เธอมักเปล่งประกายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน...แต่เวลาใดที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็กลับทำให้เปลี่ยนเป็นคนละคน
หญิง-หญิง,ตลก,รัก,ดราม่า,ไทย,ไทย,หญิง-หญิง,ดราม่า,ตลก,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เธอคนนั้น คือ ตัวฉันในอดีต
เธอมักเปล่งประกายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน...แต่เวลาใดที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็กลับทำให้เปลี่ยนเป็นคนละคน
"ญาริน" ดาราดังที่เป็นแนวหน้าของวงการบันเทิง ในวันหนึ่งเธอได้พบกับเพื่อนในคำสัญญาอย่าง "สมายด์" สาวตัวเล็กขี้แยเอาแต่ใจ ที่เธอต้องพลัดพรากจากกันมาสิบห้าปี
แต่แล้วโชคชะตาก็ทำให้ทั้งสองคนได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แม้ว่าพวกเธอจะจำกันได้ แต่ความสัมพันธ์ที่ห่างกันมาสิบห้าปี สำหรับ "สมายด์" แล้วเธอมองว่า "ญาริน" นั้นไม่เหมือนคนเดิมที่เธอรู้จัก...
บรรยากาศแบบนี้มันรู้สึก..กดดันจริง ๆ !....สองวันต่อมาญารินได้มารับสมายด์ที่บ้านเกิด แต่ในขณะที่กำลังจะกลับก็ถูกรั้งโดยพ่อและแม่ของสมายด์ให้อยู่ต่อ
"ไหวหรือเปล่าริน ?"
"อ อืม ก็พอไหวอยู่..." ญารินที่เป็นแขกคนสำคัญของบ้านได้ถูกยื้อและถามถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ห่างจากทุกคนไปกว่า สิบห้าปี
หญิงสาวที่ไม่ได้มาบ้านนี้นานหลายปีทำให้เธอรู้สึกประหม่า ส่วนแฟนสาวของเธอก็พยายามช่วยที่จะทำให้ได้กลับได้ไวที่สุด เพราะเธอรู้ว่าญารินไม่ชอบการที่ถูกกดดันหรือการเค้นถามในเรื่องต่าง ๆ
สมายด์ที่เริ่มทนไม่ไหวกับการที่พ่อแม่ของเธอพยายามกดดันที่จะให้ญารินตอบคำถาม จึงได้ลากตัวแฟนสาวของเธอออกจากบ้านไปในทันที ลึก ๆ แล้วคนตัวเล็กเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าพ่อแม่ของพวกเธอแค่ตื่นเต้นที่ไม่ได้พบญารินมานานหลายปีเท่านั้น
"ขอบคุณนะมายด์..."
"ไม่เป็นไรหรอก รินไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ ?"
"อืม...แต่ถ้าจะให้ดีขึ้นกว่านี้ก็คงต้องหอมแก้มสักหน่อยแล้วล่ะ~" คนตัวเล็กย่นจมูกทำแก้มพองใส่แฟนสาวของเธอ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมเพราะตัวเธอเองก็คิดถึงการกระทำนี้เหมือนกัน
เวลาต่อมาญารินได้พาแฟนสาวของเธอไปยังสถานที่แห่งความทรงจำ เพื่อรำลึกถึงความหลังที่ทำให้ทั้งสองคนได้รู้จักกัน
สองสาวได้ลงมาจากรถ สมายด์ที่เอาแต่เดินมองไปรอบ ๆ เพราะเธอรู้สึกตกใจที่สถานที่นี้ไม่ว่าจะผ่านไปสักกี่ปีก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
"มายด์จำเก้าอี้ไม้ตัวนี้ได้ไหม"
"..." คนตัวเล็กใช้เวลานึกอยู่ชั่วครู่ก่อนจะนึกออกแล้วให้คำตอบกับแฟนสาวของเธอ
"เก้าอี้ที่เค้ามานั่งข้าง ๆ ริน โดยที่ตัวก็ไม่ได้รู้เลยใช่มั้ยว่าเค้านั่งอยู่ข้าง ๆ"
"อือ...ตั้งแต่ที่จบไป เราก็ไม่เคยได้มาที่นี่อีกเลย ทำให้รู้สึกคิดถึงน่ะ..."
"แต่ดูเหมือนที่นี่จะไม่มีคนมาใช้อีกแล้วสินะเถาวัลย์ถึงได้ขึ้นมาขนาดนี้..." สมายด์เอ่ยพลางมองญารินที่กำลังเดินแล้วค้นหาบางอย่างจากทางด้านหลังของเก้าอี้
"หาอะไรอยู่หรอ ?"
"กระดาษแผ่นนี้น่ะ เป็นของที่เราแอบมาเก็บไว้ก่อนที่จะย้ายไปที่อื่น..."
"เก็บมาตลอดสิบห้าปีเลยหรอ !?"
"อือ ถึงเวลามอบให้แล้วล่ะ" ญารินค่อย ๆ คลี่ห่อกระดาษออก ทำให้พบกับถุงซิบที่ใส่ซองผ้าไว้ข้างในอีกหนึ่งชั้น
เมื่อมาถึงซองผ้าญารินได้ยื่นไปให้แฟนสาวของเธอเป็นคนเปิดต่อ คนตัวเล็กที่ตื่นเต้นก็ได้หยิบของที่อยู่ในซองผ้าออกมา ก็พบกับสร้อยคอที่เป็นสีเงินเงาวับอยู่ข้างใน โดยที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนหรือฝุ่นเลยแม้แต่น้อย
"ริน...นี่มัน..."
"สร้อยเส้นนี้น่ะ เราตั้งใจจะให้มายด์ในวันที่จบการศึกษา แต่สุดท้ายก็เป็นเพราะเราที่ผิดสัญญาแล้วก็ได้แต่แอบเก็บไว้ที่นี่ เพื่อหวังว่าสักวันมายด์จะได้พบกับสร้อยเส้นนี้น่ะ แต่ในที่สุดเราก็ทำตามสัญญาได้แล้วนะ" ญารินยิ้มพร้อมกับหยิบสร้อยจากมือของคนตัวเล็ก แล้วสวมให้กับอีกฝ่าย
สมายด์ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพียงแต่เข้าไปกอดแฟนสาวของเธออย่างไม่ลังเล แล้วเธอก็เชื่อมาตลอด ว่าญารินจะต้องไม่ผิดสัญญากับเธออย่างแน่นอน
"เอาล่ะ ถึงเวลาไปรับสองสาวเพื่อนมายด์แล้วนะ สองคนนั้นจะแซวมายด์มั้ยเนี่ยที่เห็นยิ้มออกนอกหน้าแบบนี้"
"ปล่อยให้พูดไปสิ ยังไงเค้าก็ความสุขอยู่แล้วถ้าได้อยู่กับรินไปตลอด"
"อืม...เราก็เหมือนกัน...เราเองยังแปลกใจกับตัวเอง ห่างกันไปตั้งหลายปี แต่เราก็คิดถึงมายด์ทุกวันไม่รู้เพราะอะไรเนอะ"
"เสน่ห์แรงล่ะมั้ง~...แต่ยังไงก็ตาม...ยินดีต้อนรับที่กลับมาริน..."
"ค่ะ เรากลับมาแล้วนะ....."
จบบริบูรณ์