายของมีนทำให้ญารินใจอ่อนลงจนต้องยอมบอกออกมา
"ก ก็เก่งวิชาคหกรรมแล้วหนึ่ง ส่วนสองมายด์เขาค่อนข้างเก่งเรื่องต่อยตีคนน่ะ"
"...อันนั้นก็พอดูออกอยู่หรอกนะคะ ปกติเห็นใจกล้าอยู่ตลอดเวลา แต่พออยู่ต่อหน้าพี่รินก็ทำตัวอ่อนแอเลย"
"นั่นสินะ~" มีนและญารินหัวเราะออกมา เป็นการระบายสิ่งที่เครียดอยู่ออกมา จากนั้นญารินก็ได้อาสาที่จะช่วยมีนทำงานแก้ใส่ที่อีกฝ่ายนั้นไม่เข้าใจ ในตลอดสองวัน...